Τι θα ψήφιζε ο Κολοκοτρώνης σήμερα, ποιους θα μετρούσε σαν Νενέκους και θα τους κυνηγούσε; Κι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, που μας πήρε μισόν αιώνα να τον συγκαταλέξουμε στους ήρωές μας, σε ποιο κόμμα θα στρατευόταν, το φιλοαγγλικό, το φιλογαλλικό ή το φιλορωσικό, για να βρει αναδρομικά το δίκιο του; Κι ο Καραϊσκάκης, ποιους θα περιλάβαινε με την αχάλινη γλώσσα του, κι από ποιο μετερίζι, του φέισμπουκ ή του τουίτερ; Κι ο Λυκούργος Λογοθέτης, θα ερχόταν άραγε στην Αθήνα να πολιτευτεί, και με ποιους, ή θα έμενε στη Σάμο;

Τέτοιου είδους ερωτήματα διασώζουν ελάχιστο νόημα, που κείται εκτός Ιστορίας. Στην περιοχή της μεταφυσικής. Αντίθετα, οι κατεσπευσμένες απαντήσεις του τύπου «μα και φυσικά θα ήταν δικός μας», «τι λέτε, κύριε, όχι απλώς θα ψήφιζε εμάς αλλά θα ήταν και υποψήφιός μας», δεν διαθέτουν το παραμικρό νόημα, όσα ψευτοεπιχειρήματα και αν επιστρατεύουν. Οι άνθρωποι ωστόσο δεν θα πάψουν ποτέ να τεμαχίζουν αναδρομικά την Ιστορία. Να κρατούν για λογαριασμό τους το καλό ή το μεγάλο κομμάτι, περίπου σαν τον Οβελίξ, και ν’ αφήνουν στους αντιπάλους τους το χαλασμένο ή το λίγο. Και όσο πιο ανιστόρητοι είναι τόσο πιο βέβαιοι εμφανίζονται για το δίκαιον της μοιρασιάς.

Τον Κολοκοτρώνη ειδικά δεν λέμε να τον αφήσουμε σε ησυχία. Η άδικη δίκη του μοιάζει πρόσφορη για κάθε εκ των υστέρων χρήση, για κάθε υστερόβουλη κατάχρηση μάλλον. Αίφνης η καταδίκη της Χρυσής Αυγής έπεισε τον μεν Νίκο Μιχαλολιάκο να δηλώσει Κολοκοτρώνης, τον δε Ηλία Κασιδιάρη να αυτοχαρακτηριστεί και Κολοκοτρώνης και Θεμιστοκλής. Της ντροπής.

Ο Παύλος Πολάκης τράβηξε από άλλη πλευρά τη φουστανέλα του Γέρου του Μοριά, αλλά και του Μακρυγιάννη. Φαινομενικά, για να τους σύρει στην κομματική του περιοχή. Στην πραγματικότητα, για να εμφανιστεί ο ίδιος σαν μοναδικός γνήσιος κληρονόμος τους. Λες και αρκεί, ας πούμε, να βωμολοχείς για να γίνεις Καραϊσκάκης.

Δεν έχει το ακαταλόγιστο ο κ. Πολάκης. Το ελεύθερο έχει. Από τον αρχηγό του. Τον Αλέξη Τσίπρα. Το ελεύθερο να μιλάει και να γράφει δίχως να χρειάζεται να βουτάει τη γλώσσα του ή το πληκτρολόγιό του στα φαιά του κύτταρα. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει προσφέρει κατ’ αποκλειστικότητα στον εκ Σφακίων βουλευτή το δικαίωμα να χρησιμοποιεί την καταγωγή του σαν άλλοθι: «ο αψύς Σφακιανός» κτλ. Ο ίδιος ο κ. Πολάκης όμως προτίμησε να μετατρέψει την καταγωγή του σε ιδεολογία και επάγγελμα. Δεν είναι πια απλώς ένας Σφακιανός. Είναι σφακιανιστής. Και βεβαίως ένας πολακιστής.

“Καθημερινή”