Το νομοσχέδιο για το εργασιακό που ψηφίστηκε πρόσφατα είναι αποσπασματικό και περιέχει ασάφειες, αλλά για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι στρέφεται εναντίον των συμφερόντων των εργαζομένων. Αντίθετα, στο ζύγισμα ανάμεσα στα δικαιώματα εργοδοσίας και εργαζομένων είναι από ουδέτερο, σε σχέση με το τι ίσχυε έως τώρα, μέχρι ευνοϊκότερο για τους δεύτερους. Δεν θίγει κανένα από τα βασικά δικαιώματά τους, αντίθετα θεσπίζει ευνοϊκές αλλαγές στο καθεστώς ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων. Θα προτιμούσα να ενισχύει περισσότερο το διευθυντικό δικαίωμα, να επιτρέπει σε ορισμένες περιπτώσεις το λοκ άουτ, να δίνει και στις δύο πλευρές ίσα δικαιώματα στη διαιτησία.

Στα πολύ θετικά του νόμου είναι ο εκσυγχρονισμός του καθεστώτος που διέπει την εργασία, η προσαρμογή στις αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών στον χώρο και η θέσπιση ευέλικτων κανόνων, ώστε να προσαρμόζεται στις αλλαγές που θα έρχονται στο μέλλον. Θετικός είναι επίσης ο εναρμονισμός με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Οι εξελίξεις της τεχνολογίας υπαγορεύουν την ανάγκη εξεύρεσης μιας φόρμουλας που να επιτρέπει την εκτέλεση του έργου με τις πιο συμφέρουσες συνθήκες για την επιχείρηση, δίχως συγχρόνως να θίγονται τα συμφέροντα του εργαζομένου. Αυτόν τον στόχο σε μεγάλο βαθμό νομίζω πετυχαίνει ο νέος νόμος. Είναι και υπόθεση που αφορά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας.

Τούτων δοθέντων, γιατί όλος ο θόρυβος από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η παραπληροφόρηση και οι απεργίες; Ο Κωστής Χατζηδάκης τα αποδίδει στην ανικανότητα των επικριτών να διαβάσουν και να καταλάβουν τι λέει το νομοσχέδιο. Κάνει λάθος. Ξέρουν πολύ καλά να διαβάζουν και να καταλαβαίνουν και οι πραγματικές αιτίες εκείνων που αντιτίθενται είναι δύο. Τους ενοχλεί πολύ η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να νομοθετήσει στον εργασιακό χώρο. Είναι το αμπέλι τους. Αυτά πάντα γίνονταν έπειτα από αγώνα και φασαρία για ικανοποίηση αιτημάτων και το αποτέλεσμα έπρεπε εξ ορισμού να είναι νίκη έπειτα από μάχη. Σπάει η παράδοση και ποιος ξέρει πού θα οδηγήσει αυτό. Το άλλο που φοβούνται είναι τα άρθρα του νόμου που αφορούν τον εκδημοκρατισμό και τη διαφάνεια στον τρόπο εκλογής των προεδρείων των συνδικάτων και στον τρόπο που αυτά διοικούν. Και τα άρθρα που προστατεύουν τους εργαζόμενους που δεν επιθυμούν να απεργήσουν. Αλλά βέβαια είναι δύσκολο να βγαίνει κάποιος και να φωνάζει ότι εγώ θέλω να μπορώ να γίνομαι πρόεδρος με τις ψήφους της μειοψηφίας και να τρομοκρατώ τους συναδέλφους μου που δεν θέλουν να απεργήσουν. Ετσι καταφεύγουν στο να κατηγορούν το νομοσχέδιο γενικώς και αορίστως με ένα σωρό ψευτιές. Και καλά για εκείνους τους συνδικαλιστές που στο κάτω κάτω είναι το επάγγελμά τους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης όμως; Τι νομίζουν, ότι θα ωφεληθούν;

“Καθημερινή”