Γράφει ο Ξενοφών Ε.Μαυραγάνης
Ο καθηγητής του ΠΑΜΑΚ Νίκος Μαραντζίδης, δε θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι διάκειται φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως και να μην έχω σαφή αντίληψη των δεδομένων. Σήμερα όμως στην τακτική του στήλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, λέει κάποια πράγματα, που θα πρέπει να τα προσέξουμε όλοι. Κι όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Διότι διαβάζω ας πούμε, στον αριστερό τύπο του οποίου είμαι αείποτε αναγνώστης, δημοσιεύματα, που δείχνουν όχι και τόσο δημοκρατική αντίληψη.
Π.χ. «Κυριαρχούν οι προεδρικοί. Συρρικνώνεται η Ομπρέλα».
Δεν ανήκω στους προεδρικούς, δεν ξέρω ποιοι ακριβώς είναι στην Ομπρέλα, στην οποία όμως καταλέγονται μερικά πολύ αξιόλογα στελέχη, ανάμεσα στα οποία ο Νίκος Φίλης, τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα και ως δημοσιογράφο και ως υπουργό παιδείας και ως βουλευτή τώρα.
Ανήκω απλώς στην Ανανεωτική Αριστερά από την νεότητά μου. Πιστεύοντας πως αυτή στα σημερινά δεδομένα, δεν απηχεί πλέον τις πάντα υπάρχουσες και κυρίαρχες ταξικές διαφορές, καλλιεργεί όμως την ευαισθησία για τον πόνο και την ανέχεια των ανθρώπων, την αλληλεγγύη, την συνεργασία για το καλό όλων και όχι ορισμένων, την αποτροπή των δυσάρεστων για τον καθημερινό άνθρωπο καταστάσεων. Πιστεύω δηλαδή σε μια Αριστερά, που έχει ως μότο την ρήση του αείμνηστου στοχαστή Νίκου Πουλαντζά « Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει».
Βέβαια είναι γνωστό πως ο Πουλαντζάς αυτοκτόνησε, εγκλωβισμένος ανάμεσα στις θεωρητικές απόψεις του και στην αμετακίνητη θέση του να μην υποτάξει ποτέ, την ανεξαρτησία της σκέψης του στην κομματική του ένταξη.
Όπως μερικές δεκάδες χρόνια νωρίτερα αυτοκτόνησε ο μέγας ποιητής Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, διαπιστώνοντας ότι τα επαναστατικά του όνειρα δεν μπορούσαν (τουλάχιστον μέχρι τότε) να υλοποιηθούν από την νεαρή σοβιετική επανάσταση. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλες ερμηνείες για την αυτοκτονία του ποιητή, αλλά δεν είναι της ώρας.
Προφανώς και δεν είμαι ούτε Πουλαντζάς, ούτε Μαγιακόφσκι. Γι αυτό και δεν πιστεύω ότι στις μέρες μας και κάτω από τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που ζούμε μπορεί να υπάρξει τώρα ή στο άμεσο μέλλον επανάσταση. Γιατί όπως λέει κι ένας φίλος μου μαρξιστής, αλλά όχι πλέον κομμουνιστής, χωρίς να έχουν εκλείψει οι προϋποθέσεις για την ταξική ανατροπή, οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους, δεν είναι πρόθυμοι ταξικοί να προκαλέσουν την επανάσταση.
Τι μένει λοιπόν; Ο αγώνας για ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών ζωής, για εξάλειψη της βαρβαρότητας που αυτή τη στιγμή σημαδεύει τις κοινωνίες μας, η επικράτηση των γνήσιων δημοκρατικών αρχών και διαδικασιών. Που πρώτα απ’ όλα πρέπει να κυριαρχήσουν στο κόμμα μας.
Ναι σωστά γράφει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο Νίκος Μαραντζίδης, πως «η διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών στον Σ.Π.Σ. συμπίπτει χρονικά με την ανάκαμψη της εικόνας του Αλέξη Τσίπρα, έπειτα από καιρό.
Και συνεχίζει « Η απόφασή του να περιοδεύσει ανά την Ελλάδα, μόνο τυχαία δεν είναι. Αξιοποιώντας το γενικότερο κλίμα και το προσωπικό του χάρισμα στην άμεση επαφή με καθημερινούς ανθρώπους, ο Τσίπρας καταφέρνει να μεταδώσει αισθήματα αισιοδοξίας στους φίλους του κόμματος… Αρέσει δεν αρέσει, είναι γεγονός πως ο Τσίπρας είναι από όλους τους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες, ο πιο ικανός στο να παράγει πολιτικό αποτέλεσμα, όταν βρίσκεται στο δρόμο σε άμεση επαφή με τους πολίτες». Γράφει κι άλλα θετικά ο καθηγητής Μαραντζίδης, όπως ότι «η συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας , αντιλαμβάνεται την Αριστερά ως κατεξοχήν την παράταξη που συμπονά, υποστηρίζει και υπερασπίζεται τους απλούς ανθρώπους, εκείνους που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα».
Ναι έτσι είναι και εμείς το αντιλαμβανόμαστε. Εκείνο όμως που πρέπει να ενστερνισθούμε είναι η πεποίθηση και η απόφαση να οπλίσουμε το κόμμα με εσωτερική δημοκρατία, να ακούγονται και να εισακούονται οι απόψεις των μελών και ιδιαίτερα οι διαφορετικές απόψεις, να μην επαναλάβουμε τα λάθη και τις αγκυλώσεις του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, όπου το σχέδιο απόφασης που κατεβαίνει στα μέλη των οργανώσεων, επιστρέφει στην κορυφή ως απόφαση, συνήθως αναλλοίωτη και αμετάβλητη.
Προσοχή λοιπόν. Μεγάλη προσοχή. Διαθέτουμε πράγματι έναν ηγέτη με προσωπικότητα, γνώση, δυνατότητα επικοινωνίας, γοητεία. Πολιτική εννοώ. Ας μην τον αφήσουμε μόνον, να σκέφτεται, να αποφασίζει, να δρα, γιατί μπορεί να πέσουμε στο άλλο άκρο του προσωποπαγούς κόμματος, που δεν είναι ό, τι καλύτερο για την Δημοκρατία .
πηγή: Νησί, Λέσβου