Του Κωνσταντίνου Κεραμιδά, Δημοσιογράφου
Τα πλήθη των ανθρώπων πάντοτε είχαν ανάγκη για κάποια μορφή οργανώσεως και τάξεως. Εξ αρχής άρχισαν οι άνθρωποι να συγκροτούν ομάδες (από την λέξη όμοιος) βασισμένες σε οικογενειακούς και φυλετικούς δεσμούς. Η οικογένεια (πολλές συγγενικές) γεννούν την φυλή, η φυλή (ή συγγενικές φυλές) όταν μεγαλώσει γεννούν το έθνος. Η φυλή και το έθνος έχουν κοινά χαρακτηριστικά και κοινή αίσθηση στο δίκαιο, στην τέχνη, στην ηθική, στο κάλλος (αισθητική) κλπ.
Στην πορεία του ανθρωπίνου γένους και καθώς η οργάνωση έγινε συστηματική στήθηκαν τα κράτη. Τα κράτη είχανε συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα, δηλαδή ένα έθνος ηγεμόνευε ακόμα και αν υπήρχαν πολλά άλλα έθνη μέσα σε αυτά. Είχαν συγκεκριμένη επίσημη θρησκεία, ακόμα και υπήρχαν πολλές θρησκείες μέσα σε αυτά. Τα ιερατεία και οι ηγεσίες ως επί το πλείστον συνιστούσαν την άρχουσα καθεστηκυία τάξη.
Μέσα σε αυτή την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, ο οποίος λατρεύει τον Τριαδικό Θεό, άρα δεν έχει ιερατείο όπως οι ειδωλολατρικές και λοιπές θρησκείες, αποκηρύττει-απαγορεύει κάθε βιαιότητα, αποσκοπεί στην αδελφοσύνη και ειρήνη όλων των εθνών, κηρύττει την ουσιώδη αγάπη, το σωστό ήθος, την ταπείνωση και την μετάνοια. Ο Χριστός και η Εκκλησία Του, όπως απεκλήθη στην ελληνική γλώσσα, πολεμήθηκε εξ αρχής από κάθε κατεστημένο, τοπικό και διεθνές. Αρχικώς από το εβραϊκό κατεστημένο και θρησκευτισμό, έπειτα από όλα τα αλλά όπως, το ρωμαϊκό, το περσικό ακόμα και το ελληνικό τότε ειδωλολατρικό ιερατείο. Ο Χριστός αρχικώς και έπειτα οι Χριστιανοί υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και εκτελέσεις, περνώντας τα πάνδεινα. Ωστόσο εν αντιθέσει με άλλες θρησκείες και ιδεολογίες όπως π.χ. ισλαμισμό (τζιχάντ) ή μαρξισμό-κομμουνισμό (ένοπλη ταξική πάλη) στον Χριστιανισμό απαγορεύεται η βιαιότητα.
Κάποια στιγμή ο χριστιανισμός ύστερα από περίπου τριακόσια έτη γίνεται κάπως δεκτός από το ρωμαϊκό κράτος από τον Κωνσταντίνο Α’. Ωστόσο έπειτα άρχισε ένα άλλο ζήτημα-πρόβλημα, γίνεται ο Χριστιανισμός να ταυτιστεί με κάποιο κράτος ή έθνος, γίνεται να υπάρχει χριστιανικό κράτος επί γής;
Η απόκριση είναι απλή, παρά την πολυπλοκότητα των γεγονότων, όχι είναι αδύνατον. Καθότι οποιοδήποτε κράτος όπως και να αποκαλείται, όσο δίκαιο και να είναι, είναι ανθρώπινο κτίσμα, μέσα στον κόσμο της φθοράς και της πτώσεως, συνεπώς είναι ανέφικτον να είναι χριστιανικό. Ωστόσο δύναται να είναι φιλοχριστιανικό, να δέχεται χριστιανική επίδραση και να προάγει κάποια χριστιανικά πρότυπα.
Ακόμα και η τάξη ιδίας της Εκκλησίας, παρά τα όσα σφάλματα και τις όσες παθογένειες έχει, είναι διαφορετική από όλα τα άλλα. Δεν υπάρχουν ιερείς επί της ουσίας, ιερεύς είναι μόνο ο Χριστός, οι άνθρωποι ως διάδοχοι των Αποστόλων είναι επίσκοποι, πρεσβύτεροι, διάκονοι, ως λειτουργοί της Εκκλησίας. Είναι αντιπρόσωποι των ανθρώπων και όχι αντιπρόσωποι του Θεού.
Η Εκκλησία-Χριστιανισμός υπερβαίνει τα έθνη, αλλά δεν τα καταργεί. Αφομοιώθηκε από την Εκκλησία ό,τι ταίριαζε από το ελληνικό ήθος και παράδοση, από την ελληνική γλώσσα και από την ελληνική φιλοσοφία. Δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως οι αιρετικοί κατόπιν Συνόδων της Εκκλησίας δεν έχουν σχέση με τους ελληνικούς όρους της Θεολογίας, ακόμα και για το Σχίσμα με τους δυτικούς μία από τις βασικές αιτίες ήτανε ότι στην λατινική γλώσσα δεν αποδίδονται κάποια υψηλά νοήματα, όπως την ελληνική. Η Εκκλησία δεν γίνεται να είναι εθνική ή ελληνική, όμως εναρμόνησε και αξιοποίησε κάθε τι το ελληνικό.
Διαχρονική πρόκληση για την Εκκλησία-χριστιανισμό ήτανε και είναι το πώς να αντιμετωπίζει ηθικά και πολιτικά ερεθίσματα κάθε χώρου και χρόνου. Τις τελευταίες δεκαετίες και δή τα τελευταία έτη, εμφανίζονται και διαδίδονται, σχεδόν πανταχόθεν, ερεθίσματα και τάσεις οι οποίες είναι διαφορετικές εως αντίθετες με τον ορθόδοξο Χριστιανισμό. Ως επί το πλείστον προάγονται από ξένα (βαρβαρικά) κέντρα εξουσίας και γίνεται προπαγάνδα από κάθε μέσο.
Ποιά είναι η θέση της Εκκλησίας; Τι θα κάνουν οι Χριστιανοί και δή οι νέοι οι οποίοι έχουν δεχθεί όλη αυτήν την προπαγάνδα; Πώς δρά η διοίκηση της Εκκλησίας; Τι γίνεται σε κάθε Επισκοπή και Ενορία;
Είναι σοβαρά ζητήματα για τα οποία επιτάσσεται εγρήγορση, θάρρος και ταχεία, αλλά όχι επιπόλαια δράση. Δεν είναι σωστό και αποτελεσματικό, ούτε ο εμμονικός συντηρητισμός, ούτε όμως και ο άγονος εκσυγχρονισμός-προοδευτισμός. Όλα αυτά ας εκλαμβάνονται ως ευκαιρία για περισσότερη περιπέτεια και για αγώνα, συνειδητοποιώντας όμως την σοβαρότητα του προβλήματος.
