του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου υποδεχόμενη τον πρόεδρο Ζελένσκι ζήτησε από τους συμμάχους να εξετάσουν “γρήγορα, ως επόμενο βήμα την παροχή συστημάτων μεγάλης εμβέλειας” και μαχητικών αεροσκαφών στην Ουκρανία. Καμία νύξη περί ειρήνης. Έκφραση και αυτό του νεωτερικού πολιτισμού, με τις εκατόμβες των δύο παγκοσμίων πολέμων, του Ολοκαυτώματος, της Χιροσίμα, του Ναγκασάκι, του Βιετνάμ και τόσων άλλων; Πρόσφατα, οι ηγέτες των ισχυρών κρατών αποφάσισαν την αποστολή σύγχρονων αρμάτων μάχης στην Ουκρανία ενώ ακολούθησαν οι πρώτες νύξεις και περί μαχητικών αεροσκαφών. Η Χάνα Άρεντ (1906 – 1975), Γερμανίδα, εβραϊκής καταγωγής, που εγκλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και κατόρθωσε να δραπετεύσει στις ΗΠΑ για να αναδειχθεί σε μία εκ των κορυφαίων κοινωνιολόγων του 20ου αιώνα, έγραφε στο βιβλίο της “Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ” για τον ρόλο του Άιχμαν στα εγκλήματα του Ολοκαυτώματος στα οποία δεν ήταν ο φυσικός αυτουργός: «Ο βαθμός ατομικής ευθύνης μεγαλώνει όσο απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο που χειρίζεται το εργαλείο της θανάτωσης». Ο Άιχμαν δεν ήταν ο εκτελεστής, δεν έβαψε ποτέ τα χέρια του με αίμα, ήταν όμως ένας κρίκος της αλυσίδας που προωθούσε τους Εβραίους στα κρεματόρια. Μάλιστα η Χάνα Άρεντ σε συνέντευξή της στον Γιόαχιμ Φεστ το 1963, πάλι με αφορμή τον Άιχμαν, είχε πει: «Θα έλεγα ότι αυτή η μέθοδος δολοφονίας από την καρέκλα ενός γραφείου μαζικά…. Πρόκειται για έναν τύπο ανθρώπου ασύγκριτα τρομακτικότερο από κάθε άλλο δολοφόνο, διότι δεν έχει καμία σχέση με τα θύματά του. Σκοτώνει ανθρώπους λες και πρόκειται πραγματικά για μύγες. Η μερική ευθύνη βεβαίως δεν συνιστά λόγο για επιμερισμένη ενοχή». Γιαυτό, «ο βαθμός ατομικής ευθύνης μεγαλώνει όσο απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο που χειρίζεται το εργαλείο της θανάτωσης». Αλλά και ο γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας στο τελευταίο άρθρο του σημείωνε: «Οι δυτικές κυβερνήσεις… φέρουν ηθική ευθύνη για το θάνατο και την καταστροφή που προκλήθηκε από τα δυτικά όπλα – ανεξάρτητα από τη στάση του ουκρανικού λαού». Τί σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο βαθμός ενοχής όσων αποστέλλουν όπλα είναι αυτός που περιγράφει η Άρεντ διότι προωθούν από μακριά μαζικές δολοφονίες στα μέτωπα μάχης και στις πόλεις. Δεν υποτιμάται η ενοχή του Πούτιν ως εισβολέα, κάθε άλλο, αλλά και η συνενοχή όσων πριμοδοτούν με όπλα τον πόλεμο για την προώθηση των συμφερόντων τους και αποτρέπουν τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις είναι αυτονόητη.
Όσο συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία ακτινογραφεί τους πρωταγωνιστές του. Ο πρόεδρος Ζελένσκι περιέρχεται τη Δύση επευφημούμενος ενώ οι συμπατριώτες του σκοτώνονται κατά χιλιάδες στο μέτωπο. Το Κίεβο έχει μετατραπεί σε πασαρέλα υποδοχής δυτικών αξιωματούχων ενώ η Ουκρανία σαρώνεται. Υπάρχει ερμηνεία σε αυτές τις αντιφάσεις; Όταν ένας ηθοποιός επευφημείται σε ένα κατάμεστο θέατρο, λογικό είναι να κατακλύζεται από συναισθήματα θριάμβου. Μπορούμε να φανταστούμε πώς νιώθει όταν τον επευφημούν σύσσωμες οι ηγεσίες της Δύσης, όπως συνέβη για πολλοστή φορά στη διεθνή Ασφαλείας του Μονάχου, και πιστεύει ότι τον επιδοκιμάζει ολόκληρος ο πλανήτης, ότι υπερασπίζεται τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας με τις οποίες δεν έχει καμία σχέση η Ουκρανία; Σε αυτή την κατάσταση της έπαρσης μπορεί να συναισθανθεί το μέγεθος της καταστροφής και του ολέθρου που βιώνουν οι συμπατριώτες του και η χώρα του ή έχει απογειωθεί βιώνοντας τον προσωπικό του θρίαμβο και υπερίπταται της πραγματικότητας;.
“Η Ευρώπη είναι η πατρίδα των Ουκρανών…η οδός της επιστροφής στην πατρίδα”! είπε ο Ζελένσκι στο Ευρωκοινοβούλιο. Γνωρίζει πώς βλέπουν η Ευρώπη και η Δύση την Ουκρανία; Ο Τζον Χόμπσον γράφει στις “Ανατολικές ρίζες του Δυτικού πολιτισμού” ότι ένα μέγιστο όφελος των Ευρωπαίων από την Αμερική μετά την ανακάλυψή της ήταν ότι τη χρησιμοποίησαν για να στηρίξουν και να αναδομήσουν τη δυτική ταυτότητα. «Ο κρίσιμος παράγοντας στον επαναπροσδιορισμό της Ευρώπης ως προηγμένης Δύσης, γράφει, ήταν η επέκταση των συνόρων προς δυσμάς προς την αμερικανική ήπειρο μετά το 1492…Έτσι η επέκταση του δυτικού συνόρου έδωσε τη δυνατότητα να υπερβεί η ευρωπαϊκή ταυτότητα τον περιφερειακό της χαρακτήρα και να καταλάβει μια πιο υψηλή θέση ως “προηγμένος πολιτισμός”. Το νέο γόητρο της ευρωπαϊκής ταυτότητας βάθυνε τη διαίρεση της Ευρώπης σε Ανατολική και Δυτική καθώς η τελευταία ανέπτυξε την εμπορική και ναυτική της ισχύ μέσω του επεκτατισμού της στην Άπω Δύση, ενώ η ηπειρωτική περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης διατήρησε τη φεουδαρχία και αποτέλεσε μια ζώνη ελέγχου ή ζώνη άμυνας έναντι του Ισλάμ. Είναι ακόμη αξιοσημείωτο ότι μετά τον 15ο αιώνα άρχισε επίσης να αποκρυσταλλώνεται η ιδέα της “Δυτικής Ευρώπης” στο βαθμό που οι Οθωμανοί Τούρκοι και οι Ανατολικοευρωπαίοι γίνονταν αντιληπτοί ως βάρβαροι». Υπάρχει, δηλαδή, ένας λανθάνων ρατσισμός της Δυτικής Ευρώπης έναντι των Ανατολικοευρωπαίων και των Ουκρανών αλλά και των Βαλκάνιων. Με άλλα λόγια δεν ανήκουν στη Δύση, άσχετα αν διακηρύσσουν το αντίθετο, γιαυτό η Δύση τις αντιμετωπίζει ως περιφερειακές χώρες. Είδαμε τί συνέβη στη Γιουγκοσλαβία ακόμη και τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η χώρα μας με τα μνημόνια. Υπάρχει μια αποικιοκρατική αντίληψη για τα κράτη αυτών των περιοχών. Η ζωή των πολιτών τους έχει μικρότερη αξία. Γιαυτό τροφοδοτούν τους Ουκρανούς με όπλα κλιμακώνοντας τη σύγκρουση. «Δεν θα πρέπει να στείλουμε αμερικανικά στρατεύματα στην Ουκρανία, αλλά θα πρέπει να της παρέχουμε ό,τι θα δίναμε στα στρατεύματά μας, αν πολεμούσαν στο πεδίο της μάχης», δήλωσε ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Ρίτσαρντ Μπλούμενταλ. Διεξάγουν πόλεμο με τη Ρωσία με τα σώματα των Ουκρανών..
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
19/2/2023
Δεν μπορεί η Δύση να αφήσει στο έλεος της εισβολέως Ρωσίας την Ουκρανία ,της οποίας ηγεσία και λαός προτιμά την Δύση από την Ρωσία , μάλλον γιατί και η Ρωσία δεν της ”φέρθηκε καλά”, και κατά τον ”κομμουνιστικό παράδεισο” και κυρίως μετά από αυτόν και τα ”στίγματα” αυτή της συμπεριφοράς της Ρωσίας έχουν καταγραφεί στην συλλογική συνείδηση των μη ρωσόφωνων Ουκρανών.
Φαίνεται επιπλέον ότι μέχρι στιγμής και οι δύο πλευρές έχουν και οικονομικά κέρδη , οι δε λαοί των εμπολέμων επί του εδάφους τους αντέχουν .
Πάντως, κάποιες σκέψεις. Οι Ουκρανοί, ως λαός, έθνος, ό,τι, είναι κάτι που πρόκυψε επί χάρτου. Οι δυτικοί, Αυστροούγγροι, Πολωνοί κλπ, οι ανατολικοί Ρώσοι. Άλλωστε το Κίεβο, μια από τις 2 ρωσικές πρωτεύουσες ήταν. Κράτος και έθνος προέκυψαν μετά τον Β ΠΠ. Δεν λέω, η ιστορία γεννάει. Παλιά ή νέα και έθνη και λαοί και οτιδήποτε μπορεί να δημιουργηθεί. Ειδικά με το, πολύ της μόδας σκεπτικό, ό,τι επιθυμώ είμαι.
Όμως….
Η ιστορία μας με τα Σκόπια, προσομοιάζει, είναι σχεδόν ίδια με την ιστορία Ρωσίας-Ουκρανίας. Λαός που δεν αναγνωρίζουμε ότι είναι ξεχωριστό έθνος ( όπως η Ρωσία για την Ουκρανία), που θεωρούμε ότι μας κλέβει την ιστορία και τα εδάφη μας (καλά για την αρχαία ιστορία τουλάχιστον σίγουρα την κλέβει, το πιστεύω, αλλά από τον 7ο-9ο αιώνα ΜΧ και μετά, έ όλο και κάποιοι Σλάβοι ήρθαν στο ελληνικό έδαφος.)
Πέστε μου όμως… στην μια περίπτωση, η αναγνώριση αυτόνομου έθνους, είναι εθνική προδοσία. Στην άλλη όμως, την παρόμοια σε χαρακτηριστικά, σε αντίδραση του «καταπιεζόμενου», είναι δημοκρατική υποχρέωση.
Πώς να μην μπερδευτώ;;; Πως να μην αναρωτηθώ;;;
Κρίνουμε πράγματα, μόνο όπως μας βολεύουν;;; Αντικειμενική θεώρηση, από τον κόσμο, (τον απλό κόσμο, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση που μισώ και σιχαίνομαι πάνω απολα- δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου απλό – ειδικά με αυτή την έκφραση που υπονοεί ότι είμαι ηλίθιος – απλά δεν είμαι υποχρεωμένος να ξέρω τα πάντα, από γεωπολιτική που με παραπλανούν, μέχρι επιστήμες που ειδικεύονται κάποιοι και προσλαμβάνω το οφέλη. ).
Γιατί επι τέλους να τελειώσουμε τουλάχιστον με την ευρωπαϊκή ήπειρο, δεν αναγνωρίζουμε την Ρωσία ως ευρωπαϊκή χώρα;;; Επικεντρωνόμαστε ότι καταπίεσε, εξόντωσε, έκανε έμπηξε, την Ανατολική Ευρώπη. Συγγνώμη την Γερμανία την συγχώρησαμε τη Ρωσία όχι;;; Τον Ορμπαν τον έχουμε, τον Πούτιν όχι;;; Μέχρι την Αλασκα θα φτάναμε.
Για να μην πω την Αγγλία. Η αυτοκρατορία που δεν έδυε (και δεν δύει να πω) ο ήλιος.
“Η ιστορία μας με τα Σκόπια, προσομοιάζει, είναι σχεδόν ίδια με την ιστορία Ρωσίας-Ουκρανίας”
Όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Πού είναι η ομοιότης; Ρώσσοι και Ουκρανοί, οι οποίοι κατά βάση Ρώσσοι είναι, είχαν κοινή πορεία και χωρίστηκαν τεχνητά από συμφέροντα. Το Κίεβο, όπως σωστά έγραψες, ήταν η πρώτη πρωτεύουσα των Ρως και απ’ εκεί διαδόθηκε ο Χριστιανισμός στην Ρωσσία/Ουκρανία (Αγία Όλγα, Άγιος Βλαδίμηρος).
Γεωγραφικά, η Ευρώπη εκτείνεται από την Πορτογαλία μέχρι τα Ουράλια, συνεπώς συμπεριλαμβάνει και την ευρωπαϊκή Ρωσσία.
Εμείς τι κοινή πορεία, ποια ομοιότητα έχομε με τούς Σλάβους και τούς Αλβανούς των Σκοπίων; Εμείς δεν αναγνωρίζομε ότι είναι ξεχωριστό έθνος; Ίσα-ίσα, που αυτό λέμε, άσχετα αν κάποιοι προδότες τού αναγνώρισαν την “μακεδονικότητα”. Δεν αλλάζει κάτι μ’ αυτό στο ότι δεν είναι Έλληνες. Μήπως να ξεκαθάριζες λίγο τον αχταρμά που γράφεις;
“Επικεντρωνόμαστε ότι καταπίεσε, εξόντωσε, έκανε έμπηξε, την Ανατολική Ευρώπη. Συγγνώμη την Γερμανία την συγχώρησαμε τη Ρωσία όχι;;;”
Τίποτε απ’ αυτά. Έχεις μεγάλο μπέρδεμα, που πρέπει να το ξεκαθαρίσεις.