του Παντελή Σαββίδη
Με αφορμή τα δικά μου γενέθλια στις 08.02.25, μια σύντομη προσέγγιση στον κβαντικό κόσμο.
Καθώς περνά η ημέρα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους σας για τις ευχές σας. Στην ηλικία μας το πολυτιμότερο πράγμα είναι η υγεία. Το διαπίστωσα στο γύρισμα της χρονιάς. Εύχομαι να είστε υγιείς όλοι σας.
Παρακολουθώ και εγώ τα γενέθλια φίλων στο fb και διαπιστώνω ότι όσοι συμπληρώνουν μέχρι 69 χρόνια χαίρονται για την ημέρα των γενεθλίων τους.
Απο τα 70 και πέρα τους βλέπω περισσότερο φιλοσοφημένους.
Ας επιτραπούν κι σε μένα ορισμένες σκέψεις.
Αν δεν με έχουν εγκαταλείψει οι γνώσεις μου, θα ήθελα να επισημάνω πως στον μικρόκοσμο, όπου διαμορφώνονται τα γεγονότα και οι πληροφορίες, επικρατεί, πλέον, η κβαντική μηχανική. Δεν υπάρχει συνέχεια. Ο χώρος είναι κβαντωμένος.
Σε αυτόν τον μικρόκοσμο δεν υπάρχει άτομο. Υπάρχει ένα νέφος πιθανοτήτων το οποίο παίρνει συγκεκριμένη μορφή ατόμου όταν το νέφος αλληλεπιδρά με ένα άλλο.
Και σε επίπεδο κοινωνίας το μοναχικο άτομο, ουσιαστικά δεν υφίσταται. Παίρνει μορφή και αποκτά νόημα η ζωή και η ύπαρξή του όταν αλληλεπιδρά με άλλους.
Όλη η φύση, δηλαδή, βασίζεται στα αεικίνητα κβάντα τα οποία αλληλεπιδρούν.
Η καθημερινότητά μας αποκτά νόημα με τις αλληλεπιδράσεις.
Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε η αλληλεπίδραση δίνει νόημα στην ύπαρξή μας.
Σε επίπεδο, δε, κβαντικής βαρύτητας, στο πολύ μικροσκοπικό επίπεδο δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος. Χώρος και χρόνος είναι τα ίδια τα κβάντα βαρύτητας. Αυτά συνιστούν τον χώρο και τον χρόνο.
Η μοίρα του διαστελλόμενου σύμπαντος είναι η κατάληξή του σε μαύρες οπές. Οι μαύρες οπές είναι άστρα τα οποία όταν εξαντλήσουν το υδρογόνο τους αρχίζουν να καταρρέουν. Σε πολύ μικρό χώρο συγκεντρώνεται τεράστια ποσότητα ύλης που καταπίνει ό,τι βρεθεί δίπλα της.
Εξαιτίας της πανίσχυρης βαρύτητας της μαύρης οπής ο χρόνος επιβραδύνεται. Στο εσωτερικό της μαύρης τρύπας ο χρόνος σταματά.
Ακόμη και στον μακροσκοπικό κόσμο μας ο χρόνος είναι διαφορετικός αναλόγως του ύψους στο οποίο θα τοποθετηθεί το ρολόι. Όταν βρίσκεται κοντά στη γη, ο χρόνος κυλά πιο αργά. Όταν βρεθεί στην κορυφή ενός βουνού, ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα. Ο χρόνος έχει να κάνει με τη μάζα που έλκει το ρολόι. Στην επιφάνεια της θάλασσας είναι μικρότερη απο την κορυφή ενός βουνού.
Στο εσωτερικό της μαύρης τρύπας κατα τον Αινστάιν τα πάντα συμπιέζονται σε απείρως μικρό σημείο άπειρης πυκνότητας.
Η κβαντική θεωρία, όμως, ακυρώνει τους απειρισμούς. Δεν υπάρχει άπειρο. Υπάρχει ένα πολύ μικρό σημείο (κλίμακα Πλάνκ) μέχρι το οποίο μπορεί να πιεστεί το σύμπαν. Στο σημείο εκείνο η ύλη αναπηδά απο την υψηλή πίεση της κβαντικής βαρύτητας. Αυτή η αναπήδηση είναι η αρχή της έναρξης μιας νέας διαστολής του σύμπαντος. Είναι η αρχή αυτού που αποκαλέσαμε Μεγάλη Έκρηξη. ¨Ενα νέο σύμπαν προέκυψε απο τον θανατο του παλιού το οποίο όταν έφθασε στην κλίμακα Πλάνκ η ύλη του αναπήδησε και άρχισε να διαστέλλεται.
Στο νέο αυτό σύμπαν θα υπάρχουμε και εμείς ως ύλη και ενέργεια.
Θα είναι ο νέος κόσμος στον οποίο θα ξαναυπάρξουμε και θα ξαναβρεθούμε.
Μέχρι τότε και όσον καιρό θα βρισκόμαστε σε αυτό το σύμπαν σας εύχομαι να περνάτε καλά. Και να θυμάστε πως τα άτομα αποκτούν υπόσταση όταν αλληλεπιδρούν.
Ελπίζω να μην σας ζάλισα.
Χρόνια πολλά, χαρούμενα, δημιουργικά, μέ ὑγεία κ. Σαββίδη. Οἱ φιλοσοφικές ἀναζητήσεις χρειάζονται κάποια ἡλικία καί ἐμπειρίες. Δέν ξέρω ἄν ἐξηγοῦνται ὅλα σάν κβαντικά, ἴσως μέ κάποια ἀναλογική σκέψη μποροῦμε νά τά βροῦμε. ῾Η περιγραφή γιά τό σύμπαν εἶναι σάν τήν περιγραφή τοῦ σπόρου πού ἔχει συγκεντρωμένα μέσα του ὅλα αὐτά πού χρειάζεται γιά νά ἀναπτυχθεῖ κάποιο δένδρο. Καί ὑπάρχουν σπόροι πού ξαναφυτρώνουν, ὑπάρχει δηλαδή συνέχεια. ῾Η ἀλληλεπίδραση δημιουργεῖ ἐμπειρίες, μνῆμες, ἀλλά ὑπάρχουν καί τά προσωπικά στοιχεῖα, τά ταλέντα, βάσει τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος δημιουργεῖ καί ἀφήνει τό προσωπικό στίγμα του. ῾Ο κάθε ἄνθρωπος εἶναι κάτι μοναδικό καί δέν γίνεται κάτι ἄλλο. ῾Η ψυχή δηλαδή εἶναι γεμάτη ἀπό ἐμπειρίες, μνῆμες, καί τά ἔργα μας. Ὅλα ὅσα ἔχουν συμβεῖ ἔχουν ἀφήσει ἴχνη ὑπαρκτά γύρω μας καί μέσα μας. Σέ συγκεκριμένο χρόνο καί χῶρο. ῾Υπάρχει χρόνος καί χῶρος, μποροῦμε νά τά βροῦμε στά ἱστορικά γεγονότα, στόν πολιτισμό, σέ ὅλα τά ἴχνη τοῦ ἀνθρώπου.
Χρόνια πολλα και καλά κ. Σαββίδη , πολύ χρήσιμη η προσέγγισή σας όπως και γενικά ο ιστότοπος που έχετε δημιουργήσει και ξεστραβωνει τον φουκαρά τον Έλληνα που δεν ξέρει τι του φταίει.
Ευχαριστούμε πολύ.
Νά ἐπισημάνω ὅτι τό σχόλιό σας μπῆκε ἐκ παραδρομῆς φαντάζομαι ὡς ἀπάντηση στό δικό μου σχόλιο, ἐνῶ κανονικά ἔπρεπε νά εἶναι ἀνεξάρτητο γιατί οἱ εὐχές σας ἀπευθύνονται στόν κ. Σαββίδη βέβαια καί ὄχι καί σέ ἐμένα.
Χρόνια πολλά κ Σαββίδη
Θερμές ευχές κι από μένα, αγαπητέ κ. Σαββίδη. Εύχομαι προ πάντων ΥΓΕΙΑ, διότι άνευ ταύτης, ουδέν δύναται γενέσθαι των δεόντων…
Χρόνια Πολλά!!! Και με έναν νέο κύκλο ζωής γεμάτο υγεία και φιλοσοφημένη αντίσταση στον κόσμο της φθοράς και της πνευματικής σαπίλας!
Σχετικά με την απουσία απείρου στο ανωτέρω κείμενό σας, ας σημειωθεί η ελληνική του σημασία ως του ακατάληπτου και απερίγραπτου Χάους: “εκεί όπου η ύλη αναπηδά…” δηλαδή χαίνει: ξεχυλίζει από τον εαυτό της. Α-πειρη Ουσία σημαίνει ότι είναι κάτι το άρρητο και το άφατο επειδή δεν επιδέχεται πείρας (εμπειρίας) αφού βρίσεκται έξω από τα όρια του χρόνου και του χώρου.
Η φιλοσοφία (και το παράγωγό της η Δημοκρατία ως Εκκλησία) γεννήθηκε σε μια κοινωνία όπου ο κόσμος “φαντασιακών σημασιών” της θεμελιώνεται στην παράσταση της Ύπαρξης ως ΚΟΣΜΟΥ με δύο όψεις: Το ά-Μορφο ΧΑΟΣ είναι η πίσω όψη και η Ομορφιά-Κάλλος των Μορφών η μπροστινή.
Ακόμα και στη δημοτική μας ποίηση η Ύπαρξη είναι ένα Βουνό όπου η μπροστινή όψη, της κβαντικής δημιουργίας είναι ο τόπος του Ανθρώπόυ, ενώ η πίσω είναι της “λίμνης το θεριό”. Ο τόπος όπου γίνεσαι Άνθρωπος δεν είναι το μέρος της “καταχνιάς” στις ρίζες του βουνού. Η αληθινή πραγματικότητα είναι το κβαντικό “άκτιστο” όχι το “κτιστό” της αισθητικής εμπειρίας. Εκεί ισχύει το αριστεύειν=αθανατίζειν, εκεί ισχύει η Ανθρωπιά.
Χρόνια Πολλά με υγεία, δημιουργικότητα και κάθε ευτυχία και χαρά κύριε Σαββίδη, αγαπητέ Παντελή. Το άρθρο σου, αν μου επιτρέπεται, εσχατολογικό μεν, ωστόσο όμως αισιόδοξο και φιλοσοφημένο.