Το άλυτο, επί 80 και πλέον χρόνια, ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων απέναντι στην Ελλάδα, έρχεται κατά καιρούς στο προσκήνιο, αλλά και αποσύρεται με τον ίδιο πάντοτε επίλογο. Η Γερμανία αρνείται να πληρώσει τα χρέη της προς την Ελλάδα και η Ελλάδα δεν αντιδρά. Είναι άξιον απορίας το πώς συμβαίνει, για τόσο μακρόχρονο διάστημα, μέσα στο οποίο συνέβησαν τόσα και τόσα γεγονότα.
Όπως είναι γνωστό, εκτιμήθηκε επακριβώς το ύψος των γερμανικών οφειλών, και καταγράφηκαν οι ναζιστικές θηριωδίες, που κατασπάραξαν την πατρίδα μας. Πως, λοιπόν, δεν προβληματίζει στην Ελλάδα, στην ΕΕ, αλλά και στην υφήλιο η πάγια δήλωση του Βερολίνου ότι, ναι, χρωστά, αλλά όμως δεν επιθυμεί να πληρώσει. Το θέμα των γερμανικών χρεών ήρθε και πάλι στο προσκήνιο, με την ευκαιρία της πρόσφατης συζήτησής του στη γερμανική Βουλή. Όχι βέβαια με αίτημα της ελληνικής Κυβέρνησης, αλλά χάρη σε ψηφίσματα των Πρασίνων και του κόμματος “Η Αριστερά”. Και απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι δήθεν «το ζήτημα έχει ρυθμιστεί νομικώς και πολιτικώς».
Ασφαλώς, η κυρία ένοχος αυτής της αδιανόητης διελκυστίνδας, που κοντεύει να κλείσει αιώνα, είναι η Ελλάδα. Ορθότερα όλες οι κυβερνήσεις της αυτών των δεκαετιών, που δεν απαίτησαν με συνέπεια, συνέχεια και αποφασιστικότητα, τα χρωστούμενα από την Γερμανία. Αυτά τα ποσά που έχουν ως αντίβαρο, χιλιάδες θανάτους από πείνα στην κατοχή, ολόκληρα καμένα χωριά, φρικώδη μαρτύρια, αδυσώπητη τρομοκρατία και ατέλειωτους εξευτελισμούς.
Εγκληματική παραίτηση
Για να είναι δυνατόν έστω και να αγγίξει κανείς το νήμα ερμηνείας αυτής της κατά συρροή εγκληματικής παραίτησης των ελληνικών κυβερνήσεων από το δικαίωμα να υποχρεώσουν την ηττημένη Γερμανία να αποδώσει τα στοιχειώδη δίκαια στον ελληνικό πληθυσμό, χρειάζεται να επιστρατευθούν τόνοι υποτέλειας. Από την αρχή, αλλά και μέχρι σήμερα, η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε επισήμως από τα δικαιώματά της, να πάρει πίσω αυτά που η Γερμανία παρανόμως τής κατακρατά, αλλά ούτε και η Γερμανία αρνείται ότι τα χρωστάει. Απλώς, δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν θέλει να πληρώσει. Και απλώς η Ελλάδα αποδέχεται αυτή τη δήλωση και δεν αντιδρά .
Και αν η ελληνική στάση ήταν απλώς ακατανόητη μέχρι την εισβολή των μνημονίων, μετά την υπογραφή τους κατέστη αυτόχρημα εγκληματική. Διότι πρόκειται, αναμφίβολα, περί εγκληματικής παράνοιας, από την πλευρά κράτους που θέλει να εμφανίζεται κυρίαρχο και ελεύθερο, να δέχεται να υποβάλλει το λαό του στα μαρτύρια του Ταντάλου. Κι αυτό για να μην αθετήσει τις υποχρεώσεις που του επέβαλαν με τρόπο μη ηθικό οι εταίροι του στην ΕΕ με τη σύμπραξη και του ΔΝΤ. Και να μην απαιτεί τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, που υπερβαίνουν κατά πολύ τα ελληνικά χρέη προς την ΕΕ και που θα την έσωζαν.
Η Δύση επαίρεται, όσο πιο συχνά μπορεί, για το ότι είναι δημοκρατική, σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τηρεί με ευλάβεια τους νόμους και το δίκαιο. Ως άμωμη, λοιπόν, η ίδια παρέχει το δικαίωμα στον εαυτό της να κρίνει, να κατακρίνει και να καταδικάζει άλλους λαούς, διότι δεν σέβονται κατ’ αυτήν τη δημοκρατία, το δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και μάλιστα, κατά καιρούς, αποφασίζονται και αιματηρές συρράξεις εναντίον κρατών, που κρίνεται ότι καταπατούν αυτές τις αξίες.
Πεισματική άρνηση από Γερμανία
Πώς, όμως, να δικαιολογηθεί, κάτω από το πρίσμα της ενάρετης Ευρώπης, αυτός ο δυισμός στον τρόπο εφαρμογής του νόμου, στην περίπτωση αφενός της Γερμανίας, αφετέρου της Ελλάδας; Πώς να γίνει δεκτό από την ευρωπαϊκή και τη δυτική κοινότητα, ο θύτης που εξόντωσε το θύμα πριν από 80 χρόνια, να αρνείται πεισματικά να το αποζημιώσει; Αλλά και με την επίκληση τί είδους, άραγε, και τί μορφής δικαίου μπορεί να εξακολουθήσει η εξόντωση ενός κράτους, στο οποίο φορτώθηκαν απάνθρωποι όροι χρέους, προκειμένου να διασωθούν έτσι οι ευρωπαϊκές τράπεζες; Είναι ξεκάθαρος ο Μπαράκ Ομπάμα στο κεφάλαιο 22 των απομνημονευμάτων του, στις σχετικές ανατριχιαστικές αποκαλύψεις του.
Εξαιτίας αυτής της ογδοντάχρονης ολοκληρωτικής παραίτησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η αδυναμία μας να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας και στο σύνολο των πολλαπλών αδιεξόδων μας. Και απέναντι στις αδιανόητες προκλήσεις των Τούρκων, και απέναντι στο εγκληματικού περιεχομένου αλλά ανύπαρκτο χρέος μας, (αν αυτό συμψηφιστεί με το κατά πολύ μεγαλύτερο χρέος της Γερμανίας), αλλά και απέναντι στο λαθρομεταναστευτικό, στα πλαίσια του οποίου η πατρίδα μας έχει αγογγύστως αναλάβει το ρόλο του καταδικασμένου προς εξαφάνιση θύματος της Ευρώπης.
Τα τελευταία χρόνια έχω κατά κόρο υποστηρίξει, σε άρθρα, συγγράμματα και διαλέξεις μου, ότι η Ελλάδα δεν έχει μέλλον αν εξακολουθήσει την εθνομηδενιστική της πολιτική. Στην “ΤΙΜΗ ΣΤΟ 21”, στην πατριωτική αυτή κίνηση εναντίον που εθνομηδενισμού, που συγκεντρώνει χιλιάδες υποστηρικτές, σε καθημερινή βάση, έχουμε αποφασίσει να γίνουμε λίγο και κάπως Δον Κιχώτες.
