του Παντελή Σαββίδη
Ως κράτος έχουμε περιέλθει σε μια παθητική κατάσταση, παρακολουθώντας, απλώς, τις εξελίξεις που θα μας επηρεάσουν άμεσα χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε. Ως κοινωνία υφιστάμεθα έναν καθημερινό μπούλινγκ να μην αντιδρούμε και έναν μιθριδατισμό παράδοσης στο μοιραίο λειτουργώντας και ως κεντρομόλα δύναμη σε οτιδήποτε προσπαθεί να ξεφύγει από την κυρίαρχη ιδεολογία στην οποία ο προσφάτως αποθανών Κ.Σημίτης συνέβαλε τα μέγιστα και όλοι οι διάδοχοί του συνέχισαν.
Το τέλος διακρίνεται και θα είναι οδυνηρό. Δεν υπάρχουν δυνάμεις να αντισταθούν. Κάποιες σκόρπιες εκλάμψεις μόνο.
Αντιθέτως η γειτονική δύναμη, η Τουρκία που αποτελεί υπαρξιακή κρατική απειλή για την Ελλάδα, ενισχύεται γεωπολιτικά και, μόνο, όσοι θέλουν να έχουν ψευδαισθήσεις δεν το διακρίνουν.
Σε αυτό το πλαίσιο μόνο επι μέρους ζητήματα μπορούμε να θέσουμε αφού για μια συνολικότερη πολιτική κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Υπήρξαν το τελευταίο διάστημα τρείς ειδήσεις που προκαλούν προβληματισμό. Δεν ξέρω αν υπάρχει μέρος της κοινωνίας που ανησυχεί ή προβληματίζεται αλλά στο μέτρο των μικρών δυνάμεών μας εμείς θα τα θέσουμε στην εμβέλεια που έχει ο δημόσιος λόγος μας.
Η μια είδηση ήταν η ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη της κ. Μαρίας Ζαχαράκη στο ιστολόγιο του Έθνους, ότι το Ίδρυμα Κότς θέλει να αγοράσει την βίλα Αλατίνι στη Θεσσαλονίκη για να την κάνει πολιτιστικό κέντρο μελέτης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Η άλλη είναι δική μου πληροφορία από φίλη που επισκέφθηκε προσφάτως την Θράκη ότι οι κάτοικοι της περιοχής επιθυμούν πάση θυσία να βρούν τρόπο να φύγουν από την περιοχή.
Η τρίτη είναι ότι ο Φιντάν θέτει θέμα να περιληφθεί στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών η μειονότητα της Θράκης την οποία θεωρεί τουρκική. Υπάρχουν και άλλα. Ο Μπαχτσελί θέτει θέμα κατοχής των Δωδεκανήσων και ο Δένδιας στον ανασχηματισμό του στρατεύματος κλείνει μονάδες στα σύνορα και τις ανοίγει στην Πελοπόννησο!
Ποτέ δεν πίστεψα ότι αυτό το αθηναϊκό μόρφωμα που διοικείται από παρέες του κλεινού άστεως θέλησε να γίνει ελληνικό κράτος. Όσο περνά ο καιρός αυτό φαίνεται και από τον εξοβελισμό που επιχειρεί κατά του πολιτικού που το μεγάλωσε, του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Η Τουρκία αναπτύσσει μια εντυπωσιακά πολύπλευρη πολιτική με προβολή στοιχείων και ήπιας και σκληρής ισχύος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία για την κυριαρχία της στη Μέση Ανατολή. Είναι πασιφανής. Στα βαλκάνια που μας ενδιαφέρουν άμεσα, η Τουρκία έχει, ήδη, διεισδύσει και οικονομικά και πολιτιστικά και έχει διαμορφώσει και ελέγχει τζιχαντιστικούς πυρήνες με τους οποίους μπορεί να αποσταθεροποιήσει χώρες αν το θελήσει. μπορεί, δηλαδή, να προβάλλει αν θελήσει και σκληρή ισχύ.
Για την Τουρκία η Ελλάδα είναι μια περίπτωση που επιθυμεί διακαώς να ελέγξει. Το επιχειρεί εργαλειοποιώντας στοιχεία της μειονότητας. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να ελέγξει την Θράκη (σε μεγάλο βαθμό το έχει επιτύχει) αλλά το ενδιαφέρον της εστιάζεται και σε δύο άλλες περιοχές. Στα Δωδεκάνησα, τα οποία απείλησε άμεσα με τον Μπαχτσελί και στον ελλαδικό κορμό ως τη Θεσσαλονίκη.
Την σχέση της Θεσσαλονίκης με τα σύνορα της καρδιάς του την εκδήλωσε ο Ερντογάν.
Πρέπει και να την υλοποιήσει. Γι αυτό και η είδηση ότι ο όμιλος Κότς θέλει να αγοράσει την βίλα Αλατίνι πρέπει να μας προβληματίσει. Δεν λέω να μας ανησυχήσει διότι ανησυχούν οι λαοί που έχουν όραμα. Στην Ελλάδα η κυρίαρχη ιδεολογία επέβαλε την αντίληψη του ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και δεν βαριέσαι…
Τι είδους σχέση θέλουμε με την γειτονική χώρα;
Είναι ευνόητο πως αν επικρατήσει η αντίληψη της άνευ όρων προώθησης των διμερών σχέσεων η Τουρκία έχει και την οικονομική δυνατότητα και την πολιτιστική διπλωματία και την ισχύ, αν χρειαστεί, να ελέγξει απολύτως το ελλαδικό μόρφωμα. Είναι θέμα χρόνου αν δεν τεθούν όροι να κατακλυσθεί η Θεσσαλονίκη από τουρκικά κεφάλαια και κάθε άλλου είδους παρουσία που ουσιαστικά θα παραδώσουν την πόλη στην Άγκυρα.
Αν πάλι όλα αυτά δεν μας ανησυχούν διότι είμαστε λαός και κυβέρνηση large καλώς. Δεν θα χαλάσουμε και την ζαχαρένια μας.
Για να σωθεί κάποιος πρέπει να το θέλει. Αν το κυρίαρχο σύστημα δεν το θέλει-που δείχνει να μην το θέλει- και οι υπάλληλοί του, διαμορφωτές της κοινής γνώμης επιμένουν στην μοναδική τους αλήθεια, καλώς. Ο γκρεμός είναι κοντά.
Με αυτές τα σκέψεις θα προσεγγίσουμε σήμερα Τετάρτη το θέμα που ανέκυψε με την βίλα Αλατίνι στην εκπομπή Πρίσμα της Δημοτικής Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης. Στις 9μμ.
Στη βίλα στεγάζεται σήμερα η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας αλλά δεν έμαθα ποιος είναι ο ιδιοκτήτης της.
Κατασκευάσθηκε από την οικογένεια Ντασώ (την μεγάλη γαλλοεβραϊκή οικογένεια η οποία αν δεν κάνω λάθος παράγει και τα Ραφάλ) αλλά δεν είμαι σίγουρος αν η βίλα ανήκει στην οικογένεια. Πάντως είναι σίγουρο ότι η Περιφέρεια νοικιάζει το κτήριο. Από ποιόν; Δεν φαίνεται να ανήκει και στο ΤΑΙΠΕΔ.
Ο προβληματισμός της ιδιοκτησίας γίνεται διότι αν ανήκει στην οικογένεια Ντασώ η πιθανή εξαγορά της από τον όμιλο Κότς είναι ευκολότερη. Η οικογένεια Κότς είναι και αυτή ντονμέδες.
Ορισμένοι φίλοι στο διαδίκτυο υποστήριξαν πως η οικογένεια Κότς δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με την κυβέρνηση Ερντογάν και αυτό είναι αλήθεια. Διακρίνεται, είπαν, και απο μια θετική διάθεση για την Ελλάδα. πιθανώς. Αλλά όταν πρόκειται για το συμφέρον του τουρκικού κράτους η υποχρέωση όλων των τούρκων ανεξαρτήτως οικονομικής επιφάνειας είναι να το υποστηρίξουν.
Δεν είμαι εξ ορισμού αντίθετος σε μια τουρκοελληνική συνεργασία την στιγμή, μάλιστα, που το αθηναϊκό μόρφωμα έχει εγκαταλείψει τις βόρειες περιοχές της χώρας. Δεν θα ήθελα να ζήσω, όμως σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί ο τουρκικός πολιτισμός και γενικότερα το τουρκικό μενταλιτέ.
Η σχέση της Τουρκίας με τη βίλα Αλατίνι εχει να κάνει με την εξορία στη Θεσσαλονίκη και την διαμονή του στη βίλα του Σουλτάνου Αμπντουλχαμίτ Β’. Η κόρη του, Σαντιγιέ Σουλτάν, έχει γράψει τα απομνημονεύματά της και κάνει αναφορά στην διαμονή τους στη βίλα.
Η καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Αιμιλία Θεμοπούλου θα μας μιλήσει για την σχέση αυτή και την παραμονή του Αμπντουλχαμίτ Β΄στη Θεσσαλονίκη. Ο πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνταντινουπολιτών Νίκος Ουζούνογλου θα μας μιλήσει γενικά για την πολιτιστική διπλωματία της Τουρκίας και ο εκδότης Πέτρος Παπασαραντόπουλος θα θυμηθεί την ελληνοτουρκική προσέγγιση της δεκαετίας του 90 όταν στο ελληνικό σχήμα συμμετείχε και ο ίδιος και από την πλευρά της Τουρκίας συμμετείχε ο Ραχμί Κότς.
Τότε, 1997, στις Ανιχνεύσεις της ΕΡΤ3 είχα κάνει μια εκπομπή την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:
Στενάχωρα όσο και αληθινά τα όσα γράφετε. 100 χρόνια τώρα ο Ελληνισμός είναι μια οντότητα χωρίς όραμα. Μια συντηρητική διαχείριση των γεωπολιτικών τεκταινόμενων είναι το καλύτερο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε ως “κράτος”. Το πολιτικό σύστημα έχει εκφυλιστεί σε συμπαγνία με μόνο σκοπό μία ακόμα τετραετία στη Βουλή για την περαιτέρω εδραίωση και εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων των μελών του. Καθώς περνούν τα χρόνια, τα στοιχεία παρακμής γίνονται ολοένα και πιο εμφανή – με την κοινωνία να παραμένει απαθής εμπρός σε συνθήκες που ενεργά ή έμμεσα την αποδομούν. Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει και μια αντίστοιχη κουλτούρα, η οποία όπως λένε οι Αμερικάνοι “τρώει την στρατηγική για πρωίνο”. Και επειδή η κουλτούρα δύσκολα αλλάζει, ελπίδα στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται – ακόμα και αν κάποια στρατηγική κάποτε οριστεί. Είναι δύσκολο να ζει κανείς σε μια στιγμή της ιστορίας οπού το ενδεχόμενο του αναπάντεχου φαντάζει η μόνη ελπίδα (παρηγοριά).