AΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Δύο τινά συμβαίνουν: ή τα Kάτλερς πουλάνε ψεύτικες σαιζ λονγκ, ή πάχυνα. Συμφέρει να πιστέψουμε το πρώτο. Ντροπή σας Kάτλερς! Και την αγόρασα γιατί είχε ωραίο σχέδιο (η αλήθεια είναι ότι έτριζε εξ αρχής, αλλά υπέκυψα στο πάθος μου για το ωραίο). Με κάτι τέτοια, που συμβαίνουν μόνο σε μένα δεν πρόκειται ποτέ να γίνω συγγραφέας. Ήμουν έτοιμη να καθίσω στη σαιζ λονγκ πλάι στο ψωραλέο γιασεμί μου και να απολαύσω μία από τις τελευταίες ανθρώπινες νύχτες (ήδη άρχισαν να εμφανίζονται οι φριχτοί τύποι με τα γύφτικα τραγούδια στη διαπασών που στρογγυλοκάθονται στο φανάρι και δεν λεν να ξεκινήσουν…). Ήμουν έτοιμη λοιπόν να φιλοσοφήσω περί ιστορίας και περί των δυσκολιών μιας σοβαρής έρευνας (γράφει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του κι άντε να τους ξεμπλέξεις), ήμουν έτοιμη να επιτεθώ στις ξένες εφημερίδες που δεν ντρέπονται να είναι σχεδόν ελληνικές, με ράδιο αρβύλα και χαρτζηλικώματα από πρεσβείες, ήμουν έτοιμη να καταγγείλω τις λέξεις «ταυτότητες», «ενσωμάτωση» και ”gender”, που πρέπει απαραιτήτως να σκορπίσω μέσα στο κείμενο για να μην με περάσουνε για αγράμματη και για χωριάτα και τότε βρέθηκα αγκαλιά σχεδόν με το ψωραλέο γιασεμί, με τη σαιζ λονγκ όχι κολλάρο αλλά ζώνη οπωσδήποτε, με τον υπολογιστή στα χέρια σαν δίσκο σερβιρίσματος και τη μονότονη αυθόρμητη κραυγή «μόνο σε μένα συμβαίνουν αυτά». Ευτυχώς που οι υπόλοιποι κοιμούνταν και γλίτωσα το δούλεμα για το επόμενο εξάμηνο, μπορεί και για πάντα. Δεν μέλλεται να γίνω συγγραφέας ούτε απόψε, οπότε, ας επιδοθώ στο μόνο πράγμα που γνωρίζω, το μόνο εύκολο, δωρεάν, ασφαλές, χωρίς παρενέργειες, χωρίς τσιπάκι: φρέσκα κουτσομπολιά από το κουτσοχώρι που λέγεται Ελλάς και κάποτε σύντομα θα το πουν Νέα Ελλάς, γιατί θα είναι πιο μικρό, πιο τσιμεντωμένο και με κάτι μπαρμπάδες στην πλατεία να βαριούνται καπνίζοντας, σαν γέροι καλλιτέχνες σκυλάδικου από ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Θα είναι φυσικά και απολειφάδι του παλιού κουτσοχωρίου, γιατί όπως θα έχουμε μείνει λίγοι, θα μας μεταφέρουν αλλού για οικονομία. Για να το πω επιστημονικά, «θα μας ταράξουν στην ενσωμάτωση». Η Νέα Ελλάς θα είναι σαν τη Νέα Σμύρνη ή τη Νέα Καλλικράτεια και δεν μέλλεται να πάει μακριά. Να φανταστείτε, δεν θα υπάρχουν κουτσομπόλες. Το κουτσομπολιό στο φέισμπουκ δεν κάνει δουλειά. Όλοι παρασταίνουν τους καλούς. Πότε πότε βγαίνει κανένας βρωμόστομος κι ορμάνε όλοι να τον φάνε: «φασίστα», «έκφυλε», «κάτω οι κίναιδοι» και συνεννοούνται να τον μπλοκάρουν για να μην τους μολύνει. Συνεχίζουν να λένε για το πόσο καλή ήταν η βιομηχανία του παππού τους, να φωτογραφίζουν τα επιτεύγματά τους, να έχουν καλή γνώμη για να πάντα κι ενδιαφέρουσες κοινωνικά απόψεις. Μα, έτσι θα πάμε μπροστά; Aπορώ! Τι θα γίνει η αθάνατη ελληνική σκέψη, η παροδοσιακή, βαριά κακία, η μηχανορραφία, το ξέσκισμα του θηράματος και ο διαμοιρασμός της λείας; Θα μας φάνε οι καλές προθέσεις. Λοιπόν, θα διαθέσω τις δυνάμεις μου για την αποτροπή του απευκταίου. Γνήσιο κουτσομπολιό, εδώ, τρεχάτε, κουτσομπολιό «η θεία Τασία».
Είπε η Τασία τω καιρώ εκείνω: το νέφριξ-νέπλιξ να το βάλεις, είναι καταπληκτικό και περνάει η ώρα και δεν καταλαβαίνεις. Με όλα τα άλλα δεν περνάει. Καλύτερο από χάπι. Μια ταινία ολόκληρη δεν είδα. Σώθηκα! Ούτε ροζ χάπι, ούτε άσπρο σπασμένο χάπι, ούτε τίποτα! Κοιμάσαι εκεί που κάθεσαι, βάλε νεφριξ να σωθείς. Και τζάμπα, γιατί και τα χάπια τα ακριβύνανε. Έχει κι ένα έργο καλό, πώς να μάθεις να σκοτώνεις. Πολύ ωραίο, πολύ διδακτικό. Είχε κι ένα ωραίο κέντρο, «Ο Κορκόδειλος». Κι οι υπουργοί εκεί πάνε. Όλους τους θάβουνε στο τέλος. Η Σινδώνη βαράει με σιγαστήρα την Ακρόπολη, εκείνη σωριάζεται στον τσιμεντένιο διάδρομο με τη μορφή χαλικιού, οι τουρίστες τρέχουν να κρατήσουν πετραδάκι για ενθύμιο, ο Άδωνης σηκώνεται και βαράει το Σαμαρά, ο Σαμαράς παίρνει τη μπάλα και πνίγει με τα δυό του χέρια το Μιτσοτάκι, το Μιτσοτάκι κάνει καλή διατροφή και δεν πνίγεται, απλά του μένει ένας βήχας, ύποπτοι τύποι εισβάλλουν και επικαλούνται προνόμια, διαδηλώσεις ξεσπούν για το δικαίωμα αποχής από το ίντερνετ και κάθε είδους ψηφιακή συναλλαγή. «Ξερίζωσε τα πλήκτρα από την καρδιά σου», γράφει ο κολλημένος που έγραφε μέχρι πριν λίγο «βασανίζομαι» και του απαντάει το κορίτσι «άστα στη θέση τους, θέλεις να μείνω χωρίς καρδιά;». Στη Νέα Ελλάδα οι μάνες δεν θα θέλουν να παντρέψουν τα κορίτσια τους, γιατί θα ξέρουν ότι θα τους πάρει ο γαμπρός το σπίτι και ποιός ξέρει πού θα καταλήξουν. Δεν είναι απαραίτητος ένας γάμος, ψήνει την κόρη, ξέρεις πόσο χρόνο χάνεις μ’ ένα διαζύγιο, να λείπει! Περιζήτητες είναι οι πλούσιες πεθερές και δη οι χήρες που τις ξεφορτώνεσαι πιο εύολα – αν υπάρχει πεθερός, τη θέλει για υπηρέτρια και δεν σ’ αφήνει να την ξεκάνεις. Όλοι θα ξεκάνουν όλους τους άλλους. Σαν την ταινία στον Κορκόδειλο με τα μπιστόλια με τους σιγαστήρες. Δεν μένει ψυχή ζώσα. Έτσι θα φαγωθούμε μεταξύ μας και δεν θα πάρουμε χαμπάρι. Ο σιγαστήρας δεν πονάει κιόλας. Νέφριξ-μέφριξ να το βάλεις, καλύτερο από χάπι σε λέω, πολύ αποτελεσματικό.
