Του Παντελή Σαββίδη
Σε μια από εκείνες τις περίφημες κβαντικές αναζητήσεις του ο γνωστός φυσικός Feynman είχε πει: “it is so confusing that I am not even sure if there is a problem”. Είναι τόσο μπερδεμένα τα πράγματα που δεν γνωρίζω αν υπάρχει πρόβλημα.
Το ίδιο ισχύει και με την Τουρκία. Τα μπέρδεψε τόσο πολύ που κανείς δεν ξέρει αν υπάρχει πρόβλημα και που εντοπίζεται. Η Τουρκία τα θέλει όλα. Και το κακό είναι ότι τα θέλει με τη βία. Με αυτό που την χαρακτηρίζει στην ιστορική της διαδρομή. Η βία εμπεριέχεται στην ψυχοσύνθεση του λαού της. Ακόμη και στις μικρασιατικές λαότητες που δεν έχουν τουρκική καταγωγή εμφύσησε την ιδεολογία της βίας και της αρπαγής.
Διέγνωσε νωρίς τις αλλαγές που επέρχοντο με εκείνη την ομάδα που περιέβαλε τον Ερντογάν αλλά στην πορεία η αρχική αντίληψη περί μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες, άλλαξε. Η αρχική σύλληψη ήταν σωστή: η ηγεμονία σήμερα δεν επιβάλλεται με την βία. Ακόμη και στους λαούς στους οποίους θέλει να ηγεμονεύσει η Τουρκία.
Στο μακροχρόνιο μέτωπο που άνοιξε στη Συρία ο απεσταλμένος των ΗΠΑ δήλωσε πως όλες οι δυνάμεις που έχουν εισβάλει στη χώρα θα πρέπει να αποχωρήσουν εκτός της Ρωσίας. Συμπεριέλαβε και τις ΗΠΑ και, βεβαίως , την Τουρκία. Είναι προφανές ότι κάποια σύγκλιση Ουάσιγκτον- Μόσχας θα έχει επέλθει. Ίσως στο τραπέζι να υπάρχει μια ελπίδα για τον Ερντογάν αφού ο Πούτιν πιέζει τον Άσαντ να έρθει σε συνεννόηση με κάποιες από τις δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης, κάτι που οδήγησε σε ψύχρανση τις σχέσεις του ρώσου προέδρου με τον Σύρο προστατευόμενό του. Είναι οι δυνάμεις αυτές η αντιπολίτευση που υποστηρίζει η Τουρκία; Άγνωστο.
Στο μέτωπο της Λιβύης η ισχυρή υποστήριξη που ο Ερντογάν παρείχε στην κυβέρνηση της Τρίπολης έδωσε ανάσα στον Σάρατζ αλλά οι μικρές και περιορισμένες νίκες του μπορεί να αποδειχθούν πύρρειες. Οι υποστηρικτές του Χαφτάρ αισθανόμενες τον κίνδυνο θα ενισχύσουν περισσότερο τον στρατάρχη.
Η Λιβύη, πάντως, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποκαλύπτει την αδυναμία της Ε.Ε. να διαμορφώσει κοινή πολιτική.
Την Ελλάδα και την Ευρώπη ο Ερντογάν τις απειλεί με νέο κύμα μεταναστευτικής πίεσης, με μελετημένα τα μαθήματα από την πρώτη αποτυχία. Ο λόγος; Στη Συρία η πολιτική του καταρρέει. Το ίδιο και η οικονομία του. Εκβιάζει δεξιά και αριστερά και για να πάρει κάτι στη Συρία και αναζητώντας χρήματα για την οικονομία του. Ποιος θα του δώσει σε μια εποχή που η παγκόσμια οικονομία καταρρέει; Αλλά μπροστά σ αυτό το αδιέξοδο, πως θα ικανοποιήσει τον κόσμο του που είναι συνηθισμένος στην αρένα;
Η Τουρκία έφθασε στο μέγιστο των δυνατοτήτων της με τη δυναμική που της προσέδωσε η οικονομική της ανάπτυξη την τελευταία εικοσαετία. Το αφήγημα που παρουσιάζει δεν πείθει. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα παραμείνει επικίνδυνη. Αλλά πόσο επικίνδυνη μπορεί να συνεχίσει να είναι μια χώρα όταν η οικονομία της καταρρέει και όταν τα ανοίγματα που έκανε σε ορισμένους βιομηχανικούς τομείς, όπως η πολεμική βιομηχανία, πολύ πιθανό να οδηγηθούν σε αδιέξοδο;
Στον ευρύτερο χώρο που επιδιώκει να κινηθεί η Τουρκία υπάρχει μια μακροχρόνια αντιπαλότητα μεταξύ των ισλαμιστικών κινημάτων στα οποία, ιδεολογικά, έχουν επικρατήσει οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» και κοσμικών καθεστώτων που πριν την Αραβική Άνοιξη διαπνέονταν από την ιδεολογία του «μπααθισμού».
Αυτή η αντιπαλότητα συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα. Η Τουρκία, ακόμη και στον μουσουλμανικό κόσμο γίνεται αναγκαστικά αποδεκτή. Οι άραβες μουσουλμάνοι δεν μπορούν να αποδεχτούν πως η Τουρκία θα τους ηγεμονεύει. Προς το παρόν τα καταφέρνει. Τα καταφέρνει, προς το παρόν και στους εκβιασμούς της προς την Ε.Ε. οι σημαντικότερες χώρες της οποίας δεν θέλουν να οξύνουν τις σχέσεις τους μαζί της για τους γνωστούς οικονομικούς και γεωπολιτικούς λόγους.
Εκμεταλλευόμενος αυτή την αδυναμία ο Ερντογάν εκβιάζει. Και, δυστυχώς, υπάρχουν οι προϋποθέσεις να βρίσκουν έδαφος οι εκβιασμοί του.
Η Ε.Ε. μπορεί στην εξωτερική πολιτική να μην τα έβρισκε πολλές φορές, στην οικονομία κατάφερνε να διαμορφώνει μια κοινή πολιτική
Η απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου βάζει τρείς νάρκες στα θεμέλια της Ευρώπης, οι οποίες, απλώς, χρειάζονται πυροδότηση. Και να σκεφθεί κανείς πως το δικαστήριο δέχεται κριτική και ως προς την ουσία του νομικού του προβληματισμού. Που σημαίνει πολλά.
Μήπως τελικά, έχει δίκαιο ο Feynaman; Είναι τόσο μπερδεμένα που δεν μπορείς να καταλάβεις αν υπάρχει πρόβλημα;
Πάντως το δίλημμα υποταγή σε μια γερμανική Ευρώπη η αποδόμηση δεν θα έχει τύχη. Κάτι τέτοια βλέπει και ο Ερντογάν και νοιώθει παίκτης στην περιοχή.
Σαυτήν την υπέροχη ανάλυση του εξαιρετικού κ.Σαββίδη ας ξεκινήσουμε με την κατάφαση ότι ούτε θα συντελεσθεί η υποταγή σε μια Γερμανική Ευρώπη (διότι η Γερμανία μετά την 8ην Μαίου 1945,που κατανικήθηκε δεν θέλει -αλλά και της απαγορεύθηκε- να υπερέχει) ,αλλά και ούτε θα πραγματοποιηθεί η αποδόμησή της Ευρωπαικής Ενώσεως μετά από τα 70 χρόνια της ειρηνικής συμβιώσεώς και της μοναδικής κοινωνικοικονομικής ανορθώσεως της με σταθερό -και μόνιμο- πολυκομματικό δημοκρατικό πολίτευμα.
Απλώς η Γερμανία έχει και σέβεται τους θεσμούς της Δημοκρατίας της (Ομοσπονδιακό Δικαστήριο) κάτι σαν το παντοδύναμο Αμερικανικό Κογκρέσο, που φαντάζει αντιευρωπαικό ,επειδή ακριβώς” δεν συσκέπτεται και σκέπτεται ” με οικονομικοπολιτικές σκοπιμότητες ,που βολεύουν όλα τα άλλα κράτη και ιδίως τα μονίμως παραπονούμενα της Νοτίου Ευρώπης ,που προτιμούν να ”ζητιανεύουν”” από το να δουλέυουν.
Η Τουρκία ,ε… η Τουρκία μετ την αλαζονική διατύπωσή του δόγματος-προπαγάνδα της ότι είναι μια χώρα με τεράστιες δυνατότητες ,μια περιφερειακή δύναμη και μια παγκόσμια δύναμη ,όσο πάει θα αποδεικνύεται ότι είναι γίγαντας με πήλινα πόδια .
Πρόλαβε όμως και ”πέρασε΄’-παρά τις συνεχείς αντιδράσεις μας γραπτές και προφορικές- την αναθεωρητική θέση της ,τις νομικές αμφισβητήσεις και τις πολιτικές διεκδικήσεις σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητος και κυριαρχίας της Ελλάδος.
Πάντως επί κ.Ερντογάν δεν έγινε θερμό επεισόδιο -ανάλογο των Ιμίων- και αυτό γιατί να μη το πιστώνουμε και στην δική μας πολιτική και τακτική αυτής της περιόδου ;;;.
Επειδή όντως είναι πολύ μπερδεμένα και πολύπλοκα όλα τα διεθνή ,αλλά και τα ελληνοτουρκικά θέματα μάλλον θα καταλήξουμε ότι μέσα στην Τουρκία κατά πρώτον ,αλλά και εκτός αυτής κάθε κίνησή του κ.Ερντογάν σχετίζεται πια με την δική του προσωπική πολιτική επικράτηση ,επιβίωση και ασφάλεια ,γιαυτό και είναι απρόβλεπτος και μπορεί να καταλήξει και αυτοκαταστροφικός.
Εδώ συμβιώσαμε με την Κεμαλική Τουρκία ,που από το 1974 μέχρι το 1996 μας δημιούργησε και πολεμικά τετελεσμένα και δεν θα καταλάβουμε την Ερντογανική Τουρκία ,που μας αιφνιδιάζει ,αλλά μετά τον Μάρτιο στις Καστανιές μας γνωρίζει και καλύτερα ;;;
Ο κίνδυνος για την Ελλάδα μας είναι η ”δολερή” διχόνοια και η πανίσχυρη ανθελληνική συγκολλητική ουσία της μεταΚεμαλικής Τουρκίας και του Προέδρου κ.Ερντογάν,
Κάποια ελπίδα είχαμε στον νεοεκλεγέντα ”ποντιακής” καταγωγής Δήμσρχο της Κων/πολης ,αλλά και αυτή ξεθώριασε.
”Δεν μας θέλουν στο χωριό -Τουρκία- και εμείς( οι οπαδοί της Ελληνοτουρκικής φιλίας ,(Μπουταρικοί και άλλοι) ρωτάμε για του παππά το σπίτι ”,που έλεγε και η λαική παροιμία.
Δεν ” θα πάρουμε την Κόκκινη Μηλιά ”,αλλά και δεν θα ”πσραδώσουμε γην και ύδωρ’, όπως απαιτεί η Τουρκία εδώ και 60 χρόνια και όπως κάναμε με τα Σκόπια δια της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Μόνο έτσι δεν θα μας περιφρονούν τα υπόλοιπα κράτη και έθνη και θα δικαιωθούμε στην ένδοξη Ιστορία μας και σαυτούς που έφυγαν και που θα έρθουν.
“που κατανικήθηκε δεν θέλει -αλλά και της απαγορεύθηκε- να υπερέχει”
α) Πώς το ξέρεις ότι δεν θέλει; Έχεις αποδείξεις γι αυτό; Εγώ νομίζω το ακριβώς αντίθετο. Και “δεν θέλει” ποιος, οι κυβερνήσεις, ή ο λαός;
β) Πώς μπορεί ν’ απαγορευθεί σε κάποιον να … υπερέχει; Ποιος το απαγορεύει; Μα ήδη … υπερέχει…
Μα νομίζω ότι και τώρα δεν έχει τον στρατό ,που θα μπορούσε,ασχέτως αν έχει δυνατή πολεμική βιομηχανία
Και απ’ότι φαίνεται ”δεν ανακατεύεται με τα πίτυρα….”
Το πρώτο ερώτημα το άφησες αναπάντητο. Στρατό έχει και μεγάλο μάλιστα, όπως και πολεμική βιομηχανία. Αλλά δεν επιβάλλεται, ούτε υπερέχει μ’ αυτόν/ήν. Υπερέχει με την οικονομία της, κάνοντας ό,τι θέλει.
Στο πρώτο ερώτημα -που δεν προέρχεται από γνώση- αλλά είναι η εκτίμησή μου -και από συζητήσεις με Γερμανούς τα καλοκαίρια-η απάντηση είναι ότι κανένας δεν το θέλει στην Γερμανία ,γιατί ”κατακάηκαν και τώρα φυσούν και τον πάγο”.
Εξ άλλου τις κυβερνήσεις τους τις εκλέγει ο λαός τους.
Στρατό έχει -δεν γνωρίζω πόσο ακριβώς- αλλά σίγουρα δεν είναι τόσος που θα μπορούσε με τα περίπου 80 εκατομύρια του πληθυσμού της να έχει .
Η Γερμανία επιβάλλεται με την οικονομία της ,αλλά ”άμα λάχει” -εκτιμώ για να μη παρεξηγηθώ- ότι δεν θα παραδοθεί εύκολα.
Fuzzy Logic
1) Article
«Fuzzy Sets and Models of International Relations»
(Claudio Cioffi-Revilla), American Journal of Political Science Vol. 25, No. 1, 1981)
2) On line publication
«POLI: An Expert System Model of U.S. Foreign Policy Belief Systems»
(Charles Taber ), Cambridge University Press, 2013
Abstract: One of the more fruitful systematic approaches to the study of foreign policy views nations as information processors and explains foreign policy as a function of information and processing thereon. Much of such processing depends on the prior beliefs of decision makers, but for a variety of reasons these systems of prior beliefs are very difficult to analyze using “standard” empirical and modeling techniques. Computational modeling, including expert system technology, provides an alternative methodology that allows such analysis. I present Policy Arguer (POLI), an expert system model of U.S. foreign policy making in Asia. Poli has been very successful in reproducing actual U.S. responses to events in Asia from the 1950s. More important, POLI recreates policy debate in the form of the arguments and counterarguments used to justify policy alternatives. The model explains foreign policy outputs in terms of a complete process from foreign policy beliefs, through debate, to choice.