Ξενοφών Μαυραγάνης: Ως πότε τροφή μας το ψέμα;

Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης

Δυο δημοσιογραφικά κείμενα του Σαββατοκύριακου έχουν, κατά τη γνώμη μου, ιδιάζουσα σημασία.

Το «Όταν η αλήθεια γίνεται αήθεια» του Γιώργου Τσιάρα (καμία σχέση ελπίζω με τον υπουργό δικαιοσύνης) στην Εφ.Συν. του Σαββατοκύριακου  και «Τα τάγματα του Αζόφ, μας χρησιμοποιούσαν ως ομήρους» της Μύρνας Νικολαϊδου, στην Εστία της Κυριακής.

Δυο εφημερίδες   πολιτικά αντίθετες , που  ανιχνεύουν όμως  την αλήθεια, την κακοποιημένη αυτή έννοια, στα πλαίσια της ρωσοουκρανικής σύρραξης.

Παρακολουθώντας τις ειδήσεις για τον απαράδεκτο (όλοι οι πόλεμοι είναι απαράδεκτοι) αυτόν πόλεμο,  που εκπέμπονται από τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, τείνουμε να πεισθούμε, ότι  ένας βάρβαρος ρωσικός συρφετός, εισέβαλε ξαφνικά στην Ουκρανία με μοναδικό σκοπό, εκτός από την κατάκτηση μέρους ή του όλου της, τους βιασμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις καταστροφές  και τις κλοπές. Εις βάρος των φιλήσυχων και πράων πολιτών της πολύπαθης αυτής χώρας.

Κι όταν λέω όλα τα κανάλια περιλαμβάνω σ’ αυτά και το ΟΠΕΝ του Ελληνορώσου  και Πόντιου Ιβάν Σαββίδη, που ναι μεν με τον ανταποκριτή του στη Μόσχα Θανάση Αυγερινό, προσπαθεί να εξισορροπεί τα πράγματα χωρίς να το καταφέρνει, αφού από το Κίεβο, όπου έχει μόνιμη σχεδόν απεσταλμένη, φροντίζει να μας «συγκλονίζει»  συνεχώς με δακρύβρεκτες ανταποκρίσεις που επαναλαμβάνουν το ουκρανικό αφήγημα.

Μας θυμίζει λοιπόν ο κ. Τσιάρας, πως η μέχρι προ τινός επίτροπος του Ουκρανικού Κοινοβουλίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Λουντμίλα Ντενίσοβα,  έχασε τη θέση της με απόφαση της απόλυτα ελεγχόμενης από τον Ζελένσκι  Βουλής, λόγω των «τερατωδών ψεμάτων» με τα οποία τροφοδοτούσε τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της χώρας της, σε βαθμό που αντί καλό, προξενούσε κακό. Κατά συνέπεια οι ομαδικοί τάφου στην Μπούτσα ( οι Έλληνες απεσταλμένοι την αποκαλούσαν Μπούκα από σεμνοτυφία) και το Κραματόρσκ,  η πλήρης καταστροφή της Μαριούπολης, ο βομβαρδισμός του κρατικού θεάτρου, η κατεδάφιση του μαιευτηρίου και εσχάτως  ο επισιτιστικός κίνδυνος για τον κόσμο με υπαιτιότητα, φυσικά,  των Ρώσων και όλα τα άλλα φοβερά και τρομερά ήταν κατασκευές της κυρίας Ντενίσοβα. Τις  οποίες (εκτός από την αυτονόητη άμεση αποδοχή από την κυρία Ούρσουλα της Ε.Ε. και τον πρόεδρο Μπάϊντεν)  έσπευδαν να μεταδώσουν, διαστέλλοντας την φρικαλέα  εικόνα, όλα τα δυτικά κανάλια, με πρώτα και καλύτερα βέβαια τα ελληνικά, τα οποία είμαι βέβαιος ότι γνώριζαν και γνωρίζουν την αλήθεια. Στα οποία δεν θα παραλείψω να προσμετρήσω και τα βρετανικά του γελοίου Μπόρις Τζόνσον, που από την ασφάλεια του Λονδίνου προτρέπει τον Ζελένσκι να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τελικής νίκης.

Στην Εστία της Κυριακής η κ. Νικολαϊδου, σε συνέντευξη που παίρνει από την πρόεδρο του συλλόγου ομογενών  «Σαρτανά- Έλληνες της Αζοφικής», Ναταλία Παπακίτσα, αναδεικνύει το μαρτύριο που έζησαν οι  ομογενείς της Μαριούπολης, ως όμηροι του ναζιστικού Τάγματος Αζόφ, στα υπόγεια του εργοστασίου Αζοφστάλ,  το οποίο η δυτική προπαγάνδα ανακήρυξε μνημείο της Ουκρανικής αντίστασης. Αποσιωπώντας  επιμελώς  ότι η στρατιωτική αυτή μονάδα, ήταν ένα είδος Λεγεώνας των ξένων, όπου μισθοφόροι απ’ όλο τον κόσμο, παρίσταναν τους υπερασπιστές της ελευθερίας, καθοδηγούμενοι, από τη ναζιστική  συμμορία που το διοικούσε.

Όλοι λοιπόν στην Ελλάδα, μιλούσαν για τα πάθη των ομογενών, χωρίς να έχουν μιλήσει μαζί τους, χωρίς να τους γνωρίζουν και μάλιστα χωρίς να τους αναγνωρίζουν  μέχρι πρόσφατα. Ο  κ. Δένδιας, υπουργός εξωτερικών της χώρας μας, που  έδειχνε να οδηγεί την εξωτερική πολιτική  σε σχετικά καλό δρόμο, μέχρι που αναγκάσθηκε, ως φαίνεται, να ακολουθήσει την πολιτική των «δεδομένων» του κυρίου Μητσοτάκη, υποσχέθηκε να ανοικοδομήσει το μουσείο της Μαριούπολης, που «κατέστρεψαν» οι Ρώσοι.  Ακόμα και ο πολυπροβεβλημένος  πρόξενος της Ελλάδας στην Μαριούπολη κ. Ανδρουλάκης, που τώρα προάχθηκε σε πρέσβυ, μιλούσε για κομβόϊ εξόδου των ομογενών από την Μαριούπολη, δεν έλεγε αλήθεια κατά την κυρία Παπακίτσα, αφού στο κομβόϊ μπορούσαν να ενταχθούν μόνο  οι διαθέτοντες ιδιωτικό όχημα και εκείνη δεν είχε.  Τελικά  στο κομβόϊ εντάχθηκαν 150 άτομα με το υπουργείο του κ. Δένδια να πανηγυρίζει. Και βέβαια δεν λέει η κυρία Παπακίτσα, αλλά αφήνει να νοηθεί, ότι δεν υπήρχε λόγος βομβαρδισμού του χωριού Σαρτανά από τους ρωσόφιλους, αφού όλοι οι κάτοικοι είναι Έλληνες ομογενείς , ρωσόφωνοι και ασφαλώς ρωσόφιλοι.  Χωρίς βέβαια να αποκλείεται να υπάρχουν μεταξύ τους και  αντίθετοι, αλλά αυτοί δεν είχαν λόγο να προκαλέσουν τον βομβαρδισμό. Τότε όμως βούιζαν τα ελληνικά κανάλια, καταγγέλλοντας τους Ρώσους ότι βομβαρδίζουν τους ομογενείς μας. Τους οποίους μόλις το 1989 αναγνωρίσαμε επισήμως, βοηθώντας στην οργάνωση τους σε συλλόγους, στην  ίδρυση  μουσείου, στην περίληψη των ομογενών της περιοχής, στον πάνθεο της απόδημης Ελλάδας. Γιατί μέχρι τότε και ίσως τώρα, με την επικράτηση των απόψεων που δυστυχώς διέπουν την ελληνική διπλωματία, καθοδηγούμενη από κομματικές σκοπιμότητες,  δεν θέλαμε να αναγνωρίσουμε πως στην περιοχή υπάρχουν ομογενείς ρωσόφωνοι, ενταγμένοι στην ρωσική πραγματικότητα. Επειδή η πολιτική του δεδομένου και αδιαπραγμάτευτου ακόλουθου δεν μας επέτρεπε να ομολογήσουμε πως Έλληνες, έστω και ομογενείς σκέπτονται διαφορετικά από τον εμπνευσμένο πρωθυπουργός μας Μητσοτάκη. Που κατάφερε να κάνει τη χώρα μας, έναν από τους πρώτους εχθρούς της Ρωσίας. Χωρίς κέρδος ασφαλώς. Και δεν θα παραλείψω βέβαια να αναφερθώ στην άφρονα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που όταν ήταν κυβέρνηση με αφορμή την συμφωνία των Πρεσπών, δεν μπόρεσε να διατηρήσει τις ισορροπίες, διαταράσσοντας και αυτός τις σχέσεις μας με την Ρωσία.  Κάνοντας, η χώρα μας, το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έκανε και κάνει η Τουρκία.

Ξεχνώντας ή παραλείποντας να θυμηθούμε ότι κάθε τι που αναφέρεται στην Φιλική Εταιρία και την προετοιμασία της ελληνικής επανάστασης του 1821, στις περιοχές αυτές αναπτύχθηκε, που αναφέρονται πάντοτε ως ρωσικές. Και ποτέ ως ουκρανικές.

Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει ο πόλεμος αυτός. Έχω πεισθεί όμως, από το ψέμα που είμαστε υποχρεωμένοι να τρώμε αμάσητο κάθε μέρα, στερούμενοι, εν πολλοίς, αδέσμευτης, ανεξάρτητης  και ακηδεμόνευτης δημοσιογραφίας, ότι μαζί με τον Ουκρανικό λαό, θα υποστούμε τα πάνδεινα, βαδίζοντας σ’ ένα χώρο που τα αργυρώνητα ΜΜΕ, θα μας οδηγούν.