«Για θυμηθείτε λίγο τον Δημοκρατικό Τζίμυ Κάρτερ που υποσχόταν ότι θα διώξει τον Αττίλα, πανηγυρίσαμε για την εκλογή του κι αυτός παρασκηνιακά εργαζόταν για την άρση του εμπάργκο όπλων στην Τουρκία…»
ΜΕΡΟΣ Α’: ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΧΩΡΙΣ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ
Για την Ελλάδα μη με ρωτήσετε. Δεν μπορώ να προβλέψω ποιος θα ήταν καλύτερος Αμερικανός πρόεδρος από τους δύο που μονομαχούν την «Σούπερ Τρίτη». Δεν έχω καθαρή άποψη και θα σας πω γιατί.
Την αμερικανική εξωτερική πολιτική έναντι της χώρας μας και συνολικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο, διαμορφώνει ένας στενός πυρήνας σκληρών γραφειοκρατών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και δευτερευόντως του Πενταγώνου, που δεν διακρίνονται για την ευαισθησία τους στις ελληνικές αιτιάσεις.
Είναι οι ίδιοι που εισηγήθηκαν την καταστροφική πολιτική των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, οι ίδιοι που ενθάρρυναν την «Αραβική Ανοιξη» και εξέθρεψαν το τέρας του Ισλαμικού Κράτους. Προέρχονται πρωτίστως από το Δημοκρατικό Κόμμα. Κι ανάμεσα τους δεν υπάρχουν «φιλέλληνες», μην γελιέστε.
Οι γεωστρατηγικές προτεραιότητες των ΗΠΑ είναι υπόθεση του «βαθέος αμερικανικού administration» και σπανιότερα του εκάστοτε προεδρικού επιτελείου. Σε αυτή δε την συγκυρία, η τύχη της Ελλάδας κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από την εξέλιξη της σχέσης Αγκυρας-Ουάσιγκτον που, ευτυχώς για εμάς, χάρις στον Ερντογάν, εμφανίζει δομικές ρωγμές, αλλάζοντας σταδιακά την θέση της Τουρκίας στην στρατηγική αντίληψη και τον γεωπολιτικό σχεδιασμό της υπερδύναμης.
Ασφαλώς και τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Αν ένας Ελληνας πρωθυπουργός με νεφρά, κωδικοποιούσε το μήνυμα σε έναν Αμερικανό πρόεδρο, ειδικά ένα τύπο σαν τον Τράμπ, που ενθουσιάζεται με γρήγορα deals, λέγοντας:
«Μεγάλε εδώ είμαστε. Ο αντι-αμερικανισμός απέθανε κι είμαστε έτοιμοι να γίνουμε 51η πολιτεία των ΗΠΑ, για να ξεφύγουμε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των Γερμανών. Αλλά μην μας θεωρείς δεδομένους. Τι δίνεις;», η πατρίδα μας θα μπορούσε να χτίσει μια διαφορετική σχέση με τις ΗΠΑ. Με τους σημερινούς Ελληνες πολιτικούς όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Δίνουν στους Αμερικανούς τσάμπα όλα όσα τους ζητούν και έχουν πουλήσει τη ψυχή τους στους Γερμανούς.
Επομένως, ελάχιστη διαφορά μεταξύ Τράμπ και Μπάιντεν θα προκύψει για την Ελλάδα, στο βαθμό που εξακολουθούμε να εκλέγουμε τους ίδιους ψοφοδεείς και «εξαρτημένους». Αν οι Ελληνες πολιτικοί δεν απαιτήσουν, δεν υπάρχει καμία περίπτωση οι Αμερικανοί να συγκινηθούν.
Ετσι κι αλλιώς οι δηλώσεις των δύο υποψηφίων για την διένεξη στο Αιγαίο, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές υπήρξαν εξίσου στρογγυλές και αποστασιοποιημένες. Στο γνωστό μοτίβο των παραινέσεων για «αυτοσυγκράτηση» με στόχο να βρεθεί λύση μέσω διαλόγου. Και στο βάθος «αμοιβαίες υποχωρήσεις»…
Για να μην αδικώ ωστόσο τον Μπάιντεν, έχει πράγματι ένα καλύτερο «ιστορικό» φιλικών δηλώσεων προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτό όμως δεν μου λέει τίποτα. Για θυμηθείτε λίγο τον Δημοκρατικό Τζίμυ Κάρτερ που υποσχόταν ότι θα διώξει τον Αττίλα, πανηγυρίσαμε για την εκλογή του, κι αυτός παρασκηνιακά εργαζόταν για την άρση του εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία…
Μα ο γαμπρός του Τράμπ κάνει μπίζνες στην Τουρκία με τον… «ομόλογο», γαμπρό του Σουλτάνου, επισημαίνουν κάποιοι. Μόνο που ο γαμπρός Τζάρεντ, κάνει μπίζνες γενικώς, όχι μόνο στη Τουρκία. Και πρωτίστως αναφέρεται στο Ισραήλ, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε.
Πρόσφατα επίσης, ο «φιλέλληνας» Μπάιντεν, προσέλαβε στο επιτελείο του τον αρχιερέα του τουρκικού λόμπι στις ΗΠΑ, είδηση που μυστηριωδώς «σνόμπαραν» όλα τα ελληνικά media. Ο Βόσνιος μουσουλμάνος, Ελβίρ Κλέμπιτς, ήταν μέχρι πρότινος επικεφαλής του «Οργανισμού Τουρκικής Κληρονομιάς». Του μεγαλύτερου φορέα, δηλαδή, τουρκικής προπαγάνδας στις ΗΠΑ, που ιδρύθηκε το 2014 και όπως αποκάλυψαν τα WikiLeaks τρία χρόνια αργότερα, λειτουργούσε αποκλειστικά κατ’ εντολήν Ερντογάν.
Στήθηκε από τον γαμπρό του, Μπειράτ Αλμπαράκ, τότε υπουργό ενέργειας, με μοναδικό στόχο να διαφημίζει τα κατορθώματα της πολιτικής του πεθερού του, να ξεπλύνει τις βρωμοδουλιές του κουνιάδου του,Μπιλάλ Ερντογάν με τον Τουρκο-ιρανό τραπεζίτη Ρεζά Ζαράμπ, αλλά και να μπλοκάρει την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων στην Ουάσιγκτον.
Ο ίδιος άνθρωπος λοιπόν που υπηρέτησε τέτοιους στόχους, επιλέχθηκε από τον Μπάιντεν ως επικεφαλής του τομέα…(κρατηθείτε) «Εθνικών Δεσμών και Εθνοτικής Σύμπλεξης(σ.σ. πρόσμιξης)» της προεκλογικής του καμπάνιας. Εσείς τι καταλαβαίνετε;
Μην κουράζεστε λοιπόν διακινδυνεύοντας προβλέψεις για την Ελλάδα και κυρίως μην καταναλώνετε τον σανό που σερβίρουν τα μέσα ενημέρωσης περί «φιλελληνισμού» ή «ανθελληνισμού» των δύο υποψηφίων. Η διαφορά, αν υπάρχει, είναι οριακή.
Αντιθέτως για την παγκόσμια σκηνή οι επιπτώσεις του εκλογικού αποτελέσματος είναι μεγάλες και καθοριστικές. Σε επίπεδο χαρακτήρων και οι δύο υποψήφιοι έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Ο Τράμπ είναι τρελάρας, αντισυμβατικός και παρορμητικός, ενίοτε στο όριο της γραφικότητας, είναι όμως γρήγορος στις αποφάσεις, ξέρει καλά την οικονομική πιάτσα και η προεδρία του, με την εξαίρεση ίσως της υποτίμησης της απειλής από τον Covid-19, δεν έχει στιγματιστεί από το «μεγάλο λάθος».
Επιπλέον είναι πάμπλουτος και αυτό σημαίνει ότι έχει μικρότερη εξάρτηση από κατεστημένα οικονομικών συμφερόντων που θα μπορούσαν να του επιβάλουν αναγκαστικές πολιτικές ατζέντες, όπως π.χ. η Κλιματική Αλλαγή.
Ο Μπάιντεν από την άλλη είναι ένας συστημικός επαγγελματίας πολιτικός, γνήσιο τέκνο του Δημοκρατικού Κόμματος με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Εξαρτάται απόλυτα από το βαθύ πλέγμα συμφερόντων που ενώνει τους «βαρώνους» του Κόμματος, όπως το ζεύγος Κλίντον. Πρακτικά δηλαδή τις προτεραιότητες της Παγκοσμιοποίησης και τις επιταγές της σημερινής «πολιτικής ορθότητας», όπως αυτή διαμορφώνεται στην Ευρώπη, από την Γερμανία της Μέρκελ.
Επιπλέον το γεγονός ότι δεν έχει διακριθεί σε άλλη εργασία πέραν της πολιτικής(εκλέγεται από το…1973), τον έχει κάνει επιρρεπή σε «χορηγίες» και από ότι φαίνεται από τον γιό του, το…βασίλειο πάει σόι.
Τελευταίο και κυριότερο, σε αντίθεση με τον 74χρονο Τράμπ, που όπως θα λέγαμε στη μουσική ορολογία,…τζαμάρει σαν έφηβος αυτοσχεδιάζοντας και αρκετές φορές το παρακάνει, ο μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερος ο Μπάιντεν υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι…ρετάρει. Αγνωστο γιατί, ορισμένες στιγμές, χάνει τα λόγια του και τον ειρμό της σκέψης. Και αυτό δεν είναι καλό στοιχείο για έναν πλανητάρχη. Ούτε βεβαίως για τον πλανήτη…
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ Β ΜΕΡΟΣ: ΤΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ-ΠΟΙΟΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΨΥΧΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός
Η εκλογή του Τραμπ θα χαλάσει τη “σούπα” της παγκοσμιοποίησης: Η “συνεννόηση” με τον Πούτιν…
«Το βαθύ σύστημα διατλαντικής εξουσίας δεν αντέχει μία στρατηγική συνεννόηση Αμερικής-Ρωσίας και παίζει τα ρέστα του για την διάλυση ενός τέτοιου δυνητικού άξονα»
ΜΕΡΟΣ Β΄
Λίγους μήνες πριν τις επίμαχες προεδρικές εκλογές του 2016, το περιοδικό TIME που όπως και όλα τα συστημικά μέσα της Αμερικής αντιμάχονται με, χουλιγκανικού τύπου φανατισμό, το «φαινόμενο Τράμπ», κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο μια μαυρόασπρη φωτογραφία, του τότε υποψηφίου που είχε πάνω στο πρόσωπο του πέντε «κουτάκια».
Τα τέσσερα από αυτά, που ήταν «μαρκαρισμένα», περιείχαν τους χαρακτηρισμούς «Τραμπούκος», «Επιδειξίας», «Παρείσακτός» και «Δημαγωγός». Το πέμπτο «κουτάκι» που παρέμενε κενό έγραφε 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, κάτι που το TIME ευχόταν να μην συμβεί ποτέ, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.
Ανάμεσα στα κοσμητικά επίθετα που επιφύλαξε στον μελλοντικό πρόεδρο το «έγκυρο», κατά τα άλλα, περιοδικό, νομίζω το «παρείσακτος»(party crasher)ήταν αυτό που απέδιδε καλύτερα την οργή της συντακτικής του ομάδας και μαζί μ’ αυτήν, όλου του συστημικού κατεστημένου της Ουάσιγκτον.
Αυτό που δεν συγχωρεί στον Τράμπ η πολιτικο-οικονομική ελίτ και το βαθύ αμερικανικό κράτος που ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό σήμερα από τους Δημοκρατικούς είναι ότι «χαλάει τη πιάτσα». Και θέτει σε κίνδυνο όλη τη λογική προτεραιοτήτων που έχουν δρομολογήσει τα μεγάλα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης όπως:
- η υποκατάσταση των υδρογονανθράκων ως ενεργειακό καύσιμο (κλιματική αλλαγή), η αθρόα τριτοκοσμική μετανάστευση ως μέτρο δημογραφικής τόνωσης και εξασφάλισης φθηνής εργασίας (το λεγόμενο «μπόλιασμα»), η τυποποίηση καταναλωτικών, διατροφικών και γενικότερα κοινωνικών συμπεριφορών (π.χ. βιγκανισμός και αποθέωση της σεξουαλικής «διαφορετικότητας»), όπως βέβαια και η δαιμονοποίηση των δυνάμεων που αντιστέκονται σε αυτές τις τάσεις με πρώτη και καλύτερη την Ρωσία του Πούτιν.
Αυτές ακριβώς οι προτεραιότητες ταυτίζονται σήμερα εν πολλοίς με την ατζέντα της Ευρωπαικής Ενωσης, όπως μονολιθικά καθορίζεται από την επιθυμία της Γερμανίας.
Πέρα λοιπόν από τους χαρακτήρες και τα ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακά συστατικά των δύο υποψηφίων, το κυριότερο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η διαφορά της πολιτικής τους φιλοσοφίας. Επηρεασμένος από τις ιδέες της «Αντισυμβατικής Δεξιάς» (Alt Right)που τον έφερε στην εξουσία, ο Τράμπ είναι ένας αναμφίβολα συντηρητικός πολιτικός που βλέπει με επιφύλαξη την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, τις τρέλες των Δημοκρατικών με την «ανοχή στον δικαιωματισμό» και την «πολυπολιτισμική συνύπαρξη», την ακροαριστερή τρομοκρατία των «Antifa» και φυσικά τον αναδυόμενο ισλαμικό κίνδυνο.
Πιστεύει στην συνεργασία των ανώτερων πολιτισμικά θρησκευτικών δογμάτων, κυρίως δηλαδή του Ιουδαιοχριστιανικού στοιχείου για την αντιμετώπιση του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Η στήριξη του Ισραήλ είναι βασικό στοιχείο της ατζέντας του, όπως απέδειξε και η επίσημη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ, ενώ προς την ίδια κατεύθυνση σπρώχνει και σημαντικούς Αραβες συμμάχους των ΗΠΑ, γεγονός που αναμφίβολα ευνοεί και τις ελληνικές επιδιώξεις.
Η πολιτική του Μπάιντεν αντίθετα είναι ασαφής, καθώς το Δημοκρατικό Κόμμα διαθέτει ερείσματα και στους Παλαιστινίους, ενώ αμφίβολη είναι και η χημεία με τον ισχυρό άνδρα του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Το κυριότερο όμως στοιχείο που διαφοροποιεί τους δύο είναι ότι ο Τραμπ βλέπει ως εταίρο στον αγώνα κατά της ισλαμικής παγκόσμιας απειλής και την χριστιανική Ρωσία του Πούτιν. Αυτό ήταν που παραλίγο να του στερήσει την Προεδρία την πρώτη φορά και κόντεψε να οδηγήσει στην αποπομπή του με την φαιδρή κατηγορία της …ρωσοφιλίας.
- Το αντιρωσικό σύνδρομο καταδίωξης κατατρέχει καθέτως και οριζοντίως το Δημοκρατικό κόμμα και έχει αναχθεί σε ένα είδος δόγματος αναβίωσης του ψυχρού πολέμου, που όμως δεν ταιριάζει στις επιταγές των ημερών. Και ασφαλώς ούτε στις ανάγκες μιας ευρύτερης συνεννόησης για την αντιμετώπιση ουσιαστικών και πραγματικών προκλήσεων, όπως η αναβίωση ενός αντιδυτικού και άκρως επιθετικού ισλαμο-φασιστικού κινήματος, που σήμερα βρίσκει εκφραστή τον Ερντογάν.
Η εντελώς παροχημένη Ρωσοφοβία εκφράζεται διαρκώς από επιφανή στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος σε φιλο-Νατοικές «δεξαμενές σκέψης» και ακαδημαικές επιθεωρήσεις που μοναδική προτεραιότητα έχουν την καλλιέργεια προκατάληψης εναντίον του «οπισθοδρομικού» Πούτιν.
Ολοι αυτοί, όπως φυσικά και οι υπάλληλοι του «εγκεφαλικά νεκρού» ΝΑΤΟ, αμείβονται αδρά για να καλλιεργούν κατ΄επάγγελμα τον μύθο της μετασοβιετικής, τάχα μου, «κόκκινης σαρκοβόρου αρκούδας» που εποφθαλμιά τους θεσμούς και τις δημοκρατικές αξίες της Δύσης.
Τέτοιου είδους ανοησίες, γράφουν συχνά άνθρωποι που μπορεί εύκολα να στελεχώσουν την επόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν, όπως η αλήστου μνήμης υφυπουργός εξωτερικών, Βικτώρια Νούλαντ, ο ελληνικής καταγωγής ορκισμένος γενίτσαρος, ναύαρχος Σταυρίδης και ο γνωστός μας «ανθύπατος», Νίκολας Μπέρνς, που προορίζεται για υπουργός εξωτερικών του Μπάιντεν και συστημικά μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα έχουν το θράσος να εμφανίζουν ως …φιλέλληνα.
Όμως και ο ίδιος ο Μπάιντεν σε ένα, σχεδόν παρανοικά ψυχροπολεμικό άρθρο του, στο Foreign Affairs, τον Νοέμβριο του 2018, έφτασε να χαρακτηρίζει την σημερινή πολιτική ηγεσία της Ρωσίας, ως «συμμορία κλεπτοκρατών», προτείνοντας την άμεση περιθωριοποίηση της, μέσω της ενίσχυσης του ΝΑΤΟ, της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη και της στενότερης συνεννόησης με την ΕΕ του …Βερολίνου.
Αυτού του είδους η επιδοτούμενη παράνοια που αναδεικνύει σε πρωταρχική απειλή για τον πολιτισμένο κόσμο την Ρωσία, με τον ισχυρισμό ότι επιχειρεί να διαβρώσει τις δυτικές δημοκρατίες επηρεάζοντας ακόμη εκλογικά αποτελέσματα, αποτελεί την ραχοκοκαλιά της εξωτερικής πολιτικής του Μπάιντεν. Κι αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι όσο περισσότερο δαιμονοποιείται η Ρωσία, τόσο αυξάνεται κάθετα η στρατηγική αξία της Τουρκίας, ως δήθεν αναχώματος. Ενώ αντίθετα τυχόν εξομάλυνση των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση τον Ερντογάν στερώντας του τον ρόλο του «μπαλαντέρ».
- Το βαθύ σύστημα της παγκοσμιοποίησης δεν αντέχει δυστυχώς την στρατηγική συνεννόηση Αμερικής-Ρωσίας και παίζει τα ρέστα του για την διάλυση ενός τέτοιου δυνητικού άξονα.
Η Ρωσία θεωρείται ξένο σώμα. Δεν παίζει με τους κανόνες, δεν αφήνει να αλωνίζουν τα δυτικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο έδαφος της, δεν ενθαρρύνει τους γάμους των gay και προασπίζει, έστω και με τα όπλα, τα συμφέροντα της στην γειτονιά της, χωρίς όμως να ανακατεύεται στην σφαίρα επιρροής του ΝΑΤΟ.
Είναι μια μεγάλη στρατιωτική και οικονομική δύναμη, η οποία όμως σε σχέση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ, ανήκει στην «Συμμαχία του Καλού». Στην ίδια πλευρά με τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο και την αναδυόμενη Δεξιά της Ευρώπης, δηλαδή την Λε Πέν και τον Σαλβίνι που επίσης κατηγορούνται από τον Μπάιντεν ως …Ρωσόφιλοι!!!
Μόνο και μόνο γι αυτό πρέπει να βγεί ο Τράμπ. Να ξινίσει κι άλλο η σούπα της παγκοσμιοποίησης όπως συνέβη με το Brexit και την πρώτη εκλογή του. Αυτή θα είναι η αφετηρία για δομικές αλλαγές και στην Ευρώπη με την ανάδειξη πατριωτικών κινημάτων.
Αλλιώς δεν θα υπάρχει η παραμικρή παραφωνία στον χυλό που θέλουν να επιβάλουν τα συστήματα διατλαντικής εξουσίας με τους μετανάστες μοχλό αποσταθεροποίησης μέσα στα σπίτια μας…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας ΔΕΝ λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Η εκλογή του Τραμπ θα χαλάσει τη “σούπα” της παγκοσμιοποίησης: Η “συνεννόηση” με τον Πούτιν…
