Η πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ δημιουργεί ένα νέο στρατηγικό περιβάλλον για τη Συρία που διαταράσσει τη γεωπολιτική ιεραρχία στη Μέση Ανατολή.
Είναι μια οπισθοδρόμηση για τη Ρωσία, η οποία χρειάστηκε να μιλήσει με τους αντάρτες που πολεμούσε για να προσπαθήσει να διαπραγματευτεί τη διατήρηση των δύο στρατιωτικών βάσεων της στη συριακή ακτή.
Αυτό είναι μια ακόμη πιο σοβαρή οπισθοδρόμηση για το Ιράν, το οποίο μόλις έχασε τους δύο ιστορικούς συμμάχους του σε γρήγορη διαδοχή – τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και το συριακό καθεστώς – καθώς και την πρόσβασή του στη Μεσόγειο και στο Ισραήλ.
Η Τουρκία είναι ο μεγάλος νικητής και μπορεί να ελπίζει ότι θα επεκτείνει τη ζώνη ασφαλείας στη βόρεια Συρία, θα εξαλείψει κάθε κουρδική αντίσταση και θα στείλει πολλούς Σύρους πρόσφυγες πίσω στη χώρα τους.
Το τουρκικό καθεστώς στήνει έτσι έναν στρατηγικό παγετώνα που συνδέει το βόρειο τμήμα της Κύπρου με τα ιρανικά σύνορα με σαφή επιθυμία να «εδαφικοποιήσει» τη θαλάσσια ζώνη του συριακού καναλιού ολοένα και περισσότερο για να διώξει κάθε δυτική παρουσία.
Αυτή η αναταραχή είναι μάλλον καλά νέα για το Ισραήλ, το οποίο θα μπορέσει να κυριαρχήσει στρατιωτικά στους βόρειους γείτονές του βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα.
Η υπόθεση παραμένει ότι η εγκατάσταση στα σύνορά του ενός ριζοσπαστικού σουνιτικού πρωτοχαλιφάτου a priori εχθρικού προς το Ισραήλ όσο και προς τους Ευρωπαίους, η πρόσβαση στη Μεσόγειο και η δυνατότητα επέκτασης στην Ιορδανία, το Ιράκ και τον Λίβανο, είναι ανησυχητική για όλους. Ο έλεγχος της παραγωγής και της πώλησης captagon (ναρκωτικών) παραμένει μια πρόκληση για τη νέα συριακή κυβέρνηση, η οποία δεν έχει ακόμη αναζωογονήσει αυτόν τον εξαιρετικά κερδοφόρο τομέα που αποσταθεροποιεί ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Αυτό το νέο στρατηγικό περιβάλλον τοποθετεί τη Συρία στο επίκεντρο των περιφερειακών ανταγωνισμών σε ένα πολύ πιο ανοιχτό παιχνίδι που υποδηλώνει τριβή μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, αλλά περιλαμβάνει επίσης τις μοναρχίες του Κόλπου που έχουν ισχυρή μόχλευση χάρη στα κεφάλαιά τους που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανοικοδόμηση της Συρίας.
Όλοι οι παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων και των Ιρανών, περιμένουν να μάθουν αν η νέα κυβέρνηση Τραμπ θα απεμπλακεί από το Ιράκ και τη Συρία, όπως είχε ανακοινώσει, κάτι που θα μπορούσε να εξαναγκάσει στην αποχώρηση των γαλλικών αποσπασμάτων και θα επιτάχυνε τις συνεχιζόμενες ανασυνθέσεις ή αν θα αποφασίσει να παραμείνει περισσότερο στην περιοχή για να ασκήσει πίεση στους συνομιλητές της και να προστατεύσει ταυτόχρονα τους Κούρδους.
Το Daesh θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την παρουσία μιας ριζοσπαστικής ισλαμιστικής δύναμης στη Δαμασκό, ακόμα κι αν ο νέος κύριος της Δαμασκού Abou Mohammed al-Joulani προσπαθήσει να καθησυχάσει τη Δύση, να βγει από το κρυφτό για να αυξήσει την επιρροή του στη Συρία και το Ιράκ, ή ακόμη και να απειλήσει την Ιορδανία. Η τελευταία στην πραγματικότητα αποδυναμώνεται από μια ανησυχητική κοινωνικοοικονομική κρίση και πολιτική αβεβαιότητα που επιδεινώνεται από την προοπτική μιας μαζικής εισροής Παλαιστινίων προσφύγων από τη Γάζα ή τη Δυτική Όχθη, σε περίπτωση προσάρτησης μέρους αυτών των εδαφών από το Ισραήλ. Ως εκ τούτου, η αμερικανική και γαλλική στρατιωτική παρουσία στην Ιορδανία παραμένει κρίσιμη για την αποτροπή οποιασδήποτε αποσταθεροποιητικής ενέργειας που στοχεύει αυτό το βασίλειο.
