Μια ανάρτηση καταπέλτη κατά της Τουρκίας και των παράνομων ενεργειών της στην Ανατολική Μεσόγειο έκανε στο Facebook o τέως Υπουργός Άμυνας του Λιβάνου Yacoub Riad Sarraf. O Sarraf, που παρεμπίπτοντος είναι χριστιανός ορθόδοξος στο θρήσκευμα, γράφει σε μια έντονη επικριτική γλώσσα που δεν μας έχουν συνηθίσει ούτε αξιωματούχοι της Λευκωσίας ούτε της Αθήνας. Διετέλεσε Υπουργός Άμυνας του Λιβάνου μεταξύ 2005-2008 και μεταξύ 2016-2019.
Ακολουθεί μεταφρασμένη ανάρτηση που έγινε στις 28 Ιουλίου:
Τις τελευταίες ημέρες, η Τουρκία προέβη σε προκλήσεις και αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων τριών γειτονικών κρατών, της Ελλάδας, της Συρίας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατά τρόπο καταχρηστικό, που προδίδει τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησής της να δημιουργήσει ξέσπασμα έντασης σε ολόκληρη την περιοχή, η Τουρκία ανακοίνωσε σχέδια για μια έρευνα γεώτρησης σε μια περιοχή που δεν ανήκει στην διεθνώς αναγνωρισμένη ΑΟΖ της. Η ανακοίνωση των ερευνών στον βυθό της Ανατολικής Μεσογείου δεν είναι μεμονωμένη τουρκική πρωτοβουλία. Αυτό είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας τακτικής επανειλημμένης επιθετικότητας που κάθε φορά γίνεται λίγο πιο έντονη. Η ανακοίνωση της NAVTEX και – πάνω απ ‘όλα – η έξοδος του τουρκικού μη στρατιωτικού στόλου, προκειμένου να στρατιωτικοποιηθεί περαιτέρω η κρίση με την Ελλάδα, είναι μια συνειδητή κίνηση να σκοτεινιάσει την ατμόσφαιρα, ειδικά σε μια εποχή που τα πνεύματα έχουν οξυνθεί εξαιτίας της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Η επίθεση της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι νέο φαινόμενο, καθίσταται όλο και πιο δύσκολο να συγκρατηθεί. Η διεθνής συγκυρία, μια πλήρως διαστρεβλωμένη αντίληψη των σχέσεων εξουσίας στην περιοχή, οδηγεί την Τουρκία να παραβιάζει το ένα σύνορο μετά το άλλο. Από τη Λιβύη στη Συρία, η Τουρκία είναι μια σταθερή πηγή αστάθειας.
Ο φερόμενος σταθεροποιητικός ρόλος της είναι ένα καμουφλάζ, το οποίο κρύβει τους πραγματικούς στόχους της Τουρκίας, την προβολή, δηλαδή, αυτού του περίεργου νεο-ομολογιακού οθωμανισμού, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από μια εθνικιστική ζάλη που δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα και ενδεχομένως να έχει κατακλυσμικές επιπτώσεις. Αυτός ο επεκτατισμός είναι η παραβίαση του διεθνούς δικαίου και η παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των άλλων χωρών της περιοχής. Η Τουρκία παραβιάζει τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, απειλεί την Ελλάδα, αποσταθεροποιεί τη Λιβύη, αλλά και τη Συρία, και πρόσφατα θέλει να παίξει ρόλο στον Καύκασο. Η Τουρκία εμφανίστηκε χωρίς πρόσκληση σε όλους αυτούς τους τομείς. Κανείς δεν ζήτησε την παρέμβασή της στη Συρία ή τη Λιβύη και σίγουρα κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής όταν ο τουρκικός στόλος θέλει να ελέγξει την Ανατολική Μεσόγειο σαν να ήταν τουρκική λίμνη.
Η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ μια τουρκική λίμνη, απλώς και μόνο επειδή πολλές χώρες έχουν ίσα δικαιώματα σε αυτήν και είναι η μητέρα του πολιτισμού, της κουλτούρας και της φιλίας. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να μοιραστεί η Ανατολική Μεσόγειος, αυτόν της καλόπιστης συνεργασίας, του διαλόγου και των παγκόσμιων αναγνωρισμένων αρχών.
Επιπλέον, δεν υπάρχει ούτε μια πολυμερής ένωση ή οργανισμός που να χαιρετίζει την αναταραχή που έχει δημιουργήσει η τουρκική στάση στην Ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς, η ρητορική καταδίκη των τουρκικών προκλήσεων από την ΕΕ, ή χώρες όπως η Αίγυπτος, η Γαλλία, η Γερμανία ή οι ΗΠΑ, δεν γίνεται αντιληπτή από την Τουρκία, όπως θα έπρεπε, αλλά εκλαμβάνεται ως ένδειξη ανοχής, ενθάρρυνσης ή ακόμη χειρότερης αδυναμίας .
Η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ είναι ένας κρίσιμος παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή, μια γέφυρα μεταξύ της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής, των Βαλκανίων και της Ευρώπης και δεν έχει τίποτα να φοβάται από τις απειλές ισχύος και εκφοβισμού που δεν συνάδουν ούτε με το πνεύμα των καιρών ούτε με τις πραγματικές ισορροπίες. Όποιος προσπαθεί να μετατρέψει την περιοχή σε πεδίο πολεμικών αντιπαραθέσεων και ανισορροπιών είναι καταδικασμένος να αποτύχει οικτρά.
Η Ελλάδα, ο Λίβανος και η Κύπρος, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, έχουν την αλληλεγγύη κάθε ειρηνικού έθνους στην Ανατολική Μεσόγειο και πέραν αυτής, επειδή έχουν μαζί τους την αδιαμφισβήτητη δύναμη του διεθνούς δικαίου, αλλά και την αποδεδειγμένη θετική συμβολή στη σταθερότητα σε όλα τα δύσκολα μέτωπα της περιοχής. Και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει.
