ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Το μυστικό της «Μεγάλης σκακιέρας»

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

 

του Johan Hardoy

[Μετά την Αραβική Άνοιξη, ο πρώην Τυνήσιος Πρεσβευτής στην UNESCO και Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας, Mezri Haddad  στο τελευταίο του βιβλίο « Από τη σύγκρουση του πολιτισμού στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπου», που προλογίζει ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Hubert Védrine, ασχολείται με το ρόλο των ΗΠΑ στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Επισημαίνοντας τον παράνομο χαρακτήρα της ρωσικής επίθεσης σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ο συγγραφέας θεωρεί ότι «οι Αμερικανοί δεν υπερασπίστηκαν ποτέ τη δημοκρατία, ούτε την ειρήνη, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά αποκλειστικά τα συμφέροντά τους“.]

Στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας και καθηγητής στρατηγικής Zbigniev Brzezinski καθόρισε των εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ: «Να μην αναδειχθεί στην Ευρασία δύναμη ικανή να ανταγωνιστεί την Αμερική»

Όπως το εξέφρασε ο μεγάλης επιρροής αναλυτής στρατηγικής Αμερικανός Zbigniev Brzezinski [του οποίου το κύριο βιβλίο «Η Μεγάλη Σκακιέρα» πρέπει να διαβάσουμε], ο θρίαμβος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στον αραβικό κόσμο είναι ένας από τους στρατηγικούς στόχους της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Κατά τη διάρκεια των προεδρικών θητειών του Νικολά Σαρκοζί και του Φρανσουά Ολάντ, αυτό το γεωπολιτικό σχέδιο υποστηρίχθηκε από τη Γαλλία κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στη Λιβύη και τη Συρία: «Αυτοί οι δύο πρόεδροι δεν σκέφτηκαν σοβαρά τις γεωπολιτικές, μεταναστευτικές συνέπειες και τις συνέπειες στον τομέα της ασφάλειας των μεσσιανιστικών, ψευδοανθρωπιστικών και γνήσια ατλαντικών τους ενεργειών». «Η Al-Nusra κάνει καλή δουλειά στη Συρία », λέει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Laurent Fabius).

H περικύκλωση της Ρωσίας

Έντεκα χρόνια μετά την «ισλαμοατλαντική άνοιξη» στον αραβικό κόσμο, η « ισχυρή δυτική μηχανή προπαγάνδας » στοχεύει τη « ρωσική δικτατορία » του Βλαντιμίρ Πούτιν ενώ επαινεί ταυτόχρονα τον εθνικισμό, «περιφρονημένο σπίτι από τον Μάιο του 1968 » του Volodymyr Zelensky.

Ο λόγος αυτής της εχθρότητας προς τη Ρωσία, που θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ξεπερασμένη από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, διατυπώθηκε ξεκάθαρα από τον Μπρεζίνσκι: «Είναι επιτακτική ανάγκη να μην μπορέσει να αναδυθεί καμία ανταγωνιστική ευρασιατική δύναμη ικανή να κυριαρχήσει στην Ευρασία  και έτσι να αμφισβητήσει την Αμερική».

Γενικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες σκοπεύουν να παραμείνουν η μόνη « υπερδύναμη » παρεμποδίζοντας κάθε πιθανό ανταγωνισμό, ιδίως από τη Ρωσία και την Κίνα, καθώς και οποιαδήποτε συμμαχία ή στενότερη προσέγγιση μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου, από τη μια πλευρά, και της Μόσχας, από την άλλη (με βάση το ματαιωμένο σχέδιο της « Ευρωπαϊκού Κοινού Σπιτιού» που επιθυμούσε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στα τέλη της δεκαετίας του 1980).

Σε απάντηση, ο αρχηγός του ρωσικού κράτους, υποστηριζόμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία της χώρας του, εντάσσει βολικά τη στρατηγική του μιμούμενος το αμερικανικής προέλευσης παράδειγμα της «σύγκρουσης των πολιτισμών» χαρακτηρίζοντας τη Δύση ως «ηθικά παρακμασμένη» και εξυμνώντας μια Ρωσία φορέα του σχεδίου ενός πολυπολικού κόσμου.

Η στρατηγική θέση της Ουκρανίας

Ο Βολοντιμίρ Ζελένσκυ υποσχέθηκε προεκλογικά ότι θα προωθούσε τις ειρηνικές σχέσεις με τη Ρωσία αλλά η  Ουκρανία είναι απαραίτητη στις Ηνωμένες Πολιτείες για τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας…

Προκειμένου να περιορίσουν τη Ρωσία σε καθεστώς περιφερειακής δύναμης, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν επομένως να αυτονομήσουν την Ουκρανία και να ελέγξουν τη Μαύρη Θάλασσα, καθώς και να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ ακόμη περισσότερο εγκαθιστώντας το στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, παρά όλες τις περί του αντιθέτου αρχικές υποσχέσεις όταν έπεσε η ΕΣΣΔ.

Από το 2014, η στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία ήταν «κοινό μυστικό». Στη συνέχεια, οι διπλωματικές διαβουλεύσεις μεταξύ Ρωσίας, Ουκρανίας, Γερμανίας και Γαλλίας με σκοπό την ειρήνη στο Ντονμπάς, μέσω του Σχήματος Νορμανδίας* και των Συμφωνιών του Μινσκ, δεν σταμάτησαν τις προκλήσεις.Ουκρανοί, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτών, που προκάλεσαν τουλάχιστον 13.000 θανάτους οκτώ χρόνια πριν από την επέμβαση του ρωσικού στρατού: « Διαπράχθηκαν αποτρόπαια εγκλήματα [από το Κίεβο] εναντίον Ρωσόφωνων Ουκρανών ».

Το 2019 η ένταξη στο ΝΑΤΟ κατοχυρώθηκε στο ουκρανικό σύνταγμα. Τον Ιανουάριο του 2022, η Δύση απέρριψε το αίτημα της Ρωσίας για γραπτή εγγύηση ότι αυτή η ένταξη δεν θα πραγματοποιηθεί. Λίγες μέρες πριν από την έναρξη του πολέμου, ο Ουκρανός πρόεδρος δήλωσε ότι ήθελε να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, τα οποία αποτελούσαν μεγάλη στρατηγική απειλή για τη Μόσχα.

Έκτοτε, ο Ζελένσκι, άξιος εκπρόσωπος της «μαφιόζικης χούντας» που «κατέστρεψε την Ουκρανία», εμφανίζεται καθημερινά με πολεμική στολή στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία  αυτάρεσκα μεταφέρουν τις πύρινες ομιλίες του ενώπιον δυτικών κοινοβουλίων και επικροτούν τα αιτήματά του για προμήθειες εξελιγμένου οπλισμού στη χώρα και αυξημένες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας. « Ο μάντης του Κιέβου μιλάει με μεγάφωνο της Ουάσιγκτον, ώστε όλοι να αρχίσουν να βρίζουν τον Σατανά του Κρεμλίνου. »

Αυτός ο « αμερικανικός πόλεμος δι’ αντιπροσώπου» είναι επίσης «ευλογία» για την οικονομία και τους εμπόρους όπλων πέρα από τον Ατλαντικό [καθώς και για τις ουκρανικές μαφίες…].

Σύμφωνα με τον διαπρεπή Αμερικανό, ειδικό στις διεθνείς σχέσεις, John Mearsheimer, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα αλλάξουν την πολιτική τους και, αντίθετα, θα « διπλασιάσουν τη μίζα» ενθαρρύνοντας τους Ουκρανούς να αντισταθούν: « Προφανώς δεν θα πολεμήσουν για αυτούς, αλλά θα το κάνουν « Μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό χωρίς να πάρουν μέρος στη μάχη ».

Η Βικτώρια Νούλαντ, βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ το 2014, μοιράζει τρόφιμα στους «εξεγερμένους» της πλατείας Μεϊντάν κατα της εκλεγμένης φιλορωσικής κυβέρνησης Γιανουσένκο… 

Ωστόσο, σύμφωνα με αυτόν τον καθηγητή: « Πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας αυτό που είπαν οι Ρώσοι το 2008: είναι μια υπαρξιακή απειλή [εννοείται, η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ]. Οι Ρώσοι είναι έτοιμοι για οτιδήποτε, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής αποτροπής, ενώ η σύγκρουση δεν είναι ζωτικής σημασίας για τους Αμερικανούς. « Οι πραγματικά χαμένοι είναι οι Ουκρανοί τους οποίους έχουμε οδηγήσει σε αδιέξοδο».

Η ευρωπαϊκή υποτέλεια

Η Ευρώπη, αφού εμπιστεύτηκε την προστασία της στις Ηνωμένες Πολιτείες, την επιτήρηση των συνόρων της στην Τουρκία και τον μελλοντικό εφοδιασμό της με φυσικό αέριο στο Κατάρ, δεν χρειάζεται όντως να δημιουργήσει έναν εχθρό όπως «τον φαντασιακό homo sovieticus»!

Οι «αναπληρωματικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας» υποτάσσονται στις Ηνωμένες Πολιτείες εις βάρος των δικών τους συμφερόντων ή ακριβέστερα των ζωτικών συμφερόντων των πληθυσμών τους.

Για τους « ολιγάρχες των Βρυξελλών », η σύγκρουση στην Ουκρανία αποτελεί μια νέα ευκαιρία να ορκιστούν υπακοή στην Ουάσιγκτον και να θάψουν διαπαντός «κάθε όνειρο εξουσίας από μια πολιτισμικά ομοιογενή Ευρώπη, πολιτικά ενωμένης, στρατιωτικά ισχυρής, που θα εκτεινόταν από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια“.

Ο ρόλος της Γαλλίας

Στη Γαλλία βασιλεύει μια νέα ποικιλία της «ρινοκερίτιδας» που περιγράφεται από τον Eugène Ionesco: το «χαρά μου ο πόλεμος». Αυτό ενδημεί ιδιαίτερα στους πνευματικούς κύκλους και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, απαγορεύοντας κάθε κατανόηση της σύγκρουσης  με ποινή αποκλεισμού από το « κολέγιο των ανθρωπιστών ». Ωστόσο, μερικοί θαρραλέοι πολεμικοί ανταποκριτές, όπως ο Régis Le Sommier ή η Anne-Laure Bonnel, τιμούν το επάγγελμά τους, αναφέροντας με ειλικρίνεια τα γεγονότα που παρατηρούνται στο έδαφος.

Στην εξωτερική πολιτική, η Γαλλία, τόσο ευρωπαϊκή όσο και παρούσα σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου, «αντί να ενδίδει στην ύβρι της Ουάσιγκτον και να ευθυγραμμίζεται τυφλά με την αμερικανική υπερδύναμη», θα έπρεπε αντίθετα να ανταποκρίνεται στην κλήση της για κυρίαρχη και μετριοπαθή εξουσία. ανακαλύπτοντας εκ νέου τον ρόλο της στον πολυπολικό κόσμο που αναγγέλεται, « του οποίου το κέντρο βάρους θα βρίσκεται στην Ευρασία, στην καρδιά του τριγώνου που σχηματίζουν η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα ».

*To Σχήμα Νορμανδίας είναι μια ομάδα κρατών – Γερμανία, Ρωσία, Γαλία και Ουκρανία – που συναντήθηκαν το 2014, κατά τη διάρκεια της 70ης επετείου των εορτασμών της απόβασης, στη Νορμανδία σε μια προσπάθεια να επιλύσουν τον πόλεμο στο Ντονμπάς και την ευρύτερη Ρωσο-Ουκρανική διένεξη.

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Πηγή:www.polemia.com

 

 

 

 

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. “Οι Αμερικανοί δεν υπερασπίστηκαν ποτέ τη δημοκρατία, ούτε την ειρήνη, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά αποκλειστικά τα συμφέροντά τους“. Μα φυσικά. Κάθε κυρίαρχη χώρα κάνει αυτό ακριβώς: υπερασπίζεται τα συμφέροντά της. Τα “ντύνει” με ευγενικές έννοιες, αλλά αυτός ο καλλωπισμός είναι για να πείθονται οι αφελείς μάζες.

    • Ό,τι και να λέμε και γράφουμε για τους Αμερικανούς έχουν την καλύτερη Δημοκρατία εδώ και 250 κοντά χρόνια.
      Έχουν δύο κόμματα , έχουν δύο νομοθετικά Σώματα, έχουν το ίδιο εκλογικό σύστημα και κάνουν εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια την ίδια μέρα.
      Εμείς ανακαλύψαμε-ιδρύσαμε την Δημοκρατία πριν 2500 χρόνια ,αλλά αναθέσαμε σε άλλους να την εφαρμόσουν και οι Αμερικανοί είναι οι καλύτεροι εφαρμοστές της.
      ΕΜΕΙΣ – Α… ΕΜΕΙΣ – ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ , ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ -ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ- ”ΚΑΤΑΚΕΡΑΥΝΩΝΑΝ” ΤΟΥΣ ΣΟΦΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ , ΠΟΥ ΠΛΕΟΝΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα