του Παντελή Σαββίδη
Με αφορμή την είσοδο χιλιάδων μεταναστών, καθημερινά, στην Ε.Ε. ο Γάλλος διανοούμενος και πολιτικός Ζάκ Αταλί μέμφεται τους ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για την ολιγωρία τους να καθιερώσουν ένα κοινό εξωτερικό δασμολόγιο αφήνοντας αυτήν τη μεγάλη αγορά “ανοιχτή σε όλα τα αρπακτικά από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού”.
Ο Αταλί αποδίδει το φαινόμενο στη εξάρτηση των περισσοτέρων χωρών απο τις ΗΠΑ, εταιρείες των οποίων αγοράζουν τις ευρωπαϊκές ναυαρχίδες και τις υποτάσσουν.
Θεωρεί, επίσης, την φιλελεύθερη εξύψωση του ανταγωνισμού ως κύριου χαρακτηριστικού της Ένωσης, επικίνδυνη διότι δεν επιτρέπει τις ευρωπαϊκές εταιρείες να ενωθούν και να διαδραματίσουν διεθνώς ένα οικονομικό παιχνίδι.
Λέει χαρακτηριστικά ότι οι ευρωπαϊκοί κανόνες ανταγωνισμού απαγορεύουν τις ευρωπαϊκές εταιρείες τηλεπικοινωνιών να ομαδοποιούνται, αφήνοντας περίπου πενήντα ευρωπαϊκούς φορείς να αντιμετωπίζουν πέντε αμερικανικούς παρόχους!
Την έλειψη συνοριακής κουλτούρας στην Ευρώπη ο Αταλί την μεταφέρει και στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού και σημειώνει πως η Frontex είναι εξαιρετικά αδύναμη να διαδραματίσει τον ρόλο της με αποτέλεσμα οι πρακτικές της “να είναι επαίσχυντες από την άποψη των δικαιωμάτων των προσφύγων, ιδίως με το να τους τοποθετεί σε αποτρόπαια στρατόπεδα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία και να είναι ένοχος για σκανδαλώδη συμπαιγνία με ομάδες τουρκικής και λιβυκής μαφίας”.
Προτείνει, τέλος, κάτι που και εμείς επαναλαμβάνουμε συχνά εδω: την δημιουργία μιας τελωνειακής διοίκησης, μιας αστυνομικής δύναμης και ενός κοινού στρατού. Αλλά διαπιστώνει πως είμαστε πολύ μακριά από αυτό.
Είμαστε πολύ μακρυά και όσο η ΕΕ δεν προχωρά σε κοινές πολιτικές ολοένα και περισσότερο δεν θα μπορεί να διαδραματίσει κανέναν ρόλο και θα παρακμάζει.
Οι BRICS χρησιμοποιούν ως έναν βαθό το διεθνές πρότυπο που καθιέρωσε η ΕΕ και προχωρούν. Σε λίγα χρόνια οι παγκόσμιες ισορροπίες θα έχουν μεταβληθεί και η ΕΕ αν δεν ακολουθήσει πολιτική ομοσπονδοποίησης θα επιστρέψει σε εθνικές πολιτικές αδύναμες να σταθούν στο νέο διεθνές περιβάλλον.
Η φάση του φιλελευθερου ακραίου ανταγωνισμού έχει παρέλθει. Καιρός να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε άλλα συστήματα διακυβέρνησης. Η ελεύθερη οικονομία και ο ανταγωνισμός απαιτούν και μια κρατική ισορροπία. Η ασυδοσία τους υπονομεύει τις κρατικές υπάρξεις με οποιαδήποτε μορφή.
Στις “Ανιχνεύσεις” μπορείτε να διαβάσετε δύο ενδιαφέροντα άρθρα:
Ένα του Ζακ Αταλί ΕΔΩ
Και ένα για τους BRICS ΕΔΩ
