Η πολιτική του κατευνασμού

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

της Ευμορφίας Δημητρακοπούλου

Από την αποδοχή της ήττας-Defeatism έως την ευχή της ήττας-Porazhentsi, υπάρχουν ελαφρές διαφοροποιήσεις, που συναντώνται συνήθως σε οπαδούς της «θεωρίας των μικρών κρατών». Ευτυχώς, ο Επαμεινώνδας στα Λεύκτρα δεν έκανε τέτοιες σκέψεις.

Μετά την μεγαλύτερη αιματοχυσία στην Ευρώπη «ο πόλεμος που θα τελείωνε όλους τους πολέμους», όπως είπε ο πρόεδρος Γουίλσον έμεινε ευχή. Το κράτος που επί αιώνες προκάλεσε τις βιαιότερες συγκρούσεις απειλούσε ξανά. Κουρασμένοι και αφελείς Βρετανοί και Γάλλοι επέλεξαν να ενδώσουν στις απαιτήσεις του Χίτλερ για να γλυτώσουν τα χειρότερα. Αγνοούσαν την ιστορία. Η πολιτική του κατευνασμού έχει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Την αποθράσυνση. Όπως το περιέγραψε ο Τσώρτσιλ «η μοχθηρία των φαύλων ενισχύθηκε από την αδυναμία των ενάρετων. Θα δούμε πώς οι συμβουλές σύνεσης και αυτοσυγκράτησης μπορούν να γίνουν οι πρωταρχικοί παράγοντες θανάσιμου κινδύνου, πώς η μέση οδός που υιοθετήθηκε από την επιθυμία για ασφάλεια και ήσυχη ζωή μπορεί να οδηγεί κατευθείαν στην καταστροφή» (W. Churchill, The Second World War, The Gathering Storm, σ. 16).

Η αποφυγή του πολέμου με την διπλωματία και τις διαπραγματεύσεις ουδέποτε κατέληξε σε «έντιμη ειρήνη». Όταν ένα κράτος καταλήγει να διαπραγματεύεται την επικράτειά του, διακινδυνεύει την ύπαρξη του. Ουδείς επιθυμεί τον πόλεμο, αλλά κάποιες φορές είναι η μόνη επιλογή.

Δεν είναι τυχαία η στιγμή που η Τουρκία επέλεξε να αρμενίσει στο Αιγαίο. Η γερμανική προεδρία της ΕΕ της έδωσε φτερά. Γερμανία και Τουρκία είναι δυο αναθεωρητικές δυνάμεις για τις οποίες πολλοί προειδοποίησαν ότι παραπλανούν.

Το 1877, παραμονή του συνεδρίου του Βερολίνου, το βιβλίο του Edward Freeman “The Ottoman Power in Europe”, αναφερόταν στο αιώνιο ανατολικό ζήτημα. Θεωρούσε την παρουσία του Τούρκου στην Ευρώπη τυχαίο γεγονός, που όμως συνεχιζόταν για 500 χρόνια. «Είναι κάτι παράξενο, ανώμαλο, σε αντίθεση με το γενικό σύστημα της Ευρώπης, κάτι που κρατά το σύστημα πάντα εκτός λειτουργίας, κάτι που προκαλεί  συνεχείς επιπλοκές. Όπου υπάρχει ένοπλος Τούρκος, δεν υπάρχει τάξη, γιατί η παρουσία του σημαίνει την διάπραξη κάθε μορφής εκτροπών χωρίς τον φόβο της τιμωρίας».

Το ότι η Τουρκία είναι ασύμβατη με έννοιες όπως δημοκρατία και ειρήνη διαπίστωσε και ο ρώσος πολιτικός Pavel Milyoukov. Το 1916, σε διάλεξη στο Cambridge, είπε στο ακροατήριο ότι η Τουρκία του Μουσταφά Κεμάλ δεν διέφερε από την παλιά οθωμανική διοίκηση. Το πρόβλημα των διαφορετικών εθνοτήτων που ζούσαν στην επικράτειά της το έλυσε δια της εξολοθρεύσεως και της τουρκοποίησης.

Επρόκειτο για λάθος του Μπαλφούρ το 1919 που νόμιζε ότι «η Γερμανία είχε μετανοήσει και ήταν πλέον ένα διαφορετικό έθνος». Οι ΗΠΑ θεωρούσαν ότι Γερμανία και Τουρκία μετά τον Β΄ΠΠ θα αποτελούσαν ανάχωμα στον κομμουνισμό. Δεν κατάλαβαν. Ήταν δεδομένο ότι ο επεκτατισμός θα εκδηλωνόταν σύντομα με ένταση. Ορισμένοι πολιτικοί έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα των εκχωρήσεων. Ο συμβιβασμός σήμερα λέγεται ψυχραιμία.

Ευμορφία Δημητρακοπούλου

 

 

 

 

 

 

 

 

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα