Πριν μερικές ημέρες έγραψα, και δημοσιεύθηκε και στις στήλες αυτές, ένα σχόλιο με τίτλο “Ρηξικέλευθη πρόταση”.
Στην ουσία πρότεινα να βγει, με κάποιον τρόπο η Ελλάδα από την πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με την Τουρκία και να αφήσει τον χώρο γι αυτούς που βλάπτονται περισσότερο και από την Ελλάδα από μια εξέλιξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη. Όπως έγινε και στο Ελσίνσκι το 1999. (Εξηγούσα τι έγινε στο Ελσίνσκι, δεν χρειάζεται να επαναλάβω).
Οι δυνάμεις αυτές είναι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Ευρώπη, ενδεχομένως και άλλες μικρότερες.
Οι πολιτικοί, βεβαίως, όσοι καταλαβαίνουν από αυτά γιατί οι περισσότεροι δεν ξέρουν ούτε το Ελσίνσκι, αδιαφορούν για τέτοιες προτάσεις. Δεν τις ακούν.
Με άκουσε, όμως, ο καλός Θεός της Ελλάδας και οδήγησε τον Ερντογάν σε μια αντιπαράθεση με τη Γαλλία και, προσωπικά, τον Γάλλο πρόεδρο.
Αυτήν τη στιγμή στα πρωτοσέλιδα των διεθνών ΜΜΕ δεν προβάλλεται η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση αλλά η τουρκογαλλική.
Όπως και να το κάνουμε μια αντιπαράθεση της Τουρκίας με τη Γαλλία έχει μεγαλύτερη απήχηση στη διεθνή κοινή γνώμη από ό,τι της Τουρκίας με την Ελλάδα.
Είναι λυπηρό αυτό που συμβαίνει με τις επιθέσεις του Ερντογάν κατά του Μακρόν και της Γαλλίας και θα πρέπει να συμπαρασταθούμε και ως πολιτεία και ως κοινωνία στη Γαλλία της οποίας τα στρατηγικά συμφέροντα βρίσκονται εγγύτερα των ελληνικών.
Συμπαράσταση, όμως, στον Γάλλο πρόεδρο θα αναγκαστεί να επιδείξει ολόκληρη η Ευρώπη, ακόμη και η Μέρκελ διότι άλλο Γαλλία και άλλο Ελλάδα.
Ο Ερντογάν, ο οποίος επιτίθεται με χυδαίο τρόπο κατά των ομολόγων του (Ναζί, ψυχασθενείς κλπ) προσβάλλεται μόλις ένα ΜΜΕ ή κάποιος Ευρωπαίος πολιτικός του αποδώσει ανάλογους χαρακτηρισμούς. Και προσφεύγει στην τουρκική δικαιοσύνη.
Οι διαφαινόμενες εξελίξεις (εκλογές στις ΗΠΑ, τουρκική οικονομία, Κίνημα Ισλαμικής Αδελφότητας και αξιοποίησή του από την Τουρκία, κίνδυνος απώλειας της εξουσίας στις τουρκικές εκλογές το 2023, κλπ, καθιστούν επικίνδυνη την Τουρκία του Ερντογάν η εξουσία του οποίου συντίθεται από κόμματα που αρχίζουν από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. (Δεν είναι τυχαίο που ο Μελανσόν στη Γαλλία υποστηρίζει τους ισλαμιστές κατά του Γάλλου προέδρου).
Ολόκληρη η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα αποσταθεροποιηθεί. Ο Ερντογάν αν χάσει τις εκλογές θα έχει την τύχη του Μεντερές. Γι αυτό θα κάνει τα πάντα να μην τις χάσει. Και μέσα στα πάντα είναι η αξιοποίηση του ισλαμικού κινήματος. Θα προσπαθήσει να ξεσηκώσει όλον τον μουσουλμανικό κόσμο ο οποίος, δυστυχώς, ακόμη και στις ήπιες μορφές του (Ιορδανία, Κουβέιτ) τον ακολουθεί.
Γι αυτό η Ευρώπη δεν μπορεί να μην έχει διαμορφώσει πολιτική αντιμετώπισής του και να μην είναι ομόφωνη αυτή η πολιτική. Αφήστε την απαξιωμένη Ελλάδα. Τώρα στην πρώτη γραμμή βρίσκεται η ευυπόληπτη Γαλλία.
Ειδικά το Κουβέιτ λησμονεί ότι υπάρχει, ακόμη ως χώρα επειδή εισέβαλαν το 1990 στο Ιράκ συμμαχικές δυνάμεις υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και ανάγκασαν τον Σαντάμ να αποσυρθεί από τη χώρα (Κουβέιτ).
Δεκατρία χρόνια μετά, το 2003 μια άλλη εισβολή των αμερικανών λόγω των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου, συνάντησε την άρνηση της τουρκίας να την διευκολύνει απο Βορράν, κάτι που δυσκόλεψε τις επιχειρήσεις.
Τώρα το Κουβέιτ συμπαρίσταται στην έκκληση της Τουρκίας για μποϋκοτάζ στα γαλλικά προϊόντα.
Αλλά, όλα εδώ πληρώνονται.
Είδατε ότι με το να μη σηκώνουμε το γάντι μετά τον Έβρο που μας πετούσε μέχρι τώρα ο κ.Ερντογάν-αν και μερικοί συνέλληνες το συνιστούσαν και ακόμη το συνιστούν-με μόνη την λεκτική ,αλλά ουσιαστική συμπαράσταση της Ευρωπαικής Ενώσεως ,καταφέραμε όχι ακόπως φυσικά- να καταστήσουμε τις μέχρι τώρα Ελληνοτουρκικέ Τουρκοκυπριακές διαφορές σε βαθειά Ευρωτουρκικές και μετά τις Αμερικανικές εκλογές σε Αμερικανοτουρκικές ,ασχέτως ποιος θα εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ο κ.Ερντογάν θα υποστεί ταπεινωτική ήττα γιαυτήν την υπερεπέκταση της εξωτερικής πολιτικής του ,γιατί ”πήρε πολλά καρπούζια στην μασχάλη του”.
Έξυπνα πάντως δεν μπήκαμε μαζί του στο φρενοκομείο ούτε εξ αιτίας μας άνοιξε ο ασκός του Αιόλου ,κάτι που μάλλον περίμεναν και περιμένουν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μαζί του αυτοί ,τους οποίους τώρα καθυβρίζει.
Ελπίζεται τώρα να παύσουν και οι δικοί μας ”φιλοπόλεμοι” να κατηγορούν την σημερινή κυβέρνηση για φοβική στάση της. ”Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό”. ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940.
Το ’90 το Ιρακ εισεβαλε στο Κουβειτ, και απο τον Ιανουαριο ως τον Μαρτιο του ’91 διεξηχθη η επιχειρηση “Καταιγιδα της Ερημου” για την εκδιωξη του απο το Κουβειτ