του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η αιφνίδια παραίτηση Διακόπουλου, θεωρείται μια εξόχως αρνητική εξέλιξη και οι συνέπειές της αναμένεται να είναι αλυσιδωτές…
Ο λόγος φυσικά δεν είναι το θεσμικό κενό που δημιουργείται τυπικά εξ αιτίας αυτής της παραίτησης. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή του διορισμού του, εμείς ΔΕΝ συμμεριστήκαμε τις σχετικές τυμπανοκρουσίες που τον συνόδευσαν. Αντιθέτως, θεωρήσαμε την συγκεκριμένη κίνηση πολιτικά άστοχη και διαχειριστικά αποπροσανατολιστική, ενταγμένη απόλυτα στην συγκεντρωτική λογική από την οποία διακατέχεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας, το οποίο αρνείται (για την ακρίβεια δεν του επιτρέπεται) να αποσυνδέσει ακόμη και τα κορυφαία προβλήματα Εθνικής Ασφάλειας από την αδιέξοδη και παθητική λογική του «κώδικα συμμαχικής διαχείρισης» και να τα ενσωματώσει στο δυναμικό περιβάλλον μιας ολοκληρωμένης και πλήρως επικαιροποιημένης Εθνικής στρατηγικής.
Κάτι τέτοιο άλλωστε εάν συνέβαινε, θα συνιστούσε ριζική μεταστροφή στην κυρίαρχη αντίληψη για την διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων και ως τέτοια ΔΕΝ θα μπορούσε να αρκεστεί στο ημίμετρο ενός προσωποπαγούς και αμφιλεγόμενου διορισμού ενός ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΟΥ συμβούλου, αλλά θα επέβαλε εκ των πραγμάτων την θεσμοθέτηση ενός ΠΛΗΡΟΥΣ και απολύτως λειτουργικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) με συγκεκριμένες αρμοδιότητες και απολύτως κατοχυρωμένο ρόλο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι συνέπειες αυτής της παραίτησης θα είναι αλυσιδωτές και αυτό για τέσσερις πολύ συγκεκριμένους λόγους:
- ΠΡΩΤΟΝ: Γιατί αποσυμβολίζει πλήρως και μέσα σε έναν ορυμαγδό πολύ σημαντικών εξελίξεων, τον συγκεκριμένο θεσμό, αποκαλύπτοντας και πιστοποιώντας ταυτόχρονα, ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας, επιμένει να διαχειρίζεται μια πολύ σοβαρή κρίση, με το βλέμμα στραμμένο στις συμμαχικές ισορροπίες και στα φοβικά του σύνδρομα, υλοποιώντας εντολές τρίτων και όχι σταθμίζοντας πραγματικά δεδομένα και πραγματικές προκλήσεις με κριτήρια αμιγώς επιχειρησιακά – επιτελικά και χωρίς να παγιδεύεται σε σκοπιμότητες που συνιστούν ανεπίτρεπτες εθνικές «εκπτώσεις».
- ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Γιατί αναλώνει πλήρως και με τρόπο αιφνίδιο, το όποιο επικοινωνιακό κεφάλαιο εξοικονομήθηκε, τόσο από την διαχείριση ορισμένων επιμέρους περιστατικών και παραμέτρων που συνθέτουν την αλυσίδα της ευρύτερης τουρκικής κλιμάκωσης, όσο και από την καθολική διαχείριση της εν εξελίξει κρίσης στο σύνολό της.
- ΤΡΙΤΟΝ: Διότι στην πιο ακατάλληλη χρονική συγκυρία, ενεργοποιεί μηχανισμούς εσωστρέφειας και μίζερης των πραγμάτων προσέγγισης. Πρωτίστως όμως διότι επισημοποιεί όλα εκείνα που ενώ θα έπρεπε, τελικά ΔΕΝ θα γίνουν, και τα οποία είναι άκρως απαραίτητα προκειμένου να αναβαθμίσουν ουσιαστικά τον ρόλο και τον λόγο της χώρας εν όψει εξελίξεων και ενώ λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις για τη ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά. Και βεβαίως…
- ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Διότι επιβεβαιώνει με τρόπο πραγματικά τραγικό, πως η επιλογή της πολιτικής ηγεσίας, είναι η διαχείριση του ψεύδους έναντι των πολιτών. Ψεύδη για τις προθέσεις της… Ψεύδη για τις συνέπειες των επιλογών του αντιπάλου… Ψεύδη για τις υπαναχωρήσεις στις οποίες σύρεται και τις σκοπιμότητες τις οποίες πειθαναγκάζεται να υπηρετήσει… Ψεύδη για τις πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις με τις οποίες σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη η χώρα… Ψεύδη… Ψεύδη… Ψεύδη… Ψεύδη και καταφανή πολιτική ανεπάρκεια είναι αυτά που μπορεί ανεπιφύλακτα να της καταλογίσει ο οποιοσδήποτε και η συγκεκριμένη παραίτηση έρχεται απλώς να τα επιβεβαιώσει…
Είναι λοιπόν φανερό ότι οι πρωταγωνιστές που δρομολόγησαν αυτήν την πολύ αρνητική εξέλιξη με την οποία σήμερα γελά σύμπασα η Τουρκία, ελέγχονται και μάλιστα σοβαρά, όχι μονάχα για την προσπάθειά τους να αποκρύψουν από τον λαό την ήττα επί του πεδίου την οποία υπέστη η χώρα, αλλά ΚΑΙ για την σκοπιμότητά τους, όπως ΚΑΙ για τον καθ’ όλα αμφιλεγόμενο ρόλο τους. Όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν άλλωστε την επόμενη περίοδο, θα είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά…
Η παραίτηση Διακόπουλου, και όλα όσα συνθέτουν το επιβαρυμένο φορτίο αυτής της εξέλιξης, πραγματοποιείται σε μια συγκυρία κατά την οποία:
- Η ελεγχόμενη και σε κάθε περίπτωση προσωρινή αποκλιμάκωση που απέσυρε προς στιγμήν το συγκρουσιακό κλίμα στο Αιγαίο από τα πρωτοσέλιδα, ΔΕΝ είναι παρά η αναγκαία πίστωση χρόνου την οποία χρειάζονται ΤΟΣΟ οι «σύμμαχοι», προκειμένου να οργανώσουν καλύτερα τις πιέσεις τους σε βάρος της χώρας, ΟΣΟ ΚΑΙ ο Ερντογάν, προκειμένου να περάσει στο επόμενο αναβαθμισμένο επίπεδο της επιθετικότητάς του.
Με τις δηλώσεις του άλλωστε υπήρξε αρκούντως αποκαλυπτικός: «Όπως σκίσαμε πριν από έναν αιώνα τη συνθήκη των Σεβρών, έτσι και σήμερα δεν θα υποκύψουμε στις νέες Σέβρες που θέλουν να μας επιβάλλουν στην ανατολική Μεσόγειο», είπε χαρακτηριστικά τονίζοντας, μάλιστα, πως «ο αγώνας της Τουρκίας σε ανατολική Μεσόγειο και Λιβύη είναι ένας αγώνας για το μέλλον της».
- Η Αθήνα δυστυχώς ΔΕΝ αποκωδικοποίησε τα συμπεράσματα που προκύπτουν αντικειμενικά από τον τελευταίο γύρο της πολλαπλής κλιμάκωσης που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από τον Έβρο μέχρι το Λυβικό και από τους Βαλκανικούς προσεταιρισμούς μέχρι την απόλυτη εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, τόσο πρωτογενώς, όσο και δευτερογενώς αναφορικά με τον τρόπο που το χειρίζονται οι κατά τα λοιπά «σύμμαχοι» της χώρας.
Συνεχίζει να αντιλαμβάνεται την ανατροφοδοτούμενη ένταση, ως μια αντιπαράθεση το αποτέλεσμα της οποίας θεωρεί ότι θα κριθεί στα σημεία, σε ένα ποσοστό ενεργειακής συνεκμετάλλευσης και σε ορισμένα ανώδυνα γκρίζα «στίγματα» στο Αιγαίο, που θα διασφαλίσουν στην Τουρκία την πολυτέλεια για πρόσκαιρους επικοινωνιακούς πανηγυρισμούς. Αυτό πιστεύουν…
Η Αθήνα δυστυχώς επιμένει να μην θέλει να δει, πως ο ακρωτηριασμός και εν τέλει η γεωπολιτική κατάργηση της Ελλάδας ως μέγεθος που ασκεί πολιτική κυριαρχία στο παραδοσιακό γεωπολιτικό της αποτύπωμα, είναι όρος για την στρατηγική βιωσιμότητα του τουρκικού αναθεωρητισμού, και αν δεν τον αντιμετωπίσει ως τέτοιον, ασυμβίβαστα και με ανυποχώρητη αποφασιστικότητα, τότε τα πολύ χειρότερα είναι μπροστά.
Αυτός είναι και ο λόγος που το μεσοδιάστημα μεταξύ της κορύφωσης των εντάσεων, ΔΕΝ αξιοποιήθηκε δημιουργικά έτσι ώστε να βρει την χώρα…
- ΠΟΛΙΤΙΚΟΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ώριμη και ικανή να πάρει το συγκριτικό πλεονέκτημα και να το διαχειριστεί αποτελεσματικά τόσο στις διμερείς επαφές όσο βεβαίως και στα διεθνή φόρα…
- ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ δυναμωμένη και αποφασισμένη να διεκδικήσει ρόλο πρωταγωνιστικό σε ένα πλέγμα συμμαχιών ικανών να αντιμετωπίσουν επιθετικά τις προκλήσεις της επόμενης μέρας. Και…
- ΕΘΝΙΚΑ χειραφετημένη με ΟΡΑΜΑ, αδιαπραγμάτευτες ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ και εθνική ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ προκειμένου να διαχειριστεί τις υποθέσεις αλλά και τις προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη, ΚΑΙ μέσα στο πλαίσιο των «συμμαχικών» δομών.
Το δεύτερο ζήτημα λοιπόν το οποίο επιβεβαιώνεται, είναι η συνολική ανεπάρκεια (πολιτική και εθνική) του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί επιτελικά αλλά και με την απαραίτητη διορατικότητα, πάνω απ’ όλα όμως αποφασιστικά μια σύνθετη και διαρκή πρόκληση, το επόμενο κύμα της οποίας έχει προαναγγελθεί πως θα είναι παραγωγός πολλαπλών αποτελεσμάτων.
Το παρασκήνιο και οι υποτιθέμενα «υπερήφανες» επικοινωνίες του Έλληνα πρωθυπουργού, έστειλαν στους πάντες το λάθος μήνυμα και η παραίτηση Διακόπουλου ήρθε απλώς να το επιβεβαιώσει. Η Τουρκία κλιμακώνει τις απαιτήσεις της… Τα Τουρκικά μέσα μιλούν ακόμη και για την ανάγκη «να συγκροτήσουν οι Τούρκοι την δική τους κυβέρνηση στην Δυτική Θράκη»… Ο Ερντογάν υπόσχεται ειδήσεις συνταρακτικές… Και οι «ειρηνέμποροι» του Αμερικανοατλαντισμού – μηδέ και της ανεξάρτητης Ελβετίας εξαιρουμένης- μιλούν για «πακέτα» λύσεων, βγάζοντας στο σφυρί την γεωπολιτική προίκα της Ελλάδας και της Κύπρου, έναντι μιας μικρής περιόδου επίπλαστης ηρεμίας μέχρι να ανοίξει για τα καλά η όρεξη στο θεριό και να επανέλθει δριμύτερο για τα ρέστα…
Η ετοιμότητα για διάλογο – άρα και για συμβιβασμό – για την οποία καμαρώνει ο πρωθυπουργός και στελέχη της κυβέρνησής του, αυτό το οποίο προεξοφλούν είναι τα χειρότερα τα οποία είναι μπροστά.
Διαπραγμάτευση σημαίνει αντιπαραβολή αιτημάτων. Και η Ελλάδα δεν έχει αιτήματα. Και προφανώς δεν διαθέτει στρατηγική κατάλληλη να τα διαχειριστεί αποτελεσματικά. Μοναδική της έγνοια είναι να επιβεβαιώσει την ιδιότητα του καλού και πολιτισμένου συνομιλητή. Η Ελλάδα σε αυτόν τον διάλογο προσέρχεται αποφασισμένη να παραιτηθεί από κατοχυρωμένα δικαιώματα έναντι του μαξιμαλιστικού τουρκικού πακέτου απαιτήσεων, και αυτό είναι μια κατ’ εξοχήν αρνητική συνεισφορά, όχι μονάχα ως προς την διαχείριση των Εθνικών υποθέσεων, αλλά και απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο συνολικά.
