Ευμορφία Δημητρακοπούλου Δημοσιογράφος
Ο μεταπολεμικός κόσμος οικοδομήθηκε επί τη βάση εθνικών κρατών, έχοντας μια δικαιολογημένη δυσπιστία στις μειονότητες, αφού η επίκληση γερμανικών δικαιωμάτων στην Σουδητία ήταν εκείνη που προκάλεσε τον Β΄ Π.Π..
…Εκτός από τούς Πολωνούς, τούς Ρώσους και το πολύ-πολύ τους Σλάβους της Τουρκίας, κανένας σλαβικός λαός δεν έχει μέλλον, για τον απλό λόγο ότι όλοι οι άλλοι Σλάβοι στερούνται τις βασικές ιστορικές, γεωγραφικές, πολιτικές και βιομηχανικές προϋποθέσεις της αυτοτέλειας και της βιωσιμότητας. Λαοί που δεν είχαν ποτέ δική τους ιστορία, οι οποίοι την ώρα που έφτασαν στο πρώτο, το πιο στοιχειώδες σκαλοπάτι του πολιτισμού μπήκαν κάτω από ξένη κυριαρχία, ή που εξαναγκάστηκαν να φτάσουν στο πρώτο σκαλοπάτι του πολιτισμού μόνο μέσω του ξένου ζυγού, δεν είναι βιώσιμοι και ποτέ δεν θα είναι σε θέση να κερδίσουν κάποιο είδος ανεξαρτησίας.[1]
Αυτό έγραψε πριν από περίπου 170 χρόνια ο Ένγκελς και η περιγραφή του θα ταίριαζε στα περισσότερα από τα νεόκοπα κρατίδια της Βαλκανικής, πρώην επαρχίες της αυστροουγγρικής ή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως επιβεβαίωσε η ιστορική εμπειρία. Είκοσι πέντε χρόνια μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, στους αδιαμόρφωτους εθνολογικά πληθυσμούς της ανατολικής και νοτιοανατολικής Ευρώπης η επιβολή της σοβιετικής κηδεμονίας προσέφερε την ομπρέλα του κοινού χαρακτηριστικού. Του σλαβισμού. Η κατάρρευση του (υπαρκτού) σοσιαλισμού δημιούργησε νέα δεδομένα για τους πρώην μαθητές του Μαρξ. Ως ημι-ελεύθεροι κάτοικοι μιας γης σε αναζήτηση νέου ιδιοκτήτη, προσέφεραν την χώρα και τον εαυτό τους, έναντι ανταλλαγμάτων. Κάποιοι απελεύθεροι του παλαιού καθεστώτος ασφυκτιούσαν στο κοστούμι της σλαβικής καταγωγής τους. Διεκδίκησαν ένα διαφορετικό περιτύλιγμα, δελεαστικό και το έθεσαν ως προαπαιτούμενο για την εκχώρησή τους στον μελλοντικό διαχειριστή. Το πρόβλημα χρήζει φροϋδικής ερμηνείας, για εκείνες τις πληθυσμιακές ομάδες που αυθαιρετούν έναντι της πραγματικής τους ιστορίας. Αργά ή γρήγορα θα αντιληφθούν ότι οι ρίζες δεν αποκτώνται δια της προσθετικής και θα το καταβάλουν σε σκληρό νόμισμα. Το ιστορικό κενό θα εκδικηθεί.
Ο κίνδυνος να δημιουργηθεί πρόβλημα γενικής αμφισβήτησης των συνόρων στα Βαλκάνια είναι υπαρκτός, όπως διέβλεπε ακόμη και το ΚΚΕ το 1992.
Σήμερα η Ουάσιγκτον προσδοκά ότι με την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια τα σχέδια της θα προχωρήσουν απρόσκοπτα. Κάτι ανάλογο πίστευαν οι Μαρξ και Ένγκελς για το Ανατολικό ζήτημα. Ότι η επίλυση του θα προέκυπτε αυτόματα μετά από μια επανάσταση. Αυτή η Μαρξιστική θέση επικράτησε μετά τις ήττες των κινημάτων του 1848. Όπως πίστευαν σύντομα η επανάσταση θα σάρωνε ταυτόχρονα την δυτική κεφαλαιοκρατία και την τσαρική απολυταρχία ανοίγοντας τον δρόμο της σοσιαλιστικής Ευρώπης των αδελφωμένων λαών, οπότε το ανατολικό ζήτημα θα επιλυόταν από μόνο του και δεν θα υπήρχε λόγος συντήρησης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, από την δύση: «Η λύση του τουρκικού προβλήματος, όπως και άλλων μεγάλων προβλημάτων, επιφυλάσσεται στην ευρωπαϊκή Επανάσταση».[2]
Φυσικά διαψεύστηκαν. Και όχι μόνο. Πιστοί στην πρωσική τους καταγωγή, οι Μαρξ και Ένγκελς άλλαξαν θέση αμέσως μετά την έκρηξη του Κριμαϊκού πολέμου και συντάχθηκαν στο πλευρό των βρετανών, κατά της Ρωσίας, υπερασπιζόμενοι την διατήρηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, διότι όπως έγραφαν «οι επαναστάτες των Βαλκανίων έλληνες, σέρβοι κλπ, ήταν ένας συρφετός κλεφτοκοτάδων, που δεν τους άξιζε η ανεξαρτησία». Οι «προοδευτικοί φιλόσοφοι» προτιμούσαν την επανάσταση της δικτατορίας του προλεταριάτου μετά από 10-20-50-100 χρόνια, παρά την επανάσταση για την ανεξαρτησία των λαών από τον τουρκικό ζυγό.[3]
Από τον Μάρξ στο ΝΑΤΟ
Κάτι ανάλογο για αυτόματη λύση των προβλημάτων με την Ελλάδα λόγω της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ επικαλέστηκε ο υπουργός εξωτερικών Νίκολα Ντιμιτρόφ. Οι παροικούντες στην Αθήνα γνωρίζουν ότι η σύμμαχος μας στο ΝΑΤΟ Τουρκία, διεκδικεί το μισό Αιγαίο και την Θράκη. Και φυσικά η Συμμαχία ουδέποτε έθεσε χαλινό στις διεκδικήσεις της, ούτε θα το πράξει στο μέλλον με τα Σκόπια.
Η ιστορία διδάσκει και επαναλαμβάνεται ανελέητη. Μια σταθερά που λέγεται γεωγραφία διαμορφώνει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς. Δυο αιώνες μετά η Τουρκία παρέμεινε άλυτο ζήτημα, που αξιοποιείται από την δύση ως ανάχωμα στην ρωσική επέκταση. Όμως, παρά τις συχνές συγκρούσεις με την Τσαρική Ρωσία, την Σοβιετική Ένωση, ή την Ρωσική Ομοσπονδία, η Τουρκία παραμένει προβληματικό πλήν χαϊδεμένο παιδί της Μόσχας έως και σήμερα, καθώς ο πρόεδρος Πούτιν λαμβάνει πολύ σοβαρά υπ΄ όψιν τα περίπου 25 εκατ. μουσουλμανικού πληθυσμού, κυρίως τουρκόφωνους, που διαβιούν σήμερα στην επικράτειά του.
Αυτό εξηγεί πολλά που ο μέσος πολίτης αδυνατεί να αντιληφθεί μετά τις πρόσφατες συγκρούσεις και συγκλίσεις της ρωσικής με την τουρκική ηγεσία.
Ο φιλελληνισμός των ομοδόξων σταματά στα Στενά των Δαρδανελλίων, όπως φάνηκε στο δελτίο ειδήσεων του σταθμού RT το Σάββατο 3-2-2018. Οι απειλές του Τούρκου Συμβούλου Γιγκίτ Μπουλούτ ήταν δεύτερο θέμα, μετά την έρευνα για την ρωσική εμπλοκή στις αμερικανικές εκλογές. Ενδεικτικά, για τον ρόλο που δίνεται στην Τουρκία η παρουσιάστρια Nadira Tudor είπε πως τα Ίμια αρχικά αποτελούσαν τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας…, αλλά η ΕΕ τα αναγνωρίζει ως ελληνικό έδαφος. Χωρίς την παραμικρή αναφορά στο προ της τουρκικής κατάκτησης παρελθόν των νησιών, ο κεκαλυμμένος υπαινιγμός των ρώσων είναι σαφής, ότι η Τουρκία έχει κυριαρχικά δικαιώματα. Επίσης, λέχθηκε και ορθά πως το ΝΑΤΟ, όπου συμμετέχουν Ελλάδα και Τουρκία, δεν ασχολείται με τις διαφορές μεταξύ των μελών του.
Χάρτης των Ιμίων από το Russia Today, https://www.rt.com/news/417751-turkey-greece-islands-dispute/
Δεν θα αναφερθούμε λεπτομερώς στην αμερικανική πολιτική έναντι της Αγκύρας. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται στον μέγιστο βαθμό την γεωγραφική της θέση, την εγγύτητά της στις ενεργειακές πηγές και το πολυπληθές της στράτευμα, προκειμένου να βρίσκεται στο απυρόβλητο και να της συγχωρούνται όλες οι γενοκτονίες, οι ουδετερότητες στις πολεμικές συγκρούσεις, ακόμη και οι «λεκτικές επιθέσεις» στην μεγάλη της σύμμαχο. Να μην θυμίσουμε την στάση του αμερικανού ναυάρχου Mark Bristol, του ύπατου Αρμοστού στην Τουρκία, ο οποίος ενεργώντας για λογαριασμό των πετρελαϊκών συμφερόντων των ΗΠΑ έκλεισε αυτιά και μάτια στις σφαγές των ελλήνων το 1922, επιλέγοντας την άνεση των τούρκικων οντάδων και την ανατολίτικη δουλοπρέπεια, που εξέλαβε ως ευγένεια των Κεμαλιστών.[4] Ήταν η άποψη του Bristol που καθόρισε την τύχη της Ελλάδος στο κατάπτυστο παζάρι της Λωζάννης, με την συνδρομή ελλήνων πολιτικών.
Με εξαίρεση την πρώτη περίοδο του ψυχρού πολέμου έως και την αραβο-ισραηλινή κρίση του ΄67, οι ΗΠΑ για να αποκομίσουν αμφίβολα οφέλη στην περιοχή κακομεταχειρίστηκαν τον πλέον αδιαφιλονίκητο σύμμαχο. Την Ελλάδα. Την ίδια ώρα παζάρευαν με χώρες που ουδέποτε ήταν αξιόπιστοι εταίροι. Εν πολλοίς, για αυτό ευθύνονται οι έλληνες πολιτικοί, ανεξαρτήτως κόμματος και χρώματος, οι οποίοι πάντα προστρέχουν στην Ουάσιγκτον για να πάρουν το χρίσμα της εξουσίας, προσφέροντας κάθε είδους ανταλλάγματα και διεκδικώντας ρόλο μικρο-διαχειριστού. Όμως, ως γνωστό, οι δεδομένοι είναι οι χαμένοι. Χρησιμοποιούνται δεν εκτιμώνται. Τα όχι κτίζουν την αλληλοεκτίμηση και τον σεβασμό στα κράτη.
Η διαχρονική αντίδραση της Αθήνας, όπως θα έλεγε ο Philip Sidney, προσομοιάζει με «μια τρομαγμένη τόλμη, πού αποτολμά να κάνει εκείνο, για το οποίο ξέρει, ότι δεν ξέρει, πώς να το κάνει». Άνθρωποι πού θα απαντήσουν στο όνομα της χώρας, ακριβώς όπως ο Snug, κατακλύζουν πομπώδεις την σκηνή. Στο Όνειρο Θερινής Νυκτός, ο μαραγκός Snug φορά στολή λέοντος και απλώς βρυχάται. Δεν ήταν και ποτέ του δεν θα γίνει λιοντάρι.
Snug
Τα τείχη πέφτουν εκ των έσω
Η απάντηση της Αθήνας θεωρείται δεδομένη και οι υποστηρικτές της υποχωρητικότητας, που αποκαλείται λύση, εξαπολύουν μύδρους εναντίον όσων προτάσσουν ότι η υποχώρηση αργά ή γρήγορα οδηγεί σε αδιέξοδο. Αποδεχόμενοι όσα μας ζητούν δεν συνιστά λύση, αλλά υποταγή. Ουδείς εχέφρων αρνήθηκε ότι η Μακεδονία ως χώρος απλώνεται εδαφικά στα Σκόπια και στην Βουλγαρία. Από πού και έως που όμως οι κάτοικοι μιας περιοχής συνιστούν έθνος, με ξεχωριστή ταυτότητα και γλώσσα. Έτσι, θα μπορούσαν να εφευρεθούν έθνη Δωδεκανησίων, Θεσσαλών, Βουργουνδών, Προβηγκιανών, Σικελών, Κοσσοβάρων κ.ο.κ..
Μάλιστα, πιθανή άρνηση εκχώρησης της ονομασίας και κατά συνέπεια αποδοχής ύπαρξης «Μακεδονικού έθνους» συνιστά ελληνικό εθνικισμό. Προφανώς, όσοι χρησιμοποιούν αυτήν την επιχειρηματολογία, ουδέποτε ξεφύλλισαν ένα λεξικό, πέραν κάποιων λενινιστικών αναγνωσμάτων και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Οι μεγαλοστομίες περισσεύουν και απαιτούνται συγκεκριμένες απαντήσεις. Σε τι μεταφράζεται το εθνικό συμφέρον που κινδυνεύει αν δεν ονομαστούν τα Σκόπια Μακεδονία; Θα χάσει η Ελλάδα σκοπιανές επενδύσεις; Θα σταματήσουν τα εμπορεύματα από την Θεσσαλονίκη ή τον Πειραιά να ταξιδεύουν στην Ευρώπη; Θα μας κακο-χαρακτηρίσουν; Θα μας κηρύξουν πόλεμο οι εταίροι μας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ; Ποιο συγκεκριμένα θα είναι το όφελος για την Ελλάδα εάν ενδώσει; Μήπως θα επιλέξουν την χώρα οι διεθνείς επενδυτές ή θα «διαγράψουν» το χρέος; Ή θα αποκτήσουμε έναν ακόμη άσπονδο εταίρο εντός ΝΑΤΟ, με δικαίωμα αρνησικυρίας; Γιατί προοδευτικό είναι το εκχωρώ; Γιατί η αριστερά είναι προοδευτική; Γιατί όποιος σκέφτεται διαφορετικά είναι συντηρητικός, αντιδραστικός; Ποιος προσδιορίζει τι είναι πρόοδος; Η επιστροφή στα κελεύσματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς συνιστά πρόοδο ή οπισθοδρόμηση; Ευσεβείς πλάνες, ψεύδη που εδράζονται στην άγνοια, την παρανόηση ή τις μισές αλήθειες και μολονότι απευθύνονται σε μια περιορισμένη και συρρικνούμενη πελατεία δια της επαναλήψεως τείνουν να γίνουν ευρέως αποδεκτές.
Τι ακριβώς σημαίνει ευθύνη και πατριωτισμός; Σίγουρα δεν είναι η απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Βάση του Συντάγματος είναι η υπεράσπιση τους έναντι όποιου εντός ή εκτός Ελλάδος επιβουλεύεται με οιονδήποτε άμεσο ή έμμεσο τρόπο την ακεραιότητα της. Εάν το όνομα δεν συνιστούσε εκχώρηση δεν θα απαιτείτο η συναίνεση της Ελλάδος. Θα μπορούσαν να το κατοχυρώσουν μέσω Διεθνών Οργανισμών και Συμφωνιών. Οι έχοντες αίσθηση του καθήκοντος υπεράσπισης της χώρας, κατηγορούνται ως πατριδοκάπηλοι – μικροέμποροι, που προσδοκούν κέρδη (πολιτικά) εκμεταλλευόμενοι το θέμα.
Τι προσωπικό συμφέρον έχει κάθε ένας από τους χιλιάδες που συμμετέχουν στα συλλαλητήρια, πέραν της υπεράσπισης της χώρας; Ωστόσο, προπαγανδιστές, τους οποίους θα ζήλευε και ο Γκέμπελς τους κατηγοριοποίησαν: εθνικιστές, θρησκευόμενοι, φασίστες, ΠΑΟΚτσίδες. Η μόνη απάντηση στους γκεμπελιστές είναι η διαγραφή από το τηλεκοντρόλ των καναλιών που τους δίνουν βήμα. Πιθανώς πατριδοκάπηλους θεωρούν και τους τρείς πεσόντες στα Ίμια. «Τι Ίμια, τι Καρτνάκ. Για ένα όνομα θα μαλώνουμε και λίγα χιλιόμετρα γης», όπως έλεγαν κάτι κολοσσοί της πολιτικής. Βεβαίως, είναι απορίας άξιο το πόσο ανόητοι είναι ορισμένοι έλληνες, για να στέλνουν ανώνυμα απειλητικά σημειώματα στα υπουργεία, όταν γνωρίζουν ότι αυτά θα χρησιμοποιηθούν εναντίον όσων αντιτίθενται στις ετοιμοπαράδοτες λύσεις. Τόσο ανόητοι να προβοκάρουν τον εαυτό τους; Οι προπαγανδιστές της αυτονόμησης της Μακεδονίας μπορούν να χαρακτηρίζουν πατριδοκάπηλο κάθε εκπαιδευμένο στο πολιτικό ρεσάλτο μέλος του κοινοβουλίου, που η «βούληση» του λαού έστειλε από τυχαιότητα στην βουλή. Όχι όμως τα εκατομμύρια των Ελλήνων, οι οποίοι το μόνο που προσδοκούν είναι να μην απολέσουν την χώρα κομμάτι-κομμάτι. Επειδή οι έλληνες δεν εκχωρούν σε κάθε διεκδικητή ένα κομμάτι της ιστορίας τους είναι ακροδεξιοί και εθνικιστές;
Να υποτεθεί ότι η Ρωσία δεν θα είχε αντίρρηση αν οι προαιώνιοι «φίλοι» της Τάταροι, στο βόρειο Καζακστάν (συνυπολογιζομένων των ομοεθνών τους στον Βόλγα, στην Κριμαία, στην Σιβηρία, στο Ταταρστάν), αποφάσιζαν να ονομάσουν την περιοχή τους Νότιο ή Νέο Βόλγκογκραντ, ή Δημοκρατία του Βόλγκογκραντ. Ομοίως εικάζεται ότι θα γινόταν αποδεκτό από την Ουάσιγκτον εάν οι κάτοικοι του Τέξας, αποφάσιζαν να μετονομάσουν την πολιτεία τους Βόρειο ή Νέο Μεξικό. Ειδικά αυτές οι χώρες γνωρίζουν καλά το παιχνίδι της απόσχισης μιας περιοχής και της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας που οδηγεί σε προσάρτηση από άλλη χώρα.
Επειδή χάσαμε το νόημα των λέξεων, ας εξηγήσουν οι κονδυλοφόροι της άγνοιας τι σημαίνει φασισμός και εθνικισμός; Τι ακριβώς διεκδικεί η Ελλάδα από τους άλλους; Ποιοι ζητούν από ποιόν; Ποιοι είναι εθνικιστές και φασίστες; Αυτοί που δεν έχουν άλλο μέσο αντίστασης εκτός από την δημόσια διαμαρτυρία ή εκείνοι που οργανώνουν ύποπτες αντισυγκεντρώσεις; Το σενάριο της «5ης Μαΐου 2010» τρομάζει, ενώ καθίσταται απεχθές το σαρδόνιο χαμόγελο ορισμένων πολιτικών και δημοσιογράφων που βλέπουν την υπόθεση να εξελίσσεται στην βάση των εξαγγελιών της αριστεράς της περιόδου 1919-49. Βεβαίως, όσοι απεργάζονται την λύση της εκχώρησης δεν περιμένουν άπραγοι το συλλαλητήριο να θέσει κόκκινες γραμμές.
Συμπτωματικά, μια οικτρή μειοψηφία, που απεχθάνεται την εξουσία των ελλήνων στην χώρα τους, αλλά όπως δείχνουν τάσσεται υπέρ ξένων εξουσιών που επιβουλεύονται την Ελλάδα επιχειρεί να τρομοκρατήσει. Οι συγκεντρωθέντες, απλοί εργαζόμενοι, ηλικιωμένοι, γυναικόπαιδα ενδεχομένως να βρεθούν απέναντι σε μολότωφ, καδρόνια και πέτρες. Αποτέλεσμα: την Δευτέρα, το τηλεοπτικό θέμα δεν θα είναι η αποφασιστικότητα των ελλήνων να μην δεχθούν μια ετεροβαρή συμφωνία, ούτε η συγκέντρωση, ούτε ο φαντασιακός αλυτρωτισμός των σκοπιανών, αλλά τα επεισόδια.
Ο Κικέρων είχε πει: «Ένα έθνος μπορεί να επιβιώσει από τους ανόητους ακόμη και από τους φιλόδοξους. Αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει από την προδοσία εκ των έσω. …ο προδότης κινείται ελεύθερα ανάμεσα στους πολίτες… απευθύνει έκκληση στην καλοσύνη τους… τρυπώνει στην ψυχή ενός έθνους, εργάζεται κρυφά για να υπονομεύσει τους πυλώνες της πόλης, ώστε να μην μπορεί πλέον να αντισταθεί. Ένας δολοφόνος προκαλεί λιγότερο φόβο».
[1] Ο δημοκρατικός πανσλαβισμός και οι ιστορικές προοπτικές των Σλάβων της ευρωπαϊκής Τουρκίας Fr. Engels, Neue Rheinische Zeitung, 15 Φεβρουαρίου 1849, σ. 86
[2] Κ. Μάρξ – Φρ. Ένγκελς, Η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα, εκδ. Γνώση, Αθήνα 1985, σ. 125
[3] ό.π., Αναδρομές, Neue Oder-Zeitung, 2 ‘Ιανουαρίου 1855 Λονδίνο, 29 Δεκεμβρίου σ. 374 & σσ. 447-449 Αν γίνει πόλεμος, όλα αυτά τα ενδιαφέροντα εθνίδια θα περάσουν από την μεριά του τσαρισμού, του εχθρού ολόκληρης της αστικής-ανεπτυγμένης Δύσης. Όσο είναι έτσι τα πράγματα, δεν μπορώ να ενδιαφέρομαι για την άμεση, τωρινή τους απελευθέρωση, παραμένουν απευθείας εχθροί μας το ίδιο όπως ο σύμμαχος και προστάτης τους, ο τσάρος και K. Marx and Fr. Engels Works, March 1853- February 1854, σ. 17, Η διατήρηση της τουρκικής κυριαρχίας, ή σε περίπτωση πιθανής διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η ανάσχεση του ρωσικής τακτικής προσάρτησης είναι θέμα ύψιστης προτεραιότητας. Σε αυτήν την περίπτωση τα συμφέροντα της επαναστατικής δημοκρατίας και της Αγγλίας πάνε χέρι-χέρι» και ό.π., The Turkish Question σ. 24, Προκειμένου να δικαιολογήσει την τυχοδιωκτική του στάση που υπερασπιζόταν την αγγλική πολιτική ο Μάρξ απέδωσε την βρετανική επίθεση κατά του τσάρου σε απαίτηση του λαού: «Στον μεγάλο πόλεμο με την Γαλλία, πού άρχισε τον περασμένο αιώνα, ό αγγλικός λαός οδηγήθηκε από την ολιγαρχία του. Τον τωρινό πόλεμο με την Ρωσία τον επέβαλε στην αγγλική ολιγαρχία ό λαός… Ένας πόλεμος με την Ρωσία ισοδυναμεί για την αγγλική αριστοκρατία με την απώλεια του κυβερνητικού της μονοπωλίου».
[4] Housepian Marjorie, George Horton and Mark l. Bristol: Opposing Forces in U.S. Foreign Policy 1919-1923, Αθήνα: Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, 1983, σσ. 136, 141
