του Κυριάκου Κυριακόπουλου
Όταν ξέσπασε η τζιχαντιστική αντεπίθεση στην Συρία, περιμέναμε πως η Ρωσία και το Ιράν, για τους δικούς τους λόγους δεν θα εγκατέλειπαν αβοήθητο το καθεστώς Άσαντ. Βεβαίως από την πρώτη στιγμή τονίσαμε ότι τα συμφέροντα των άμεσα και έμμεσα εμπλεκομένων είναι αλληλοεπικαλυπτόμενα και οι επιμέρους στοχεύσεις παρουσιάζουν μια διαρκή δυναμική εναλλαγή…
Η Ρωσία, θεωρητικά έχει ανάγκη το καθεστώς Άσαντ, προκειμένου να εξασφαλίσει την δυνατότητά της να έχει ισχυρή παρουσία σε ναυτική βάση της Συρίας και άμεση πρόσβαση στην Μεσόγειο, ενώ το Ιράν, έχει επίσης ανάγκη το καθεστώς, για να διασφαλίζει έτσι την παρουσία και κυρίως την επιρροή του στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Τα γεγονότα που έχουν προηγηθεί όμως, φαίνεται ότι έχουν τροποποιήσει δραματικά ορισμένα κρίσιμα θεμελιώδη…
Α. Η σύγκρουση στην Ουκρανία, με την εξαιρετικά κακή εικόνα που εμφάνισαν οι Ρωσικές ένοπλες δυνάμεις και οι αποτυχημένοι Ρωσικοί χειρισμοί που περιόρισαν την Ρωσική επιρροή στον κεντρασιατικό μετασοβιετικό χώρο, κλείδωσαν την στρατηγική υποβάθμιση της Ρωσίας από χώρα πρωταγωνιστή του κορυφαίου στρατηγικού δίπολου, σε χώρα με περιφερειακή ισχύ η οποία όμως βρίσκεται σε σημαντική εξάρτηση από τις επιλογές της Κίνας και καταδικασμένη να χρησιμοποιεί την Τουρκία ως χρήσιμο γεωστρατηγικό της δεκανίκι.
Β. Το διαρκές σφυροκόπημα του Ισραήλ σε Χαμάς και Χεζμπολάχ, ροκάνισε τα στηρίγματα και εν τέλει την ίδια την περιφερειακή επιρροή του Ιράν, σε βαθμό που να το καθιστά ανίκανο να διαδραματίσει τον αναμενόμενο περιφερειακό του ρόλο.
Έτσι…
Η Ρωσία με την χλιαρή της αντίδραση, δείχνει να «καταπίνει» σταδιακά την ιδέα ότι θα πρέπει να εξαρτήσει την παρουσία της στην ΝΑ Μεσόγειο από την «καλοσύνη» με την οποία θα τη φερθεί η Άγκυρα (έναντι ανταλλαγμάτων φυσικά). Ενώ…
Το Ιράν συμπεριφέρεται ωσάν να αποδέχεται πλέον την υποχρέωσή του να ανασχεδιάσει εκ βάθρων την όποια περιφερειακή του στρατηγική.
Όμως…
Αυτή η εξέλιξη και οι ευρύτερες περιφερειακές αλλαγές τις οποίες δρομολογεί, φαίνεται ότι ενισχύει σταδιακά την περιφερειακή θέση ΚΑΙ του Ισραήλ αλλά ΚΑΙ της Τουρκίας. Μόνο που αυτό είναι μοιραίο να θέσει σύντομα τις δύο αυτές περιφερειακές δυνάμεις σε τροχιά σύγκρουσης, αφού μεταξύ άλλων αυτές οι αλλαγές, θα έχουν διευρύνει εκτεταμένα και θα έχουν αναβαθμίσει ποιοτικά το περιβάλλον του μεταξύ τους ανταγωνισμού και μάλιστα με εξαιρετικά περιορισμένη την όποια buffer zone που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως σοβαρό και αμοιβαίο αναχωματικό περιβάλλον.
Αναμένονται εξελίξεις… Η πραγματική διεργασία μόλις τώρα ξεκινά…
Κ. Κυριακόπουλος
