ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΗ ΜΕΡΑ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ

Οι περισσότεροι συνομήλικοί μου ονειρεύονται τη μέρα που θα ξεπληρώσουν το δάνειο, ή που θα βρουν καλύτερη δουλειά και τα τα βροντήξουν και τα φύγουν. Μερικοί -λίγοι- ονειρεύονται τη μέρα που τα αγαπημένα τους παιδιά θα φύγουν για σπουδές και θα ησυχάσει το κεφαλάκι τους από γαϊδουριά και πνεύμα αντιλογίας. Σπουδές νά’ ναι κι ό,τι νά’ναι, έστω και Πανεπιστήμιο Πέρα Παναγιάς και Δώθε Μαγούλας. Εγώ όμως έχω άλλα όνειρα.

Για τα όνειρά μου χρειάζονται δύο βασικές υποθέσεις. Έστω ότι οι γείτονες είναι πολιτισμένοι άνθρωποι, σαν Γάλλοι ας πούμε, ή σαν Βέλγοι το πολύ. Κι έστω ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η προγονική δόξα έχει αναστηλωθεί και το ηθικό της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται στα ύψη, ανασαίνει το δροσερό αέρα των ψηλών βουνών και ατενίζει τη θάλασσα στο βάθος και τα αμέτρητα νησάκια της με αισιοδοξία, υψηλοφροσύνη και ένα τσούρμο κουτσούβελα με κόκκινα μάγουλα και καλούς τρόπους. Έ, τότε λοιπόν, θα τους ταράξουμε τους γείτονες στην πολιτιστική διπλωματία. Με μια αυτοπεποίθηση που θα ξεχειλίζει θα είμαστε σε θέση να πάμε να δώσουμε τα φώτα μας σε κάθε δύσκολη στιγμή. Δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό του ηλεκτρικού στο μουσείο βέλγικης πατάτας; Eμείς! Θα βγάζουμε το κινητό και θα πληρώνουμε με ίντερνετ μπάνκιγκ. Δεν έχει λεφτά ο σύλλογος μεσαιωνικών μαγισσών της Βρετάνης; Kαι πάλι εμείς! Και σκουφάκια να τους αγοράσουμε και γυάλινες σφαίρες να χορηγήσουμε, «Έλληνες, έχουμε ζόρια» θα λένε και μεις φλαπ! θα τσακιζόμαστε να τσοντάρουμε. Έχουν προβλήματα με το φεστιβάλ Αστερίξ; Και οι φίλοι γιατί βρίσκονται; Πάλι εμείς! Να πληρώσουμε τα εισιτήρια των καλεσμένων, να τους δώσουμε και πάνινες τσάντες με ελληνικά προϊόντα (γίνονται ανάρπαστα, τα κλέβουν ως και οι διοργανωτές), να τους ταΐσουμε τζάμπα στις ελληνικές ταβέρνες (και κει σκοτωμός, τρώνε για τρεις οι καλλιτέχνες) και ως ανταποδοτικά ωφέλη θα απαιτήσουμε κοψοχρονιά πέντε άδειες ανασκαφής ελληνικών αποικιών στη Μεσόγειο, δύο έδρες ιστορίας αρχαίας και σύγχρονης τέχνης στο Παρίσι και ίδρυση εκπαιδευτηρίων στην παραμεθόριο με χαρακτηριστικά ονόματα ελληνικά: «Λύκειο Θόδωρος Αγγελόπουλος», «Λύκειο Μίλτος Σαχτούρης», Ωδείο «Γιώργος Ζαμπέτας». Έκδοση σοβαρή χωρίς εμάς δεν γίνεται ούτε διοργάνωση χωρίς το σηματάκι της Ολυμπιακής στους χορηγούς. Να μη σας πω ότι παρακαλάνε για ένα μεταπτυχιακό στο Α.Π.Θ. και μια συνεργασία σε ερευνητικό πρόγραμμα με βασικό εταίρο τμήμα ελληνικού Πανεπιστημίου, έτσι για να έχουν ένα δυνατό χαρτί για την έγκριση. Όταν πάμε να μιλήσουμε για τη σχέση της χώρας τους με τη δική μας σε διάφορες ιστορικές εποχές, μας λιβανίζουν και όλο ξετρυπώνουν κάτι υπολείμματα ελληνικής γλώσσας στο νότο για να μας συγκινήσουν. Οι κάτοικοι της επαρχίας μας βλέπουν για σωτήρες, γιατί τα έργα πολιτισμού μας τους δίνουν ψωμί και αναβαθμίζουν την περιοχή τους. Ελληνικά μαθαίνουν ως και οι οικιακοί βοηθοί για να βρίσκουν θέση σε καλά σπίτια. Τόσος είναι ο σεβασμός που έχουμε κερδίσει, που μερικοί επαναστάτες μιλούν εναντίον μας για πολιτιστικό επεκτατισμό. Ας λένε! Οι ιθύνοντες μας καλοπιάνουν και μας προτείνουν να μας φέρουν δάνεια από τα δικά τους μουσεία, να μην κουραζόμαστε να τρέχουμε στα δικά τους. Μερικοί δε το παρακάνουν: επιστρέφουν στους ανώτατους άρχοντές μας γνήσια ελληνικά χειρόγραφα και αγάλματα που βούτηξαν κάτι έμμισθοι ανιχνευτές αρχαιοτήτων δικοί τους, σε πολύ παλιές εποχές, που τέλος πάντων, αντιμετωπίσαμε κι εμείς δυσκολίες. Ε, ακούστε και το καλύτερο! Όταν σε μια κρίση χώνονται ξένες δυνάμεις να μας βάλουν φυτίλια για να μαλώσουμε, τι κάνουμε λέτε; Zητάμε κι άλλα! Διεκδικούμε κι άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κι άλλες άδειες για έρευνες, ώστε στο τέλος, αντί να μας πάρουν, απλώς να υποχωρήσουμε λίγο από τα πολλά που ζητάμε και να βρεθούμε και πάλι με κέρδος. Αλλά δεν κρατάμε κακία. Η παιδεία μας, που μας έφερε εδώ ψηλά που μας έφερε, δεν μας επιτρέπει στενομυαλιές και μικροψυχίες. Συνεχίζουμε να τους ενισχύουμε πνευματικά και οικονομικά και όταν μπορούμε, πάλι φλαπ! πάρτε τόσα να μη δυσκολευόσαστε.

Βέβαια, οι δύο υποθέσεις δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθούν. Για γείτονες δεν έχουμε Γάλλους, ούτε καν Βέλγους, μας χωρίζουν πολλά βουνά, πολλοί φράχτες. Για να πούμε δηλαδή του στραβού το δίκιο, μοιάζει εντελώς αδύνατο. Αλλά το ομολογώ: αυτό είναι το ψώνιο μου, πολιτισμός και κιμπαριλίκι. Και να βλέπω στον Καραγκιόζη τον Χατζηαβάτη να τις τρώει.

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα