Συμπληρώνονται 53 χρόνια απο την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. Η Απριλιανή δικτατορία αποτέλεσε κομβικό σημείο στην μεταπολεμική εξέλιξη της Ελλάδας. ‘Ηταν το αποκορύφωμα του μετεμφυλιακού κρατικού αυταρχισμού.
Η κατάρρευσή της είχε σαν κύρια βάση το προδοτικό πραξικόπημα της Κύπρου κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Τόσο η χούντα, αυτή καθ αυτή, όσο και η απώλεια της μισής Κύπρου αποτέλεσαν μελανή σελίδα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού προς τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας χρειάστηκε χρόνια να επιτευχθεί και αφού, βεβαίως, πέρασαν αρκετά χρόνια και άλλαξαν όχι, μόνο, οι γενιές αλλά και οι δομές και η νοοτροπία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Με αφορμή την φετινή επέτειο η κυβέρνηση, ίσως θα πρέπει να σκεφθεί την διαγραφή απο τις δέλτους τους των Ενόπλων Δυνάμεων των προσώπων που εξέθεσαν και τις ίδιες και οδήγησαν σε μια εθνική καταστροφή.
Στις 21 Απριλίου 2010 οι “Ανιχνεύσεις” παρουσίασαν μια εκπομπή για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, με αφορμή το βιβλίο της καθηγήτριας Μίκας Χαρίτου Φατούρου “ο βασανιστής ως όργανο της κρατικής εξουσίας”.
Δείτε την, αξίζει.
Συγγνώμη, κ. Σαββίδη, άσχημη στιγμή διαλέξατε για τέτοια εκπομπή. Αρκετά μαυρισμένη είναι η ψυχή μας και άσχημη η διάθεσή μας από την καθημερινότητα, δεν υπάρχει λόγος να τις κάνω χειρότερα ανατρέχοντας στο θέμα που εντελώς άστοχα επιλέξατε.
Σήμερα, οι βασανιστές, η φίμωση, η λογοκρισία κλπ., είναι μέθοδοι ξεπερασμένες. Οι κοινοβουλευτική κομματοκρατία, με μανδύα δημοκρατικό, επιβάλλει την θέλησή της διαφορετικά. Απλώς αγνοεί το πόπολο. Πάρτε για παράδειγμα τις λαοσυνάξεις τού μακαριστού Χριστοδούλου και τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία. Είχαν αποτέλεσμα; ΚΑΝΕΝΑ! Και στην μία και στην άλλη περίπτωση έγινε αυτό που ήθελαν οι κυβερνώντες. Σ’ αφήνουν να λες και να γράφεις ό,τι θέλεις και απλώς σε αγνοούν. Ούτε ερπύστριες τανκς, ούτε στρατιωτικοί νόμοι και άλλα παρόμοια ντεμοντέ συστήματα. Ο κόσμος εξελίσσεται και τα πράγματα γίνονται πιο απλά (στην περίπτωσή μας, τουλάχιστον).
Ποιος ήταν που έγραψε “Έρχομαι από έναν κόσμο, που αν έλεγες μιαν αλήθεια, μπορούσε να γίνει επανάσταση. Πηγαίνω σ’ έναν κόσμο, πού ό,τι κι αν πεις, δεν σού δίδει κανείς σημασία”;