Για εμάς που δεν πήγαμε στην Αλβανία, μια λακωνική αλλά σουρεαλιστική περιγραφή
Του Quentin Girard, 23 Αυγούστου 2020, ηλεκτρονική Libération
Ελεύθερη μετάφραση, επεξεργασία και απεικόνιση
Αλκης Καλλιαντζίδης
Αναμνήσεις συνοριακών διαβάσεων, πραγματικών, φανταστικών ή φαντασμένων. Υπάρχει πάντα χρόνος για να ονειρευτείτε, όταν το ταξίδι γίνεται πολύπλοκο.
Ποια είναι η πρώτη εντύπωση σε μια χώρα ; Τα μικρο-πράγματα που σας διαμορφώνουν μια εικόνα, συχνά 
κλισαρισμένη και που στη συνέχεια χρειάζεται χρόνος για να απαλλαγείτε από αυτήν. Μεταξύ της Ελλάδας και της Αλβανίας, είναι δύσκολο να βρεθεί στην Ευρώπη μια μεγαλύτερη αντίθεση μέσα σε λίγα χιλιόμετρα. Πέρα από την ουρά αναμονής και τους ελέγχους, στην Κακαβιά, με το κίτρινο κτίσμα της να βλέπει στο δρόμο από την αλβανική πλευρά, το οποίο δεν έχουμε συνηθίσει έξω από την περίοδο του Κορωναιού, μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτής της μικρής εγκλωβισμένης χώρας, όλα είναι διαφορετικά.
Και τι βλέπουμε, όταν φεύγουμε από την Ελλάδα;
Τρακτέρ Μαθουσάλες και ολοκαίνουργιες μεγάλες λαμπιρίζουσες μαύρες Mercedes. Βενζινάδικα, που μόλις 
χτίστηκαν, και που έχουν ήδη εγκαταλειφθεί. Βρίσκονται σαν καθεδρικοί ναοί ενός 
εξαφανισμένου πολιτισμού (αυτός όλων των πετρελαιοειδών;). Πλυντήρια ρούχων χύμα, ανά δωδεκάδες, όπου νέοι άντρες χωρίς μπλούζες περιμένουν τον πελάτη, κρατώντας σταθερά τους λεπτούς εύκαμπτους σωλήνες από τους οποίους ρέει καθαρό νερό.
Μικρές Πολεμίστρες, ανά εκατοντάδες, που θυμίζουν τη δικτατορία του Enver Hoxha. Στον αυτοκινητόδρομο, 
άδειο μόλις πέσει το σκοτάδι, προς τη μεσαιωνική πόλη Gjirokastër, κρυμμένη μέσα 
στους λόφους, περνάμε μπροστά από τους Λαζαράτες. Είναι το επίκεντρο της παραγωγής της κάνναβης. Μας είπαν ότι εάν δεν θέλαμε να καταλήξουμε κομματάκια σε μικρές σακούλες ναρκωτικών, θα έπρεπε να αποφύγουμε να πάμε εκεί, ως αθώοι τουρίστες. Η αστυνομία προσπαθεί τακτικά να ανακτήσει τον έλεγχο. Μερικές φορές βγαίνουν και τα Καλάσνικοφ. Τρέμουμε.
