του Παντελή Σαββίδη
Φωτογραφία αρχείου
Σε άρθρο του στο Foreign Policy ο σημαντικός τουρκοσουηδός δημοσιογράφος Αμπντουλάχ Μποζκούρτ γράφει ότι οι ΗΠΑ κρατούν την Τουρκία μακρυά απο σημαντικές υποθέσεις, όπως και η τρέχουσα στη Μέση Ανατολή.
Είναι εμφανής η περιθωριοποίηση της Τουρκίας απο τις προσπάθειες να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις και αυτό οφείλεται στην αμερικανική δυσπιστία απέναντι στην Άγκυρα.
Ο Μποζκούρτ αναφέρει σειρά λόγων γι αυτή την δυσπιστία και επιπτώσεων στις διμερείς σχέσεις (αποκλεισμός της Τουρκίας απο την διαδικτυακή σύνοδο για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, S-400, αποκλεισμός του Ερντογάν απο την έκτακτη συνάντηση ηγετών του ΝΑΤΟ στην Ινδονησία λόγω ουκρανικού, κυρώσεις σε τουρκικές εταιρείες, αποκλεισμός απο F-35, κατάρριψη τουρκικού drone στη Συρία κλπ) και υπογραμμίζει πως το αποτέλεσμά της [της δυσπιστίας] ήταν κατά την απομάκρυνση Αμερικανών υπηκόων από το Ισραήλ μετά τις επιθέσεις της Χαμάς, αντί να χρησιμοποιηθεί η Τουρκία, για τη μεταφορά των πολιτών των ΗΠΑ σε ασφαλές μέρος χρησιμοποιήθηκαν η Κύπρος και η Ελλάδα.
Ήταν ο Μπλίνκεν που δεν επισκέφθηκε την Τουρκία κατά την περιοδεία του σε πρωτεύουσες χωρών της περιοχής και όχι η άρνηση τούρκων αξιωματούχων να τον δεχθούν, όπως δήλωσε ο υπαξιωματικός του τουρκικού στρατού και νυν υπουργός εξωτερικών Χακάν Φιντάν με κομπορρημοσύνη. “Είχα δουλειά και δεν μπόρεσα να τον δεχθώ”, είπε ο αιματοβαμμένος με το αίμα ομοεθνών του κούρδος εξωμότης, σε τούρκους δημοσιογράφους Χακάν Φιντάν.
Η εικόνα που μας ενδιαφέρει είναι ότι με την αλαζονική πολιτική της η Τουρκία απομονώνεται στην περιοχή παρά τις προσπάθειές της να μεσολαβήσει διότι όπως εκτιμούν οι αμερικανοί “δεν έχει να φέρει και τίποτε στο τραπέζι”.
Σε ό,τι μας αφορά, η επόμενη ημέρα δεν θα είναι και τόσο ευνοϊκή για την Τουρκία διότι οι θέσεις που παίρνει είναι άκρως ενοχλητικές για την δύση και η εμπιστοσύνη, πλέον, εξέλιπε.
Βεβαίως, υπάρχουν χώρες όπως η Γερμανία των οποίων η σύγχρονη ιστορική πορεία ταυτίστηκε με της Τουρκίας (γενοκτονία Αρμενίων και Ελλήνων της Ανατολής Α και Β Παγκόσμιοι Πόλεμοι) αλλά το ειδικό βάρος του Βερολίνου έχει μειωθεί στην Ε.Ε. και στην περιοχή.
Γι αυτό οποιαδήποτε πρόθεση της κυβέρνησης, λόγω φοβικού συνδρόμου να κάνει υποχωρήσεις σε θέματα κυριαρχίας απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να επανεξετασθεί υπο το φως των νέων δεδομένων.
Η διευκόλυνση, δε, που παρείχε-και μπορεί να παράσχει- η Κύπρος στην Δύση λόγω των μεσανατολικών εξελίξεων πρέπει να κάνει τις δυτικές δυνάμεις να σκεφθούν πως η ενίσχυση της κρατικής οντότητας του νησιού με ένα ενιαίο κράτος με ισχυρές κεντρικές αρμοδιότητες και την απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων είναι μονόδρομος για τη Δύση.
Η αντιπαράθεση Δύσης Ανατολής μεταφέρεται σε μια γραμμή που τέμνει την Μέση Ανατολή και γι αυτό, ίσως, πρέπει να εξετασθεί η αίτηση ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ με την προϋπόθεση μιας δίκαιης λύσης στο κυπριακό.
Η κυβέρνηση δεν πρέπει, επίσης, να απωλέσει το κεκτημένο των καλών σχέσεων με τις αραβικές χώρες (της παλαιστινιακής Αρχής συμπεριλαμβανομένης) και των βελτιωμένων σχέσεων με το Ισραήλ. Χωρίς να το επιδιώξει και χωρίς να μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες, ίσως κληθεί να βοηθήσει.
Η καταδίκη της επίθεσης της Χαμάς, η υποστήριξη του δικαιώματος του Ιραήλ να αντιδράσει στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και η καταδίκη μιας ισοπεδωτικής εισβολής στη Γάζα και η υποστήριξη της έναρξης διαδικασιών για εξεύρεση λύσης δύο κρατών, είναι ένα πλαίσιο που μπορεί να αναγνωρισθεί απο όλους στην περιοχή και διεθνώς.
Θα ωφελήσει τους λαούς και τις χώρες της περιοχής και θα αναγνωρισθεί και ως ελληνική συμβολή.
Δεν είναι μόνον η αμερικανική δυσπιστία, αλλά και η ισραηλινή. Το Ισραήλ δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί την Τουρκία σαν διαμεσολαβητή, όπως αφελώς ονειρεύεται ο Ερντογάν, διότι δεν είναι Ελλάδα, που δέχεται την Γερμανία ως διαμεσολαβητή στα ελληνοτουρκικά και μάλιστα κατ’ εντολήν.
Η Τουρκία πληρώνει το ”αγέρωχο” ύφος του λαϊκιστή κ. Ερντογάν ,για ανεξάρτητη τουρκική πολιτική έναντι και των Αμερικανών- σαν την δική μας ανεξάρτητη ελληνική πολιτική του δικού μας Ανδρέα στην 10ετία 1974/84 (συμπτωματικά και αυτός εναντίον των Αμερικανών )-που θα συνεχιστεί γιατί δεν έχει ακόμη σοβαρή αντιπολίτευση ,όπως εμείς τότε.
Εμείς- όπως με τις τρείς μονοκομματικές κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας (Κων/νου Μητσοτάκη, Κώστα Καραμανλή και Κυριάκου Μητσοτάκη)από το 1981- πιεζόμαστε αλλά δεν υποχωρούμε σε κυριαρχικά δικαιώματα και εθνικά δίκαια και γιαυτό ασφαλέστατα δεν θα κάνει υποχωρήσεις και τώρα, που μάλιστα περιθωριοποιείται η Τουρκία.
ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΤΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΝ ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ;;;.
Υ.Γ Για τα ανησυχητικά φαινόμενα της ταχΑριστεράς του Σύριζα -που είναι Αξιωματική Αντιπολίτευση και τον ακολουθούν ακόμη πολλοί Έλληνες πότε θα ασχοληθούμε;;;.