Βλάσης Αγτζίδης
Μεγάλα γεγονότα συνέβησαν στην καρδιά της Ρωσίας, στη Μόσχα, τον Οκτώβρη του 1993. Σχεδόν τρία χρόνια, αφότου οι σοβιετικοί κομμουνιστές αποφάσισαν τον Δεκέμβρη του 1991 να διαλύσουν την Σοβιετική Ένωση και στη θέση της να δημιουργήσουν την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών. Προηγουμένως είχαν δώσει το δικαίωμα ανεξαρτησίας στις έως τότε σοβιετικές δημοκρατίες, οι οποίες μετεξελίχθηκαν σε εθνικά κράτη –παρότι πολυεθνικές περιοχές όλες τους- προκαλώντας συγκρούσεις, πολέμους και δυστυχία.
Ήδη από τον Αύγουστο του ’91, όταν απέτυχε το στρατιωτικό πραξικόπημα, η κυριαρχία πέρασε στους Μοσχοβίτες κομμουνιστές (Κομματική Οργάνωση Μόσχας) που ήλεγχε ο Γιέλτσιν. Ήταν η απρόβλεπτη αρνητική εξέλιξη για πολλούς μεταρρυθμιστές, οι οποίοι εμπνέονταν από τον Μπουχάριν και τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ). Γιατί οι περισσότεροι που μιλούσαν για την ελεύθερη οικονομία είχαν στο νου τους την ΝΕΠ του Λένιν (1922-1929). Απλώς η ίδια η κατάρρευση της σοβιετικής οικονομίας και το αποτυχημένο πραξικόπημα του Αυγούστου του ’91, επιτάχυναν και την κρατική κατάρρευση… Γιατι περί κατάρρευσης πρόκειται!
Κυρίαρχος στο «παιχνίδι» πλέον ήταν ο Γιέλτσιν που μαζί με τον Ρουτσκόι και τους υπόλοιπους της ομάδας του, είχαν μοιράσει την κρατική περιουσία στα δικά τους κομματικά στελέχη και φίλους, δημιουργώντας έτσι την κάστα των ολιγαρχών. Τα υπόλοιπα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν απλώς σύγκρουση φραξιών και ξεχωριστών συμφερόντων.
Η ανεξάρτητη πλέον Ρωσία είχε το δικό της Κοινοβούλιο¨που συνέχισε να ονομάζεται “Σοβιέτ των Λαϊκών Αντιπροσώπων”.
Η σύγκρουση Γιέλτσιν-Ρουτσκόι
Από τα τέλη του 1992 η συμμαχία Γιέλτσιν-Ρουτσκόι κατέρρευσε. Στη 1 Σεπτεμβρίου 1993 ο Γιέλτσιν παραίτησε τον Ρουτσκόι από τη θέση του αντιπροέδρου. Στις 3 Σεπτεμβρίου το Κοινοβούλιο απέρριψε την παραίτηση.
Για την συνταγματική κρίση που ξέσπασε στις 4 Οκτωβρίου του ’93 διαβάζουμε στη βιογραφία του Ρουτσκόι: «Στις 21 Σεπτεμβρίου 1993, ο Πρόεδρος Γέλτσιν διέλυσε το Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσίας , το οποίο ήταν σε άμεση αντίθεση με τα άρθρα του Σοβιετικού Συντάγματος του 1978 , ιδίως το άρθρο 121-6, το οποίο έλεγε: «Οι εξουσίες του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν να αλλάξει την εθνική και κρατική οργάνωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, να διαλύσει ή να παρεμβαίνει στη λειτουργία οποιωνδήποτε εκλεγμένων οργάνων της κρατικής εξουσίας. Στην περίπτωση αυτή, οι εξουσίες του παύουν αμέσως ».
Τη νύχτα 21-22 Σεπτεμβρίου 1993, ο Ρούτσκοϊ ανέβηκε στο βήμα του ρωσικού κοινοβουλίου και ανέλαβε τις αρμοδιότητες του ενεργού προέδρου της Ρωσίας στις 00:25, σύμφωνα με το παραπάνω άρθρο. Έδωσε τον προεδρικό όρκο και είπε: “Αναλαμβάνω την εξουσία του Προέδρου. Το αντισυνταγματικό διάταγμα του Προέδρου Γέλτσιν ακυρώνεται ».
Η προσωρινή προεδρία του Ρούτσκοϊ , αν και συνταγματική, δεν αναγνωρίστηκε ποτέ εκτός Ρωσίας. Μετά τις δύο εβδομάδες αντιπαράθεση και τη βία που ξέσπασε στους δρόμους της Μόσχας, στις 4 Οκτωβρίου 1993, ο ρωσικός Λευκός Οίκος καταλήφθηκε από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Γέλτσιν. ΟΡούτσκοϊ και οι υποστηρικτές του συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για οργάνωση μαζικών διαταραχών. Την προηγούμενη μέρα, ο Γέλτσιν απέλυσε επίσημα τον Ρούτσκοϊ ως Αντιπρόεδρο, παρά το γεγονός ότι δεν είχε νόμιμες εξουσίες να το κάνει, και τον απέλυσε από τις στρατιωτικές δυνάμεις.
Ο Ρούτσκοϊ φυλακίστηκε στις φυλακές Lefortovo της Μόσχας έως τις 26 Φεβρουαρίου 1994, όταν η Κρατική Δούμα αμνήστευσε τον ίδιο και άλλους συμμετέχοντες στις κρίσεις του Αυγούστου 1991 και του Οκτωβρίου 1993 .»
Οι ελλαδικές μας ερμηνείες
Το ενδιαφέρον στα καθ’ ημάς από όλα αυτά είναι η ανάγνωση από το ΚΚΕ και η προσπάθεια δημιουργίας ενός αφηγήματος που παραγνωρίζει τις ενδογενείς αδυναμίες του σοβιετικού συστήματος και συνωμοσιολογικά μεταθέτει τις ευθύνες σε ξένες δυνάμεις και πράκτορες μιλώντας για αντεπανάστασης και ανατροπή του… σοσιαλισμού!
Όμως, ποιοί ήταν οι “αντεπαναστατες”, εκτός από τα ίδια τα κομματικά στελέχη του Κόμματος Νέου Τύπου που εμπνεύστηκε και δημιούργησε ο Λένιν. Το ίδιο το Κόμμα ήταν που άνοιξε το δρόμο για τον καπιταλιστικό μετά σχηματισμό μιας πεθαμένης οικονομίας.
Η άποψή περί “αντεπανάστασης” είναι ένα καινοφανές εφεύρημα των φωστήρων του “δικού μας” ΚΚ για να υπηρετήσει την έννοια της συνέχειας και να παρουσιάσει μια αμόλυντη πορεία της ΕΣΣΔ, που ήρθαν να την υπονομεύσουν οι ξένες δυνάμεις και οι έξωθεν υποκινούμενοι πράκτορες.
Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η θεωρία αναπτύχθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και αφού πλέον έπαψαν οι χρηματοδότησεις, οι υποτροφίες, οι νοσηλείες και οι υπόλοιπες διευκολύνσεις.
Έτσι, μέσα από μια ενδιαφέρουσα ιδεολογική μετατόπιση, η σημερινή γραφειοκρατία του ΚΚΕ (που αποτελεί συνέχεια της 6ης Ολομέλειας του ’56) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μόνος σοβαρός ηγέτης της ΕΣΣΔ υπήρξε ο Στάλιν, ότι οι διώξεις της περιόδου 1936-38 καλώς έγιναν, ότι ο Χρουτσωφ και το 20ο Συνέδριο του ’56 ήταν η πρώτη πράξη της αντεπαναστασης και της επιχειρούμενης ανατροπής του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Το γιατί καταφεύγει στις ερμηνείες αυτές (μετά το ’91 βέβαια ) είναι ξεκάθαρο: γιατί έτσι δικαιολογεί την απόλυτη αποτυχία ενός μοντέλου, που όμως το προπαγανδίζει και προτείνει σήμερα ως εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό.
Χτυπώντας επίσης το μαγικό ραβδάκι, αποφάσισε ότι καιρός ήταν και το ΚΚΕ να επιστρέψει στην προ του ’35 θεώρηση περί καθαρού κομμουνιστικού κινήματος. Αφού όμως πρώτα αποκατέστησε τους δύο θανάσιμους μεταξύ τους εχθρούς, τον Βελουχιώτη και τον Ζαχαριάδη.
Επιχειρεί έτσι να διαμορφώσει μια αίσθηση συνέχειας και συνεπούς ομόφωνης πορείας.
Σειρά τώρα έχει και ο Πουλιόπουλος ωστε να εξυπηρετηθεί ακόμα καλύτερα η κατασκευή και έτσι η πορεία να φαίνεται ενιαία και συνεχής: από τον Σαργολόγο και τον Χαϊτά, στον Ζαχαριάδη και τον Σιάντο, και από τον Κολιγιάννη, τον Φλωράκη και τον Φαράκο έως την Παπαρήγα και τον Κουτσούμπα…
Δυστυχώς στις μέρες μας δεν υπάρχει ένας Ιονέσκο να αποτυπώσει την κατάσταση αυτή!
TVX
