Κ. Κυριακόπουλος: κρίσιμες ώρες με την κοινωνία να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού

Ένας απέραντος πλούτος επιχειρημάτων διατυπώνεται καθημερινά, γεγονός που έχει αναβαθμίσει ιδιαίτερα το επίπεδο της πολιτικής σκέψης στην χώρα, ενώ η ατελείωτη λίστα μικρών και μεγαλύτερων αφορμών που παρατίθενται, συνθέτουν ένα απολύτως δικαιολογημένο κοινωνικό ανάθεμα, με έκδηλη πάντα την ανησυχία όλων μας, για το που οδηγείται ο τόπος…

Θα πρέπει να συμφωνήσουμε πάντως, ότι παρά την ευστοχία της, την ποικιλομορφία των τρόπων με τους οποίους αποτυπώνεται, αλλά και την σοβαρότητα των επιχειρημάτων με τα οποία στοιχειοθετείται αυτή η κριτική, από μόνη της ΔΕΝ αρκεί και ως εκ τούτου ΔΕΝ είναι δυνατόν να παράξει κανένα συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα, εάν παράλληλα δεν αποφασίσουμε όλοι εμείς να κάνουμε το επόμενο βήμα, μετουσιώνοντας την αναβαθμισμένη πολιτική σκέψη που είναι διάχυτη, σε πρωτοβουλία εξόχως πολιτική.

Πρώτον γιατί η κοινωνία εξοικειώνεται με την γενική πολιτική καταγγελία, την ενσωματώνει στην καθημερινότητά της, την αναπαράγει, ενίοτε μάλιστα και με τρόπο ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Αλλά αυτό αργά ή γρήγορα θα καταστεί απλώς μια συνήθεια, γεγονός που από μόνο του δεν μπορεί να οδηγήσει σε μια διαφορετική επόμενη μέρα.

Δεύτερον διότι η ίδια η κυβέρνηση, δεν έχει αντικειμενικά την δυνατότητα να αλλάξει ρότα, ακόμη και αν είχε πάρει ειλικρινά το μήνυμα (όπως ψευδώς ισχυρίζεται αγοράζοντας πολιτικό χρόνο), ακόμη και αν αντιμετώπιζε την κριτική που της ασκείται, με υπευθυνότητα, με συστολή και με ειλικρινή διάθεση να αφήσει πίσω τον κακό – καταστροφικό της εαυτό. Δεν μπορεί να αλλάξει ρότα, διότι δεν της το επιτρέπει η ίδια η φυσιογνωμία της. Τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά των στελεχών της. Οι απαράδεκτες δεσμεύσεις της που την έχουν εγκλωβίσει αμετάκλητα σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή και ανατροφοδοτούν το γαϊτανάκι της καταστροφής. Μα πάνω απ’ όλα δεν της το επιτρέπει το ίδιο το σύστημα που την εξέθρεψε και το οποίο προσανατολίζεται ήδη στην δημιουργία διαχειρίσιμων πολιτικών υποκατάστατων προκειμένου να εκτονώσει ελεγχόμενα την συσσωρευμένη οργή. Και φυσικά…

Τρίτον, επειδή η πολιτική ανατροπή, δηλαδή η ριζική μεταβολή των εφαρμοζόμενων πολιτικών, των κυρίαρχων αντιλήψεων, αλλά και τρόπου διαχείρισης των προκλήσεων της καθημερινότητας και των κρίσιμων εθνικών ζητημάτων, ΔΕΝ συντελείται στον παραμυθένιο πλην σαγηνευτικό κόσμο του διαδικτύου και δεν αποτυπώνεται στα likes των περιπατητών…

Καμία κυβέρνηση δεν κλονίζεται από τα πολυάριθμα likes στις αναρτήσεις αυτών που την επικρίνουν, όπως και κανένα συστημικό εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης δεν ακυρώνεται, με τα πολυάριθμα «διαδώστε» στο διαδίκτυο.

Η ανατροπή που επιζητούν οι πάντες, είναι μια ευρύτερη πολιτική διεργασία και για να συντελεστεί, προϋποθέτει μια άλλη πολιτική τάξη που θα φέρει μια άλλη ομάδα πρωταγωνιστών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Μια ομάδα «κατασκευασμένη» από διαφορετικής ποιότητας υλικό, που θα διακατέχεται από άλλη λογική, άλλη νοοτροπία, άλλη αντίληψη για την πολιτική και για τον ρόλο τον δικό της και φυσικά θα κυριαρχείται από ένα διαφορετικό αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες και στην ίδια την πατρίδα μας σε τελευταία ανάλυση.

Ο συναγωνισμός στην πολιτική κριτική υπήρξε εξαιρετικά παραγωγικός ιδιαίτερα κατά την τελευταία περίοδο. Ανέδειξε ζητήματα. Κατέδειξε λύσεις. Έφερε στο προσκήνιο εξαιρετικά πολιτικά μυαλά, τα οποία έδωσαν με αξιοθαύμαστο τρόπο πραγματικό περιεχόμενο σε αυτό το «διαφορετικό» που έχει ανάγκη ο τόπος μας. Τώρα όμως ήρθε ο  καιρός να υπάρξουν αποφάσεις. Ήρθε η ώρα να αναληφθούν πρωτοβουλίες πολιτικές που θα μετατρέψουν όλον αυτόν τον πλούτο των ιδεών που έχουν διατυπωθεί, σε πολιτικό καύσιμο ικανό να βάλει τον τόπο σε μια άλλη πορεία.

Ουδείς άλλος μπορεί να αναβαθμίσει τον πλούτο αυτών των πολιτικών ιδεών και να τον μετουσιώσει σε εργαλείο που θα διαμορφώσει μια διαφορετική πολιτική πραγματικότητα στην χώρα. Είναι ένα καθήκον που δεν μπορεί, δια της αδρανείας των υπολοίπων, να επαφίεται σε μια κυβέρνηση που έχει ήδη οδηγηθεί αμετάκλητα στην πολιτική της χρεοκοπία, ούτε βεβαίως στους υπερφίαλους πατριδοκάπηλους και λοιπούς πολιτικούς καιροσκόπους, οι οποίοι εποφθαλμιούν απλώς ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την κοινοβουλευτική πίτα, προσβλέποντας πάντα στην ίδια την νομή της εξουσίας.

Οι μοναδικοί οι οποίοι μπορούν να φέρουν σε πέρας αυτήν την υπόθεση, είναι όλοι αυτοί που έδωσαν συστηματικά και με επιμονή την μάχη ( ο καθένας από το δικό του μετερίζι και στο μέτρο των προσωπικών του δυνατοτήτων)  για να μετατρέψουν σταδιακά την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών, σε πάνδημο αίτημα για ουσιαστική στροφή στην διακυβέρνησης της χώρας και αναπρογραμματισμό της στον δρόμο της αξιοπρέπειας, της σοβαρότητας και της ευθύνης.

Οι τελευταίες συγκεντρώσεις, επιβεβαίωσαν την εκρηκτική συσσώρευση ενός καθ’ όλα νόμιμου φορτίου οργής που αρνείται να χαλιναγωγηθεί, στις συνειδήσεις μιας κοινωνίας που αναζητεί εναγωνίως ηγέτες που ΔΕΝ θα εκτονώσουν ανώδυνα και σε αυτοκαταστροφική διέξοδο, αυτήν την συσσωρευμένη οργή της. 

Παράλληλα όμως με αυτό, επιβεβαίωσαν ότι το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, έχει περιπέσει σε απόλυτη πολιτική ανυποληψία και βρίσκεται σε αποδρομή με καθ’ όλα αβέβαιο το τελικό αποτέλεσμα. Η υποτιθέμενη ενίσχυση την οποία απολαμβάνουν οι τυχοδιωκτικές – καιροσκοπικές συνιστώσες του, είναι προσωρινή, συνιστά καραμπινάτη εκδήλωση αποστροφής στα ισχύοντα και είναι πραγματικά ελάχιστοι οι απερίσκεπτοι που επενδύουν σε αυτές, με προοπτική και οράματα επόμενης μέρας. 

Για αυτό επιμένουμε να τονίζουμε ότι είναι η ώρα των αποφάσεων… Η ώρα που θα πρέπει όλοι αυτοί που κέρδισαν το μυαλό και την καρδιά των απλών καθημερινών ανθρώπων με τον λόγο τους, να πάρουν την πρωτοβουλία και να βγουν μπροστά. Διότι οι μυριάδες που είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να τους ακολουθήσουν, έχουν ανάγκη από ηγέτες που θα καταδείξουν ότι η κριτική που άσκησαν, ΔΕΝ ήταν ανέξοδη και ΔΕΝ διατυπώθηκε εκ του ασφαλούς. Ότι αυτή η κριτική συνιστά την πεμπτουσία ενός άκρως επικαιροποιημένου και «επιθετικού» πολιτικού ρεαλισμού, που επείγει να καταστεί κυρίαρχος στην διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων και εν τέλει στην ίδια την καθημερινότητά μας.

Καλό θα είναι να θυμίσουμε πάντως, ότι η πίστωση χρόνου την οποία εξασφαλίζει η ζωή, δεν είναι ούτε άπειρη ούτε ανεξάντλητη… Τα πράγματα δείχνουν να έχουν φτάσει σε ένα σημείο οριακό, σε έναν κόσμο που ουδείς έχει την πολυτέλεια να αισθανθεί ότι απολαμβάνει μόνος του, ανενόχλητος και χωρίς την παρέμβαση κανενός το πολιτικό παιγνίδι. Απέναντί του υπάρχει ένα πανίσχυρο σύστημα πολλαπλών μηχανισμών εκβιασμού και άλλων, έτοιμο να καλύψει το κενό, κατασκευάζοντας τα δικά του υποκατάστατα προκειμένου να κάνει και πάλι restart στην κλεψύδρα.

Η συσσωρευμένη οργή των πολιτών, θα πρέπει να καταστεί ΤΩΡΑ καταλύτης ανατροπών σε διαφορετική περίπτωση ο κίνδυνος να μετεξελιχτεί σε θερμοκοιτίδα που θα ανατροφοδοτήσει την απογοήτευση και την μαζική αποστράτευση, είναι υπαρκτός και ΔΕΝ είναι μακριά η μέρα που θα τον βρούμε μπροστά μας. Ο καθένας λοιπόν ας αναλάβει τις ευθύνες του…