ΟΙ   ΗΜΙΘΕΟΙ

του Παντελή Γιαννακόπουλου.

Δονήθηκε η ύπαρξή μου σφόδρα καθώς οι  κουρασμένοι αισθητήρες των ώτων μου συνέλαβαν τους ήχους του εκπληκτικού σε μουσικό ακουστικό κάλλος εθνικοπατριωτικού άσματος “Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές”. Ρίγη συγκίνησης και περηφάνιας διέτρεξαν την υπνώττουσα ύπαρξή μου και τινάχθηκα ορθός, παλλόμενος σύγκορμα -παρά την ευτραφή σωματοδομή μου- σαν ρικνό φύλλο δάφνης αναρτημένο σε μετάξινη κλωστή.

Ορέ μάνα μου’ και να ‘μουνα  για λίγα λεπτά ένας ακατάβλητος μαχητής – ανεμοστρόβιλος, ψηλός σα την προεδρική Σεκόγια, να παρελάσω πρώτος στο μάρς του εμβατηριακού παιάνα, ύστερα να περιτυλίξω με τις υδροδυναμικές σπείρες μου όλην την σαθρότητα των τελευταίων ετών και να την εξαφανίσω στις μισγάγγειες των χαραδρών, όπου ανθρώπινα μάτια δεν θα την ξαναντικρύσουν ποτέ και ανθρώπινα ρουθούνια δεν θα ανασάνουν την αναδίδουσα δυσωδία της.

Επέστη ο καιρός να απαλλαγεί επί τέλους τούτος ο τόπος από την  κόπρεια όψη του, ώστε να λαμπρυνθούν  και να εκλάμψουν οι γειτονιές και οι ρούγιες του. Να χυθούν τα χαμένα χαμόγελα και τα χρώματα ζωής στους δρόμους και τις πλατείες του. Να απλωθούν οι σπονδές στα μνημεία των ηρώων και ν’ ακουστούν τα διαλαλητά στις αγορές και τα θέατρα· εκεί απ΄ όπου ανέδυσαν το φως και η αλήθεια, για να καταυγάζουν εις το διηνεκές το πνεύμα και την ύλη, που οδηγούν την αμάχητη θέληση και τα όπλα των  Ελλήνων τα ιερά να καταγάγουν νίκες λαμπρές κατά προαιωνίων εχθρών, όταν βέβαια η δολερή διχόνοια αντικαθίσταται από την σύνεση, την συνείδηση του καθήκοντος και  την κοινή ιστορική μοίρα των πανελλήνων.

Ε, ναι! Εκεί, στο κάτω μέρος της καρδιάς μου, έπεσαν τα φυλαγμένα επιμελώς δάκρυά μου, χωρίς κραυγές και αλαλαγμούς, ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη των ηρώων, των (σχετικώς) νέων ηρώων και των(σχετικώς) νέων ανθρώπων. Αυτών που στο όνομα των προγονικών τους αξιών δεν διαπραγματεύθηκαν τη ζωή και τα νιάτα τους για μια πορεία ευσχήμου ευδαίμονος ζωής, καθώς εδικαιούντο. Χωρίς δισταγμό συναποφάσισαν να θυσιασθούν πολλαπλώς (η θυσία των νέων είναι πάντα τουλάχιστο διπλή) για τον ίδιο όπως πάντα σκοπό: «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».

Τώρα πια, μαζί με τις Άνοιξες και τα φωτεινά μάτια των παλληκαριών μας, έχουν λιγοστέψει και τα αυγινά πρωινά. Η θυσία τους δεν συνέτισε και δεν συγκίνησε τους εναπομείναντες μηδέ και τους επερχόμενους (τους πατεράδες μας δηλονότι και εμάς). Πώς να χαράξουν οι νέοι μας τους στιλπνούς δρόμους της προόδου, της τιμής και της δόξας με ελλειμματική πίστη στον Ναζωραίο και με χωρίς -ως εκ τούτου- ιδανικά; Από την άλλη, πως τα γηρατειά που ενδιαιτώνται κατά  τεκμήριο  στο περιθώριό της ζωής, να επηρεάσουν θετικώς τις αποφάσεις της κεντρικής πολιτικοκοινωνικής σκηνής;

Οι επέτειοι των νικηφόρων τοπικών μαχών αλλά και οι συρράξεις ευρείας κλίμακας που χαρακτηρίσθηκαν “ορόσημα” και στις οποίες συμμετείχαν Ελληνόπουλα, θα καθοδηγούν την άγρυπνη συνείδησή μας, την ακατάβλητη αποφασιστικότητα και τον δόκιμο πατριωτισμό όλων ημών, παλαιοτέρων και νεότερων, διατηρώντας μας σε εγρήγορση. Κατά δε τις μέρες των κρίσεων και των σοβαρών αποφάσεων θα τονώνουν το ηθικό, το σθένος, την αντρειά μας.

Εκείνοι, οι επίλεκτοι νέοι, «έφυγαν για πάντα από κοντά μας, αλλά δε θα λησμονηθούν», έγραψε  ο ποιητής, «Θα ζωντανεύουν συχνά στη μνήμη μας την υπέρ πατρίδος υπέρβαση, κάθε φορά που ο άνεμος της λευτεριάς και της ελπίδα θα μεταφέρει το μήνυμα του αγώνα στις άλκιμες υπάρξεις των ευπατρίδων για τη στήριξη και υποστήριξη του ορθού, του γενναιόφρονος, του εύψυχου· –πάντα κατά τους Έλληνες.

Πατούν μαλακά σε άλλην διάσταση οι κεκοιμημένοι ήρωες του έθνους κι’ ακροβατούν μεταξύ ουτοπίας και απτής πραγματικότητας, χάους και τάξης, ακαταστασίας και ευρυθμίας δίνοντας μορφή και νόημα στην ηθική γνώση όπως αυτή εκπορεύεται και ανασυντάσσεται πάνω από τα δρώμενα επί της ελληνικής γης, καθώς την παρακολουθούν προσεκτικά απ’ άκρου εις άκρον με το σπινθηροβόλο βλέμμα τους. Γιατί έχουν το χάρισμα της πολύσημης παρουσίας, αφού λειτουργούν κατ’ εντολή του Δημιουργού. Με αυτόν τον μοναδικό τρόπο δηλώνουν διαπρύσιοι παραστάτες και προστάτες της μητέρας μας Ελλάδας, παρέχοντες τις πολύτιμες υπηρεσίες τους τις μέρες των δοκιμασιών…………

Το εμβατήριο είχε μόλις τελειώσει, όμως εγώ συνεπαρμένος ένιωθα να δραστηριοποιούμαι μαζί με άλλους ομοϊδεάτες μου σε πολλά ακόμη ταμπλώ: πεζικάριος οπλοπολυβολητής του ’40, ελεύθερος σκοπευτής, οδηγός Jeep, τραυματιοφορέας, γεμιστής πυροβόλου, μάγειρος, ιατρός χειρουργός ΚΙΧΝΕ…… φαντασία, ενθουσιασμός, επιθυμία, εμμονή στον σκοπό που δεν είναι άλλος από την μεγαλουργία της πατρίδας μας. Χάριν της ευλογημένης αυτής Χώρας ας προσπαθήσουμε να αποτελέσουμε τους συνεχιστές των ακατάβλητων μαχητών του ’40, γιατί η μπολιασμένη με θείο λόγο ελληνική γη εξακολουθεί να γεννοβολά ακόμη ήρωες.

Ας υμνήσουμε και ας δοξολογήσουμε ενθέρμως τον Κύριο που δεν επέτρεψε, στο πέρασμα των αιώνων, να απολεσθεί ο,τι από το γένος των Ελλήνων συναποτέλεσε το θαύμα του Κόσμου. Ας αναβαπτισθούμε τέλος στη ευωδία του χώρου αθανασίας των πολεμιστών της αρετής και της τόλμης, της ομοίας ακριβώς ευωδίας  με αυτήν των αγίων λειψάνων των μοναστηρίων της Αθωνικής Πολιτείας, καθαγιάζοντας ημάς αυτούς αλλά και τους αυριανούς υπερασπιστές της φυλής, η μύηση των οποίων εις τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη είναι ωφέλιμον και φρόνιμον για την πολιτεία, να επιτελείται εξ απαλών ονύχων.

Είναι πολύ ολίγοι πλέον οι νεοέλληνες, γιατί η φύτρα τους η περιβεβλημένη τον διπλό χαλκό των εγγενώς γενναίων, η ανατροφή τους, είναι ασύμφορη. Έτσι ο Μέγας Θεός διέταξε τη μετάπτωσή τους στο γένος των ημιθέων.

Π. Γιαννακόπουλος