του Γιώργου Χατζηθεοφάνους*
Η Ελλάδα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του προβλήματος που λέγεται μεταναστευτικό από την πρώτη στιγμή που χτύπησε την πόρτα της Ευρώπης. Φυσιολογικό μέσα από μια πρώτη προσέγγιση λόγω της γεωγραφικής της θέσης αφού τα σύνορά της είναι και σύνορα της Ευρώπης. Αυτό όμως που την κατέστησε αδύναμο κρίκο ήταν η φύση των συνόρων της και βέβαια αναφέρομαι στα θαλάσσια σύνορα όπου υπάρχει δυσκολία στην απαγόρευση εισόδου για δύο σημαντικούς λόγους. Ο πρώτος η μη ύπαρξη διεθνούς θάλασσας στις ροές από τη Μικρά Ασία προς τα Ελληνικά νησιά. Ενώ μεταξύ της Ιταλίας και της Αφρικής υπάρχει διεθνής θάλασσα όπου μπορούν να αναχαιτιστούν οι ροές, στην περίπτωσή μας κάθε πλεούμενο που εγκαταλείπει τα χωρικά ύδατα της Τουρκίας με προορισμό τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, βρίσκεται αμέσως στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας. Ο δεύτερος είναι η τακτική της βύθισης των πλωτών μέσων από τους ίδιους τους μετανάστες ευθύς μόλις περάσουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα και γίνουν αντιληπτοί από το ελληνικό λιμενικό, που αμέσως ενεργοποιεί τις υποχρεώσεις της Χώρας που προκύπτουν από τη διεθνή σύμβαση για την ναυτική έρευνα και διάσωση. Την εικόνα συμπληρώνει η εχθρική προς την Ελλάδα Τουρκία, που δεν χάνει ευκαιρία να προκαλέσει ζημιά στη Χώρα μας, προφανώς διότι αποτελεί εμπόδιο στα μαξιμαλιστικά της σχέδια.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν το εξωτερικό περιβάλλον στην ανάλυση του προβλήματος. Ερχόμενοι στο εσωτερικό συναντάμε μια Ελλάδα μουδιασμένη χωρίς κανένα σχεδιασμό αντιμετώπισης της νέας απειλής, η οποία δεν προέκυψε ξαφνικά, και κυρίως σε σύγχυση σε ότι αφορά την αντιμετώπιση ή καλύτερα τη διαχείριση αυτού του ζητήματος. Δίλημμα των εκάστοτε κυβερνώντων ανάμεσα στον ανθρωπισμό και το εθνικό συμφέρον υπό την πίεση ΜΚΟ αμφιβόλων σκοπιμοτήτων και συμφερόντων αλλά και συγκεκριμένων πολιτικών χώρων και κύκλων με τις γνωστές διεθνιστικές και εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, που με συνέπεια υποστηρίζουν αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το τρόπο λειτουργίας του διεθνούς συστήματος.
Κρίσιμο σημείο η συνάντηση μιας ιδέας με την πραγματικότητα όπως αποδείχθηκε άλλωστε από την υπουργική θητεία του πρώην ακτιβιστή κ. Μουζάλα. Βλακώδη ιδέα που γοητεύει τη δύση χαρακτηρίζει ο Ρεζίς Ντεμπρέ, σύντροφος εν όπλοις του Τσε Γκεβάρα και φίλος του Σαλβαδόρ Αλλιέντε, στο βιβλίο του «Εγκώμιο των συνόρων» πως η ανθρωπότητα θα πήγαινε καλύτερα αν δεν υπήρχαν σύνορα. Με τη φράση «Ανάμεσα σε μια ανοησία που γοητεύει και μια αλήθεια που οδηγεί σε μαρασμό δεν υπάρχει περιθώριο για δισταγμό» δίνει τη δική του εξήγηση. Τα κράτη όμως σε ένα άναρχο και ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα δεν μπορούν να επιβιώσουν με αμπελοφιλοσοφίες και φληναφήματα όσο γοητευτικά κι αν ακούγονται.
Να προσθέσουμε και τη νέα αρρώστια, όπως την αποκαλεί η Μαρία Ευθυμίου, του «πολιτικά ορθού». Εργαλείο εκφοβισμού από δήθεν προοδευτικούς και διανοούμενους που δημιουργούν αλά καρτ σχήματα πολιτικής ερμηνείας τα οποία επιβάλλουν, μέσω της κοινωνικής τους θέσης και των κύκλων τους, ως τα μόνα σωστά κι όποιος δεν τα ακολουθεί χαρακτηρίζεται αδαής, οπισθοδρομικός κλπ. Έτσι με ελαφρότητα χαρακτηρίστηκαν ως ρατσιτσές, μισάνθρωποι, φασίστες και εθνικιστές απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που αντέδρασαν μπροστά στο φόβο των μεγάλων αλλαγών στη ζωή τους για τις οποίες κάποιοι άλλοι αποφάσισαν. Άνθρωποι που ποτέ δεν σκέφθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους για μια πιο άνετη ζωή γιατί δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τις εικόνες του χωριού τους που αποτυπώνουν τις ζωές τους. Είναι όλοι αυτοί που ζουν καθημερινά με τα ήθη και έθιμά τους, με την παράδοσή τους. Όλοι αυτοί που την Μ. Μεγάλη Βδομάδα μαζεύονται στις εκκλησιές και την Μ. Παρασκευή συνοδεύουν τον επιτάφιο στους δρόμους του χωριού. Περιμένουν να γιορτάσουν το Πάσχα ακόμη κι αν κάποιοι απ ’αυτούς είναι λιγότερο πιστοί.
Ρατσιστές και φασίστες όλοι αυτοί επειδή τους κυριεύει ο φόβος παρακολουθώντας στα δελτία ειδήσεων τη εγκληματική-παραβατική συμπεριφορά ενός μεγάλου αριθμού μεταναστών, όπως αυτοί που επιχειρούν με άγριες διαθέσεις και με κάθε μέσο να περάσουν τα σύνορα του Έβρου και δεν διστάζουν να εκτοξεύουν απειλές εναντίον μας μπροστά στις κάμερες. Σαφώς και δεν είναι όλοι ίδιοι. Να μας πουν λοιπόν όλοι αυτοί που τάσσονται υπέρ των ανοικτών συνόρων πως θα γίνει το «φιλτράρισμα» για να εξασφαλιστεί ότι όσοι θα έρθουν δεν θα ανήκουν στην κατηγορία αυτών που θα αναγκάσουν τους Έλληνες πολίτες να ζουν με τον φόβο και δεν θα απαιτήσουν να αλλάξουν τις παραδόσεις τους όπως το χτύπημα της καμπάνας τις Κυριακές στο χωριό τους.
Να μας πουν οι πάσης φύσεως «προοδευτικοί» πως θα αντιμετωπιστούν όλοι όσοι κουβαλούν μαζί τους εθνοτικές, θρησκευτικές, φυλετικές πολιτισμικές, πολιτικές κι άλλες αντιμαχίες και αντιπαραθέσεις, με διαφορετικό αξιακό σύστημα, που προέρχονται από χώρες με θρησκευτικό φονταμενταλισμό και ακραίο ισλαμισμό που καμιά σχέση δεν έχουν με τους μουσουλμάνους στην Ελλάδα αλλά και στα Βαλκάνια. Να μας πουν όλοι αυτοί που υποστηρίζουν τα ανοικτά σύνορα τον τρόπο που στη σημερινή Ελλάδα της ανεργίας θα αποφευχθεί η δημιουργία παράλληλων κοινωνιών (γκετοποίηση) με ότι αυτό συνεπάγεται. Η εικόνα του κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης με οργανωμένες ομάδες μεταναστών διακίνησης λαθραίων τσιγάρων και ναρκωτικών με συχνές αιματηρές μεταξύ τους συμπλοκές για τον έλεγχο της αγοράς είναι αποτέλεσμα του αγώνα για επιβίωση λόγω της ανεργίας.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι Έλληνες πολίτες που οι «πολιτικά ορθοί» τους προσάπτουν απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, προφανώς αγνοώντας πως αυτό είναι μια μορφή φασισμού, δεν μισούν κανέναν. Απλά τη ζωή τους θέλουν να προστατεύσουν την οποία με τη βία κάποιοι εντός της Χώρας θέλουν να αλλάξουν. Και βέβαια οφείλουν να μας πουν οι υποστηρικτές των ανοικτών συνόρων τον τρόπο που η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει τις ασύμμετρες απειλές με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από την Τουρκία. Έπρεπε να λάβει τις διαστάσεις που πρόσφατα έλαβε στον Εβρο για να καταλάβουν όλοι αυτό που η Τουρκία από την πρώτη στιγμή κάνει εναντίον της Χώρας μας.
Εύλογα κάποιος θα επεσήμανε πως στη μέχρι τώρα ανάλυση καμιά αναφορά δεν έγινε στο ζήτημα του ανθρωπισμού απέναντι στους δύσμοιρους αυτούς ανθρώπους που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Και βέβαια θα είχε δίκιο. Όπως είπε ο Osgood τα έθνη-κράτη όπως κι οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή δεν ενεργούν μόνο στη βάση του συμφέροντος ούτε μόνο στη βάση της ηθικής. Συνήθως υπάρχουν και τα δύο στοιχεία και η ποσοστιαία αναλογία τους στο μείγμα της συμπεριφοράς-πολιτικής καθορίζει την ταυτότητά μας στο ζήτημα αυτό. Είναι αδιανόητο να παραμένει κάποιος απαθής στο δράμα συνανθρώπων μας ή ακόμη και στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Υπάρχουν όμως όρια στον αριθμό των μεταναστών που η Ελλάδα μπορεί να φιλοξενήσει με δεδομένο πως οι άλλες χώρες έχουν σφραγίσει τα σύνορά τους. Στο σημείο αυτό βρίσκεται το πρόβλημα. Στον καθορισμό των ορίων θα πρέπει να λάβουμε υπόψη κάποια δεδομένα που συνδέονται άμεσα με εθνικά συμφέροντα επιβίωσης.
Το bullying του Politically Correct είναι ίσως ο βασικός λόγος που η πλειοψηφία φέρεται μουδιασμένη, αποχαυνωμένη μπροστά σε τόσο σημαντικά ζητήματα. Η πρακτική αυτή αποδίδει διότι ο Έλληνας είναι ευαίσθητος, ενοχλείται όταν τον χαρακτηρίζεις μισάνθρωπο. Στην παγίδα αυτή εγκλωβισμένοι και οι πολιτικοί μεταξύ αυτών και οι Κυβερνώντες. Ο ρόλος του ηγεμόνα όμως μας λέει ο Μακιαβέλι δεν είναι η διάσωση της ψυχής του και της ψυχής των υπηκόων του αλλά η προώθηση της ασφάλειας και της ευημερίας τους. Στη Χώρα μας κάποιοι πολιτικοί συμπεριφέρονται ως μέλη ΜΚΟ αδιαφορώντας για το εθνικό συμφέρον. Ας ρίξουν μια ματιά τι γίνεται στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο. Αν σε όλο αυτό προσθέσουμε και την κακή μας σχέση με το σχεδιασμό, συνεπείς στην προσφιλή μας πρακτική να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις και να αναζητούμε πάντα ηγέτες να μας σώσουν, τότε έχουμε όλα όσα συνθέτουν την εικόνα της Χώρας απέναντι στο μεταναστευτικό.
Και η Ευρώπη; Αδύναμη για άλλη μια φορά μπροστά σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Πολλοί οι λόγοι. Ο πλέον σημαντικός είναι πως η αντιμετώπισή του απαιτεί την απομάκρυνσή της από τις βασικές αρχές της ελευθερίας, της ανοχής και των ανοικτών συνόρων πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε το οικοδόμημα αυτό. Χωρίς αυτά τα θεμέλια ο κίνδυνος της κατάρρευσης είναι το πλέον πιθανό σενάριο. Έτσι το κάθε κράτος-μέλος μπροστά στον κίνδυνο έτρεξε, ως πρώτη αντίδραση, να σώσει το τομάρι του υψώνοντας τείχη στην Ευρώπη των ανοικτών συνόρων. Δεν ήταν η πρώτη φορά, το ίδιο ακριβώς έγινε μόλις έκανε την εμφάνισή της η οικονομική κρίση. Από τότε έχουμε την εμφάνιση εγωιστικών εθνικών πολιτικών και του εθνικισμού, μια κατάσταση που διευρύνθηκε και εδραιώθηκε με το μεταναστευτικό και που είναι δύσκολα αναστρέψιμη σήμερα με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της ΕΕ.
Η αλληλεγγύη για άλλη μια φορά περιορίστηκε στην οικονομική ενίσχυση της Ελλάδας στην οποία, εκμεταλλευόμενοι την δυσχερή της οικονομική θέση, της φόρτωσαν το πρόβλημα με αντάλλαγμα κάποιες ελαφρύνσεις στα μνημόνια χρηματοδότησης. Μας κουνούν και το δάκτυλο τη στιγμή που αρνούνται να δεχθούν ακόμη και ασυνόδευτα παιδιά. Και κάποιοι «προοδευτικοί» εδώ στην Ελλάδα κατηγορούν τους Έλληνες ως μισάνθρωπους, ρατσιστές και φασίστες. Δεν δίστασαν να μας αποκαλέσουν σε διαδήλωση στο Λονδίνο φονιάδες των λαών. Το πλέον θλιβερό είναι πως αυτό επικροτήθηκε μέσα στη βουλή από κορυφαίο στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προσωπικά εάν είχα αυτήν την εικόνα για τη Χώρα μου θα είχα αλλάξει υπηκοότητα και βέβαια δεν θα δεχόμουν να ζω με τα χρήματα αυτών για τους οποίους έχω αυτή την άθλια αντίληψη.
Υπάρχει βέβαια η Κοινή Ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα, η οποία όμως αντικειμενικά δεν μπορεί να λειτουργήσει στο επίπεδο που πολλοί ευρωπαϊστές θα ήθελαν. Κι αυτό διότι, υπό τις υφιστάμενες συνθήκες, είναι αδύνατον να προστατεύσει το σύνολο των, αντικρουόμενων κάποιες φορές, συμφερόντων των χωρών-μελών της Ένωσης. Για να υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική με περιεχόμενο και ουσία πρέπει να υπάρχουν κοινά συμφέροντα, η προώθηση των οποίων αποτελεί το αντικείμενο της εξωτερικής πολιτικής. Για να υπάρχουν κοινά συμφέροντα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστο κοινή δημοσιονομική πολιτική, που αποτελεί το μεγάλο βήμα για μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη.
Οι αυξημένες μας κάθε φορά προσδοκίες οφείλονται στην λανθασμένη αντίληψη που έχουμε για την ΕΕ. Μέσα στην Ένωση κάποια από τα δευτερεύοντα συμφέροντα κοινοτικοποιούνται αλλά πέρα από κάθε αμφιβολία τα ζωτικά και κυρίως τα συμφέροντα επιβίωσης αποτελούν ευθύνη του κάθε κράτους-μέλους. Το 1991 ο τότε Υπουργός εξωτερικών του Βελγίου Mark Eyskens τη χαρακτήρισε οικονομικό γίγαντα, πολιτικά νάνο και στρατιωτικά σκουλήκι. Αυτή η φράση έχει λάβει πλέον διαχρονικό χαρακτήρα και βέβαια ισχύει και σήμερα.
Και δεν υπάρχει λύση; Η ΕΕ πρέπει να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες, στη βάση των αρχών και αξιών της, για τον τερματισμό των πολέμων και τη βοήθεια, οικονομική και παροχή τεχνογνωσίας, προς τις υπανάπτυκτες χώρες ώστε να οδηγηθούν σε ανάπτυξη. Να υπάρξει ελπίδα στους δύσμοιρους αυτούς ανθρώπους που ονειρεύονται και διεκδικούν μια ζωή σαν αυτή που παρακολουθούν στο διαδίκτυο των συνανθρώπων τους στις χώρες της δύσης. Τα τείχη αποτελούν προσωρινή λύση και δεν επιλύουν το πρόβλημα. Χρειάζεται μια ανακατανομή του πλούτου. Σήμερα ένα μονοψήφιο ποσοστό ανθρώπων κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Η Ελλάδα, ταυτόχρονα με τη φύλαξη των συνόρων της με την αποφασιστικότητα που πρόσφατα επέδειξε, πρέπει να πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες μέσα στην ΕΕ θέτοντας προ των ευθυνών τους όλους αυτούς που συμμετέχουν, υποστηρίζουν και ανέχονται πολέμους και είναι υπεύθυνοι για την άνιση κατανομή του παγκόσμιου πλούτου και οι οποίοι μας κουνούν το δάκτυλο συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ. Έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να το κάνει ως χώρα πρώτης γραμμής.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΘΕΟΦΑΝΟΥΣ είναι υποστράτηγος ε.α., οικονομολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Εθνική Στρατηγική-Πρόταση για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο», η Β’ έκδοση του οποίου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ι. Σιδέρης.
