Οι Γερμανοί επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Οι Γερμανοί επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος: Αμνήστευση έναντι …βοήθειας!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ

ΜΕΡΟΣ Α΄:

(*Το παρόν άρθρο είναι το πρώτο μιας τετραλογίας που αναδεικνύει την Γερμανική διείσδυση στην μεταπολεμική Ελλάδα από την δεκαετία του 1950 έως τις μέρες μας και την επιτακτική ανάγκη δυναμικής διεκδίκησης των πολεμικών επανορθώσεων.) Δεν νομίζω ότι είναι καθόλου τυχαίο που στη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου δεν υπήρξε ποτέ «φιλογερμανικό» πολιτικό κόμμα. Το γεγονός προδίδει  άλλωστε και τα αισθήματα του ελληνικού λαού. Υπήρξαν όμως και υπάρχουν φιλο-γερμανοί πολιτικοί. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι περισσότεροι από δαύτους ανέκυψαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή από τους Ναζί που κατέστρεψε την πατρίδα μας. Παράξενο; Ίσως και όχι αν συνυπολογίσει κανείς την εγγενή οσφυοκαμψία των Ελλήνων πολιτικών τις τελευταίες δεκαετίες που κορυφώθηκε στο διάστημα της μεταπολίτευσης. Η γερμανική διείσδυση έγινε με  μία ιδιότυπη τακτική «μαστιγίου και καρότου», διακρατικού εκβιασμού και ταυτόχρονου εκμαυλισμού κυβερνήσεων και κοινοβουλευτικών ανδρών, από τους Χριστοφοράκους της εποχής. Απώτερος στόχος εκείνης της περιόδου βεβαίως δεν ήταν να… διασφαλιστούν τα χρήματα του Γερμανού φορολογούμενου, αλλά να ξεχαστούν οι εντυπώσεις από τα ναζιστικά εγκλήματα, κυρίως όμως να ακυρωθούν οι συνέπειες τους σε οικονομικό και διεθνές νομικό επίπεδο, ώστε να μη μπορούν να εγερθούν αξιώσεις αποκατάστασης. Δωροδοκώντας ή εκβιάζοντας  πρόσωπα κλειδιά σε κυβερνήσεις και οικονομικές ελίτ χωρών που υπέστησαν καταστροφές από την ναζιστική λαίλαπα οι γερμανικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις κατάφεραν να πετύχουν την συλλογική τους αμνήστευση για να μην μπουν στην ανάγκη να αποκαταστήσουν τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της θηριωδίας τους. Ελάχιστα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου η «κατεστραμμένη» Γερμανία που είχε ξανασταθεί στα πόδια της διαθέτοντας αστείρευτα παραγωγικά αποθέματα, αντάλλασσε δάνεια και πάσης φύσεως «υλικοτεχνική βοήθεια» με ασυλία στους εγκληματίες πολέμου. Οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις με την σειρά τους, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσήμου, είχαν ίσως την πιο ενδοτική στάση απέναντι στις απαράδεκτες γερμανικές απαιτήσεις. Όπως αναφέρει στο εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του ο ερευνητής Δημήτρης Κ. Αποστολόπουλος («Καθημερινή» 26/7/2015): «Η δίωξη Γερμανών, πού ήταν υπεύθυνοι για σκληρά αντίποινα και απάνθρωπα εγκλήματα απέναντι στον ελληνικό λαό κατά τη διάρκεια της Κατοχής αποτελεί ένα από τα πιο δύσκολα κεφάλαια της ιστορίας της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου. Οι ένοχοι με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν τιμωρήθηκαν για τις πράξεις τους». Ήδη από το 1950 η κυβέρνηση του Κόνραντ Αντενάουερ δεν δίστασε να απαιτήσει ως αντιστάθμισμα για την προοπτική ανάπτυξης των ελληνογερμανικών σχέσεων την αποφυλάκιση ενός διαβόητου Γερμανού Ναζί, του στρατηγού Αντρέ (στρατιωτικός διοικητής Κρήτης), όπως και ενός διαβόητου κατασκόπου, του Αρθουρ Ζάιτς  που είχε καταδικαστεί από ελληνικό στρατοδικείο. Και τα δύο αιτήματα που διατυπώθηκαν επισήμως με επιστολή προς τον τότε αντιπρόεδρο και υπουργό εσωτερικών Γεώργιο Παπανδρέου έγιναν ασμένως δεκτά.(Δημοσθένη Κούκουνα: «Η υπόθεση Μέρτεν», σελ. 20) Το 1952 (με τον νόμο 2058) η ελληνική δικαιοσύνη είχε ήδη στείλει περίπου διακόσιες σχετικές υποθέσεις στις γερμανικές αρχές για περαιτέρω δίωξη, χωρίς ορατό αποτέλεσμα. Τον Δεκέμβριο του 1954 η Αθήνα πρότεινε να παραπέμψει ακόμη 250 υποθέσεις, όμως η Βόννη που ήθελε να κλείσει το ζήτημα άρον-άρον και χωρίς δικές της δικαστικές ενέργειες, απέρριψε την πρόταση με το πρόσχημα ότι θα…επιβάρυνε την γερμανική δικαιοσύνη. Η κατηφόρα συνεχίστηκε όταν λίγα χρόνια αργότερα η κυβέρνηση Καραμανλή δέχτηκε στην ουσία την συλλογική αμνήστευση Γερμανών εγκληματιών πολέμου, ανταλλάσσοντας την, με ένα δάνειο 200 εκατομμυρίων μάρκων και «υλικοτεχνική βοήθεια». Το 1959 η ελληνική κυβέρνηση, υπό το κράτος πανικού από τους εκβιασμούς των Γερμανών, έφερε στη βουλή Νομοθετικό Διάταγμα σύμφωνα με το οποίο αναστελλόταν «αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασις τις δικαστηρίου, πάσα διώξις Γερμανών υπηκόων, φερομένων ως εγκληματιών πολέμου». Υπήρξαν τότε απίθανες δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών όπως του υπουργού δικαιοσύνης Κωσταντίνου Καλλία που απέδωσε την εκτρωματική νομοθετική ρύθμιση στην ανάγκη «να παραμεριστούν τα εμπόδια διά την ανάπτυξιν των σχέσεων μας με την Δυτική Γερμανία» ή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου που από το βήμα της βουλής είπε το αμίμητο: «Κατέχομαι υπό βαθείας ευλαβείας έναντι των θυμάτων των Καλαβρύτων, αλλά αι σφαγαί εκεί προεκλήθησαν ως αντίποινα δια φόνους Γερμανών και μάλιστα αιχμαλώτων»!(Σπύρος Λιναρδάτος «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», τομ Γ΄ 1955-61 σελ. 483) Όμως αυτό που ξεπερνά κάθε φαντασία ήταν το θράσος των Γερμανών Ναζί και ειδικότερα των σφαγεών να επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος σαν μην συμβαίνει τίποτα. Οι ηττημένοι με τον αέρα του νικητή, αλαζόνες και προκλητικοί να κουνούν το δάχτυλο στα θύματα τους. Δυο τέτοιες περιπτώσεις συγκλόνισαν το πανελλήνιο και αντιμετωπίστηκαν ενδοτικά από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Θεωρώ χρέος να τις υπενθυμίσω γιατί έχουν πολλά κοινά στοιχεία με το σημερινό θράσος του Βερολίνου και την απαίτηση να προστατεύονται οι άνθρωποι τους, όπως ο Χριστοφοράκος

Πηγή: Οι Γερμανοί επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος: Αμνήστευση έναντι …βοήθειας! https://hellasjournal.com/2019/10/oi-germanoi-epistrefoyn-ston-topo-toy-egklimatos-amnisteysi-enanti-voitheias/

Οι Γερμανοί επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος: Ο Μέρτεν, το Σπίγκελ, η συκοφάντηση Καραμανλή

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ

ΜΕΡΟΣ Β’

(*Το παρόν άρθρο είναι το δεύτερο μιας τετραλογίας που αναδεικνύει την Γερμανική διείσδυση στην μεταπολεμική Ελλάδα από την δεκαετία του 1950 έως τις μέρες μας και την επιτακτική ανάγκη δυναμικής διεκδίκησης των πολεμικών επανορθώσεων.) Η πιο κραυγαλέα ίσως περίπτωση αμετανόητου Γερμανού Ναζί και σεσημασμένου εγκληματία πολέμου, που επέστρεψε στην μεταπολεμική Ελλάδα, ως… φίλος, δίχως ίχνος μεταμέλειας για την ειδεχθείς πράξεις του, αφορά τον Μάξ Μέρτεν, γνωστότερο ως «Χασάπη της Θεσσαλονίκης», και υπεύθυνο για τον βίαιο εκτοπισμό 45 χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων. Οι σκηνές φρίκης από το μαύρο Σάββατο στις 11 Ιουλίου του 1942, όταν οι Ναζί συγκέντρωσαν 9 χιλιάδες Εβραίους στην Πλατεία Ελευθερίας για να τους στείλουν σε καταναγκαστικά έργα, υποχρεώνοντας τους με την απειλή όπλων να παριστάνουν τους πιθήκους, έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην Κατοχική ιστορία της συμπρωτεύουσας. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα όταν στην Θεσσαλονίκη κατέφθασε ο Μέρτεν, νεαρός λοχαγός του Γερμανικού Στρατού για να αναλάβει τον ρόλο του άτυπου διοικητή της πόλης.  Με την αγαστή συνεργασία του (φυγόδικου) αξιωματικού των Ες-Ες, Αλόις Μπρίνερ και του υπασπιστή διερμηνέα του, Ελληνογερμανού Αρτουρ Μάισνερ, υλοποίησε την «τελική λύση» στο «πρόβλημα» της ακμάζουσας μέχρι τότε εβραικής κοινότητας, στέλνοντας μαζικά τα μέλη της στο Αουσβιτς. Ο Μέρτεν θεωρείται ως κύριος υπεύθυνος της γενοκτονίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης αλλά και της υφαρπαγής της περιουσίας τους που υπολογίζεται στο τεράστιο για εκείνη την εποχή ποσό των 125 εκ.  χρυσών φράγκων, με μεθόδους στυγνού εκβιασμού για την ζωή τους, αλλά ακόμη και…τυμβωρυχίας του εβραικού νεκροταφείου! Αμέσως μετά την λήξη του πολέμου ο Μέρτεν συνελήφθη από τους Αμερικανούς, αφέθηκε όμως ελεύθερος κατόπιν «διασταύρωσης στοιχείων» με τις ελληνικές αρχές για την δράση του στη Θεσσαλονίκη, καθώς «ουδέν επιλήψιμον διεπιστώθη». Οπως αναφέρει στο λεπτομερές βιβλίο του(«Η υπόθεση Μέρτεν και η σύγκρουση με τον Καραμανλή») ο ερευνητής Δημοσθένης Κούκουνας, η σύζυγος του Μέρτεν επισκέφθηκε τα γραφεία της ελληνικής στρατιωτικής αποστολής και μίλησε με τον επικεφαλής της, Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος την διαβεβαίωσε ότι δεν εκκρεμεί καμία δίωξη. Την ίδια ώρα ο ίδιος δωσίλογος κρατικός υπάλληλος τηλεγραφούσε στις ελληνικές αρχές προτείνοντας την απόρριψη του αμερικανικού αιτήματος για παράδοση λόγω της «άμεμπτης συμπεριφοράς και των ανεκτίμητων υπηρεσιών» του Μέρτεν προς την Ελλάδα! Ετσι ο σφαγέας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης άρχισε μια νέα καριέρα στην μεταπολεμική Γερμανία ξαναγυρνώντας, όπως χιλιάδες «συνάδελφοι» του Ναζί, στον δημόσιο τομέα ως ανώτερο στέλεχος(εισαγγελέας!) του γερμανικού υπουργείου δικαιοσύνης. Ηταν δε τόσο καλά δικτυωμένος και αδίστακτος που το 1956 ζήτησε να τοποθετηθεί πρόξενος της Δυτικής Γερμανίας στην Ελλάδα! Η απαίτηση δεν ήταν παράλογη για τα γερμανικά ήθη. Ο πρώτος Γερμανός πρέσβης που ήρθε μεταπολεμικά στην χώρα μας ήταν ο Τέοντορ Κόρτ, ο οποίος μέχρι το 1938 είχε διατελέσει επιτετραμμένος της Χιτλερικής Γερμανίας στην Αθήνα. Τον Μαιο του 1957, ο Μέρτεν είχε την απίθανη έμπνευση να έρθει στην Ελλάδα για να καταθέσει ως…μάρτυρας υπεράσπισης στην δίκη του παλαιού υπασπιστή του και επίσης εγκληματία πολέμου, Αρτουρ Μάισνερ! Για κακή του τύχη ένας παρατηρητικός δικαστικός τον εντόπισε και έσπευσε να ειδοποιήσει τον αντιεισαγγελέα Ανδρέα Τούση. Ο τελευταίος διέταξε την σύλληψη του Γερμανού, την προφυλάκιση του και την παραπομπή του σε δίκη. Τελικά, ύστερα από δικαστικές έρευνες 20 μηνών και καταθέσεις διακοσίων και πλέον μαρτύρων, η δίκη του Μέρτεν άρχισε στις 11 Φεβρουαρίου 1959.  Λίγες μέρες νωρίτερα και κάτω από την αφόρητη εκβιαστική πίεση της επίσημης Γερμανίας η κυβέρνηση Καραμανλή έφερνε στη βουλή για ψήφιση το νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεων εγκληματιών πολέμου». Παρότι δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι η ρύθμιση αυτή δεν αφορά την περίπτωση Μέρτεν, στην πράξη αποδείχθηκε ότι ο συγκεκριμένος Γερμανός εγκληματίας έτυχε της ευεργετικής της πρόνοιας. Καταδικάστηκε σε 25ετή κάθειρξη, ως υπεύθυνος για την γενοκτονία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, αλλά αποφυλακίστηκε και απελάθηκε από την Ελλάδα στις 5 Νοεμβρίου 1959. Ευθύς μετά την άφιξη του στη Δυτική Γερμανία συνελήφθη και βεβαίως αφέθηκε ελεύθερος με τον όρο να παρουσιάζεται στην αστυνομία δύο φορές την εβδομάδα… Ομως ο Γερμανός εγκληματίας δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Επιθυμούσε διακαώς να πάρει εκδίκηση από μία ελληνική κυβέρνηση που επέβαλε την φυλάκιση του, έστω και διάστημα μερικών μηνών. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1960 η γερμανική εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» και…(οποία έκπληξη) το «έγκυρο» Σπίγκελ δημοσίευσαν αφηγήσεις του Μέρτεν σύμφωνα με τις οποίες ο πρωθυπουργός Κωσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός  εσωτερικών Δημήτρης Μακρής και η σύζυγος του Δοξούλα Λεοντίδου υπήρξαν συνεργάτες και πληροφοριοδότες των αρχών Κατοχής έναντι αμοιβής από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ο θρασύτατος Ναζί εγκληματίας ισχυρίστηκε ότι διαθέτει και…φωτογραφικά ντοκουμέντα, τα οποία βεβαίως δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Το μέγεθος της συκοφαντίας ήταν τέτοιο που ακόμη και η αντιπολίτευση δυσκολεύθηκε να το κεφαλαιοποιήσει πολιτικά. Χαρακτηριστικό ήταν ότι σε όλο το διάστημα της Κατοχής, ο Κωσταντίνος Καραμανλής δεν είχε πατήσει το πόδι του στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνηση του όμως πλήρωσε το νόμισμα της ανεπιφύλακτης υποταγής στις απαιτήσεις της επίσημης(μεταπολεμικής) Γερμανίας που επέμενε να προστατεύει τους Ναζί εγκληματίες πολέμου ως τέκνα προερχόμενα από τα σπλάχνα της. Η υπόθεση Μέρτεν είναι ίσως η πλέον γνωστή αφού συγκλόνισε για χρόνια ολόκληρα το πανελλήνιο, αλλά δεν είναι η μόνη που αποδεικνύει την διεστραμμένη ψυχοσύνθεση των Γερμανών κατακτητών. Υπήρξε κι άλλη περίπτωση διαβόητου Ναζί  που αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος, αυτή τη φορά όχι ως «μάρτυρας υπεράσπισης» συναδέλφου του, αλλά ως πρωταγωνιστής αγώνα ταχύτητας αυτοκινήτου! Την επόμενη Κυριακή: «Ο αιμοσταγής Γκούντερ Κόλβες, το ράλι «Ακρόπολις» και η φυγάδευση ενός ακόμη εγκληματία».

Πηγή: Οι Γερμανοί επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος: Ο Μέρτεν, το Σπίγκελ, η συκοφάντηση Καραμανλή https://hellasjournal.com/2019/11/oi-germanoi-epistrefoyn-ston-topo-toy-egklimatos-o-merten-to-spigkel-i-sykofantisi-karamanli/

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι Γερμανοί επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος: Ο εκτελεστής Κρητικών στο Ράλι Ακρόπολις

Tου ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ

ΜΕΡΟΣ Γ’

(*Το παρόν άρθρο είναι το τρίτο μιας τετραλογίας που αναδεικνύει την Γερμανική διείσδυση στην μεταπολεμική Ελλάδα από την δεκαετία του 1950 έως τις μέρες μας και την επιτακτική ανάγκη δυναμικής διεκδίκησης των πολεμικών επανορθώσεων.) Την περασμένη Κυριακή ανασύραμε στη μνήμη την περίπτωση του «Χασάπη της Θεσσαλονίκης», Μαξ Μέρτεν, που λίγα χρόνια μετά το τέλος του Πολέμου είχε το θράσος να έρθει στην Ελλάδα ως μάρτυρας υπεράσπισης ενός άλλου διαβόητου εγκληματία και στενού του συνεργάτη στους απάνθρωπους διωγμούς των Εβραίων. Την ίδια σχεδόν εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, η άφιξη ενός ακόμη χιτλερικού δολοφόνου συγκλόνιζε το Πανελλήνιο, καθώς ο τελευταίος είχε την αναίδεια να επιστρέψει στην Ελλάδα ως …οδηγός στο «Ράλι Ακρόπολις»! Ο αξιωματικός της Βέρμαχτ Χανς Γκύντερ Κόλβες είχε υπηρετήσει στην Κρήτη όπου διέπραξε σωρεία εγκλημάτων με αποκορύφωμα την εκτέλεση, στις 4 Ιανουαρίου του 1944, επτά ομήρων στο Ακρωτήρι Χανίων, ιδιαίτερη πατρίδα του σημερινού πρωθυπουργού… To ελληνικό γραφείο Εγκληματιών Πολέμου είχε συμπεριλάβει τον Κόλβες από τον Φεβρουάριο του 1956 στον κατάλογο των διωκόμενων στην Ελλάδα Ναζί, ενώ στις 10 Απριλίου 1958 εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Μετά την ψήφιση του κατάπτυστου νόμου Ν.3933/1959 περί αμνήστευσης Γερμανών εγκληματιών Πολέμου (με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια 200 εκ. μάρκων από το Βερολίνο), ο Κόλβες θεώρησε ότι δεν κινδυνεύει και το καλοκαίρι του 1959 αποφάσισε να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στο «Ράλι Ακρόπολις». Όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Ξεχασμένα Πρωτοσέλιδα» ο δημοσιογράφος και ερευνητής Γιάννης Ράγκος (εκδόσεις Polaris 2016), που ασχολήθηκε εκτεταμένα με την υπόθεση, ο Κόλβες συμμετείχε τακτικά σε ευρωπαικά ράλι ήδη πριν την έναρξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν γνωστός στην διεθνή κοινότητα οδηγών αυτοκινήτου. Μάλιστα είχε λάβει μέρος και στο προηγούμενο «Ραλι Ακρόπολις» την άνοιξη του 1958, χωρίς κανείς να τον ταυτοποιήσει, παρότι ένας Γερμανός συνάδελφος του, που προφανώς δεν συμμεριζόταν την Χιτλερική ιδεολογία, είχε ειδοποιήσει τις ελληνικές αρχές για την παρουσία του. Την επόμενη χρονιά όμως, αν και εφησυχασμένος υπήρξε άτυχος γιατί έπεσε πάνω σε έναν πολύ παρατηρητικό, Κρητικής καταγωγής αστυνομικό. Ο Κόλβες είχε ολοκληρώσει την συμμετοχή στον αγώνα, παραλαμβάνοντας αναμνηστική πλακέτα από τον τότε βασιλέα Κωσταντίνο(τερμάτισε 11ος) και αναχωρούσε από την Ελλάδα με κατεύθυνση την Βενετία, για ταξίδι αναψυχής, συνοδευόμενος από μία ωραία κυρία ονόματι Ρουθ Σάουτμαν. Ομως στον έλεγχο διαβατηρίων, λίγο πριν επιβιβαστει στο επιβατικό πλοίο «Αγαμέμνων», στο λιμάνι του Πειραιά, τον σταμάτησε ο υπαστυνόμος Σπύρος Βασιλάκης, διαπιστώνοντας ότι το όνομα του περιέχεται στον κατάλογο εγκληματιών πολέμου και εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Ο Βασιλάκης ετοιμαζόταν να μεταφέρει τον καταζητούμενο στο Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα, όταν ως εκ θαύματος δέχτηκε ξαφνικά ένα τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν κάποιος «ιδιαίτερος» του υφυπουργού εξωτερικών που του…συνέστησε να αφεθεί ελεύθερος ο Γερμανός κρατούμενος. Ο ευσυνείδητος υπαστυνόμος δεν «μάσησε» και ζήτησε να μιλήσει απευθείας με τον υφυπουργό, ο οποίος και τον διέταξε «να παύσει αμέσως η κράτησις του Γερμανού υπηκόου δια να δυνηθεί να φύγει με το ατμόπλοιον».(σ.σ. οποιαδήποτε συνειρμική ταύτιση με την φυγάδευση του αρχιμιζαδόρου της Ζήμενς, Χρήστου Καραβέλα στις μέρες μας, λόγω «αβελτηρίας» του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών πρέπει να θεωρείται εντελώς συμπτωματική…) Όπως διηγήθηκε ο ίδιος ο Βασιλάκης, λίγη ώρα πριν ο Κόλβες είχε επικοινωνήσει με την Γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα… Η υπόθεση όμως δεν θα τελείωνε εκεί, γιατί εκτός από τον Βασιλάκη κινητοποιήθηκαν και άλλοι μη επίορκοι κρατικοί λειτουργοί. Ο ανώτατος εισαγγελέας Ανδρέας Τούσης που είχε προτείνει την ενοχή του Μαξ Μέρτεν(και για τον λόγο αυτό έμεινε στάσιμος στις κρίσεις και δεν έφτασε ποτέ στο αξίωμα του εισαγγελέα Αρείου Πάγου) και ο  ειδικός ανακριτής του ελληνικού γραφείου εγκληματιών Πολέμου Ιωάννης Γραφιανάκης που έστειλε κατεπείγον τηλεγράφημα στον πλοίαρχο του «Αγαμέμνων» Ιωάννη Πολυχρονιάδη ζητώντας του να φωνάξει τον Γερμανό ραλίστα και να τον ανακρίνει για το αν και πότε είχε υπηρετήσει στην Ελλάδα καθώς και για το πώς συνδέεται με την εκτέλεση ομήρων στον Ακρωτήρι Χανίων. Ο τελευταίος μάλλον απρόθυμα φώναξε τον Κόλβες στην ιδιαίτερη καμπίνα του και ο τελευταίος εμφανίστηκε μετά της συνοδού του. Κατόπιν υποδείξεως της τελευταίας και πριν απαντήσει επικοινώνησε εκ νέου με την Γερμανική πρεσβεία. Αμέσως μετά γύρισε θρασύτατα προς τον πλοίαρχο λέγοντας : «Αρνούμαι να απαντήσω εις οιαδήποτε ερώτηση σας». Όπως ανέφερε στην κατάθεση του ο πλοίαρχος Πολυχρονιάδης, υποχρέωσε τον Γερμανό καταζητούμενο να διατυπώσει την άρνηση του με έγγραφη δήλωση την οποία ο τελευταίος παρέδωσε ασμένως αφού πρώτα είχε εξασφαλίσει ισχυρές πλάτες. Πράγματι λίγο αργότερα και πριν φτάσει το πλόιο στη Βενετία ο Ελληνας τοπικός πρόξενος διαβίβασε εντολή στον καπετάνιο του «Αγαμέμνων» να αφήσει τον Κόλβες και την συνοδό του ελεύθερους να αποβιβαστουν! Η παράθεση των γεγονότων, ανατριχιαστική, αλλά και απολύτως επίκαιρη σε σχέση με όσα συμβαίνουν και σήμερα στην Ελλάδα από πολιτικούς υποτελείς στα κελεύσματα της εδώ γερμανικής πρεσβείας, δεν χρειάζεται περαιτέρω σχόλια ή αναλύσεις. Ο νόμος κατελύθη με ένα τηλεφώνημα κάποιου «ιδιαίτερου» από υπουργικό γραφείο επειδή αυτό «επέβαλε η ανάγκη βελτίωσης των ελληνο-γερμανικών σχέσεων», όπως εξήγησαν στη βουλή, κορυφαίοι υπουργοί της τότε κυβέρνησης Καραμανλή. Τι κι αν ο ηρωικός εισαγγελέας Ανδρέας Τούσης διέταξε άμεσα προκαταρκτική εξέταση για τις συνθήκες διαφυγής του Κόλβες. Τελικά οι κατηγορίες που απαγγέλθηκαν στράφηκαν όχι κατά των πολιτικών, αλλά κατά των κρατικών λειτουργών που είχαν ευθύνη για τον εντοπισμό του, μεταξύ των οποίων και του υπαστυνόμου Βασιλάκη που τον συνέλαβε… Μερικά πράγματα λοιπόν δεν αλλάζουν σ’ αυτή τη χώρα, ίσα-ίσα χειροτερεύουν. *Την επόμενη Κυριακή στο τέταρτο και τελευταίο τμήμα του αφιερώματος: «Το παράδειγμα του Μεταξά, οι σημερινοί δωσίλογοι και το εθνικό χρέος για την διεκδίκηση των αποζημιώσεων». Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Πηγή: Οι Γερμανοί επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος: Ο εκτελεστής Κρητικών στο Ράλι Ακρόπολις https://hellasjournal.com/2019/11/oi-germanoi-epistrefoyn-ston-topo-toy-egklimatos-o-ektelestis-kritikon-sto-rali-akropolis/

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Ο παππούς με τους Ναζί, ο εγγονός με την Τρόικα

    “Φιλογερμανικό” (αλήθεια, γιατί όχι γερμανόφιλο;) κόμμα μπορεί να μην υπήρξε στην Ελλάδα, γεγονός όμως είναι ότι, μετά την κατοχή, πολλοί συνεργάτες των Γερμανών, αντί να πάνε φυλακή, βρέθηκαν σε κυβερνητικά πόστα.

  2. Γερμανική ασέβεια στην Κρήτη, με πλάτες… Κεραμέως

    Γιατί όχι όταν είχε καταθέσει στεφάνι στο γερμανικό νεκροταφείο ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ;

    Πού να είναι τώρα ο φίλος μου ο Εξαρχείου, να μού πει αν αυτή η Κεραμέως είναι Εβραία και μάλιστα απόγονος αυτού που πούλησε τον αγρό του στους Φαρισαίους έναντι των τριάκοντα αργυρίων, τα οποία τούς είχε επιστρέψει ο μετανοιωμένος Ιούδας; 🙂

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα