Η όποια «υποχώρηση» της Τουρκίας θα έχει πρόσκαιρα και μόνο χαρακτηριστικά. Δεν θα γίνει γιατί πιστεύει πράγματι στον διάλογο, αλλά γιατί δεν θα μπορεί να κάνει διαφορετικά σε αυτή την φάση. Άλλωστε το πρόβλημα τους δεν είναι οι ΑΟΖ, αλλά η επικυριαρχία στην περιοχή. Μία «αυτοκρατορία» δεν υποχωρεί στην πρώτη θύελλα, αλλά ανασυντάσσεται. Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν πρέπει να σταματήσει αυτό που μόλις ξεκίνησε: Ισχυρές συμμαχίες και ενδυνάμωση της Άμυνας.
Έχουμε χιλιάδες λόγους για να μην πιστεύουμε τον Ερντογάν. Κυρίως επειδή έχει έναν στόχο που δεν πρόκειται να εγκαταλείψει, την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για τον ίδιον είναι θέμα ενός μεγάλου προσωπικού στοιχήματος. Πριν αποχωρήσει από τον μάταιο ετούτο κόσμο, όπως θα συμβεί με όλους μας, ο Ταγίπ Ερντογάν νιώθει ότι έχει να αναμετρηθεί με την Ιστορία. Ότι θα πρέπει στον Παράδεισο να δώσει λογαριασμό στον Θεό, τι αυτός έκανε για την διάδοση της Πίστης του. Μπροστά σε ένα τέτοιο αφήγημα δεν υπάρχουν αλλαγές πολιτικής. Υπάρχουν μόνο τακτικές υποχωρήσεις.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει χρόνο για να μπορέσει να ενδυναμώσει την θέση της σε όλα τα πεδία. Αν και εφόσον η κρίση αποκλιμακωθεί δεν χρειάζεται να γυρίσουμε στις παραλίες. Η χώρα έχει να δώσει μεγάλες μάχες μπροστά της, τόσο στην Οικονομία όσο και στα εθνικά θέματα. Η Τουρκία, πάντως, θα εξακολουθήσει να είναι ένας μεγάλος κίνδυνος για πολύ ακόμη καιρό. Μέχρι να ηττηθεί με κάποιον τρόπο ο μαξιμαλισμός των Τούρκων και να αναγκαστούν να αλλάξουν όντως θεώρηση στα πράγματα. Προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Το δικό μας συμφέρον είναι μία Τουρκία με ευρωπαϊκό προσανατολισμό που θα αποτελεί πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή. Αυτή η Τουρκία μπορεί να είναι ένας σημαντικός πολιτικός και οικονομικός εταίρος. Μόνο που αυτή η Τουρκία βρίσκεται προς το παρόν στα όνειρά μας, αφού ακόμη και οι δήθεν φιλοευρωπαϊστές κεμαλιστές δεν ξέρουμε αν θα είναι τελικά καλύτεροι στις θέσεις τους απέναντι στην Ελλάδα απ’ ότι είναι σήμερα ο Ερντογάν. Στην πραγματικότητα μιλάμε για την πιθανότητα μιας μεγάλης μεταστροφής της χώρας, γεγονότα που συμβαίνουν συνήθως μετά από μεγάλα σοκ. Όπως είναι ένα κραχ ή μία ήττα στο πεδίο της μάχης. Χρειάζεται δηλαδή με κάποιον τρόπο να αναδειχτούν νέες πολιτικές δυνάμεις για να εκφράσουν υπαρκτές τάσεις της κοινωνίας που σήμερα ασφυκτιούν ανάμεσα στους ισλαμιστές και στους κεμαλιστές.
Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί να περιμένει αν και πότε θα αλλάξουν τα δεδομένα στην περιοχή. Ακόμη κι αν τελειώσει αυτή η κρίση με ομαλό τρόπο, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, εμείς χρειάζεται να συνεχίσουμε να λειτουργούμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Σαν να πρόκειται να δεχτούμε επίθεση ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποτρέψουμε άλλες κακόβουλες ενέργειες. Το τι συμβαίνει στην Τουρκία είναι κάτι που θα το λύσουν οι Τούρκοι. Το τι συμβαίνει όμως στην Ελλάδα περνάει από το δικό μας χέρι. Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν χρήματα για αναδρομικά και για νέες αυξήσεις στους συνταξιούχους, σαν κι αυτές που αναγγέλλει κάθε τρεις και λίγο ο υπουργός Εργασίας κ. Βρούτσης. Ούτε αν η χώρα διαθέτει χρήματα για να υλοποιήσει τις προσλήψεις που ανακοίνωσε ο κ. Θεοδωρικάκος. Το σίγουρο είναι ότι η χώρα χρειάζεται χρήματα για την Άμυνα. Διότι το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του και αν χαθούν μερικά νησιά θα είναι σημαντικό και όχι ασήμαντο, όπως είχε υποστηρίξει (περί ασημαντότητας) βουλευτής της προηγούμενης κυβέρνησης.
Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr
Συμφωνώ απολύτως με το άρθρο, αλλά για τούς πολιτικάντηδές μας αυτό που μετρά δεν είναι η σωτηρία τής πατρίδος (πατρίδα γι αυτούς είναι το κόμμα), αλλά το πολιτικό κόστος. Μόνος στόχος πώς θα παραμείνουν στην εξουσία και τίποτε άλλο. Τώρα θα τούς μάθομε, κ. Μαυρίδη;