Ο πράσινος μπερές!

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Των Δ. Τσιαμαντά  – Π. Γιαννακόπουλου

Αφήγημα

Φίλτατοι,

Ο καμβάς (και η ανεπαίσθητη πλοκή) του διηγήματος που θα αναγνώσετε, βασίσθηκε σε μια απολύτως αληθινή ιστορία που βίωσε ο Δ. Τσιαμαντάς, συμμαθητής στη ΣΣΕ και συνάδελφός μουεν όπλοις. Για να  πω την αλήθεια, προσωπικά αρκέσθηκα να προβώ σε κάτι μικροδιορθώσεις και μόνον,  για να  μην ξεχνώ και το άλλο, το δεύτερό (και άμισθο) επάγγελμά μου. Τα υπόλοιπα τα διευθέτησε επιτυχώς (και με τον καλύτερο τρόπο) ο φίλος μου Δημήτρης, πλην επέμενε να συμπεριληφθεί και το δικό μου όνομα πλάι στο δικό του.

Τέλη Ιουνίου. Για την ακρίβεια 28 του μήνα του σωτηρίου έτους 2019, ημέρα Παρασκευή. Γύρω στις 0600. Αν και πολύ πρωί, η ζέστη είναι αφόρητη. Σε φέρνει σε αμηχανία, σε εκνευρίζει, βγάζεις τη μπέμπελη, καθώς διολισθαίνεις ασθμαίνων κυριολεκτικά έξω από τα ρούχα σου. Όμως κι’ έτσι δεν δροσίζεσαι, απλά ανακουφίζεσαι για κάτι λίγα λεπτά, άρα παραμένεις τσιτωμένος, άρα τελείς εν συγχύσει, άρα είσαι …αντιπαραγωγικός. Ήσυχα …φίλε ψιθυρίζω στην ατίθαση πλευρά της παραλογικής μου. Απαιτείται υπακοή στην δημιουργική σου συνείδηση, ενώ εσύ τη τσιγκλάς σαν ανικανοποίητο αποπαίδι. Και το τραγικότερο, δεν προλαβαίνεις (ω) να μπεις (ω) σε κατάσταση ζεν, γιατί η φλογισμένη ανάσα που απέδρασε προσφάτως από την κόλαση, τσουρουφλίζει τα ακάλυπτα μέρη της γερασμένης σάρκας σου, ενώ και τα καλυμμένα βιώνουν ένα ανεπαίσθητο (μπορείς να το πεις και αδιόρατο) delirium tremens γιατί κι΄εκείνο αγωνιά για τη δική του (συγγενή) τύχη.

Και τότε όντας σε απόγνωση, βάζω τα γέλια. Προφανώς γιατί ανεξέλεγκτα, απροειδοποίητα και μάλλον χλευαστικά ξεπηδούν από το κέντρο αναθεώρησης του εαυτού μου μουσική και στίχοι μαζί, του γνωστού μαρς που τραγουδούσαμε στο εξατάξιο γυμνάσιό μας κι΄αργότερα στη στρατιωτική σχολή ευελπίδων, για να (…μισο) σμπαραλιάσουν τον καθωσπρεπισμό και την ψυχραιμία μου: Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν σαν τον Λίβα που καίει τα σπαρτά…ημι-ανάπαυση! Η διαρκώς ελέγχουσα τις πράξεις και παραλείψεις μου “καθαρή θέση-άποψη”,  συγγενής και ενισχυτικός της  συνειδήσεώς μου υπερεκτιμητής, που εγκατεστημένος παλαιόθεν πλησίον του χώρου της ψυχικής μου λειτουργίας, με συνοδεύει διαρκώς τα τελευταία τριάντα (30) χρόνια, χωρίς να φείδεται του χρόνου που απόλλυται και δίχως να βαρυγκωμά που στερείται του αναπαυτηρίου του. Εκτινάσσεται σαν ελατήριο κάθε φορά που αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο της συνείδησης και αναλαμβάνει τις πρωτοβουλίες εκείνες που θα το άρουν. Πριν συμβούν όλα αυτά, αποτείνεται σε εμένα βιαστικά και καθησυχαστικά: «Ήσυχα, κύριε, ταξιδεύτετε σήμερα ινκόγκνιτο στη Νάουσα, προσκεκλημένος από τον προ τεσσαρακονταετίας  και υπό τις διαταγές σας  καταδρομέα Σταύρου Δημητρίου., για να παραστείτε στην “Τελετή απονομής του πράσινου μπερέ” στον γιό του. Είναι πρωτότυπο, σημαντικό και συγκινητικό. Ηρεμείστε».

Κάθομαι όσο γίνεται πιο αναπαυτικά στη θέση του οδηγού του παλιού μου αυτοκινήτου, που με γνωρίζει και το γνωρίζω απ’ την καλή και την ανάποδη και βάζω “εμπρος“. Κατεύθυνση Νάουσα. Μαρσάρω κάπως νευρικά, για να συνειδητοποιήσει η σακαράκα μου, ότι σήμερα δεν αστειεύομαι και ως εκ τούτου δεν σηκώνω καθυστερήσεις, αφού πρέπει να είμαι στην ώρα μου στην τελετή επίδοσης του πράσινου μπερέ, στη νέα σειρά των άλκιμων στρατευμένων που υπηρετούν στην μονάδα καταδρομών με έδρα της το γνωστό στρατόπεδο λίγο έξω από την ηρωική αυτή πόλη, της οποίας η  αποφασιστικότητα, η γενναιότητα και ο ηρωισμός των κατοίκων κατεγράφησαν όχι μόνον άπαξ στις χρυσές δέλτους της ιστορίας, αφού με το λαμπρό παράδειγμά τους συνέβαλαν στο πολλαπλό θαύμα της κατίσχυσης του ασθενεστέρου επί του ισχυροτέρου, στην προσπάθεια διατήρηση της ακεραιότητας της πατρίδα μας και στην τελεσίδικη εξασφάλιση της ελευθερίας των επιγενομένων.

Προηγήθηκε τηλεφώνημα του Δημητρίου Σταύρου (το επίθετό του είναι “Σταύρου”, όχι “Δημητρίου”, μην σας μπερδεύουν οι γενικές∙ το ορθότερο θα ήταν να γραφεί “του Δημήτρη”, όμως ο ίδιος προτιμά την απλή καθαρεύουσα), παλαίμαχου εφέδρου καταδρομέα από το Άργος του Ν. Αργολίδος, με τον οποίο συνυπηρετούσαμε στην ίδια Μοίρα (με αυτήν που πηγαίνουμε να επισκεφθούμε) πριν 41 χρόνια, όταν όμως είχε την έδρα της στη Θεσσαλονίκη. Εκείνος ήταν απλός στρατιώτης κι’ εγώ Λοχαγός της τάξεως 1968 της ΣΣΕ. Έκπληκτος, τον ρώτησα, πως ήταν και με θυμήθηκε κι΄εκείνος «σαν έτοιμος από καιρό» ανέσυρε βιαστικά από τη λήθη τεσσάρων δεκαετιών την …ουτοπική τότε -λόγω του νεαρού της ηλικίας του και των επαίνων μου για το ήθος, το ζήλο και την εργατικότητά του- υπόσχεση, να  υπηρετήσει την πατρίδα προσεχώς ως καταδρομέας και ο γιος του,  αυτόν  που θα έφερε στον κόσμο η …μέλλουσα σύζυγός του,  που ακόμη …δεν είχε γνωρίσει! Απίστευτες ιστορίες (προφητείες, αν θέλετε), εικασίες και …πόθοι ευγενείς που όμως -ως φαίνεται- ενίοτε επαληθεύονται.

Ο νεαρός τότε Δημήτριος  Σταύρου είχε μιλήσει, ως να ανέγνωθε διήγημα επιστημονικής φαντασίας, που του προσκόμισαν από το μέλλον και το οποίο πρωτο-πρόβαλλε την έννοια της  “ολικής επαναφοράς”, κάτι που εμείς -οι κοινοί θνητοί- θα γνωρίζαμε επτά (7) χρόνια αργότερα μέσω των κινηματογραφικών ταινιών “ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ 1, 2” με σκηνοθέτη τον Τζώρτζ Κάμερον και πρωταγωνιστή τον Άρνολντ Σβατσενέγκερ… Η επιθυμία λοιπόν και ευχή του Δημήτρη υλοποιήθηκαν. Ο στρατευμένος γιος του Θεόδωρος επελέγη ως υποψήφιος καταδρομέας και έλαβε μετάθεση στην ίδια μονάδα μ’ αυτήν που υπηρέτησε και ο πατέρας του, σε άλλην όμως πόλη, στη ιστορική Νάουσα. Πόσο θετικά μεθοδεύει τις αγαθές προθέσεις ο καλός Θεός!

————————————————————————————————————————-

Η  πόλη της Νάουσας έχει χαρακτηρισθεί από το 1955 με βασιλικό διάταγμα Ηρωική” πόλη, για τους αγώνες και τις θυσίες των κατοίκων κατά την περίοδο των απελευθερωτικών αγώνων του 1822. Πρόκειται για μια υπέροχη ορεινή πόλη της Κεντρικής Μακεδονίας, κτισμένη στους πρόποδες του όρους Βερμίου. Ο πληθυσμός της ανέρχεται γύρω στις 20.000 κατοίκους. Η Αραπίτσα της Νάουσας είναι ένα από τα λίγα ποτάμια στην Ελλάδα που έχουν ονομασία θηλυκού γένους, με την Nέδα στα σύνορα Ηλείας και Μεσσηνίας, την Έρκυνα

στην Λιβαδειά, την Ερμίτσα στο Αγρίνιο, την Ζηλιάνα στην Πιερία να συναποτελούν τα πιο γνωστά.

Η Νάουσα ήταν παλιότερα γνωστή και ως Νιάουστα. Πιθανότερο ενδεχόμενο θεωρείται η ίδρυσή της ως “Νέα Αυγούστα” από τους Ρωμαίους, με το “Νιαούστα” και τελικώς το “Νάουσα” να αποτελούν παραφθορά του. Η Νάουσα βρίσκεται 90 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης και 32 χιλιόμετρα νότια της Έδεσσας. Η περιοχή του Αγίου Νικολάου είναι ανακηρυγμένο ως Τοπίο ιδιαιτέρου Φυσικού Κάλλους. Το κλίμα της Νάουσας είναι ηπειρωτικό μεσογειακό.

Τόπος με παγκόσμιο ενδιαφέρον αποτελεί η Σχολή Αριστοτέλους, 2 χλμ. περίπου από την σημερινή Νάουσα, στη θέση Ισβόρια κοντά στην πόλη Μίεζα. Η σχολή ιδρύθηκε στο Νυμφαίον (ιερό αφιερωμένο στις Νύμφες των νερών) κοντά στην πόλη Μίεζα. Είναι το μέρος με τα τρεχούμενα νερά και τα βαθύσκιωτα σπήλαια που αναφέρουν οι αρχαίοι συγγραφείς, όπου ο μέγιστος φιλόσοφος της αρχαιότητας δίδαξε το μεγαλείο της κλασσικής Ελληνικής σκέψης και τα ιδανικά της Πλατωνικής φιλοσοφίας στον γιο του Βασιλέα της Μακεδονίας Φιλίππου Β’, τον Αλέξανδρο και τους άλλους ευπατρίδες της Μακεδονικής Αυλής. Η συνάντηση αυτών των δύο μέγιστων προσωπικοτήτων του αρχαίου κόσμου στο Νυμφαίο της Μίεζας έμελλε να επηρεάσει καθοριστικά το μέλλον της ανθρωπότητας, και ολόκληρου του Δυτικού Πολιτισμού.

————————————————————————————————————————————-

Το τηλεφώνημα συνεπώς που προηγήθηκε ήταν για να συμφωνήσουμε συνάντησή μας στη Νάουσα, όπου θα  συμμετείχαμε αφενός στις εκδηλώσεις απονομής του πράσινου μπερέ στους διαπρέψαντες στις στρατιωτικές δοκιμασίες και αφετέρου θα επιστρέφαμε αναβαπτισμένοι έστω και για λίγο, νιώθοντας περισσότερο νέοι, ακμαίοι, μάχιμοι. «Θα είμαι και εγώ εκεί μεθαύριο!» έγρουξα γεμάτος πατριωτική έξαρση, αλλά  και έξαψη νεαρού αξιωματικού ε.ε.

Το μεθαύριο έγινε σήμερα, οπότε πρωί-πρωί κάνω το σταυρό μου και ξεκινώ. Στο μυαλό μου τούτη τη στιγμή είναι αποτυπωμένος ο χάρτης κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας τόσο καλά, όσο και όσων το μυαλό διαπρέπει σ’ αυτό το… αγώνισμα.  Αναρωτιέμαι ποιο δρομολόγιο είναι το καλύτερο και συντομότερο για  να ακολουθήσω και τότε κάνω αυτό που συνηθίζω συχνά,  όταν ταξιδεύω με το κάρο μου. Ενώνω  με μια νοητή γραμμή το Κιλκίς με την πόλη, κωμόπολη ή χωριό προορισμού μου. Επί του προκειμένου με τη Νάουσα. Τώρα μπορώ να χαράξω την πορεία μου. Επισημαίνω ένα-ένα τα “κεντρικά” χωριά που εφάπτονται της νοητής γραμμής και παρεκκλίνοντας (ελισσόμενος) δεξιά και αριστερά της σχηματίζω στο σχεδιαστήριο του εγκεφάλου μου δύο διάφορες πορείες (ημιτονοειδείς καμπύλες, αν θέλετε)προς την ονειρική πόλη της Ημαθίας: α) Κιλκίς-Γιαννιτσά-Σκύδρα-Νάουσα, β) Κιλκίς-Βαθύλακος-Άγιος Αθανάσιος-Χαλκηδόνα-Μακριχώρι (δεξιά)-Νάουσα.

Ακολουθώ την πρώτη πορεία, πλην ακατάπαυστα βολοδέρνει μέσα μου η λέξη “Ρουμλούκι”, χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Την έχω ξανακούσει τη λέξη, όμως δεν θυμάμαι σπουδαία πράγματα. Δυστυχώς, δεν έχω σημειωμένο στο κινητό μου και το τηλέφωνο του Αλεξάνδρου για να του ζητήσω να με διαφωτίσει σχετικώς. Ο άνθρωπος, δεν έχει χαρακτηρισθεί αδίκως ως “Γεωγραφική και ιστορική εγκυκλοπαίδεια”. Τηλεφωνώ στον Γιαννακόπουλο, που θυμάμαι τον αριθμό του κινητού του. Συμβουλευτικός και καλοπροαίρετος ο Παντέλος μου μεταφέρει πάραυτα από τον υπολογιστή του:

«”Ρουμλούκι” ονομαζόταν στο παρελθόν η περιοχή της Μακεδονίας που διασχίζει ο ποταμός Αλιάκμονας. Συγκεκριμένα, το Ρουμλούκι απλωνόταν κάτω απ’ τις βόρειες παρυφές των Πιέριων μέχρι τα όρια του Βάλτου (λίμνη Γιαννιτσών) και κάτω από τα υψώματα της Βέροιας μέχρι το Καρασμάκι (Λουδίας) και τις εκβολές του Αλιάκμονα. Στην αρχαιότητα η περιοχή αυτή αποτελούσε τμήμα της ομηρικής “Ημαθίης”, άλλοτε της “πολυμήλου Βοττιαίας”, άλλοτε πάλι της “Μακεδονικής γης”, και αργότερα αποτέλεσε ρωμαϊκή επαρχία και στη βυζαντινή εποχή συμπεριλαμβανόταν στο δεύτερο Θέμα Μακεδονίας. Η περιοχή του Ρουμλουκιού πέρασε στην κυριαρχία των Οθωμανών τον 14ο αιώνα. Οι Οθωμανοί φτάνοντας στην περιοχή του Βάλτου των Γιαννιτσών ονόμασαν αυτή την περιοχή Ρουμλούκι, καθώς εκεί κατοικούσαν μόνο Έλληνες, δηλαδή Ρωμιοί. Η λέξη, λοιπόν, Ρουμλούκι προέρχεται από τη σύνθεση δύο τουρκικών λέξεων 1. Ρουμ (Rum), που σημαίνει Έλληνας-Ρωμιός και 2. Λουκ (Luc), κτητική κατάληξη ή επιθετικός προσδιορισμός. Δηλαδή, «Ρουμλούκι» σημαίνει χώρα ή τόπος που κατοικείται και οι κάτοικοί του είναι  Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, όπως και η Ρούμελη, Ρωμυλία».

Ήμουν κοντά στην τοπική ιστορία όπως αντιλαμβάνεσθε, όμως όχι τόσο κοντά όσο νόμιζα. Μου διέφευγαν ένα σωρό λεπτομέρειες και βασικές γνώσεις της ευρύτερης περιοχής του γεωγραφικού χώρου που συνέθετε τα δυτικά της Κεντρικής με τα ανατολικά της Δυτικής Μακεδονίας, ενώ προσωπικά υποστήριζα ότι ασφαλώς και συνέβαινε το αντίθετο. Και δεν προτίθεμαι να αποκρύψω, ότι καυχιόμουν κιόλας, που κατείχα το θέμα σ’ όλες του τις λεπτομέρειες, τονίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι στοιχηματίζω με οποιονδήποτε για την ορθότητα των γνώσεών μου… Ανασυντάσσομαι! Γιαννιτσά-Νάουσα γύρω στα 50 χλμ. απόσταση, το υψόμετρο της ημαθιακής πόλης 350 μ. (ουδεμία σύγκριση με τα 1000 μ. του υψομέτρου της Φυλακτής, της αγαπημένης ιδιαίτερης πατρίδας μου). Δύο-τρία τσιγάρα διαδρομή θα λέγαμε παλιότερα που καπνίζαμε αρειμανίως, χωρίζουν τις δύο πόλεις, προκειμένου να δώσουμε το χρονικό μέτρο (στίγμα, αν θέλετε) της απόστασης της Νάουσας από τη γραμμή επαφής του “Βάλτου”, της αποξηραμένης πλέον λίμνης των Γιαννιτσών.

Σε σαράντα (40) λεπτά θα είμαι εκεί, αν θέλει ο Θεός… που και που ένα Camel άφιλτρο το επιθυμώ όσο τίποτα. Όμως δεν θα ενδώσω στον σκεπτικό πειρασμό. Τα τσιγάρα, η υγεία και τα νιάτα μου ανήκουν στο παρελθόν. Προτιμώ να τραγουδήσω για να περάσει η ώρα. Η ιδέα με ενθουσίασε. Με φωνή που προσπαθώ να κάνω λάγαρη και προσεγμένα γυρίσματα, κοντρολάροντας όσο γίνεται τα βιμπράτο και την φωνική μου ομοιογένεια, άφησα να κυλίσει ο πρώτος στίχος από το “Εψές που χιόνιζε πυκνά”… Ξαφνικά τινάχθηκα σα να με δάγκωσε σκορπιός. «Τι λες βρε όρνεο!», αυτομαστιγώθηκα, «τώρα έχουμε Καλοκαίρι και εσύ σέρνεις τον Χειμώνα ακόμη μέσα σου;». Γέλασα και διόρθωσα πάραυτα: «Λάλησε κούκεμ’ λάλησε». Το σαραβαλάκι μου χαλάρωσε και έδειξε χαρακτήρα. Γλίστρησε πάνω στους ήχους μαλακά και έφτασε χωρίς να το καταλάβουμε στο πέρας  της διαδρομής…

Στο σημείο της θυσίας των Ναουσαίων γυναικών που προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση που τις επεφύλασσαν οι μιαροί Τούρκοι, στην περιοχή Στουμπάνοι δίπλα στο ποτάμι της Αράπιτσας, υπάρχει το χαρακτηριστικό μνημείο, με το άγαλμα της Ναουσαίας με τα παιδιά στην αγκαλιά της. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο είχαμε δώσει ραντεβού με τον Δημήτρη τον Σταύρου το πρωί της σήμερον και όπως απεδείχθη ήμασταν απολύτως συνεπείς αμφότεροι. Τι στην ευχή, θα περιμένατε κάτι άλλο; Όχι, βέβαια. Είμαστε και θα παραμείνουμε μέχρις εσχάτων Καταδρομείς. Καταθέσαμε δάφνινο στεφάνι ο καθένας μας, στο χώρο μνήμης του ανυπέρβλητου ηρωισμού των Ναουσαίων γυναικών. Τα στεφάνια τα είχαμε διασφαλίσει από χθες το απόγευμα στα  αυτοκίνητά μας.  Λίγα λεπτά αργότερα κατευθυνόμαστε για το στρατόπεδο της Μοίρας  Καταδρομών.

Στην πύλη της Μοίρας και ενόσω δύο καταδρομείς με άψογη εμφάνιση και συμπεριφορά ήλεγχαν τις ταυτότητες και κατέγραφαν τα στοιχεία μας, θαύμασα το ακριβό και καλοδιατηρημένο αυτοκίνητο του Σταύρου. «Οι δουλειές του πήγαν προφανώς καλά…», έκανα τη σκέψη, «και φυσικά οι … κατά νόμο υποχρεώσεις του θα είναι καλυμμένες, αλλιώς δεν εξηγείται η σοβαρή δαπάνη της αγοράς ενός τέτοιου οχήματος»…Το στρατόπεδο ήταν σημαιοστολισμένο απ’ άκρου εις άκρον και τα στρατιωτικά εμβατήρια είχαν την τιμητική τους. Το κοινό είχε αρχίσει να εισρέει ομαδικά και οι εντεταλμένοι της εκδήλωσης έβαζαν τις τελευταίες πινελιές στον ζωντανό και χαρούμενο πίνακα της γιορτής. για να μην παρατηρηθούν κενά και παραλείψεις.

Και να, η τελετή αρχίζει με την είσοδο της Σημαίας. Απόλυτη σιγή από τους παρισταμένους και ένας διάχυτος συγκινησιασμός από την εμφάνιση του ιερού συμβόλου της  δόξας και της τιμής που παίρνει τη θέση του στον επιλεγμένο για το θεσμικό του ρόλο χώρο, απ’ όπου ως “υψηλός παρατηρητής” και ως το πνεύμα του ευ αγωνίζεσθαι θα επικυρώνει ή θα απορρίπτει τις επιδόσεις των νέων επίλεκτων μαχητών. Οι επιδείξεις σωματικών ασκήσεων και ευεξίας, πάλης διαφόρων ειδών, διασπάσεως και διαφυγής από ενέδρα, οι εντυπωσιακές ασκήσεις τακτικής κινήσεως περιπόλου και διεξαγωγής επιχειρήσεων σε αστικό περιβάλλον, καθώς και η προγραμματισθείσα επίδειξη αναρρίχησης και καταρρίχησης στον ειδικό για το σκοπό αυτό πύργο που ακολούθησαν, μας γέμισαν ρίγη συγκίνησης και έτερα αδελφά συναισθήματα που όλα μαζί ήρθησαν για να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μείγμα πατριωτικής έξαρσης με τη συμμετοχή και τη συνηγορία των στεντόρειων ιαχών: «Ψηλά ο πράσινος μπερές, ΛΟΚ, ΛΟΚ!».

Οι αυριανοί επίλεκτοι μαχητές ολοκλήρωσαν με επιτυχία τον επίμονο και επίπονο κύκλο εκπαιδεύσεως, διάρκειας έξι εβδομάδων ως νεοσύλλεκτοι, προτού κριθούν ικανοί να φέρουν τον τιμημένο πράσινο μπερέ. Εκπαιδεύτηκαν στη χρησιμοποίηση του ατομικού και λοιπού οπλισμού, με τον οποίο είναι εξοπλισμένες οι Μονάδες Καταδρομών και παράλληλα παρακολούθησαν εκπαιδεύσεις σε αντικείμενα καταστροφών, στη διεξαγωγή καταδρομικών επιχειρήσεων, στην παροχή Πρώτων Βοηθειών στο πεδίο της μάχης καθώς επίσης και σε αντικείμενα ορεινού αγώνα και επιχειρησιακών διαδικασιών των καταδρομών……

«Και να! Η ώρα της απονομής του πράσινου μπερέ επέστη». Μπροστά από το μικρόφωνο τώρα ο εκφωνητής δοκιμάζει τις αντοχές μας. Και καθώς η ένταση έχει χτυπήσει κόκκινο για όλους, εκείνος συνεχίζει απτόητος: «Οι νέοι καταδρομείς αδημονούν να φορέσουν τον πράσινο μπερέ. Οι δικοί τους και οι φίλοι τους αδημονούν κι’ αυτοί να τους καμαρώσουν. Οι εκπρόσωποι των αρχών αδημονούν να αντλήσουν από την αλκή των παλικαριών μας το αναπαλλοτρίωτον σθένος εξολοθρευτών των εχθρών της πατρίδας, το κοινό αδημονεί να κλείσει μέσα του την  εικόνα των αήττητων μαχητών». Και η επίδοση αρχίζει. Πρωτίστως όμως καλούνται από τα μεγάφωνα οι γονείς τριών καταδρομέων,  για να  επιδώσουν αυτοί οι ίδιοι τον μπερέ στον καταδρομέα γιό τους. Τα πρόσωπα όλων λάμπουν. «Οποία περηφάνια, οποία υψηλοφροσύνη, οποία δικαιολογημένη έπαρση! Σκηνικόν όμοιον -τηρουμένων των αναλογιών- με αυτό του αηττήτου Ολυμπιονίκου της αρχαιότητας Διαγόρου που ευτύχησε στα γηρατειά του να καμαρώσει και τους δύο υιούς του Ολυμπιονίκες, οι οποίοι θέλοντας να τον τιμήσουν, για το Ολυμπιακό πνεύμα που του ενεφύσησε, τον περιέφεραν στα χέρια τους σε όλες τις γωνιές του Σταδίου υπό τις επευφημίες χιλιάδων Ελλήνων θεατών……», συνεχίζει ο εκφωνητής για να θέσει αμέσως υπόψη των παρισταμένων:

«Η ενδιαφέρουσα παλαιόθεν πρακτική της απονομής του πράσινου μπερέ καθιερώθηκε πλέον ως πρότυπο και κανόνας ατομικής αλλά και συλλογικής συμπεριφοράς και δράσης και εφαρμόζεται απαρεγκλίτως μέχρι και σήμερα, στους χώρους που δοκιμάζεται το “ατσάλι των Λοκατζήδων”. Μεταξύ των κληθέντων να επιδώσουν τον πράσινο μπερέ στο γιο τους, είναι, καθώς μας πληροφόρησε ο Διοικητής της Μοίρας, και ο παλαίμαχος “διακεκριμένος  καταδρομέας και εύπατρις Έλλην Δημήτριος Σταύρου”, που λαμπρύνει με την στάση και συμπεριφορά του την ιστορία των Καταδρομών, την ιδιαίτερη πατρίδα του και γενικότερα τη χώρα μας. Ο κ. Δ. Σταύρου είναι αξιοτίμητος για την στρατιωτική του παιδεία και περιποιεί τιμή σε όλους μας η εδώ παρουσία του, προκειμένου να επιδώσει ο ίδιος τον πράσινο μπερέ στον γιο του. Εύγε του! Τύχη αγαθή όμως το έφερε να γνωρίσω και τον δικό του Διοικητή, τον σεβαστό μου Ταξίαρχο ε.α. κ. Δημήτριο Τσιαμαντά, που προ τεσσάρων δεκαετιών τον εξεπαίδευσε στη Μοίρα  μας, που τότε για λόγους επιχειρησιακούς  στρατοπαίδευε στη Θεσσαλονίκη. Ο Θεός ας κρατά γερούς  τέτοιους ανθρώπους, που αποτελούν τους αιώνιους στρατιώτες του έθνους των Ελλήνων, τους ανά πάσα στιγμή έτοιμους να προασπίσουν την ακεραιότητα της πατρίδας, αποτρέποντας τους προαιώνιους εχθρούς της φυλής μας να βεβηλώσουν τα άγια χώματά μας»…

Μετά το πέρα της σπονδυλωτής εκδηλώσεως, μαζί με τον Δημήτρη, συγχαρήκαμε ενθέρμως τον γιότου Θόδωρο και άλλους συναδέλφους του και τότε βρήκα την ευκαιρία σε μια ομάδα από αυτούς να τονίσω τους -ως  διαρκή παρακαταθήκη- λόγους του Αντιστρατήγου Νικολάου Καλέα, παλαιού καταδρομέα και τ. Διευθυντή της Διευθύνσεως Ειδικών Δυνάμεων σχετικά με τον “Πράσινο Μπερέ”: «Πρέπει να κατανοήσουν όλοι, ότι ο ιστορικός αυτός μπερές, των θρυλικών ΛΟΚ, των Μοιρών Καταδρομών και τώρα των Ειδ. Δυνάμεων, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και ούτε κληρονομείται. Ανήκει στις Ειδικές Δυνάμεις και φέρεται αποκλειστικά ΜΟΝΟ από το προσωπικό που υπηρετεί σ’ αυτές και ουδείς άλλος δικαιούται να τον φέρει. Τα αποδιδόμενα και υπηρετούντα εκτός Ειδικών Δυνάμεων στελέχη, συμμορφώνονται και ακολουθούν τα τεκταινόμενα στο όπλο ή σώμα που ανήκουν. Τούτο επιτάσσει η Στρατιωτική δεοντολογία. Πέραν τούτων, το κυριότερο είναι – το έχω πει πολλές φορές – ότι ο πράσινος μπερές, χωρίς τις διακριτικές ταινίες (επιρράμματα) είναι σάκος κενός, και δεν μπορεί να φέρεται κατά το δοκούν, δίκην αξεσουάρ».

Πριν κλείσω το παρόν …οδοιπορικό στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, οφείλω να αναφέρω, ότι στην τελετή παρίσταντο αξιωματούχοι εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, οι αρχές του Νομού Ημαθίας, οι προύχοντες της τοπικής κοινωνίας, οι διοικητικά προϊστάμενοι των νεοκαταταχθέντων στις Δυνάμεις Καταδρομών, καθώς και συγγενείς και φίλοι των τιμηθέντων με τον πράσινο μπερέ Οπλιτών. Άφησα τελευταίους τους περήφανους Ναουσαίους, που περιμένουν κάθε φορά με ανυπομονησία, να παρευρεθούν στην τελετή απονομής του πράσινου μπερέ στους γενναιόφρονες Λοκατζήδες της τόλμης και της αρετής, το καμάρι των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Ευχαριστήσαμε τον Διοικητή του Θόδωρου για την φιλοξενία και ταυτόχρονα τον αποχαιρετίσαμε και του ευχηθήκαμε και Στρατηγός. «Κι’ αν χρειασθεί να υπερασπισθούμε τη γη, τις εστίες, τα ιερά και τα όσιά μας, ας το κάνουμε σωστά και γρήγορα, σημειώνοντας και μόνον νίκες». «Συμφωνώ!» απάντησε ο Διοικητής και υπερθεμάτισε: «Με τέτοιο στρατό, με τέτοιους καταδρομείς, τίποτε απολύτως δεν μας φοβίζει»…

Από το χώρο στάθμευσης των οχημάτων των επισκεπτών που είχε οργανώσει η Μοίρα, αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας να κυλίσουν πολύ αργά και παράλληλα. Σε λίγο οι δρόμοι μας θα χώριζαν με τον παλιό μου καταδρομέα και ποιος ξέρει αν θα ξαναβλεπόμασταν ποτέ πια. «Η μοίρα και το τραγικό της ύπαρξης του ανθρώπου» μονολόγησα… Στενόχωρες σκέψεις βάρυναν τη ψυχή μου και άλλαξα σελίδα στο σκεπτικό μου, έστω και για τα λίγα λεπτά που μας απέμεναν, πριν πάρει ο καθένας τον δρόμο για το σπίτι του: «Θέλω να σου προτείνω να διανυκτερεύσεις στο σπίτι μου στο Κιλκίς και αύριο με το καλό ξεκούραστος και με το φως αναχωρείς για το Άργος». «Ευχαριστώ, δεν γίνεται. Αύριο το μεσημέρι -από διμήνου- έχω προγραμματίσει κάτι εξετάσεις στο νοσοκομείο»«Ωραίο το αυτοκίνητό σου, συγχαρητήρια για την επιλογή σου!». Χαμογέλασε: «Νοικιασμένο είναι, μην ζηλεύεις. Δεν έχω δικό μου. Αλλά πάλι, πώς να επισκεφθείς τον πρασινομπερίτη γιο σου στην Ελληνική Μακεδονία, αυτήν του Φιλίππου και του Μεγαλέξανδρου και τον τ. Διοικητή σου, τον γνωστό τοις πάσι “Ντεκλαρέ” με ένα φτηνιάρικο νοικιασμένο χελωνοειδές; Νοικιάζεις το καλύτερο. Έτσι σου πρέπει και τους…πρέπει!»… Τώρα ο δρόμος στένευε χαρακτηριστικά και κάποιος από τους δυο μας έπρεπε να προηγηθεί, για να διευκολύνει τις προσπεράσεις (υπερκεράσεις, αν θέλετε) των …καθευδόντων. Έδωσα χώρο στον Δημήτρη να βγει μπροστά μου. Κόρναρε δύο φορές και σε λίγο χάθηκε μες τη χρυσόσκονη της αντηλιάς του ήλιου που βυθίζονταν στις δυτικές προεκτάσεις του Βερμίου.

 Δ. Τσιαμαντάς (ο εκ Κιλκίς)- Π. Γιαννακόπουλος (ο εκ Πέλλας)

spot_img

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα