Το κυπριακό μισό αιώνα μετά την αποικιοκρατία είναι σε μονόδρομο και κάθε βήμα οδηγεί είτε προς αδιέξοδο είτε προς την κρατική άβυσσο, δηλαδή, αποδοχή των τετελεσμένων της παράνομης βίας και δημιουργία ενός μη βιώσιμου κρατιδίου υπό πλήρη Τουρκική επικυριαρχία.
Τα διεθνή προβλήματα, πρέπει να υπογραμμιστεί, είναι πάντα αμφίπλευρα και αμφιλεγόμενα.
Αυτό γιατί έχουμε διεθνή τάξη επικυρωμένη με διεθνείς συμβάσεις συνήθως μετά από κάποιο πόλεμο και όχι κάποιο κριτήριο δικαιοσύνης για το που θα πρέπει να είναι τα σύνορα ή εάν για αυτοδιάθεση και για απόσχιση το ποσοστό της εθνότητας πρέπει να είναι 10%, 18%, 30% ή περίπου 50 όπως πχ στο Βέλγιο.
Η μεγάλη διαφορά μεταξύ ενδοκρατικής τάξης και διακρατικής τάξης είναι, όπως θα έλεγε και ο Γκίλπιν, στην πρώτη υπάρχει δυνατότητα κοινωνικοπολιτικά επικυρωμένων αλλαγών ενώ στην δεύτερη η αλλαγή όταν δεν συμφωνούν οι εμπλεκόμενοι δεν είναι εφικτή.
Γι’ αυτό και οι διαφορές για αλλαγές της ισχύουσας διεθνούς τάξης όταν δεν υπάρχει εκατέρωθεν συμφέρον για υποχωρήσεις και ειρηνική επίλυση έχουμε είτε διατήρηση του status quo με ισορροπία δυνάμεων είτε αλλαγή με πόλεμο ή απειλή πολέμου.
Σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις που μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών ίσως και του ενός μόνο, ο θεσμός Συλλογικής Ασφάλειας του ΟΗΕ έχει πάρει αποφάσεις για την παράνομη διατάραξη της διεθνούς τάξης και σε πολύ λιγότερες ενέργησε στρατιωτικά για την αποκατάστασή της (και αυτό πάντα όταν υπήρχαν μεγάλα συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων –Κουβέιτ– ή συναλλαγές μεγάλων δυνάμεων –Αϊτή και Γεωργία).
Η ειδοποιός διαφορά όσον αφορά την Κύπρο είναι ότι ανήκει σε εκείνες τις λίγες περιπτώσεις που οι αποφάσεις καλούν για την αποκατάσταση της διεθνούς τάξης που διαταράχθηκε από το Αμερικανοκινούμενο, όπως οι ίδιοι οι Αμερικανοί ομολογούν, πραξικόπημα της χούντας και της παράνομης Τουρκικής εισβολής η οποία πέραν της υπερβολικής άσκησης βίας συνοδεύτηκε από πρωτοφανή εγκλήματα πολέμου, κλοπές, εποικισμό και παραμονή στο νησί δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών μετά την αποκατάσταση της εσωτερικής τάξης.
Τηλεσκοπικά λοιπόν και αντικειμενικά χωρίς υποκειμενισμούς και μακρόσυρτα κουραστικά προπαγανδιστικά επιχειρήματα το κυπριακό ζήτημα συνοψίζεται ως εξής:
- Αποικιοκρατικός ζυγός,
- αξιώσεις αυτοδιάθεσης-ελευθερίας σύμφωνα με τα ισχύοντα one man one vote
- εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας
- αποικιοκρατικό διαίρει και βασίλευε τόσο πριν όσο και κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα όταν με συγκεκριμένους τρόπους –έβαζαν νεαρούς τουρκοκύπριους ως επικουρικούς αστυνομικούς να βασανίζουν αγωνιστές– διατάραξαν την μακραίωνη ειρηνική συμβίωση του 82% με το 18%
- Επιβολή κράτους δομημένου στην λογική του διαίρει και βασίλευε
- Μεθόδευση διακοινοτικών συγκρούσεων την περίοδο 1960-63
- Χούντα στην Ελλάδα και πραξικόπημα το 1974
- Προσπάθεια έκτοτε να συρθούν οι διαπραγματεύσεις στην αναγνώριση των τετελεσμένων και στην λογική δημιουργίας ενός διαιρεμένου μη βιώσιμου κρατιδίου που δεν υπήρξε θα υπάρξει πουθενά (υποχείριο των στρατηγικών παιγνίων και συναλλαγών).
- Ασφαλώς, μέχρι και σήμερα, με αποκορύφωση τις πρόσφατες ιλαροτραγικές συναντήσεις της Γενεύης και με σκοπό την κατάργηση του κράτους, καθιερώθηκαν διάφορες ονοματολογίες όπως ΔΔΟ με πολιτική ισότητα σε εθνική βάση
- Αυτά δεν είναι διεθνές δίκαιο ή πολιτικός πολιτισμός αλλά μια συνήθης καταστρατήγησή τους με υποκρισίες και προπαγάνδες.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΛΥΣΗ;
Σίγουρα τους τελευταίους μήνες αλλά και τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν πολλά βήματα προς την κατεύθυνση διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημιουργίας ενός κρατικού εκτρώματος το οποίο επιπλέον θα νομιμοποιούσε τα τετελεσμένα της βίας που διατάραξαν την διεθνή τάξη συμπεριλαμβανομένου εγκλήματος πολέμου του εποικισμού.
Σίγουρα αποτελεί πολιτειακή αυτοκτονία για όλους τους Κύπριους εάν αποδεχθούν κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα το νησί να γίνει πεδίο πολιτικών βασανιστηρίων, πηγή αστάθειας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αλλά και ευρύτερα με απόληξη ως συνήθως την ολική ανθρωπολογική καταστροφή και την αποσυναρμολόγηση των πάντων πάνω στον βωμό των στρατηγικών παιγνίων όπως συμβαίνει πανταχόθεν στην περιφέρειά μας.
Εμείς βέβαια είχαμε δει αυτή την οδοιπορία προς την συμφορά και κυρίως την σώρευση στρατηγικών προβλημάτων από το ανάποδο και ανορθολογικό δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά».
Έτσι, μερικοί πρότειναν, συνεισέφεραν και στήριξαν σε βιβλία, άρθρα, δοκίμια και στην δημόσια σφαίρα, μια συμφέρουσα για όλους στρατηγική προσέγγιση που θα οδηγούσε στην αποκατάσταση της διεθνούς τάξης και σε μια βιώσιμη διέξοδο και σταθερότητα στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Είναι η τριπλή στρατηγική που στηριζόταν σε πάγια κριτήρια πολιτικού, πολιτειακού και στρατηγικού ορθολογισμού:
- Αποτροπή στο κεντρικό μέτωπο Ελλάδας – Τουρκίας
- Ενιαίος Αμυντικός Χώρος για να υπάρξει εξισορρόπηση και αποθάρρυνση αδιάλλακτων στάσεων και επιθετικότητας στην Κύπρο
- Ένταξη στην ΕΕ για να εμπλουτιστούν οι διαπραγματεύσεις με το acquis communataire.
- Μια δημοκρατική πολιτειακή συγκρότηση που θα διασφαλίζει τα πολιτικά δικαιώματα όλων των πολιτών με εξάλειψη όχι επιδείνωση των διαιρετικών διατάξεων της αποικιοκρατικής κληρονομιάς,
- την εφαρμογή όλων των συναφών διεθνών Συμβάσεων,
- την καθολική εφαρμογή του acquis communataire που από μόνο του είναι επαρκής προϋπόθεση
- Την πλήρη και άνευ ορίων ή περιορισμών θρησκευτική και πολιτισμική ελευθερία μέσα από κάθε είδους νοητή αποκέντρωση
- Την καθιέρωση από τους ίδιους τους Κύπριους ελέγχων και εξισορροπήσεων σε όλα τα επίπεδα, χωρίς βέβαια ρατσιστικές διχοτομήσεις και βέτο σε εθνική βάση.
- Αυτή θα ήταν μια εύσχημη διέξοδος και για την Τουρκία που θα συνοδευόταν από στάσεις της Ελλάδας στις σχέσεις της με την Ευρώπη κάτι που τελικά έγινε χωρίς αντάλλαγμα. Μεγαλόψυχοι και αλτρουϊστές στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό η Τουρκία θα ακολουθούσε ένα τέτοιο δρόμο μόνο αν υπήρχε ισορροπία δυνάμεων στο κεντρικό μέτωπο και στην Κύπρο.
- Ανάπτυξη της Κύπρου σε κέντρο πολιτισμού και οικονομίας συνάμα και γέφυρα συνεργασίας στην περιοχή συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Τουρκίας
ΚΑΙ ΕΝΩ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΒΡΥΣΗ ΔΕΝ ΗΠΙΑΜΕ ΝΕΡΟ και αντίθετα οδηγηθήκαμε εδώ που είμαστε τώρα. Για να δούμε που είμαστε;.
- Αυτή η πολιτικά, κρατικά και στρατηγικά ορθολογιστική διέξοδος δυναμιτίστηκε από το σχέδιο Αναν το οποίο όπως ο ίδιος ομολόγησε το έγραψε ο Λόρδος Χάνευ, ένας Πρέσβης τον οποίο τυγχάνει να έχω γνωρίσει πολύ καλά στις Βρυξέλλες ως μέλος της διπλωματικής αντιπροσωπείας και ο οποίος με άφηνε άφωνο με τις βαθύτατα αποικιοκρατικές πεποιθήσεις του.
- Έκτοτε μετά την απόρριψη αυτού του ανελεύθερου και αντί-δημοκρατικού σχεδίου με το ιστορικό ΟΧΙ της Κυπριακής κοινωνίας η Ελληνική πλευρά τίποτα δεν έκανε:
- Δεν πρόταξε την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα ως προϋπόθεση βιώσιμης διεξόδου.
- Ακόμη και μετά την ένταξη όλης της ΚΔ δεχθήκαμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για ΔΔΟ
- Παρένθεση: Δεχθήκαμε να μιλάμε για ΔΔΟ που σημαίνει επικύρωση των παράνομων τετελεσμένων. Αυτό είναι παράνομο και ούτε βέβαια ο ΟΗΕ μπορεί να επικαλεστεί κάτι τέτοιο καθότι η δικαιοδοσία του αφορά αποκλειστικά και μόνο την διεθνή τάξη και όχι για το εσωτερικό καθεστώς ενός κυρίαρχου κράτους μέλους. [Άρθρο 2 Κεφάλαιο Ι του Καταστατικού Χάρτη]
- Για την παραβίαση της διεθνούς τάξης δεν ευθύνονται οι Κύπριοι αλλά η χούντα και η Τουρκία.
- Αυτό που πραγματικά θέτει σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια είναι η ΔΔΟ και απαιτείται να το εξηγήσουμε παντού και σε όλους.
- Κανείς λογικός και ορθολογιστής Έλληνας, Τούρκος ή κάποιος άλλος δεν θέλει να μετατραπεί η Κύπρος σε Συρία ή Λιβύη κάτι που θα θέσει την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια σε κίνδυνο.
- Συνολικά συνεχίσαμε να μιλάμε στην βάση μη βιώσιμων «λύσεων».
- Η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού του μητροπολιτικού κέντρου συνέχισε να αποδέχεται την λογική του ανορθολογικού δόγματος «η Κύπρος είναι μακριά»
- Δεχθήκαμε να πάμε στην Ελβετία να μιλάμε για την καταδίκη μας προς όφελος του εισβολέα αντί να πούμε εξαρχής ότι οι εγγυήσεις δεν ισχύουν γιατί αποδείχθηκαν θανατηφόρες για την Κυπριακή Δημοκρατία και ασφαλώς, όπως πρέπει να είναι μόνιμη και ακλόνητη θέση μας, να ζητάμε την άμεση αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής.
Μετά από όλα αυτά και εν μέσω όχι κάποιας ανθόσπαρτης παγκοσμιοποίησης των φαντασιώσεων πολλών αλλά εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών ανακατατάξεων που δημιουργούν πολλές περιφερειακές Συμπληγάδες, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο και η διέξοδος είναι μόνο μια:
Στρατηγική αυτοσυντήρησης και επιβίωσης με απόρριψη κάθε ιδέα κατάργησης της ΚΔ και δημιουργίας ενός μη βιώσιμου κρατιδίου καθότι το λεγόμενο Τουρκοκυπριακό κράτος λόγω εποίκων θα είναι Τουρκικό κράτος. Τουρκικό κράτος δηλαδή, εντός κρατιδίου.
ΚΑΤΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ, τις τελευταίες μέρες, πετάχτηκαν όλα τα προσωπεία.
Ο αντιπρόσωπος της κατοχικής δύναμης πολύ περισσότερο από ότι οι προηγούμενοι μας έδωσε πολύ καθαρό μήνυμα πως αντιλαμβάνονται την μελλοντική Κύπρο: Οι μουλάδες, οι φανατικοί ισλαμιστές ή αν θέλετε και οι κεμαλοισλαμιστές εθνικιστές, θα καταστείλουν την Κυπριακή Κοινωνία επιβάλλοντας στα μέλη της τον τρόπο που θα σκέπτονται και θα αισθάνονται και κυρίως την απαγόρευση των λέξεων Ελευθερία και Δημοκρατία. Μέσα στον Τουρκικό χώρο επιρροής που θα βρίσκεται πλέον η Κύπρος, εξάλλου, αυτές είναι απαγορευμένες λέξεις και έννοιες.
Κάτι τέτοιο δεν είναι βήμα προς λύση αλλά βήμα προς πολιτικό, πολιτειακό και ανθρωπολογικό θάνατο.
Ήταν λάθος αξίωση η αξίωση Ελευθερίας, μας είπε με θυμό ο κ Ακιντζί και οι νεοϊσλαμιστές εντολείς της Άγκυρας ορίζοντας πλέον πέραν κάθε αμφιβολίας το μελλοντικό καθεστώς που επιδιώκει να επιβάλει η Τουρκία.
Μπροστά σε αυτές τις αλήθειες και αυτές τις πραγματικότητες δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά η συνέχιση της αξίωσης για αποκατάσταση της διεθνούς τάξης και εκπλήρωσης της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.
- Άρνηση κατάλυσης της ΚΔ,
- αξίωση εφαρμογής του acquis communataire όσο τουλάχιστον υπάρχει η ΕΕ αλλά και μετά ως προς τις θεμελιώδης αρχές το κράτους δικαίου,
- αξίωση συνολικά της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας,
- συμμαχίες, αποτρεπτική στρατιωτική ενδυνάμωση και
- καλλιέργεια της θέσης ότι οι κατευνασμοί και οι υποχωρήσεις των τελευταίων δεκαετιών ήταν ένας εφιάλτης που πρέπει να ξεχαστεί
- Μεταξύ θανατηφόρας λύσης και συνέχισης της αξίωσης για αποκατάσταση της διεθνούς τάξης δεν υπάρχει επιλογή.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
