του Παντελή Σαββίδη
-Ο νεοφιλελευθερισμός, που εισήλθε στη ζωή μας με έντονο τρόπο απο εποχής Ρήγκαν- Θάτσερ, δημιούργησε τεράστιες ανισότητες. Ο κορονοϊός τον αμφισβήτησε ριζικά. Ακόμη και οι υποστηρικτές του θα προβληματίζονται. Τι αναζητούμε, λοιπόν;
-Το εθνικό κράτος παραμένει ως βασική μονάδα της διεθνούς κοινότητας. Η ταυτότητα των ανθρώπων δεν αποδομείται. Δεν αλλοιώνεται. Κάπου θέλει να ανήκει ο άνθρωπος. Κάπως προσδιορίζει το είναι του. Αυτό το είναι, είναι η ταυτότητα.
-Ο κορονοϊός ανέδειξε ανάγκες που δεν λύνονται σε εθνικό επίπεδο. Χρειάζεται μια διεθνής συνεργασία. Μια νέα παγκοσμιοποίηση που δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτήν που ζήσαμε. Μια παγκοσμιοποίηση που θα βασίζεται στο εθνικό κράτος αλλά θα αναζητά και διεθνείς θεσμούς που θα λειτουργούν προς όφελος του ανθρώπου.
-Ο Τόμας Πικετί προτείνει ένα διεθνή φόρο των πολυεθνικών. Εξαιρετική πρόταση η οποία δεν έγινε, αρχικώς, αντιληπτή. Για να επιβληθεί, όμως, διεθνής φόρος στις πολυεθνικές πρέπει να υπάρξουν διεθνείς θεσμοί που θα τον επιβάλλουν και θα κατανείμουν τα έσοδα. Να μια ακόμη ανάγκη μιας νέας μορφής παγκοσμιοποίησης.
-Σε επίπεδο εθνικών κρατών πρέπει να αναζωογονηθεί η κρατική παρέμβαση. Ο κρατικός ρόλος. Αυτό προϋποθέτει διαφανή και έντιμη διαχείριση της εξουσίας. Οι καταχραστές και ενός ευρώ πρέπει α εξοβελίζονται.
-Χρειάζεται έμφαση στη δημιουργία ενός νέου, ισχυρού, συστήματος υγείας.
-Κρατική παρέμβαση σημαίνει και δημιουργία ενός σύγχρονου και δίκαιου κοινωνικού κράτους.
-Χρειάζεται έμφαση στις δομές προστασίας της δημοκρατίας απο νέες μορφές ύπουλης και αδιόρατης αμφισβήτησής της.
-Ανάπτυξη της δημοκρατίας σε ένα νέο επίπεδο που δεν θα περιορίζεται στην κομματική μορφή της. Δεν με εκφράζει κανένα κόμμα. Και κανείς δεν μπορεί να με υποχρεώνει να ψηφίζω για να με κυβερνήσουν ομάδες συμφερόντων οι οποίες άλλα μου υπόσχονται και άλλα εφαρμόζουν.
-Η οικονομία θα παραμείνει ελεύθερη. Τα καταναγκαστικά κομμουνιστικά συστήματα απέτυχαν και περιέχουν στο γενετικό υλικό τους ολοκληρωτισμό. Δεν ξέρω αν τον χρειαζόταν η Ρωσία το 1917. Σίγουρα δεν τον χρειάζεται σήμερα η ανθρωπότητα.
-Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός μπορεί να περικλείεται στις νέες τεχνολογίες αν δεν ελεγχθούν προς όφελος της ανθρωπότητας. Μπορεί να γίνει αυτός ο έλεγχος. Αυτό είναι το μεγάλο, σύγχρονο ερώτημα.
Π.Σ.
“Δεν με εκφράζει κανένα κόμμα. Και κανείς δεν μπορεί να με υποχρεώνει να ψηφίζω για να με κυβερνήσουν ομάδες συμφερόντων οι οποίες άλλα μου υπόσχονται και άλλα εφαρμόζουν.”
Πριν από χρόνια, κάποιοι θα αποκαλούσαν την παραπάνω στάση (με την οποία συμφωνώ), ¨”απολιτίκ” κι “αδιάφορη”, έως κι “ανεύθυνη”. Τι ανακούφιση που μετά από τόσες δεκαετίες μπορούμε να λέμε τα αυτονόητα….
“Τα καταναγκαστικά κομμουνιστικά συστήματα απέτυχαν ¨και περιέχουν στο γενετικό υλικό τους ολοκληρωτισμό.”
Nαι , έτσι είναι. Και μάλιστα, ακόμα κι αν κανείς συμφωνεί με κάποιες επι μέρους προτάσεις διακυβέρνησης που θα χαρακτηρίζονταν “αριστερές” με τη παλιά παρωχημένη ορολογία, διστάζει να ταυτιστεί μ’ αυτές αν εκφράζονται από κομμουνιστικά συστήματα ακριβώς γιατί υπάρχει ο δικαιολογημένος φόβος του υποβόσκοντος εγγενούς ολοκληρωτισμού. Χωρίς βέβαια αυτό να δικαιώνει τα μη-κομμουνιστικά συστήματα.
Τελικώς όμως είτε είμαστε απολιτίκ ,είτε πολιτικοποιημένοι και αναγκαστικά κομματικοποιημένοι, γιατί θα ψηφίζουμε κάποιο πολιτικό κόμμα-έτσι γίνεται στις πολυκομματικές Δημοκρατίες-πρέπει να κυβερνηθούμε και θα κυβερνηθούμε ,γιατί πολύ δύσκολα, (χωρίς αναρχία ,ή, αντιδημοκρατικά κινήματα) αλλάζουν γρήγορα τα πράγματα,οπότε για να αποφύγουμε τον ολοκληρωτισμό θα ψηφίσουμε τα μη κομμουνιστικά ,η, φασιστικά κόμματα.
Αναγκαίο κακό τα πολιτικά κόμματα γαρ ,για την ύπαρξη της Δημοκρατίας.
Είναι δύσκολο για κάποιους ν’ αντιληφθούν ότι κομματικοποίηση = (κ)οπαδισμός, κάτι συναντά κανείς σε ανθρώπους με μάλλον χαμηλό νοητικό επίπεδο, χαρακτηριστικό τού φανατικού και ανώριμου ψηφοφόρου. Το να ρίξεις λευκό, αποδοκιμάζοντας τούς πάντες, ή να μην ψηφίζεις σταθερά το ίδιο κόμμα, προσπαθώντας μάλιστα να το δικαιολογείς σε ό,τι λάθος κάνει, αντί να το τιμωρείς καταψηφίζοντάς το, είναι επίσης θεμιτό στην κομματοκρατία, που ονομάσαμε “πολυκομματική δημοκρατία”. Ο μέσος Έλλην ψηφοφόρος είναι, δυστυχώς, ανώριμος και ρέπει προς τον (κ)οπαδισμό.