Οι συνομιλητές μας στην είδηση περί κατάρριψης του αμερικανικού drone δεν έχουν δίκαιο. Και ως προς την σημασία του γεγονότος και ως προς την πρόσκληση στην Ευρωπαϊκή Κοινωνία των Πολιτών να αντιδράσει.
Το γεγονός το υποβάθμισαν σε κάτι σαν και αυτό που λένε οι αμερικανοί (business as usual, κάτι συνηθισμένο, δηλαδή) και την ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών την ειρωνεύονται ως κάτι ανύπαρκτο.
Αν εξαιρέσει κανείς την υπέρπτηση των δύο U2 πάνω απο τη Ρωσία, το 1960, και την κατάρριψή τους απο τους Ρώσους την εποχή του ψυχρού πολέμου, δεν θυμάμαι άλλο επεισόδιο που Ρώσοι και Αμερικανοί να ήρθαν σε τόσο άμεση αντιπαράθεση με επιπτώσεις.
Υπήρξε η δολιοφθορά στον Nord Stream για την οποία οι Αμερικανοί αποκηρύσσουν, ευλόγως, τις ευθύνες τους και υπάρχει η πτώση (κατάρριψη για την πρόσληψη της είδησης απο εμένα) του αμερικανικού drone.
Οι Ρώσοι, ευλόγως και αυτοί, δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη της κατάρριψης και οι Αμερικανοί αποκλιμακώνουν με δηλώσεις. Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Πόλεμο με τη Ρωσία;
Το συμβάν πρέπει να εκληφθεί ως απολύτως σοβαρό- ένα βήμα πριν το θερμό επεισόδιο- και να ενεργοποιήσει την ευρωπαϊκή διπλωματία αλλά και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Αλλά οι ΗΠΑ δεν θα έρθουν σε άμεση αντιπαράθεση με τους Ρώσους. Ευλόγως την αποφεύγουν.
Πέρα απο τις ειρωνίες των κοινωνιολογούντων του διαδικτύου, ακόμη και αν δεν υπάρχει, με τους όρους της κοινωνιολογίας, “ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών” πρέπει να δημιουργηθεί. Να δημιουργηθεί απο το σύνολο των κοινωνιών των ευρωπαϊκών χωρών.
Για όσους πιστεύουμε ότι στην Ελλάδα το εθνικό κράτος εκτέλεσε τις ζωτικές δυνάμεις του έθνους δημιουργώντας θύλακες ανικάνων πολιτικών στο κέντρο του και συσσωρεύοντας το σύνολο της οικονομίας, της διοίκησης και του πολιτισμού στα πόδια τους, η ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή προοπτική μπορεί να αποτελεί κάποια λύση στην αθηναϊκή ολιγαρχία.
Δεν είναι τυχαίο που ένα τέτοιο κράτος στα 200 χρόνια της ύπαρξής του μπόρεσε να αναδείξει έναν μόνο πολιτικό που να μπορεί να σταθεί σε διεθνές επίπεδο.
Εν κατακλείδι: το πρόβλημα με την αμερικανική πολιτική είναι σοβαρό. Η Ουάσιγκτον άφησε τα προσχήματα και ακολουθεί μια επιθετική πολιτική στην αναδιαμόρφωση του διεθνούς σκηνικού. (Δεν εννοώ το ποιος έκανε τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η διευκρίνηση για όσους δεν πολυκαταλαβαίνουν).
Ο συνδυασμός μιας αγωνιώδους προσπάθειας αναδιαμόρφωσης του παγκόσμιου σκηνικού με την οικονομική κρίση μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες εξελίξεις.
Οι Δυνάμεις και οι ηγεσίες τους δεν έχουν πρόβλημα να χαθούν μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων σε μια πολεμική αντιπαράθεση. Είναι αμοραλιστικές και ανάλγητες.
Ο Πούτιν σε ομιλία του χθες κάπου 4.400 χιλιόμετρα μακριά από τη Μόσχα είπε ότι η χώρα του δίνει στην Ουκρανία αμυντικό αγώνα απέναντι σε μια επιθετική, επεκτατική Δύση που επιδιώκει τη «στρατηγική ήττα» και τελικά τη διάσπαση της Ρωσίας. Και πως αντιδρά “για τη δημιουργία προϋποθέσεων που θα επιτρέψουν τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας μας και των παιδιών μας”.
Ποιών παιδιών; Αυτών που στέλνει στην κρεατομηχανή της Ουκρανίας;
Παντελής Σαββίδης
Σωστά αυτά που γράφετε, κ. Σαββίδη.
“ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών” = … Βολτ;;