του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Λέγονται και γράφονται πολλά για την περίφημη σύγκρουση του ηττημένου προέδρου Τραμπ με το Αμερικανικό κατεστημένο. Και φυσικά στις πλείστες όσες εκδοχές αυτής της σύγκρουσης, αυτό που κατέχει κυρίαρχη θέση είναι το στοιχείο της μυθοπλασίας…
Φυσικά το γεγονός ότι αυτή η ιδιότυπη προσέγγιση τροφοδότησε το φαινόμενο του ακροδεξιού λαϊκισμού και ουσιαστικά δημιούργησε μαζί του το φαινόμενο των συγκοινωνούντων (και πλήρως αλληλοεξαρτώμενων) δοχείων, είναι απολύτως ερμηνεύσιμο και σχετίζεται πρωτίστως με την επικοινωνιακή διαχείριση στην βάση της οποίας δομήθηκε συνολικά η προεκλογική του εκστρατεία. Και βεβαίως, η αντικειμενική βάση που μετέτρεψε αυτήν την επικοινωνιακή διαχείριση σε κρίσιμη παράμετρο της εκλογικής του νίκης, ήταν η ίδια η τραγική κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί η Αμερικανική κοινωνία, μετά την σαρωτική οικονομική κρίση του 2008.
Έχουμε λοιπόν την εμφάνιση ενός «αντισυμβατικού» διεκδικητή του προεδρικού αξιώματος, ο οποίος υπήρξε εξόχως αποτελεσματικός στην επικοινωνιακή διαχείριση της «αντισυμβατικότητάς» του, γεγονός που δημιούργησε ένα αυξημένο επίπεδο προσδοκιών γύρω από κρίσιμα ζητήματα της εποχής, το οποίο μετουσιώθηκε στο γνωστό σύνθημα “AMERICA FIRST” και ο εθνοκεντρικός δυναμισμός που απέπεμψε, αγκάλιασε με την σειρά του μεγάλα τμήματα της Αμερικανικής κοινωνίας και φυσικά διαχύθηκε σχετικά εύκολα και γρήγορα και στην παγκόσμια κοινότητα.
Υπάρχουν όμως δυο κρίσιμα ζητήματα…
Που διαφοροποιούν ποιοτικά την ανέμελη προεκλογική καμπάνια, από τις ευθύνες που σχετίζονται με την προεδρική διαχείριση και τα οποία βεβαίως πέρασαν σε δεύτερη μοίρα αν μέσω αλαλαγμών και πανηγυρισμών για τις μεγάλες ανατροπές που προσδοκούσαν οι πάντες από την προεδρική του θητεία.
- Το πρώτο έχει να κάνει με την ίδια την υπόσταση του μεγιστάνα Τραμπ, ο οποίος είναι αυθεντικό συστημικό δημιούργημα, με τον συστημισμό άρρηκτα ενσωματωμένο στο DNA του και με τις πολυδαίδαλες διαδρομές που συνθέτουν αυτόν τον συστημισμό, να διαπερνούν και να αλληλοδιαπλέκονται με το σύνολο των προσωπικών και επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων.
Έχουμε λοιπόν έναν πρόεδρο ο οποίος πέρα και πάνω από τις όποιες αντισυστημικές του φλυαρίες, παραμένει στην ουσία όμηρος του συστήματος που τον γέννησε στο περιβάλλον του οποίου μεγαλούργησε και έχτισε την αυτοκρατορία του.
- Το δεύτεροαφορά στην ίδια την πολιτική ικανότητα του ανδρός να διαχειριστεί από θέση ευθύνης τις μεγάλες και σύνθετες προκλήσεις της εποχής. Πρόκειται για μια παράμετρο που δεν μπορεί να υποκατασταθεί ούτε από τις επιχειρηματικές του επιδόσεις, ούτε βεβαίως από τον επικοινωνιακό φερετζέ που διαπέρασε με τρόπο κυρίαρχο ολόκληρη την πολιτική του διαδρομή.
Από αυτήν την άποψη δεν ήταν διόλου τυχαίο το γεγονός ότι η εικόνα ενός επικοινωνιακά χειραφετημένου ανδρός, άρχισε να ξεφτίζει στην πράξη και σταδιακά να αντικαθίσταται από την εικόνα φαιδρότητας ενός ασταθούς και κλυδωνιζόμενου προέδρου που αυτοακυρώνεται διαρκώς μέσα από τις αλληλοαναιρούμενες αποφάσεις του και την καταφανή πλέον πολιτική του ανικανότητα να διαχειριστεί επιτυχώς κρίσιμες και σύνθετες προκλήσεις.
Όταν λοιπόν επιχειρεί κάποιος να κάνει μια σοβαρή αποτίμηση για τα έργα και τις ημέρες της προεδρίας Τραμπ, το πρώτο πράγμα που οφείλει είναι να διαχωρίσει την γοητεία των συνθημάτων και το αυξημένο ειδικό βάρος των προσδοκιών πάνω στις οποίες στήριξε την εκλογή και την επικοινωνιακή υποστήριξη της προεδρικής θητείας του, από την απόλυτη πολιτική ανικανότητά του να διαχειριστεί με σοβαρότητα και ευθύνη ακόμη και τα αυτονόητα κατά την διάρκεια αυτής της θητείας.
Έτσι… Η εκλογή Τραμπ υπήρξε στην ουσία της έκφραση και προϊόν της ανάγκης των ανθρώπων για πολιτικές ανατροπές και για την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής που θα αντιστρατεύεται πραγματικά τις κυρίαρχες συστημικές αντιλήψεις. Ωστόσο, η ολοκληρωτική αποτυχία του να διεκπεραιώσει αποτελεσματικά το βαρύ φορτίο των προσδοκιών που επενδύθηκαν στην εκλογή του (και δεν πρέπει εδώ να ξεγελά η προσωρινή και εξόχως ασταθής βελτίωση ορισμένων δεικτών στην Οικονομία) υπήρξε αποτέλεσμα του βαθέως συστημισμού του και της καραμπινάτης πολιτικής του ανικανότητας να διαχειριστεί ακόμη και τα στοιχειώδη.
Όσοι λοιπόν σπεύδουν να πανηγυρίσουν ασυλλόγιστα για τον ασυμβίβαστο δήθεν αντισυστημισμό του κ. Τραμπ, ίσως είναι προτιμότερο να φροντίσουν να προμηθευτούν μικρότερο καλάθι. Το Αμερικανικό σύστημα εξουσίας, το διαπερνούν οριζόντια σοβαρές συγκρουσιακές αντιθέσεις που αφορούν στην ίδια την φυσιογνωμία του, στην κυρίαρχη αντίληψή του για τον σύγχρονο κόσμο, στις στρατηγικές ιεραρχήσεις του που σχετίζονται με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την επιδίωξή του να διαιωνίσει τον ηγεμονικό του ρόλο. Πρόκειται για αντιθέσεις συνυφασμένες με τα ίδια τα ταυτοτικά του χαρακτηριστικά. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρόκειται για ένα κατεστημένο ανόητο, που στερείται στρατηγικής σκέψης και αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που απειλούν την στρατηγική του επιβίωση.
Και μπορεί η αδυναμία του να διαχειριστεί επιτυχημένα την κορυφαία στρατηγική σύγκρουση να είναι εμφανής, μιας και πρόκειται για αδυναμία η οποία οφείλεται πρωτίστως στο ότι απέναντί του έχει πλέον συγκροτημένους και ολοκληρωμένους σχεδιασμούς των στρατηγικών του των αντιπάλων, η ικανότητά του όμως να αντιλαμβάνεται αυτά που συντελούνται στο εσωτερικό των ΗΠΑ είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη.
Το Αμερικανικό κατεστημένο λοιπόν…
Αυτό που ξέρει ακόμη και δολοφονεί Αμερικανούς προέδρους, αντελήφθη γρήγορα ότι ο Τραμπ ως πρόεδρος των ΗΠΑ, ήταν ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να «κάψει» με εργαλείο την προσωπική του ανικανότητα, τις ίδιες τις προσδοκίες που τον ανέδειξαν και που είχαν σημαντικότατο μερίδιο μέσα στην αμερικανική κοινωνία. Έκανε λοιπόν το απλούστερο. Του επέτρεψε να τις κάψει.
Η αντιφατική του πολιτική και η αστάθεια στις πολιτικές αποφάσεις του ποδαριού στις οποίες κατέφευγε, ελαχιστοποιούσαν τα όποια ωφελήματα και μεγιστοποιούσαν ζημιές, κινδύνους και αντιπαραθέσεις, που έσυραν σταδιακά τις ΗΠΑ σε έναν ιδιότυπο απομονωτισμό. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικές οι συνέπειες που ανέκυψαν από τις δασμολογικές πολιτικές και τα ήξεις αφήξεις του «εμπορικού πολέμου». Πρόκειται για συνέπειες – μπούμερανγκ σε βάρος ακόμη και των ίδιων των αμερικανικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων.
Την ίδια στιγμή… Με σειρά ανόητων πειραματισμών στους οποίους κατέφυγε, λειτούργησε άθελά του ως καταλύτης για την μελέτη κρίσιμων αντιδράσεων στην διεθνή διπλωματία. Πρωταγωνίστησε σε διπλωματικό πείραμα ενώ ο ίδιος πίστευε ότι κυβερνούσε. Έτσι, για πρώτη φορά ίσως στις παρούσες συνθήκες δόθηκε η δυνατότητα στο Αμερικανικό κατεστημένο, να σταθμίσει τις αντιδράσεις των στρατηγικών του αντιπάλων για συγκεκριμένης ποιότητας επιθετικές πολιτικές και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο και με πραγματικά δεδομένα παραμέτρων. Και αυτή η λίστα με τα αυθόρμητα διπλωματικά πειράματα, υπήρξε ιδιαιτέρως διαφωτιστική, μιας και στην πράξη εκδηλώθηκε και έναντι παραδοσιακών φίλων και συμμάχων (ΝΑΤΟ, ΕΕ) αλλά και έναντι αντιπάλων των ΗΠΑ.
Η διαχείριση του κορωνοϊού ήταν αυτή που επί της ουσίας έφερε για πρώτη φορά σοβαρά σε αντιπαράθεση το Αμερικανικό κατεστημένο με έναν πολιτικά ανόητο πρόεδρο. Ήταν η στιγμή που είχε πάψει πλέον να είναι εργαλείο αυτοκαταστροφής των ίδιων του των ιδεών και των προσδοκιών τις οποίες εναπόθεσαν σε αυτόν οι ψηφοφόροι του και ήταν ο πρόεδρος που δυστυχώς έπαιρνε αποφάσεις οι οποίες δολοφονούσαν και δολοφονούν καθημερινά χιλιάδες Αμερικανούς πολίτες.
Η αρχή του τέλους είχε γίνει πλέον ορατή και στον ίδιο. Από κει και μετά το μόνο που του έμενε να κάνει, ήταν να προσπαθήσει κάψει μαζί του και την ίδια την Αμερική. Αυτό και έκανε επιστρατεύοντας διάφορες ακροδεξιές σέχτες και ένοπλες εγκληματικές συμμορίες, με αποκορύφωμα τα γεγονότα της προχθεσινής νύχτας.
Επίλογος…
Για τον εαυτό του και για τους ψεκασμένους θαυμαστές του, ο Τραμπ ήταν και παραμένει ένας ονειρεμένος πρόεδρος. Για κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο όμως, όπως και για κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο Αμερικανό, ο Τραμπ είναι ο ορισμός του απόλυτα αποτυχημένου πολιτικού τυχοδιώκτη, η θητεία του οποίου σηματοδότησε την οριστική και μάλλον αμετάκλητη κατάρρευση του Αμερικανικού ονείρου.
Αυτός ο ανίκανος πολιτικός άνδρας, κατάφερε με τα βίτσια του να μετατρέψει το “Πρώτα η Αμερική” σε Αμερικανικό Βατερλό, σε πλήρη και ολοκληρωτική κατάρρευση του Αμερικανικού γοήτρου. Κατάφερε να επισφραγίσει και τυπικά το τέλος της Αμερικανικής παντοδυναμίας. Κατάφερε να μετατρέψει μέσα σε ένα βράδυ, την αμερικανική πρώην υπερδύναμη σε ρεντίκολο του πλανήτη.
Είναι φανερό ότι από σήμερα και μετά, κανένα σοβαρό γεωπολιτικό μέγεθος και κανένας ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά μια μεγάλη χώρα την οποία κατεξευτέλισε ο ίδιος ο πρόεδρός της, λίγο πριν ολοκληρώσει και τυπικά την θλιβερή του πολιτική διαδρομή.
Το “Πρώτα η Αμερική”, έγινε μέσα σε μια νύχτα “Για τα πανηγύρια”. Την επιμονή μας λοιπόν να σταθμίζουμε πολιτικά και μόνον πολιτικά τα τεκταινόμενα, την δικαίωσαν πλέον οι ίδιες οι εξελίξεις. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε επιτέλους, ότι τα όνειρα δεν χτίζονται στην άμμο και ότι καμία σοβαρή προσδοκία δεν μπορεί να επαφίεται σε τυχάρπαστους γυρολόγους που παίζουν με τζούφια συνθήματα, επενδύοντας στην αξιοπιστία των αφελών.
Και έχει σημασία να το κατανοήσουμε αυτό, όχι μονάχα γιατί η χώρα μας παραμένει στο μάτι του Κυκλώνα εν όψει απροσδιόριστων εξελίξεων της επόμενης μέρας κατά την διάρκεια της οποίας πολλοί περιφερειακοί δρώντες θα σπεύσουν να καλύψουν το κενό της όποιας παρατεταμένης αμερικανικής εσωστρέφειας που πρόκειται να ακολουθήσει…
Όχι μονάχα γιατί η αναγκαία μεταστροφή στην επιθετική διπλωματική και γεωπολιτική εξωστρέφεια στην οποία μοιραία θα καταφύγει η Αμερική – μετά από το πρώτο σοκ – στην προσπάθειά της να ανακτήσει μέρους του χαμένου εδάφους, είναι μια εξέλιξη με καθ όλα απρόβλεπτες προεκτάσεις…
Αλλά και διότι, η σπορά της ανοησίας και του καιροσκοπισμού έχει απλώσει τα πλοκάμια της και στην χώρα μας, και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να της επιτραπεί να πρωταγωνιστήσει σε επιζήμιους τυχοδιωκτισμούς που θα έχουν βαρύτατο τίμημα για όλους…
