ΘΕΣΗ
του Παντελή Σαββίδη
Φωτογραφία: ο Αμερικανοϊσραηλινός όμηρος Χερς Γκόλντμπεργκ-Πόλιν, βίντεο του οποίου έδωσε στη δημοσιότητα η Χαμάς.
Η τραγωδία στη Γάζα έχει δύο διαστάσεις. Η μια είναι πολιτική και η άλλη ανθρωπιστική. Για την δική μας φιλοσοφική θεώρηση η ανθρωπιστική είναι πιο σημαντική αν και η ανθρωπιστική της διάσταση έχει σχέση με την πολιτική.
Η πολιτική διάσταση λέει πως οι Παλαιστίνιοι δικαούνται μιας πατρίδας, όπως και οι ισραηλινοί. Το Ισραήλ τους την αρνείται. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή αυτή η θέση του Ισραήλ.
Δεύτερον, η Χαμάς είναι μια παλαιστινιακή οργάνωση που εφαρμόζει τρομοκρατικές μεθόδους. Τρομοκρατική μέθοδος ονομάζεται οτιδήποτε τρομοκρατεί τον λαό, ανεξαρτήτως σκοπού. Και η Χαμάς εφαρμόζει τέτοιες μεθόδους. Η επίθεσή της στις 7 Οκτωβρίου ήταν μια τρομοκρατική ενέργεια.
Στην Χαμάς, όμως, ώθησε την πλειονότητα των Παλαιστινίων η πολιτική του Ισραήλ.
Το Ισραήλ είναι κατακτητική δύναμη πέραν των συνόρων που ορίσθηκαν απο τον ΟΗΕ. Δεν έχει λόγο ούτε στην Δυτική Όχθη, ούτε στη Γάζα. Ούτε στην Ανατολική Ιερουλαμήμ.
Δεν έχει κανέναν λόγο παρουσίας στα εδάφη που ο διεθνής οργανισμός όρισε για τους Παλαιστίνιους. Η αντίσταση στον κατακτητή είναι δικαίωμα.
Συνεπώς, το Ισραήλ δεν μπορεί να επιμένει στην εξάλειψη κάθε ίχνους της Χαμάς στα παλαιστινιακά εδάφη για να σταματήσει τις εχθροπραξίες. Η απαίτησή του για τη Γάζα είναι το ίδιο μαξιμαλιστική όσο και η θέση της Χαμάς.
Η δεύτερη διάσταση του πολέμου είναι ανθρωπιστική. Το Ισραήλ σκοτώνει καθημερινά αμάχους γυναικόπαιδα στη Γάζα και αυτή είναι μια απολύτως καταδικαστέα ενέργεια. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Αλλά και η Χαμάς εγκληματεί σε βάρος των Ισραηλινών πολιτών. Η κράτηση των Ομήρων είναι μια απολύτως καταδικαστέα ενέργεια που στερεί απο την Χαμάς και τους Παλιστίνιους το ηθικό πλεονέκτημα που αναζητούν.
Είναι απαράδεκτη και καταδικαστέα ενέργεια κυρίως η κράτηση πολιτών- και όχι στρατιωτών- ως ομήρων αλλά η στήλη έχει την θέση πως πρέπει να απελευθερωθούν όλοι οι όμηροι. και οι στρατιώτες.
Το πως ας αναζητηθεί. Αλλά οι όμηροι δεν μπορεί να είναι υποχείριο μαξιμαλιστικών απαιτήσεων ούτε απο τη μια ούτε απο την άλλη πλευρά.
Το θεωρώ κάπως μονόπλευρο να υποστηρίζεται, ότι το Ισραήλ αρνείται στους Παλαιστίνιους το δικαίωμα στην πατρίδα. Η αλήθεια βρίσκεται, ως συνήθως, κάπου στην μέση με τις ακραίες πτέρυγες της κάθε πλευράς να τροφοδοτούν τον μετριοπαθή χώρο ενίοτε με καχυποψία απέναντι στην εκάστοτε άλλη πλευρά.
Συμφωνώ στο σημείο, ότι η ανθρωπιστική και η πολιτική πτυχή συνδέονται και υπεραυξάνω. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αυτές οι δυο πλευρές ως ξεχωριστές θεωρήσεις. Δεν είναι δυνατόν σε μια βίαιη σύγκρουση δυο μερών να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε ένοπλους και άμαχο πληθυσμό. Αυτή η διάκριση αν έχει κάποιο νόημα αυτό βρίσκεται στην διεύρυνση των διαμεσολαβητικών δυνατοτήτων τρίτων μερών, ως διπλωματικά διαπραγματεύσιμο χαρτί για την έναρξη συνομιλιών.
Σε μια σύγκρουση η οποία αφορά το σύνολο μιας κοινωνίας, ειδικά όταν δημιουργείται ιδεολογικό ή θρησκευτικό υπόβαθρο, δεν δικαιούται κανένα τμήμα της κοινωνίας να διεκδικεί για τον εαυτό του κάποιον ρόλο πέρα και πάνω από αυτή την σύγκρουση, δηλαδή να ισχυρίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αυτή η σύγκρουση δεν το αφορά.
“Στην Χαμάς, όμως, ώθησε την πλειονότητα των Παλαιστινίων η πολιτική του Ισραήλ”
Όχι, κ. Σαββίδη. Δεν νομίζω ότι η πλειονότητα των Παλαιστινίων ακολουθεί την Χαμάς, που πραξικοπηματικά κατέχει την εξουσία από το 2005 στην Γάζα. Εκτός αυτού, από την αρχή και πάντα, σύνθημα τής Χαμάς ήταν το σβήσιμο τού κράτους του Ισραήλ.
Το 1947, ο ΟΗΕ είχε προτείνει την δημιουργία δύο χωριστών κρατών, ενός αραβικού κι ενός εβραϊκού. Την πρόταση αποδέχτηκαν οι Εβραίοι, ενώ οι Άραβες την απέρριψαν αμέσως. Τώρα πληρώνουν τα επίχειρα τού φανατισμού των.
“Το Ισραήλ είναι κατακτητική δύναμη πέραν των συνόρων που ορίσθηκαν απο τον ΟΗΕ.”
Δεν κήρυξε τον πόλεμο τού 1967 το Ισραήλ, όπως δεν έχει κηρύξει και κανέναν από τούς άλλους πολέμους, τούς οποίους απλώς έχει κερδίσει.
Αν δεν εξαλειφθεί η Χαμάς, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει ποτέ να ησυχάσει κι αυτό το γνωρίζει καλά και φρόντισε η Χαμάς να τού το υπενθυμίσει με τον πλέον σκαιό τρόπο τον περασμένο Οκτώβριο. Όλος ο Αραβικός Κόσμος, λίγο-πολύ, κατάλαβε πια ότι δεν έχει νόημα ο πόλεμος κατά τού Ισραήλ κι έχει συνάψει σχέσεις μαζί του. Έμειναν το Ιράν (γιατί άραγε;), η Συρία και οι τρομοκρατικές οργανώσεις Χαμάς και Χεζμπολάχ, που είναι όργανα τού Ιράν.
“Το 1947, ο ΟΗΕ είχε προτείνει την δημιουργία δύο χωριστών κρατών, ενός αραβικού κι ενός εβραϊκού. Την πρόταση αποδέχτηκαν οι Εβραίοι, ενώ οι Άραβες την απέρριψαν αμέσως. Τώρα πληρώνουν τα επίχειρα τού φανατισμού των.”
Αυτό θα ρωτούσα. Γιατί δεν έγινε τότε αυτό; Τότε έπρεπε να δημιουργηθούν 2 διακριτά κράτη, αφού φαντάζομαι ιστορικά προϋπήρξαν στις ίδιες περίπου περιοχές.
Στην ίδια περιοχή προϋπήρξαν, αλλά με χρονική διαφορά τουλάχιστον πέντε και αιώνων. Το 70 μΧ, οι Ρωμαίοι ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ κι εξεδίωξαν τούς Εβραίους από την πατρίδα των κι έτσι άρχισε η Διασπορά. Οι Άραβες ήλθαν γύρω στο 630 μΧ κι εποίκισαν την περιοχή. Είναι δηλαδή επήλυδες. Όταν άρχισαν να επιστρέφουν σιγά-σιγά οι Εβραίοι από την Διασπορά, οι Άραβες δεν ήθελαν να τούς δεχτούν με τίποτε. Υπήρχε μία συνεχής διαμάχη, πολλάκις αιματηρή, μέχρι την απόφαση του ΟΗΕ το 1947, στην οποία αναφέρομαι παραπάνω.
Ενδιαφέρον.
Οπότε αφού υπάρχει μια αιματηρή σύγκρουση η οποία διαρκεί αιώνες, είναι απίθανο να περιμένει κανείς ότι θα επιλυθεί ποτέ.
Είπες όμως ότι σε αντίθεση με το Ισραήλ, οι Άραβες δεν δέχθηκαν την πρόταση του ΟΗΕ για 2 κράτη, άρα έχουν και την ευθύνη για όσα ακολούθησαν από τότε.
Ασφαλώς, αυτό λέω. Όταν τούς δόθηκε η ευκαιρία, εκείνοι ούτε που ήθελαν να την ακούσουν, διότι θεωρούσαν ότι τούς ανήκει ολόκληρη η Παλαιστίνη. Το ότι οι Εβραίοι καθόταν εκεί πολύ πριν απ’ αυτούς και δικαιούταν να γυρίσουν στα σπίτια τους, ολίγον τούς ενδιέφερε.