Massimo Franco Corriere della Sera
Η Ιταλία στρίβει απότομα προς τα δεξιά, υπακούοντας στις προβλέψεις. Και θέτει στο αρχείο έναν κόσμο, και ίσως περισσότερους από έναν. Οι πρώτες εκλογές μετά την πανδημία, με μια Βουλή μειωμένη κατά ένα τρίτο, ανταμείβουν την Τζόρτζια Μελόνι που ηγείται της παράταξής της. Επιβεβαιώνουν την κρίση του Δημοκρατικού Κόμματος και της αριστεράς, ειδικά από τη στιγμή που το κόμμα του Ενρίκο Λέτα παρέμεινε κάτω από το ψυχολογικό όριο του 20% αργά το βράδυ: ένα αποτέλεσμα που, εκτός από μια σύγκρουση με τον γραμματέα, θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στο μέλλον αυτού του ίδιου του κόμματος, επιστρέφοντας στο ιστορικό χαμηλό του 2018. Και ξαναβρίσκουν έναν λαϊκισμό του Γκρίλλο περισσότερο από το μισό, είναι αλήθεια, σε σύγκριση με τον θρίαμβο πριν από τέσσερα χρόνια. Αλλά το M5S (Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Γκρίλλο) ήταν ικανό για έναν τελικό μετασχηματισμό της «Νότιας Λίγκας».
Έχει γίνει να ξεχαστεί μια κυβερνητική θητεία με όλους, εκτός από τη Μελόνη. Τέλος, προτείνεται ένας τρίτος κεντρώος πόλος κάτω από τις φιλοδοξίες του να φτάσει το 10%. Αυτός είναι ο πρώτος κόσμος που η 25η Σεπτεμβρίου πέταξε στη γωνία, υπονομευμένος από καυγάδες και, σχεδόν, εκ γενετής ναρκισσισμούς.
Όμως, ο δεύτερος κόσμος που διαταράσσεται από τις κάλπες είναι αυτός της ισορροπίας στην κεντροδεξιά. Από χθες, ο συνασπισμός που επί δεκαετίες βλέπει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι ως πολιτικό, εκλογικό και πολιτιστικό φάρο, έχει νέα ηγεσία. Η ίδια η Λίγκα, η οποία το 2019 φαινόταν ικανή να αντικαταστήσει τον Μπερλουσκόνι, υποχώρησε εμφανώς: η FI (Fortza Italia, Μπερλουσκόνι) εμφανίστηκε σχεδόν σε συνδυασμό με ένα κατηφορικό καρότσι. Κορυφαίο σε αυτό που σήμερα είναι κεντροδεξιά είναι το κόμμα των “Αδελφών της Ιταλίας”. Και σε αυτό το σημείο η Μελόνι είναι ο φυσικός υποψήφιος για να διαδεχθεί τον Μάριο Ντράγκι στο Palazzo Chigi.
Θα υπάρχει χρόνος να αναλυθεί η αστάθεια του ιταλικού εκλογικού σώματος: το γεγονός ότι το 2018 η Μελόνι είχε 4,3 τοις εκατό των ψήφων και απο χθες, έξι φορές περισσότερους. Ή ότι η Λίγκα με πάνω από το 30 τοις εκατό μόλις πριν από δυόμισι χρόνια βρίσκεται τώρα κάτω από το 10 τοις εκατό. Όσο για τον Μπερλουσκόνι, το αστέρι του, λάμπει κατά διαστήματα και μειώνεται εδώ και αρκετό καιρό. Αλλά η Forza Italia παραδόξως βρίσκει στον εαυτό της έναν αποφασιστικό σχηματισμό της κεντροδεξιάς.
Η περαιτέρω αύξηση της αποχής έχει ξεπεράσει ανησυχητικά τις προβλέψεις, με άνω του δέκα τοις εκατό στο νότο.
Το ποσοστό των ψηφοφόρων μειώθηκε επίσης λόγω μιας εκλογικής εκστρατείας που δεν ήταν παρά αποκαρδιωτική και μέτρια. Αλλά υπάρχουν περισσότερα, προφανώς.
Όσον αφορά τις έδρες, χάρη στα λάθη της αριστεράς και το αμφιλεγόμενο εκλογικό σύστημα που ήθελε ο Ματέο Ρέντσι όταν ήταν γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος, η νίκη είναι αδιαμφισβήτητη.
Στο επίπεδο των επιμέρους πολιτικών δυνάμεων, ωστόσο, με εξαίρεση τις FdI, (Fratelli d’Italia, Αδέλφια της Ιταλίας) η συντριβή παραμένει εμφανής: Oιωνός ενός συστήματος που δεν μπορεί να οριστεί, ακόμη, ως σταθεροποιημένο, επειδή φαίνεται προορισμένο να παράγει νέες ηγεσίες, νέες συσπειρώσεις και ίσως κάποια απόβλητα σε μια προοπτική. Το θέμα του αντίκτυπου που θα έχει αυτή η αλλαγή εποχής σε διεθνές, και κυρίως ευρωπαϊκό επίπεδο, παραμένει απτό.
Η παράδοση, όταν γίνει, τον Νοέμβριο, μεταξύ του Πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι και της Μελόνι, της πρώτης γυναίκας που κατέλαβε τη θέση, θα συνεπάγεται κόστος στην εικόνα και την αντίληψη για τη χώρα στο εξωτερικό. Δεν μπορεί να αγνοηθεί ότι εκτός των συνόρων μας η νέα φάση παρατηρείται ως άγνωστη και από κάποια καγκελαρία ακόμη και ως τραύμα. Υπάρχει φόβος για ένα φαινόμενο ντόμινο στις συμμαχίες της ηπείρου, με μια κυριαρχία που αναβιώνει από τα ιταλικά αποτελέσματα, τα οποία ακολουθούν αυτά της Σουηδίας και ένα “θετικό αίσθημα”προς τη Ρωσία λόγω της παρουσίας της Λέγκα και της Fortza Italia στον συνασπισμό. Θα εξαρτηθεί πολύ από την εσωτερική ισορροπία δυνάμεων.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, θα χρειαστούν περίπου δύο μήνες για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Όμως η κατεύθυνση της πορείας θα γίνει ήδη κατανοητή από τον τρόπο με τον οποίο θα γίνουν οι επιλογές για την κορυφή της Βουλής. από τις πρώτες εξόδους των νικητών για τις σχέσεις με την Ευρώπη και τις κυρώσεις κατά του καθεστώτος του Βλαντιμίρ Πούτιν. Παραδόξως, η μεταβατική φάση θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την επόμενη διαδρομή περισσότερο από όσο νομίζετε. Έργο του συνασπισμού θα είναι πρώτα απ’ όλα να αναιρέσει τις υποψίες σε σημείο προκατάληψης. Είναι ζήτημα διασφάλισης μιας μετάβασης που προσφέρει συνέχεια στην οικονομική πολιτική και στη διεθνή θέση της Ιταλίας.
Υπάρχει ελπίδα για ένα τράνταγμα ευθύνης, μετά από εβδομάδες καλπάζουσας δημαγωγίας, σχεδόν περιζήτητης σύγκρουσης και εργαλειακών επιθέσεων στην εθνική ενότητα. Είναι λογικό να το περιμένουμε από όσους έχουν επιβραβευτεί από το εκλογικό σώμα όπως η Τζόρτζια Μελόνι και από τους συμμάχους της που μπορεί να είναι απογοητευμένοι με το αποτέλεσμα αλλά βρίσκονται στην εξουσία χάρη σε αυτήν.
Και είναι επίσης απαραίτητο να αναρωτηθούν αυτοί- που τώρα που οι κάλπες και η χώρα έχουν εκφραστεί, έχουν καθήκον να αναγνωρίσουν την ήττα, να αναλύσουν τους λόγους της και να συνεργαστούν- από την αντιπολίτευση, για το καλό μιας Ιταλίας που έχει τρομερά ανάγκη. Και αγωνιά για αληθινή ενότητα. . Θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε μια δημοκρατική ψήφο και να διαγράψουμε την ιδέα ότι η 25η Σεπτεμβρίου αντιπροσωπεύει μια επικίνδυνη οπισθοδρόμηση και όχι μια άλλη ευκαιρία: ακόμα κι αν υπονομευόταν από προβλήματα που ο Ντράγκι και η κυβέρνησή του είχαν αρχίσει να επιλύουν.
