Γιώργος Βενέτης
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι νέος, ξεκίνησε, στην Κριμαία το 2014, αλλά οι ρίζες του βρίσκονται πολύ πιο πίσω. Ο Κιθ Γκέσεν, ρωσικής καταγωγής αμερικανός δημοσιογράφος επισημαίνει: «Θερίζουμε, επίσης, στη Δύση, τους καρπούς των αποτυχημένων πολιτικών μας στην περιοχή, μετά τη σοβιετική κατάρρευση».
Σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα ανάλυση, η Ουκρανία χαρακτηρίζεται ως “πιόνι” της Ουάσιγκτον στη σκακιέρα της αντιπαράθεσης με τη Μόσχα. Και οι σκακιστές θυσιάζουν πιόνια για να κερδίσουν τους. βασικούς στόχους τους… Το αν στο τίμημα είναι και χιλιάδες αθώες ψυχές, τους είναι αδιάφορο!
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα στην Ουκρανία ξεκίνησε στη Σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008 όταν η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους ώθησε τη συμμαχία να ανακοινώσει ότι η Ουκρανία και η Γεωργία «θα γίνουν μέλη» της. Το Κρεμλίνο απάντησε αμέσως με οργή, χαρακτηρίζοντας αυτήν την απόφαση απειλή για την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας και υποσχέθηκε να την αποτρέψει.
Ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος, συνδέεται με την απόφαση της Αμερικής να παγώσει τη λειτουργία του Nord Stream 2, ως μέρος του στόχου της να εμποδίσει τη Δυτική Ευρώπη να επιδιώξει την ευημερία της, μέσω του αμοιβαίου εμπορίου και των επενδύσεων με την Κίνα και τη Ρωσία.
Το δυνητικό ενδεχόμενο να αποστασιοποιηθεί η Ευρώπη από τις ΗΠΑ και να αναδειχτεί σε αυτόνομο Παγκόσμιο Παίκτη που σε συνδυασμό με την Ρωσία, θα την καθιστούσε ισοδύναμο παίκτη με ΗΠΑ και Κίνα, ενείχε το κίνδυνο σταδιακής διολίσθησης των ΗΠΑ, ίσως και περιορισμένης στην Αμερικανική Ήπειρο. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τις ΗΠΑ που (μέχρι και σήμερα) ηγεμονεύουν εν πολλοίς τον Κόσμο. Αυτό το ενδεχόμενο, σφράγισε την τραγική μοίρα της Ουκρανίας…
Κατά μία εκδοχή ένας τρόπος για να εμποδίσει το Αμερικανικό κατεστημένο την οικονομική συνεργασία Ευρώπης-Ρωσίας, ήταν να εξωθήσουν τη Ρωσία σε μια στρατιωτική αντίδραση και στη συνέχεια να ισχυριστούν ότι η τιμωρία της, υπερτερεί οποιουδήποτε καθαρά εθνικού οικονομικού συμφέροντος. Αν αληθεύουν τα ανωτέρω, η παγίδα στήθηκε αριστοτεχνικά…
Εξοπλισμός Ουκρανίας-Εθνικιστών
Τα τελευταία χρόνια το ΝΑΤΟ παρείχε στην Ουκρανία, συμβούλους, εκπαίδευση και συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες στρατιωτικού υλικού. Αν και η Ουκρανία δεν ήταν επίσημο μέλος του ΝΑΤΟ, αντιμετωπιζόταν όλο και περισσότερο σαν ένα μέλος του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με αμερικανούς αναλυτές η Ουάσιγκτον είχε σαν στόχο να καταστήσει ολόκληρη την επικράτεια της Ουκρανίας, που συνορεύει με τη Ρωσία στην ευρωπαϊκή πλευρά, εφαλτήριο για την απενεργοποίηση του ρωσικού στρατιωτικού δυναμικού. Η επέκταση του ΝΑΤΟ είχε σαν στόχο να μειώσει το κόστος των ΗΠΑ, προσελκύοντας άλλες χώρες στην οικονομία της συμμαχίας και κάνοντας την άμυνα της Ρωσίας πιο ευάλωτη. Σ’ ατό το πλαίσιο η βοήθεια στους Ουκρανούς εθνικιστές με όπλα ήταν προτεραιότητα. Από το 2015, οι ΗΠΑ εκπαιδεύουν υπερεθνικιστικές πολιτοφυλακές, γεγονός που τεκμηριώνεται σε άρθρα γνωστών αναλυτών σε αμερικανικές εφημερίδες
Πριν από το 2018 οι ΗΠΑ παρείχαν μόνο “αμυντικό” στρατιωτικό οπλισμό στην Ουκρανία. Tα σύγχρονα φονικά όπλα των ΗΠΑ που δόθηκαν στην Ουκρανία εκτοξεύτηκαν από σχεδόν μηδέν, σε 250 εκατ. δολάρια το 2019, σε 303 εκατ. το 2020 και σε 350 εκατ. το 2021. Η συνολική στρατιωτική βοήθεια είναι πολύ μεγαλύτερη.
Η ένταση στο Ντονμπάς
Στα μέσα Φεβρουαρίου του 2022,παρατηρητής του ΟΑΣΕ ανέφερε ότι ο βομβαρδισμός πυροβολικού του Ντονμπάς από τους Ουκρανούς αυξήθηκε σε πάνω από 2.000 εκρήξεις την ημέρα. Η Ρωσία αντέδρασε σε αυτές τις προετοιμασίες επίθεσης αναγνωρίζοντας τις δημοκρατίες του Ντονμπάς και υπογράφοντας αμυντικές συμφωνίες μαζί τους.
Μέρος των αναλυτών υποστηρίζει, ότι στόχος της Ουάσιγκτον ήταν η αντιπαράθεση μεταξύ του ρωσικού και του ουκρανικού στρατού στο ουκρανικό έδαφος, που θα ένωνε την Ευρώπη υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και θα υποχρέωνε βολικά τις ευρωπαϊκές χώρες να διατηρούν υψηλά επίπεδα στρατιωτικών δαπανών. Θα ανάγκαζε επίσης την Ευρώπη να διατηρήσει εκτεταμένες, ακόμη και καταστροφικές, οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, οι οποίες θα έχουν ως παρενέργεια την ενίσχυση της θέσης των Ηνωμένων Πολιτειών ως προμηθευτή ενέργειας και πρώτων υλών κάθε είδους στην Ευρώπη.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Η αντίδραση της Δύσης στην ρωσική εισβολή ήταν, άμεση καταιγιστική και προφανώς προμελετημένη και βέβαια η προπαγάνδα είχε αναλάβει το ρόλο να παρουσιάσει τη Ρωσία ως επιθετική χώρα που επεδίωκε την ανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης. Υποθετικά, μπορούμε να φανταστούμε πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν οι ΗΠΑ εάν ο Καναδάς επιδίωκε να ενταχθεί σε μια στρατιωτική συμμαχία υπό τη Ρωσία, ή απλώς να θυμηθούμε την αντίδραση της Ουάσιγκτον στην κρίση της Κούβας.
Επί πλέον σύμφωνα με το Δόγμα Μονρόε, καμία μεγάλη δύναμη, ακόμη και μακρινή, δεν επιτρέπεται να αναπτύξει οποιαδήποτε από τις ένοπλες δυνάμεις της στο δυτικό ημισφαίριο.
Σε μια εξέλιξη που δημιουργεί παραλληλισμούς με τη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, ο υπουργός Άμυνας της Αυστραλίας Πίτερ Ντάτον, δήλωσε ότι δεν μπορεί να επιτραπεί στην Κίνα να δημιουργήσει ναυτικές βάσεις στα νησιά του Σολομώντα, “στο κατώφλι” της χώρας των καγκουρό. Προηγήθηκε ο Αυστραλός πρωθυπουργός Σκοτ Μόρισον που με δηλώσεις του χαρακτήρισε «κόκκινη γραμμή» τη συμφωνία για την επέκταση του κινεζικού στρατιωτικού αποτυπώματος στην περιοχή,
Από τη πλευρά τους οι ΗΠΑ, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Bloomberg, θα “αντιδράσουν αναλόγως” εάν το σύμφωνο ασφαλείας του Πεκίνου με τα Νησιά Σολομώντα, οδηγήσει σε μόνιμη κινεζική στρατιωτική παρουσία στο κράτος του Ειρηνικού,
Το συμπέρασμα που εξάγεται από τα ανωτέρω είναι ότι η Δύση διεκδικεί το αναφαίρετο και προνομιακό δικαίωμα να νιώθει απειλές από κινήσεις των άλλων παικτών στην παγκόσμια στρατηγική σκακιέρα, όμως δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα στους ανταγωνιστές της,
Αν αναφερθούμε στα δικά μας εθνικά θέματα, η αίσθηση του κινδύνου ασφάλειας των Ρώσων, είναι προφανώς ξένη προς την εξωτερική πολιτική μας. που έχει ως δόγμα τον κατευνασμό (ούτως ειπείν την υποχώρηση) που διέπει τα εθνικά μας θέματα. Σύμφωνα με το πνεύμα αυτό, είναι και η θεωρία, ότι η Κύπρος κείται μακράν, πρόφαση εν αμαρτίαις για την αποφυγή παρέμβασης! Όσον αφορά το Αιγαίο οι Τούρκοι επιχειρούν να «γκριζάρουν» το μισό, όπως επιχειρούν και το «γκριζάρισμα» της δυτικής Θράκης, με τους «συμμάχους» μας να ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την ενότητα της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Η καταπάτηση των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών αποσιωπάται ή αντιμετωπίζεται χλιαρά από την κυβέρνηση. Αυτή η υποχωρητικότητα έναντι των γειτόνων αυξάνει την αλαζονεία τους.
Τα γεωπολιτικά επίχειρα
Ο απώτερος στόχος των Ρώσων ήταν σαφής και διακηρυγμένος εδώ και πολύ καιρό. Η ανακοπή της επέκτασης του ΝΑΤΟ ανατολικά που θα σημάνει (κατ’ αυτούς) σε βάθος χρόνου τη διάλυση της ρώσικης ομοσπονδίας και τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών της πηγών από τα δυτικά συμφέροντα. Τουλάχιστον, αυτό φοβούνται και έχουν κάθε λόγο, έστω κι εάν πολλοί από εμάς θεωρήσουν αυτόν τον φόβο υπερβολικό.
Ως συνέπεια του πολέμου η Ρωσία “αγκαλιάζεται” με την Κίνα, συγκροτώντας έναν άξονα που θα δεσπόζει στην Ευρασία και ως τέτοιος θα ασκεί έλξη και στις μικρότερες χώρες της ευρύτερης περιοχής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και γεωοικονομικά και γεωπολιτικά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι Αμερικανοί στη μεγάλη εικόνα θα έχουν πυροβολήσει τα πόδια τους, παρά τα επί μέρους κέρδη, που τους έχει αποφέρει μέχρι τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία. Εκτός των άλλων έχουν εξωθήσουν όχι μόνο τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία, αλλά και άλλες χώρες να “αποδολαριοποιήσουν” τις συναλλαγές τους και να οικοδομήσουν παράλληλους οικονομικούς (κι όχι μόνο) θεσμούς με ό,τι αυτό σημαίνει για την οικονομική κυριαρχία των Αμερικανών.
Επί Τράμπ ο πρωταρχικός στόχος της πολιτικής των ΗΠΑ ήταν η αντιμετώπιση της Κίνας, κάτι που φαίνεται πιο ορθολογικό γεωπολιτικά.. Προφανώς η εξωτερική πολιτική επί Μπάιντεν βρίσκεται σε σύγχυση. Αυτό ίσως οφείλεται στα «γεράκια» του Πενταγώνου που μέρος τους, παραδοσιακά θεωρούν τη Ρωσία σαν κύρια απειλή των αμερικανικών συμφερόντων.
https://www.militaire.gr/oi-amerikanoi-sti-megali-eikona-pyrovoloyn-ta-podia-toys-giorgos-venetis/
