Ο Μακρόν και το δίδαγμα για τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ

Πολλοί είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για τον ηγέτη της Δύσης στις πλάτες του Μακρόν. Έχουν πλέον διαψευστεί οικτρά. Η αλήθεια είναι πως η μοίρα της Δύσης θα κριθεί στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές το 2020.

Οι Δημοκρατικοί γνωρίζουν πως η επιλογή τους μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Η ξαφνική πτώση της δημοτικότητας του Γάλλου προέδρου φαίνεται ένα παράδειγμα προς αποφυγήν για όσους παρασύρονται από τον περιρρέοντα ενθουσιασμό.

Σύμφωνα με ένα παλιό ρητό, οι Δημοκρατικοί ερωτεύονται και οι Ρεπουμπλικάνοι ακολουθούν τους υπόλοιπους. Ο κ. Τραμπ ανέτρεψε τα πράγματα για τους Ρεπουμπλικάνους. Αλλά οι Δημοκρατικοί φαίνεται πως συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Την τελευταία φορά που ερωτεύτηκαν, ήταν με τον Μπαράκ Ομπάμα το 2008.

Ο κ. Ομπάμα ήταν ένας από τους πρώτους οπαδούς του κ. Μακρόν, ο οποίος παρομοιαζόταν στη χώρα του ως μια γαλλική εκδοχή του. Σήμερα κάτι αντίστοιχο φαίνεται να συμβαίνει με τον Μπέτο Ο’ Ρουρκ, τον Τεξανό φιλελεύθερο που προκαλεί τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό μεταξύ των επαγγελματιών Δημοκρατών. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και πολλοί από τους νέους που εργάζονταν για τον κ. Ομπάμα. Αν οι προκριματικοί διεξάγονταν στην «Obamaland», ο Μπέτο θα κέρδιζε εύκολα το χρίσμα.

Οι δυσκολίες του κ. Μακρόν -και η αμφισβήτηση της κληρονομιάς του Ομπάμα- θα έπρεπε να κάνουν τους Δημοκρατικούς να επανεξετάσουν τα πράγματα. Ο κ. Μακρόν πολιτεύτηκε ως αουτσάιντερ αλλά κυβέρνησε ως μέλος του κατεστημένου. Η ελπίδα και η αλλαγή είναι ωραία συνθήματα στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Αλλά το να υπόσχεσαι τα πάντα σε όλους δεν έχει αποτέλεσμα, όταν βρίσκεσαι στην κυβέρνηση.

Πρέπει να γίνουν επιλογές οι οποίες δημιουργούν νικητές και ηττημένους. Ο κ. Μακρόν παρέλειψε να το ξεκαθαρίσει αυτό. Ενώ ακουγόταν ως ένας άνθρωπος του λαού, τώρα παρουσιάζεται ως ένας φίλος των πλουσίων. Οι ψηφοφόροι που ερωτεύονται τείνουν να περνούν εύκολα στο μίσος, όταν νιώθουν πως τους εξαπάτησαν.

Στα 46 του χρόνια, ο κ. Ο’ Ρουρκ είναι σχετικά νέος. Το πλατύ του χαμόγελο και η αισιοδοξία που αποπνέει θυμίζει σε πολλούς τον Ρόμπερτ Κένεντι και έρχεται σε αντίθεση με την αρνητικότητα του κ. Τραμπ.

Οι αρετές αυτές -και το γεγονός πως τον περασμένο Νοέμβριο σχεδόν καθαίρεσε τον Τεντ Κρουζ, τον ιδιαίτερα αντιδημοφιλή Τεξανό Ρεπουμπλικάνο- έχουν δημιουργήσει κύμα λατρείας που μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ελάχιστα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν πως ο πεθερός του είναι δισεκατομμυριούχος. Ούτε επισημαίνουν πως ο κ. Ο’ Ρουρκ ψήφισε για να κατεδαφιστεί έκταση κατοικιών στην πατρίδα του το Ελ Πάσο, για να χτίσει ο πεθερός του ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο. Το σχέδιο δεν πέρασε. Αλλά ο κ. Ο’ Ρουρκ υπερασπίστηκε τα μεγάλα συμφέροντα έναντι της τοπικής αντίστασης.

Όποιον και αν επιλέξουν οι Δημοκρατικοί θα μοιράζεται κάτι κοινό με τον κ. Μακρόν: έναν μισητό αντίπαλο. Ο κ. Μακρόν είχε την τύχη να έρθει αντιμέτωπος με τη Μαρίν Λεπέν, την αρχηγό ενός νεο-φασιστικού κόμματος που έλαβε παρ’ όλα αυτά το ένα τρίτο των ψήφων. Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών θα αντιμετωπίσει τον κ. Τραμπ, ο οποίος δεν απολαμβάνει πολύ μεγαλύτερη στήριξη.

Ο πειρασμός είναι να επιλεγεί κάποιος που απηχεί στην καλή πλευρά της Αμερικής. Αυτό ήταν που πρόσφερε ο Μπιλ Κλίντον. Όπως και ο Ομπάμα. Αλλά δεν θα είναι αρκετό. Το κύριο πρόβλημα της Αμερικής είναι η αυξανόμενη ανισότητα και μια πλουτοκρατία που είναι κυρίαρχη στο αφήγημα της δεξιάς αλλά και της αριστεράς. Αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς να χάσουν κάποιοι από τα πανίσχυρα λόμπι. Το σύνθημα για ένωση της «κόκκινης» και «μπλε» Αμερικής βοήθησε να επανεκλεγεί ο κ. Ομπάμα. Αλλά η κληρονομία του είναι ο κ. Τραμπ.

Είναι και ο κ. Μακρόν οπαδός της μεγαλόπνοης ρητορικής. Υποσχέθηκε μια «ευρωπαϊκή αναγέννηση» και παρομοίασε Γάλλους προέδρους με τον Δία, τον θεό των θεών. Ο κ. Ομπάμα είχε διαμηνύσει πως η νίκη του θα σηματοδοτήσει την ημέρα που ο πλανήτης θα αρχίσει να θεραπεύεται. Όσο πιο ψηλά μπαίνει ο πήχης τόσο πιο εύκολο είναι να χαθεί η μαγεία.

Άλλες προσωπικότητες των Δημοκρατικών, όπως η Ελίζαμπεθ Γουόρεν, η οποία έγινε το πρώτο μεγάλο όνομα αυτή την εβδομάδα που μπήκε στην κούρσα, ο Σέροντ Μπράουν, ο γερουσιαστής του Οχάιο ο οποίος εξετάζει να κατέβει και η Καμάλα Χάρις, η γερουσιαστής της Καλιφόρνια, είναι πιο συγκεκριμένοι για το τι θέλουν να κάνουν.

Για τον λόγο αυτό ακούγονται πιο διχαστικοί.

Για παράδειγμα, ούτε η Wall Street, ούτε η Σίλικον Βάλεϊ συμπαθούν τις αντιμονοπωλιακές πολιτικές της κας Γουόρεν. Αλλά έχουν δύο σημαντικά πλεονεκτήματα. Πρώτον, η προσφορά ριζοσπαστικών λύσεων για μια βαθιά άδικη κοινωνία δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολιών. Μια νίκη θα είναι μια εντολή για την ανάληψη δράσης. Δεύτερον, ο κ. Τραμπ είναι απείρως πιο διχαστικός.

Το να πολιτεύεσαι ως Λουκ Σκαϊγουόκερ, ο οποίος προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από τον Νταρθ Βέιντερ, μπορεί να φέρει αποτέλεσμα στις κάλπες.

Αλλά δεν θα είναι μια στέρεη βάση για να κυβερνήσεις.