Του Παναγιώτη Ήφαιστου
Η Ελληνική πλευρά διαθέτει πανίσχυρα νομικά, θεσμικά και πολιτικά ερείσματα που δεν αξιοποιεί
Με άρθρο στην εφημερίδα «Μακεδονία» πριν μερικούς μήνες αναλύθηκε το γεγονός ότι Ελλάδα χωρίς Αιγαίο «δεν υπάρχει» και ότι Κύπρος υπό Τουρκική επικυριαρχία σημαίνει ομηρία του ενός δέκατου του Ελληνισμού, κατά συνέπεια στρατηγική ομηρία του νεοελληνικού κράτους και γεωπολιτική εκτίναξη της Τουρκίας. Με μεγάλη συντομία θα αναφερθούμε κυρίως στο Κυπριακό.
Οι Τούρκοι (η Άγκυρα και ο εντολοδόχος της Τατάρ) σχεδόν καθημερινά προτείνουν κατεδάφιση της διεθνούς τάξης και δημιουργία δύο ισότιμων «κυρίαρχων κρατιδίων» μέσα σε μια συνομοσπονδιακή δομή που θα προσφέρει στην Τουρκία την ευκαιρία να ελέγξει όλο το νησί (ακόμη και εάν οι Έλληνες δεχθούν δύο πλήρως ανεξάρτητα κράτη δεν είναι αποδεκτό από την Άγκυρα, βλ. πιο κάτω). Επιπλέον, εμμέσως πλην με ουσιώδη τρόπο η Τουρκία διαμέσου του τουρκικού κρατιδίου θα συμμετέχει στην ΕΕ επηρεάζοντας τις αποφάσεις (κάτι που δεν έχει γίνει αντιληπτό στις Βρυξέλλες και η Ελληνική πλευρά δεν τους ενημερώνει).
Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι όπως και να ονομαστούν οι προτάσεις των Τούρκων, του ΓΓ του ΟΗΕ ή της Αγγλίδας «αντιπροσώπου», όλες οι εκδοχές εμπίπτουν στην λογική της «ΔΔΟ με πολιτική ισότητα». Εντούτοις παραδόξως εάν όχι αλλόκοτα αντί κόκκινη γραμμή να είναι η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα αυτός ο θολός όρος είναι η σημαία και των… Ελληνικών θέσεων. Ισχύουν δύο αλήθειες. Τουλάχιστον στην Αθήνα, δυστυχώς ελάχιστοι γνωρίζουν τι σημαίνει «ΔΔΟ με πολιτική ισότητα» (για να είμαστε πιο ακριβείς δεν γνωρίζουν ότι ποτέ δεν ορίστηκε παρά μόνο από τους Τούρκους που αδιάλλακτα απαιτούν κυριαρχική ισότητα, δηλαδή έλεγχο της συνομοσπονδιακής δομής). Κανείς επίσης δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες εάν τελικά το ένα δέκατο του Ελληνισμού καταστεί όμηρος της Τουρκίας (μέχρι που ακούσαμε από υψηλά ιστάμενους ότι είναι άλλο κράτος, επομένως αναλώσιμο).
Εάν αυτά περιγράφουν την πραγματικότητα -και δυστυχώς την περιγράφουν- υποδηλώνουν την ανάγκη άμεσης ριζικής επανατοποθέτησης στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Η Ελληνική πλευρά διαθέτει πανίσχυρα νομικά, θεσμικά και πολιτικά ερείσματα που δεν αξιοποιεί. Είναι οι αποφάσεις του ΣΑ του 1974, 1975 και 1983 (και μόνο αυτές) και της την Πράξη Προσχώρησης της ΚΔ στην ΕΕ.
Χωρίς να επεκταθούμε μερικά αποσπάσματα των προαναφερθέντων αποφάσεων του ΣΑ θα φωτίσουν αυτές τις πτυχές: Ρητά ορίζεται σε μια από αυτές τις αποφάσεις: Το ΣΑ ζητεί «την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση όλου του στρατιωτικού προσωπικού» και γίνεται σαφές ότι στις διαπραγματεύσεις επίλυσης της κρίσης «Δεν θα επηρεαστούν» από τα πλεονεκτήματα που αποκτήθηκαν από τις πολεμικές επιχειρήσεις». Με την απόφαση 541, επιπρόσθετα, ξεκαθαρίζεται ότι: «Η απόπειρα να δημιουργηθεί μια τουρκοκυπριακή δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» είναι άκυρη, επιδεινώνει την κατάσταση της Κύπρου, καλεί την τουρκική πλευρά να την αποσύρει» και διευκρινίζει για ακόμη μια φορά ότι υπάρχει ένα μόνο κράτος και μόνο μια κρατική κυριαρχία, αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας (την οποία κανείς δεν μπορεί να καταλύσει παρά μόνο εάν εμείς οι ίδιοι αυτοκτονήσουμε κρατικά).
Διαπραγματεύσεις; Μόνο σε αυτή την βάση μπορούν να γίνουν. Η διολίσθηση της υπό εκβιασμό ΚΔ σε ασαφείς και απροσδιόριστους όρους (πολιτικά και όχι νομικά, επειδή τίποτα δεν επικυρώθηκε με Συνθήκη) πρώτα σε δικοινοτικό κράτος, μετά σε διζωνικό και στην συνέχεια στην επίσης αδιευκρίνιστη πολιτική ισότητα οφείλεται στο γεγονός ότι το θύμα, δηλαδή η ΚΔ, διαπραγματευόταν με το πιστόλι στον κρόταφο του παράνομου τουρκικού στρατού διολισθαίνοντας τις τουρκικές θέσεις που μεθοδικά αποσκοπούν στην νομιμοποίηση των παράνομων τετελεσμένων και έλεγχο όλης της Κύπρου.
Βέβαια, οι Τούρκοι βλέποντας την αδυναμία της Ελλάδας έγιναν τελείως σαφείς για το πώς ερμηνεύουν το λεγόμενο «διαπραγματευτικό κεκτημένο»: Θέλουν πλήρη επικυριαρχία με συνομοσπονδία «δύο κρατών» ή με κάποια παραπλήσια ονοματολογία. Στην Ελληνική πλευρά φτάσαμε στο σημείο πολλοί να λένε ότι η ΔΔΟ με πολιτική ισότητα αποτελεί διαπραγματευτικό κεκτημένο και αυτό επειδή το Συμβούλιο Ασφαλείας καλώντας για νέες συνομιλίες κατέγραφε τις πολιτικές υποχωρήσεις μας. Είναι αξιοθρήνητο το γεγονός ότι όσοι αυτά λένε εάν δεν υπάρχουν «άλλοι λόγοι» σίγουρα δεν διάβασε τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Για να γνωρίζει ότι η Ελληνική πλευρά μπορεί να ζητήσει επιτακτικά από το ΣΑ και τον ΓΓ να συμμορφωθούν με τις υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου που διέπουν το καθεστώς της κρατικής κυριαρχίας. Γράφει ο Χάρτης: Καμιά διάταξη αυτού του χάρτη δε θα δίνει στα Ηνωμένα Έθνη το δικαίωμα να επεμβαίνουν σε ζητήματα που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους και δε θα αναγκάζει τα μέλη να υποβάλλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με τους όρους αυτού του Χάρτη» (εδώ τα περί ΔΔΟ με πολιτική ισότητα που εμείς υπό εκβιασμό δεχθήκαμε να συζητούμε).
Επιπλέον, οι «λύσεις» τύπου ΔΔΟ που επικυρώνουν την παρανομία και την Τουρκική επικυριαρχία απορρίφθηκαν από την Κυπριακή κοινωνία στο δημοψήφισμα του 2004 και ταυτόχρονα η ΚΔ εντάχθηκε de jure όλη στην ΕΕ και εξ αυτού και στο κατεχόμενο ισχύει η Πράξη προσχώρησης στην ΕΕ (η οποία εάν εφαρμοστεί το κοινοτικό νομικό κεκτημένο το λεγόμενο «κυπριακό ζήτημα» τελειώνει).
Συμπέρασμα
«Αυτοκτονούμε» ή επανατοποθετούμε τις σχέσεις με την Τουρκία σε νέα βάση στην Κύπρο αλλά και στο Αιγαίο. «Τι κάνουμε» λοιπόν; Ακόμη και νήπια θα απαντούσαν:
1) Ποτέ δεν αυτοκτονούμε καταργώντας την ΚΔ.
2) Μια ΔΔΟ όπως και να ονομαστεί όχι μόνο αναγνωρίζει τα παράνομα τετελεσμένα στα νυν κατεχόμενα, αλλά επιπλέον καταργεί την ΚΔ. Επιπρόσθετα, με πολιτική-κυριαρχική ισότητα σε εθνική βάση επιτυγχάνεται επικυριαρχία της Τουρκίας που ενδέχεται να αποτελέσει ιστορική χαριστική βολή κατά των νεοελλήνων.
3) Δύο τελείως ανεξάρτητα κράτη και ίσως ένωση του ενός με την Ελλάδα; Όποιος υιοθετήσει μια τέτοια θέση λανθάνει. Δεν γνωρίζει ότι η Τουρκία επί δεκαετίες και δεκάδες φορές το έκανε σαφές πως ποτέ δεν θα αποδεχθεί την Ελλάδα νότιά της εξ ου και επιδιώκει πλήρη επικυριαρχία.
4) Όχι μόνο διατηρούμε την ΚΔ αλλά και την ενισχύουμε συν βέβαια αναβιώνει ο καθόλου θεμιτός και νομιμοποιημένος Ενιαίος Αμυντικός Χώρος.
5) Το νυν κατεχόμενο μένει αλύτρωτο. Ευκαιρίας δοθείσης απελευθερώνεται και αποκαθίσταται η διεθνής τάξη. Ακόμη και αν αυτό δεν επιτευχθεί μελλοντικά τουλάχιστον διαιωνίζεται η ΚΔ και η Τουρκία δεν επιτυγχάνει τον στρατηγικό σκοπό να ελέγξει όλη την Κύπρο, δηλαδή και τα νυν μη κατεχόμενα 2/3 του νησιού.
6) Αυτονόητα, για το casus belli και όλες τις άλλες παραβιάσεις της διεθνούς νομιμότητας η Ελλάδα με καλή προετοιμασία όσον αφορά τα νομικά, θεσμικά, πολιτικά και στρατηγικά ζητήματα που τίθενται, καταγγέλλει την Τουρκία παντού. Στον ΟΗΕ, στο ΣΑ με επιφύλαξη προσφυγής, στην ΕΕ με αξιώσεις θέσεων σύμφωνα με το ευρωπαϊκό νομικό κεκτημένο, στις πρωτεύουσες όλων των μεγάλων δυνάμεων και σε όλα τα άλλα κράτη. Προϋπόθεση όλων είναι μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική και ένα επιτελικά οργανωμένο κράτος.
“Μακεδονία” 01.08.21
Ελλάς και Κύπρος μπορεί να έχουν βουνό το δίκιο και να καταγγέλλουν την Τουρκία παντού. Το Σ.Α. τού ΟΗΕ έχει εκδώσει σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων για την κατοχή τής μισής νήσου. Έγινε τίποτε; Το casus belli απαγορεύεται από τον ΟΗΕ και, αν δεν απατώμαι, μόνον αυτό τής Τουρκίας προς την Ελλάδα υπάρχει και μάλιστα για να την εμποδίσει να ασκήσει νόμιμο δικαίωμά της. Καθαρός τραμπουκισμός, δηλαδή. Δεν το ξέρει ο ΟΗΕ, η ΕΕ, που την καλεί να γίνει μέλος της, το ΝΑΤΟ κλπ.; Το ξέρουν, ε και; Άπαξ και δεν υπάρχει η ισχύς των όπλων, η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει η Τουρκία, ουδέν δύναται γενέσθαι των δεόντων.