Η απόφαση του Γενικού Προξένου στην Μαριούπολη να μείνει, όσο είναι δυνατόν, στην πόλη, βοηθώντας στο μέτρο του δυνατού, πάντα, τους Έλληνικής καταγωγής κατοίκους της είναι επαινετέα. Δεν γνωρίζω να υπάρχει κάποιος να την είδε αρνητικά.
Ξεπέρασε τα ειωθότα στον διπλωματικό χώρο και έδειξε και επαγγελματική και ανθρώπινη ευαισθησία.
Του αξίζουν συγχαρητήρια. Δεν θα το έκαναν πολλοί συνάδελφοί του.
Απο εκεί και πέρα οι χαρακτηρισμοί περί ήρωος είναι υπερβολικοί.
Ο κ. Πρόξενος έφυγε απο την Μαριούπολη και καθ οδόν έδωσε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Κώστα Ονισένκο, ουκρανικής καταγωγής που ζούσε στην Αθήνα και, τώρα, βρίσκεται, όσο μπόρεσα να πληροφορηθώ, στο Κίεβο. Του αξίζει και αυτού έπαινος. Σε μια δύσκολη στιγμή για την πατρίδα του βρέθηκε στον τόπο του.
Πριν συνεχίσω, επειδή πολλοί απο την άνεση του σπιτιού τους μιλούν για τον πόλεμο λες και βλέπουν ταινία θα σας πω μια προσωπική ιστορία.
Λόγω συνταξιοδότησης δεν εργάζομαι σε κάποιο δημοσιογραφικό μέσο. Όσο εργαζόμουν στην ΕΡΤ3 επι 15 χρόνια είχα καλύψει όλους τους σύγχρονους βαλκανικούς πολέμους. Αν εργαζόμουν θα έβρισκα τρόπο και σήμερα να πάω και εγώ στο Κίεβο.
Τα λέω αυτά διότι οι συνομιλητές εδώ θα είναι αρκετά νέοι και μου απευθύνουν συχνά το ερώτημα, αντικρούοντας την θέση μου περί καταγγελίας του πολέμου: που ήσουν στον πόλεμο της Γιουγκολσαβίας και άλλα παρόμοια…
Επι του προκειμένου και αυτού που θέλω να πω: Όταν, λοιπόν, βομβαρδιζόταν το Βελιγράδι ήμουν στην σερβική πρωτεύουσα. Δύο νεαρές σερβίδες ήταν φίλες γνωστών μου στην Θεσσαλονίκη. Και τους ζήτησαν να τις συναντήσω. Βρεθήκαμε στο κέντρο της πόλης. Μόλις καθίσαμε άρχισαν να κλαίνε. Υπέθεσα πως θα έχασαν κάποιον στον πόλεμο και ρώτησα να μάθω. Μου απάντησαν, προς έκπληξή μου, πως δεν τις συνέβη κάτι τέτοιο αλλά πως είναι συγκινημένες απο το γεγονός ότι βρίσκομαι στην χώρα τους εν καιρώ πολέμου.
Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Το 1999 απείχε πολύ απο τις αρχές του 90 και είχα συνηθίσει.
Το συνειδητοποίησα αργότερα. Ένοιωθαν και οι δύο κοπέλες και πολλοί άλλοι ομοεθνείς τους πως δεν ήταν μόνες στον πόλεμο. Και κάποιοι άλλοι, ξένοι, ήσαν εκεί. Μου είπαν χαρακτηριστικά πως αφού εσείς είστε εδώ δεν θέλουμε να φύγουμε. Θα μείνουμε.
Ο πόλεμος αγαπητοί φίλοι δεν είναι παιχνιδάκι.
Το ίδιο ισχύει σήμερα στην Ουκρανία.
Ο πόλεμος είναι μια τραγωδία. Πέραν της καταστροφής φέρνει στην επιφάνεια και ανθρώπινα συναισθήματα που θα βρίσκονται βαθιά στο υποσυνείδητο. Γι αυτό ας είμαστε προσεκτικοί. Πολλοί άνθρωποι και απο τις δύο πλευρές θα περάσουν την ζωή τους ως τραγωδία.
Επανέρχομαι στο θέμα του προξένου. Ρωτήθηκε απο τον δημοσιογράφο ποιος κάνει τους βομβαρδισμούς στην Μαριούπολη. Συγκεκριμένα ρωτήθηκε αν τους κάνει το Τάγμα Αζόφ.
Με τρόπο που του προκάλεσε έκπληξη ο πρόξενος είπε: “όχι βρε παιδιά. Οι Αζόφ δεν κτυπούν τους δικούς τους”.
Και θεώρησε σκόπιμο να διευκρινήσει πως ιδεολογικά διαφωνεί με τους Αζόφ, οι οποίοι είναι ναζιστές.
Για λόγους ακατανόητους ο πρόξενος έχει δεχθεί επίθεση. Απο το ότι του υποδείχθηκε απο το ΥΠΕΞ να πει αυτά που δήλωσε μέχρι ότι ξεπλένει τους Αζόφ. Για όνομα του Θεού!
Είναι τρομερό. Άνθρωποι απο τον καναπέ του σπιτιού τους και την ζέστη τους επιτίθενται σε έναν έλληνα διπλωμάτη επειδή δεν επιβεβαίωσε το αφήγημά τους για τον κακό του πολέμου στην Ουκρανία.
Θεωρούν ότι αυτοί και η διαίσθησή τους είναι οι γνώστες και όσοι έζησαν τα γεγονότα και έχουν άλλη άποψη λένε ψέμματα ή καθοδηγούνται.
Συνήθως προσπαθώ να σχολιάσω γεγονότα που βασίζονται σε κάποια λογική.
Η συμπεριφορά αυτή ξεφεύγει απο τις δυνατότητές μου.
Είναι, μάλλον, αρμοδιότητας ψυχαναλυτή.
Παντελής Σαββίδης
ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΣΑΣ ΑΓΑΠΗΤΕ Κ.ΣΑΒΒΙΔΗ.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΟΥΣ-ΚΥΡΙΩΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ- Η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΖΟΦ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΟΤΙ Ο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ,ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ.
ΑΓΝΟΟΥΝ ΦΥΣΙΚΑ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΥΓΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ”ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΕΣ”, ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΤΟΥ ΟΠΑΔΟΥ ΤΟΥ ΑΡΗ ,ΑΛΚΗ.
Αγαπητέ Παντελή σε θυμάμαι στους βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου, ήσουν εκεί. Το ίδιο και εγώ από την αρχή μέχρι τέλος. Ανδρουλάκης Γιώργος πατέρας του Προξένου.
Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω την εγκυρότητα της παρέμβασης του Georgios Androulakis αλλά αν πράγματι είναι ο πατέρας του Προξένου ευχομαι καλή τύχη στον γιό του. Και τα συγχαρητήριά μου για την στάση του.
ΘΑ ΤΟΝ ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Κ.ΣΑΒΒΙΔΗ ,ΑΝ ”ΧΤΥΠΗΣΕΤΕ” ΤΟ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΤΟΥ .
ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ-ΕΔΩΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΟΠΕΝ..
ΧΑΙΡΕΤΕ.
ΑΚΑΜ ήταν
Και Θεσσαλονικιός και υπτγος ε.α και συγγραφέας- να είναι καλά.