Η Keshia Thomas ήταν μια 18χρονη μαθήτρια λυκείου που συμμετείχε σε μια συγκέντρωση κατά της Κου Κλουξ Κλαν στη γενέτειρά της, το Ann Arbor του Μίσιγκαν. Η πόλη είχε μια μεγάλη αφροαμερικανική κοινότητα και εκατοντάδες εμφανίστηκαν για να δείξουν την αντίσταση τους στην ομάδα KKK Klansmen που πραγματοποιούσε μια συγκέντρωση. Ο Κέσια βρισκόταν στο πλήθος όταν κάποιος εντόπισε έναν ύποπτο άνδρα, ο οποίος φορούσε ένα μπλουζάκι της ομοσπονδίας και είχε ένα τατουάζ SS (τατουάζ με σύμβολο N@zi) να περνά μέσα από τους υποστηρικτές του Anti-KKK. Το πλήθος άρχισε να τρέχει πίσω από τον άνδρα για να τον τρομάξει, ωστόσο κάποιοι από το πλήθος έγιναν βίαιοι και άρχισαν να χτυπούν τον άνδρα στο έδαφος και άρχισαν να φωνάζουν «Σκότωσε τον Ν@ζι». Η Keshia είδε τι συνέβαινε και σε μια μεταγενέστερη συνέντευξή της, είπε: Η νοοτροπία του όχλου είχε κυριαρχήσει. Έγινε βάρβαρη. Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα πλήθος είναι πιο πιθανό να κάνουν πράγματα που δεν θα έκαναν ποτέ ως άτομο. Κάποιος έπρεπε να βγει από την αγέλη και πει: «Δεν είναι σωστό». Όταν τον έριξαν στο έδαφος, ένιωσα σαν δύο άγγελοι να σήκωσαν το σώμα μου και να με ξάπλωσαν κάτω. Η Κέσια υπερασπίστηκε τον άνδρα από τους επιτιθέμενους. Τότε είπε το εξής: «Ξέρω πώς ήταν να πληγώνεσαι», λέει. Όσες φορές συνέβη αυτό, ευχόμουν κάποιος να με είχε υποστηρίξει. Αλλά η βία είναι βία – κανείς δεν αξίζει να πληγωθεί, ειδικά όχι για μια ιδέα”. Η Κέσια από τότε δεν έμαθε ποτέ νέα του άντρα, αλλά μήνες αργότερα σε ένα καφενείο, ένας νεότερος άνδρας την πλησίασε και της είπε ευχαριστώ. «Γιατί;» ρώτησε. «Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου», είπε ο νεαρός άγνωστος. Για την Κέσια, αυτή ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή, γνωρίζοντας ότι είχε σταματήσει τη βία και το μίσος από το να εξαπλώνεται σε επόμενες γενιές. “Στο μεγάλο ποσοστό , οι άνθρωποι που πονάνε… είναι πονεμένοι”, είπε η Κέσια. Είναι ένας κύκλος. Ας πούμε ότι τον είχαν σκοτώσει ή τον είχαν πληγώσει πολύ άσχημα. Πώς θα ένιωθε ο γιος; Θα συνέχιζε τον κύκλο βίας; Το σπουδαιότερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι απλώς να είστε ευγενικοί με έναν άλλο άνθρωπο. Μπορεί να οφείλεται σε μια απλή οπτική επαφή ή ένα χαμόγελο. Δεν χρειάζεται να είναι μια τεράστια μνημειώδης πράξη.”
