του Κ. Κυριακόπουλου
Εκτεταμένο αφιέρωμα έχει εκπονήσει το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, με προφανή στόχο να καταδείξει τις ουσιώδεις διαφορές που καταγράφονται ανάμεσα στις προσεγγίσεις του ιδίου από την μια και του ΚΚ της Ρωσίας από την άλλη, σε μια σειρά από ζητήματα που αφορούν, από τις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις για τα τεκταινόμενα, έως και τα προβλήματα που σχετίζονται με την πολιτική διακυβέρνηση της Ρωσίας…
Όπως ήταν αναμενόμενο, η καταγραφή αυτών των διαφορών επεκτείνεται και στα αφορώντα τον Ρωσοουκρανικό πόλεμο ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Δυο λόγια να πούμε απλώς, επειδή κάποια στιγμή σε αυτόν τον τόπο θα πρέπει επιτέλους να συνεννοηθούμε…
Πρώτον: Η καταγραφή των όποιων διαφορών στις ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις δυο διαφορετικών κομμάτων τα οποία δρουν σε δυο εντελώς διαφορετικά εθνικά και γεωγραφικά περιβάλλοντα, είναι μια διαδικασία θεμιτή, ανοικτή, ελεύθερη, διαρκής, ενίοτε και με έκδηλη την φιλολογική της διάσταση και ως τέτοια μπορεί να αποτυπώνεται σε μια λίστα όπου οι εκπρόσωποι και των δύο, μπορούν να προσθέτουν αδιάλειπτα κάθε καινούριο επεισόδιο που θα εντοπίζεται και θα τελειοποιεί την «ωδή στην διαφορετικότητά» τους.
Άλλωστε από την στιγμή που τα πολιτικά τους επιτελεία αισθάνονται την ανάγκη να ομφαλοσκοπούν σταθερά και να καταδεικνύουν αυτήν την διαφορετικότητα, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να σιωπούν, να μην εμπλέκονται στην διαδικασία της καταγραφής και να παρατηρούν για λόγους ιστορικού και μόνο ενδιαφέροντος το διαμορφωθέν αποτέλεσμα στην εξέλιξή του μέσα στον χρόνο.
Δεύτερον: Η περί πολέμου συζήτηση όμως, όταν επαπειλούνται ή πολύ περισσότερο όταν ξεκινούν οι επιχειρήσεις στο πεδίο, δεν είναι ένα ιδεολογικοπολιτικό πόνημα με ανοικτή την θεματική του ατζέντα. Είναι μια ακραία κατάσταση στην οποία εμπλέκεται η χώρα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να προσεγγίζεται με γενικόλογες αμπελοφιλοσοφίες που δεν οδηγούν πουθενά, από καμία πολιτική δύναμη μηδέ και του Κομμουνιστικού Κόμματος εξαιρουμένου.
Τρίτον: Τα Κομμουνιστικά Κόμματα ανά τον κόσμο, οι λαοί και φυσικά οι κυβερνήσεις, οφείλουν να τοποθετούνται απέναντι στον πόλεμο και να απαιτούν τον άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα όμως των εμπλεκομένων μερών, δεν κρίνονται για την στάση την οποία θα κρατήσουν στην χώρα τους, από τα αδελφά κόμματα της Υφηλίου. Κρίνονται από την κοινωνία μέσα στην οποία δρουν και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της.
Προφανώς οφείλουν να έχουν επίγνωση και φυσικά να αποκαλύπτουν τις αιτίες που οδηγούν σε πολεμικές συγκρούσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί. Και φυσικά η «πολυτέλεια» που έχουν να καταγίνονται με ανοικτά ιδεολογικά μαθήματα για την αναγκαία ταξική ανάλυση των δεδομένων κλπ κλπ κλπ, παύει οριστικά να υπάρχει από την στιγμή που ακούγεται το πρώτο μπαμ και αρχίζουν να καταγράφονται τα πρώτα θύματα της πολεμικής αναμέτρησης. Τουλάχιστον αυτό απαιτούν οι κοινωνίες αναφοράς, πέρα και ανεξάρτητα από την ικανότητα των πολιτικών ηγεσιών να κατανοούν και να προσαρμόζονται στα αυτονόητα.
Τέταρτον: Τα Κομμουνιστικά Κόμματα δεν μπορούν να εξαντλούν την πολιτική τους ανάλυση στην κατάδειξη του αυτονόητου, δηλαδή του Ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου. Δεν θα μπορούσε άλλωστε ένας πόλεμος να έχει χαρακτήρα διαφορετικό. Ακόμη και οι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι, ωριμάζουν ως ιδέα και ξεσπούν στο πεδίο, με σκοπό να ανατρέψουν το επώδυνο status προηγηθείσας ή συντελούμενης Ιμπεριαλιστικής επέμβασης ή κατοχής.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα επομένως οφείλουν να γνωρίζουν ότι μετά από το ξέσπασμα της «σύγκρουσης» (για την οποία θα πρέπει να αποκαλύπτουν τις αιτίες) το κρίσιμο στοίχημα που ακολουθεί, λέγεται «έκβαση της σύγκρουσης» και απέναντι σε αυτό το στοίχημα οφείλουν να πάρουν θέση. Και οφείλουν να πάρουν θέση διότι κατά την έκβαση αυτής της σύγκρουσης, ο «νικητής» και ο «ηττημένος» δεν καταδεικνύονται από την θέση που καταλαμβάνουν στο βάθρο της απονομής. Οριοθετούνται από το ταμείο… Από τα κέρδη και τις απώλειες στο πεδίο… Από τις κτήσεις ή τις απώλειες εδαφών… Από τον τρόπο με τον οποίο θα αποτυπώνεται την επόμενη μέρα στον χάρτη η πατρίδα τους και από την μοίρα που θα επιφυλάσσεται σε τμήματα του πληθυσμού της.
Για όλα τα παραπάνω, το Κομμουνιστικό Κόμμα της εμπλεκόμενης χώρας, δεν έχει την πολυτέλεια να εξαντλεί την πολιτική του παρέμβαση σε αντικαπιταλιστικούς αφορισμούς και προφανώς δεν μπορεί στο επίπεδο του «δια ταύτα» να ταυτίζει την πολιτική του στάση με το «αδελφό κόμμα» του έτερου εμπόλεμου μέρους στο περιβάλλον μιας σχέσης που είναι γεωπολιτικά ανταγωνιστική.
Καλές είναι λοιπόν οι θεωρητικές αναζητήσεις, αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας βρέθηκε αντιμέτωπο με πολύ συγκεκριμένες προκλήσεις και απέναντι σε αυτές δεν θα μπορούσε να καταγίνεται… Ούτε με γενικόλογες καταγγελίες του Ιμπεριαλιστικού πολέμου… Ούτε εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη του στους εργαζόμενους ταξικούς αδελφούς που πλανήθηκαν από τους μακελάρηδες των ταγμάτων του ΑΖΟΦ… Ούτε με εκκλήσεις στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα της Ρωσίας και της Ουκρανίας να βρουν τον τρόπο και να χαράξουν τον δικό τους δρόμο ενάντια στις αστικές τάξεις και για την ανατροπή του Καπιταλισμού.
Οι Ρώσοι Κομμουνιστές διαβλέποντας την απειλή με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπη η χώρα τους σε συνθήκες συστημικού ανταγωνισμού Ισχύος και έχοντας την υποχρέωση να τοποθετηθούν καθαρά απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που προετοιμαζόταν εναντίον των ρωσόφωνων πληθυσμών της Ανατολικής Ουκρανίας, έκαναν το αυτονόητο και αυτή ήταν η μόνη καθαρή εθνική θέση.
Οι Ρώσοι Κομμουνιστές έκαναν αυτό που ΔΕΝ κάναμε ως κοινωνία θεατών στα Σεπτεμβριανά του 1955 που αιματοκύλισαν τον Ελληνισμό στην Κωνσταντινούπολη…
Έκαναν αυτό που ΔΕΝ κάναμε δεκαετίες ολόκληρες ως κοινωνία θεατών που αγνοήσαμε όσα υπέστησαν οι Ελληνικοί πληθυσμοί της Β. Ηπείρου…
Έκαναν αυτό που δεν κάναμε ως πολιτικό σύστημα ουραγών, όταν η Μακεδονία βγήκε στο σφυρί, προκειμένου να εξυπηρετηθούν νοσηρά ιδεολογήματα και οι βρώμικες απαιτήσεις των συμμάχων.
Τίποτε απ’ ότι χάθηκε δεν πρόκειται να επανέλθει, πουλώντας φλυαρίες, αντιϊμπεριαλιστική αλληλεγγύη και αντικαπιταλισμό την κρίσιμη στιγμή που οι εθνικές προτεραιότητες απαιτούν υπεύθυνη εθνική στάση.
