του Γιώργου Πινακίδη, Δικηγόρου.
Η παρακολούθηση της επικοινωνίας του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κινήματος Αλλαγής επανέφερε βίαια στο προσκήνιο ζητήματα που θα έπρεπε να θεωρούνται λυμένα στο πλαίσιο μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής Πολιτείας.
Οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι η υπόθεση τους αφορά. Ότι δεν πρόκειται για μια εξέλιξη που συμβαίνει στους κόλπους ενός στεγανού και απομακρυσμένου πολιτικού συστήματος. Ούτε απλώς για θεσμική δυσλειτουργία ή «λανθασμένο» χειρισμό με θύμα έναν εκπρόσωπο του πολιτικού προσωπικού.
Αν αυτό συνέβη με έναν ευρωβουλευτή και υποψήφιο αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος, τότε τι θα μπορούσε να συμβεί με έναν πολίτη που δεν περιβάλλεται από θεσμικές ιδιότητες και συναφείς εγγυήσεις; Πόσο απροστάτευτος μπορεί να αισθάνεται έναντι ορατών ή αόρατων, κρατικών ή ιδιωτικών, νόμιμων ή παράνομων μηχανισμών επιτήρησης του βίου του; Και, βεβαίως, τι επιπτώσεις μπορεί αυτό να έχει στη συμμετοχή του στην κοινωνική και πολιτική ζωή, ιδίως όταν διάκειται κριτικά απέναντι στην εξουσία; Σημασία άλλωστε δεν έχει μόνο ή τόσο «η ελευθερία των συμφωνούντων», αλλά κυρίως «η ελευθερία των διαφωνούντων» (Αρ. Μάνεσης).
Οι χιλιάδες, σύμφωνα με τις επίσημες εκθέσεις της ΑΔΑΕ, εισαγγελικές διατάξεις άρσης του απορρήτου ανά έτος, αυξανόμενες μάλιστα τα τελευταία χρόνια, ενσπείρουν ανησυχία. Ο πληθωρισμός των παρακολουθήσεων ανατρέπει τη σχέση κανόνα – εξαίρεσης που πρέπει να υφίσταται μεταξύ του «απόλυτα απαραβίαστου», κατά το Σύνταγμα, απορρήτου της επικοινωνίας και της άρσης του. Μέχρι ποιου σημείου μπορεί να διογκωθεί η έννοια της «εθνικής ασφάλειας», πόσους και ποιας έκτασης περιορισμούς μπορεί να δικαιολογήσει; Υπάρχουν, εν τέλει, επαρκείς εγγυήσεις έναντι εκτροπών προς την αυθαιρεσία;
Από την άλλη πλευρά, καθώς η υπόθεση αγγίζει τον ίδιο τον πυρήνα του κράτους –πολύ περισσότερο που η ΕΥΠ υπήχθη αμέσως στον Πρωθυπουργό με το πρώτο μάλιστα νομοθέτημα της Κυβέρνησης-, εγείρεται ζήτημα ενός ολόκληρου μοντέλου άσκησης εξουσίας. Αυτού που αποκλήθηκε και πολυδιαφημίστηκε ως «επιτελικό κράτος». Τίτλος που εννοιολογικά παραπέμπει σε αποκέντρωση της εξουσίας, ενώ πρακτικά αποδείχθηκε το επίχρισμα της (υπερ)συγκέντρωσής της. Αποκαλύπτεται τι συνέπειες μπορούσε να έχει αυτό στον ευαίσθητο τομέα των υπηρεσιών πληροφοριών. Τώρα, το παραπάνω μοντέλο, μια άλλη εκδοχή διάταξης «αρμών της εξουσίας», τίθεται σοβαρά σε αμφισβήτηση.
Η υπόθεση των παρακολουθήσεων αφορά τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξουσία, τις δημοκρατικές και δικαιοκρατικές προϋποθέσεις της. Από την άποψη αυτή, γεφυρώνει, απροσδόκητα αλλά χαρακτηριστικά, την απόσταση ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες. Εξού και το δημόσιο ενδιαφέρον επί του θέματος.
Γιώργος Πινακίδης
Η αλληλουχία των σκέψεων που εξέλιξε στο άρθρο του ο συντάκτης, κατά την άποψη μου, αποτυπώνει με
απόλυτη ακρίβεια τους συνειρμούς που κάνει ,εν μέσω αποκαλύψεων αυτές τις μέρες, ο κάθε απλός πολίτης..
Ωστόσο προσωπικά , έχω αρχίσει και προβληματίζομαι εάν και κατά πόσον η υπερπροβολή από τα ΜΜΕ του ζητήματος των παρακολουθήσεων , εντέλει οδηγεί σε ένα είδος σαλαμοποίησης, που εξοικειώνει τον απλό πολίτη με το δημόσιο φακέλωμα του.
Η συλλογιστική ενός απλού πολίτη “αφού συμβαίνει στους πολιτικούς, γιατί όχι και σε εμένα?” , είναι ικανή να οδηγήσει σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς, εάν δεν συνοδευτεί με αντίστοιχες νομοθετικές παρεμβάσεις που θα διασφαλίζουν και θα “κλειδώνουν ” στο ακέραιο την πίστη τήρηση της συνταγματικής τάξης!