του Κώστα Μπλιάτκα
Το 1945 όλα είχαν χαθει για τη Γερμανία. Οι Σύμμαχοι έιχαν τσακισει σε όλα τα μετωπα τη Χιτλερικη μηχανή Κι όμως οι Γερμανοί πολίτες στηριζαν το καθεστως σαν να μην είχε αλλαξει τίποτα από το 1936…Τι συνεβη;
Η κρατικη τρομοκρατία είχε επιβάλλει με σχιζοφρενικό τρόπο το ”δεν υπαρχει εναλλακτικη λύση”.
Στο βιβλίο του ”ΤΟ ΤΕΛΟΣ”, ο Βρετανός ιστορικός Ιαν Κέρσοου ασχολείται με την τελική φάση του «3ου Ράιχ». Στο επίκεντρο θέτει το ερώτημα για ποιο λόγο οι Γερμανοί ακολούθησαν τόσο πιστά μέχρι το τέλος τις διαταγές του Χίτλερ και του ναζιστικού καθεστώτος.
Το αργότερο την άνοιξη του 1945 κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει πια στη Γερμανία ότι ο πόλεμος είχε χαθεί. Παρόλα αυτά όμως οι υποδομές στη Γερμανία λειτουργούσαν σε μεγάλο βαθμό μέχρι τις τελευταίες μέρες του πολέμου, οι μισθοί καταβάλλονταν, η Φιλαρμονική του Βερολίνου έδινε συναυλίες, η Μπάγερν Μονάχου έπαιζε ποδόσφαιρο και ο γερμανικός στρατός ανεφοδιαζόταν με εξοπλισμό. Παρά τους όποιους περιορισμούς ακόμα και ο πληθυσμός τροφοδοτούνταν με τα απολύτως αναγκαία.
Πώς όλα αυτά ήταν δυνατά, διερωτάται ο Ιαν Κέρσοου στο βιβλίο του «Το τέλος – Μάχη μέχρις εσχάτων». Γιατί ο γερμανικός λαός άντεξε μέχρι την τελική κατάρρευση την τρέλα του πολέμου, ενώ στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 σημειώθηκαν εξεγέρσεις; Ο Βρετανός ιστορικός γραφει:
«Η απάντηση είναι: Τρομοκρατία. Η τρομοκρατία σε βάρος του πληθυσμού ήταν τέτοια, που καθιστούσε αδύνατη μια επανάσταση. Σε αντίθεση με το 1918. Αν συγκρίνουμε το 1918 με το 1945 θα δούμε αμέσως ότι μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε ακόμα κοινοβούλιο, πολιτικά κόμματα, ένα είδος κινήματος υπέρ της ειρήνης, δεν υπήρχε Γκεστάπο, κανένας μηχανισμός τρομοκρατίας”….
