«Με μία πρόταση μομφής η αντιπολίτευση στη Γαλλία έφερε την ανατροπή της κεντροδεξιάς κυβέρνησης Μπαρνιέ», γράφει το SPIEGEL Online για τις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία. «Ο δεξιός λαϊκιστικός Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν και το στρατόπεδο της Αριστεράς καταψήφισαν από κοινού την κυβέρνηση καταφέρνοντας έτσι να συγκεντρώσουν την απαραίτητη πλειοψηφία».
Όπως παρατηρεί το γερμανικό μέσο, «αυτή είναι η πρώτη φορά εδώ και πάνω από 60 χρόνια που καταρρέει μία κυβέρνηση στη Γαλλία έπειτα από πρόταση μομφής. Ο Μπαρνιέ, που είχε αναλάβει την πρωθυπουργία μόλις τον Σεπτέμβριο, γίνεται έτσι ο πρωθυπουργός με τη συντομότερη θητεία στη σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας».
Την ίδια στιγμή, «παρ’ ότι η ψήφος δυσπιστίας δεν επηρεάζει άμεσα το αξίωμα του Μακρόν, το τέλος της κυβέρνησης Μπαρνιέ δεν τον αφήνει προφανώς αδιάφορο. Ο επικεφαλής του κράτους είχε επιλέξει τον Μπαρνιέ για την πρωθυπουργία έπειτα από μακρές διαβουλεύσεις, σε μία κυβέρνηση όπου είχαν λόγο οι κεντρώες δυνάμεις. Η αντιπολίτευση φαίνεται πως, δεδομένων και των περίπλοκων πολιτικών ισορροπιών, θα προσπαθήσει να εξωθήσει τον Μακρόν να πάει σε πρόωρες προεδρικές εκλογές – αν και μέχρι στιγμής ο Μακρόν απορρίπτει ένα τέτοιο σενάριο».
Τώρα ο Γάλλος πρόεδρος ψάχνει τον νέο πρωθυπουργό. «Θεωρητικά θα μπορούσε να δώσει στον Μπαρνιέ νέα εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά ένα τέτοιο ενδεχόμενο μοιάζει μάλλον απίθανο», αναφέρει η Süddeutsche Zeitung. «Εξίσου απίθανο μοιάζει και το σενάριο να επιλέξει ο Μακρόν έναν μη κομματικό, τεχνοκράτη πρωθυπουργό – δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα όνομα που να μπορεί να επιτελέσει έναν τέτοιο ρόλο.
[…] Όσο ο Μακρόν ψάχνει, ο Μπαρνιέ συνεχίζει. Όλοι συμφωνούν όμως πως αυτήν τη φορά ο Γάλλος πρόεδρος δεν θα χρειαστεί τόσο χρόνο έως ότου αποφασίσει – εν αντιθέσει με το περασμένο καλοκαίρι, όταν χρειάστηκε δύο μήνες για να επιλέξει τον Μπαρνιέ».
Τι κάνουν σωστά οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου;
Σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, φαίνεται να δυσκολεύονται να αναπτυχθούν, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου μοιάζουν να τα πηγαίνουν καλύτερα.
«15 χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης χρέους […] η Ελλάδα, άλλοτε υποψήφια για χρεοκοπία, θεωρείται σήμερα στις αγορές ως πιο φερέγγυος οφειλέτης από τη Γαλλία», επισημαίνει η WELT. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική κρίση στην οποία βρίσκεται η Γαλλία, αλλά και στο ότι «η Ελλάδα έχει καταφέρει να βγει από την κρίση χρέους, απολαμβάνει και πάλι την εμπιστοσύνη των επενδυτών και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αστέρες της ανάπτυξης εντός της Ευρωζώνης».
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη θετική έκπληξη. «Συμβαίνει κάτι πραγματικά εντυπωσιακό στην ευρωπαϊκή οικονομία», συνεχίζει η WELT. «Τα νότια κράτη, που πριν από μία δεκαετία ήταν τα άτακτα παιδιά της Ευρωζώνης, βιώνουν σήμερα μία αξιοσημείωτη ανάκαμψη. Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία, που βρίσκονταν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής, αναπτύσσονται τώρα ταχύτερα από τη Γερμανία, την παραδοσιακή κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης στην ΕΕ».
Πού οφείλεται όμως η πρόοδος των κρατών αυτών; Πρώτον, στην αναβίωση ορισμένων κλάδων παροχής υπηρεσιών, όπως του τουριστικού. Κατά δεύτερον, «την ώρα που η γερμανική βιομηχανία υποφέρει από το υψηλό κόστος της ενέργειας, τις γεωπολιτικές συνθήκες, τους εμπορικούς πολέμους και τον ανταγωνισμό με την Κίνα, τα άλλοτε κράτη της κρίσης παραμένουν κάπως πιο απομονωμένα από όλες αυτές τις εξελίξεις – αφ’ ενός μεν επειδή σε αυτές τις χώρες η βιομηχανία είναι λιγότερο σημαντική για την οικονομία απ’ όσο είναι στη Γερμανία, αφ’ ετέρου δε επειδή, παρά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Ισπανία και η Ιταλία για παράδειγμα ήταν ούτως ή άλλως λιγότερο εξαρτημένες από τη ρωσική ενέργεια σε σύγκριση με τη Γερμανία. Ακόμη, οι χώρες της νότιας Ευρώπης επωφελούνται δυσανάλογα πολύ από τα περίπου 800 δισεκατομμύρια ευρώ του NextGenerationEU».
Πέραν αυτών όμως τα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου «έχουν προβεί και σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις […] περιορίζοντας τη γραφειοκρατία και εκσυγχρονίζοντας τη δημόσια διοίκηση. Έκαναν πιο ευέλικτες τις αγορές εργασίας τους, διαμόρφωσαν το εργατικό τους δίκαιο με τρόπο πιο φιλικό προς τις επιχειρήσεις, μείωσαν τη φορολογία των επιχειρήσεων και περιέκοψαν τις κοινωνικές παροχές» – διαμορφώνοντας έτσι ένα περιβάλλον «ελκυστικό για τους διεθνείς επενδυτές».
Όλα αυτά μοιάζουν με εικόνες μίας άλλη εποχής, «αυτής των δεκαετιών του 1970 και του 1980, όταν οι χώρες της νότιας Ευρώπης αποτελούσαν εκείνες τις κινητήριες δυνάμεις της ανάπτυξης στην Ευρώπη», καταλήγει η WELT.
