του Δημήτρη Τσαϊλά, Υπολοιάρχου ΠΝ ε.α.
Αν και είναι δύσκολο να επιτευχθεί, μια συνολική κοινή ευρωπαϊκή προσέγγιση στην κρίση των προσφύγων αυτή φαίνεται απαραίτητη, ιδιαίτερα τώρα που η Τουρκία εκβιάζει με τη μη τήρηση της συμφωνίας. Ο έλεγχος των συνόρων, η ασφάλεια και η εναρμονισμένη διαχείριση των προσφύγων είναι προφανή δημόσια αγαθά τόσο για την Ελλάδα ως πύλη εισόδου παράνομων μεταναστών όσο και για την περιοχή της ΕΕ. Είναι εντελώς απίθανο οι εθνικοί παράγοντες να ενεργούν ανεξάρτητα και να προσφέρουν αυτά τα δημόσια αγαθά αποτελεσματικά. Οι διαφορές μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών όσον αφορά τις πολιτικές τους για την υποδοχή και ένταξη των προσφύγων το αποδεικνύει αυτό περίτρανα.
Σε μια κοινή ευρωπαϊκή προσέγγιση, οι χώρες της ΕΕ αποφάσισαν τουλάχιστον στα χαρτιά, να μοιραστούν τα βάρη του μεταναστευτικού προβλήματος. Αυτός είναι προφανώς ένας πολύ δύσκολος στόχος και δεν πρόκειται να τον επιτύχουμε στο σύνολό του στην παρούσα φάση της ευρωπαϊκής μας ολοκλήρωσης. Ωστόσο, παραλείποντας την παραδοχή της στήριξης αυτών των δημοσίων αγαθών, θα αποδυναμωθεί η κοινωνική συνοχή και η γενική πολιτική συναίνεση πίσω από το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Αυτό είναι και ο κύριος λόγος που πρέπει να επιδιωχθούν περαιτέρω προσπάθειες για να μοιραστεί το βάρος των εισροών των προσφύγων μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Οι βασικές προϋποθέσεις πρέπει να είναι:
• Η επαρκής συναίνεση για την αναθεώρηση του κανονισμού του Δουβλίνου,
• Η συναίνεση σχετικά με τη μετεγκατάσταση των προσφύγων σε όλη την ΕΕ,
• Η επαρκής οικονομική υποστήριξη στις χώρες πρώτης εισόδου, για την ενίσχυση τόσο των πολιτικών υποδοχής όσο και την ένταξή τους.
Η διασφάλιση της μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης είναι ζωτικής σημασίας ιδιαίτερα για τις χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, όπως είναι η Ελλάδα. Με βάση το παράδειγμα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου, ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Ένταξης θα μπορούσε να δημιουργηθεί με επαρκή κεφάλαια για την προώθηση της πλήρους ενσωμάτωσης των ατόμων και των οικογενειών που γίνονται δεκτοί ως πρόσφυγες από τα κράτη μέλη της ΕΕ. Επίσης οι πολιτικές ένταξης θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τα χαρακτηριστικά των προσφύγων όσον αφορά τις δεξιότητες, την εκπαίδευση και τα γενικότερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, γιατί αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν επίσης το κόστος των πολιτικών ένταξης. Τέλος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δυσκολίες στην αντιμετώπιση της κρίσης των προσφύγων έχουν να κάνουν περισσότερο με την πολιτική και ιδεολογική αντίσταση παρά με τους πόρους. Υπάρχει ήδη μια δημόσια αντίσταση στη μετανάστευση, εντός και εκτός της ΕΕ, και λιγότερη προθυμία να αποδεχθούμε περαιτέρω ροές των μεταναστών, οι οποίοι έχουν διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά από τους ντόπιους πολίτες. Αυτό ασκεί πίεση στις κυβερνήσεις, ιδίως σε χώρες όπου υπάρχει ήδη πολύ μικρή αποδοχή της μετανάστευσης. Υπάρχει μάλλον περιορισμένο περιθώριο ελιγμών στον τομέα αυτό. Αντί να προσπαθούν να μεταφέρουν τους πρόσφυγες σε αυτές τις χώρες, είναι μάλλον πιο ρεαλιστικό να ζητηθεί αποζημίωση από τις χώρες που δεν θέλουν πρόσφυγες.
