Έτσι «υπερασπίζεται» η κυβέρνηση την Ελλάδα – Επαναφέρουν το γνωστό δίλημμα «παραχωρήσεις ή πόλεμος»
Ο Έλληνας ΥΠΕΞ Γ.Γεραπετρίτης σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό είπε ότι ή η Ελλάδα θα διαπραγματευτεί με τους όρους και τις απαιτήσεις της Τουρκίας ή θα οδηγηθεί η χώρα σε κρίση και πόλεμο λόγω… αδράνειας!
Έτσι «υπερασπίζεται» η κυβέρνηση την Ελλάδα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα επαναφέροντας το γνωστό δίλημμα «παραχωρήσεις ή πόλεμος».
Γιατί όταν κάποιος κάνει «διάλογο» χωρίς ο ίδιος να διεκδικεί τίποτα, τότε τα όσα τίθενται υπό διαπραγμάτευση είναι εξολοκλήρου δικά του δικαιώματα και άρα για να καταλήξει κάπου η «συζήτηση» αυτή θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις μόνο από τη δική του πλευρά.
Ο ίδιος μάλιστα είπε ότι υπάρχουν τρεις δρόμοι που στην πραγματικότητα όπως τους εξέφρασε είναι ουσιαστικά δύο:
Ο δρόμος του «διαλόγου»-διαπραγμάτευσης, ο δρόμος της αδράνειας, που όπως είπε θα οδηγήσει σε κρίση και σε φονικό περιστατικό τύπου Σμηναγού Ηλιάκη και ο δρόμος του πολέμου.
Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα εκβιαστικό δίλημμα προς τον ελληνικό λαό για να αποδεχτεί την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ώστε να αποφύγει έναν πόλεμο με την Τουρκία.
Μόνο που ο κύριος υπουργός δεν μας εξήγησε που στηρίζει αυτό το επιχείρημα γιατί μέχρι σήμερα που η Ελλάδα δεν έχει παραχωρήσει κάτι δεν έχει ξεκινήσει κανένας πόλεμος με την Τουρκία ίσως γιατί και η Άγκυρα φοβάται περισσότερο τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις από ότι φοβούνται οι Έλληνες πολιτικοί τις αντίστοιχες τουρκικές.
Ίσως φοβούνται ότι αν ξεκινούσαν εχθροπραξίες μπορεί να έχαναν και να μην πήγαιναν τα πράγματα όπως τα προσδοκούν.
Γιατί αν ήταν σίγουροι ότι όντως μπορούσαν να κερδίσουν έναν πόλεμο με την Ελλάδα θα το είχαν κάνει προ πολλού και ιδιαίτερα στα χρόνια των Μνημονίων όταν η κατάσταση στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, ήταν τραγική. Ούτε τότε όμως ήταν σίγουροι.
Συγκεκριμένα, ο Έλληνας ΥΠΕΞ είπε τα εξής:
«Υπάρχει ο δρόμος του διαλόγου. Συζητούμε με την Τουρκία και μπορούμε, μολονότι εκφράζονται οι διαφωνίες μας και εκφράζονται με έναν τρόπο ο οποίος είναι ανοιχτός και εν πολλοίς ειλικρινής, παρά ταύτα, να μπορούμε να συνεργαζόμαστε για να προλαμβάνουμε κρίσεις και να χτίζουμε τουλάχιστον σε αυτά, τα οποία μας ενώνουν.
Είναι σημαντικό σε ένα ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον να μπορούμε να συζητούμε και να διαμορφώνουμε μια γειτονιά ηρεμίας και ειρήνης».
Ο δεύτερος δρόμος, ανέφερε είναι αυτός της αδράνειας, «ο οποίος μας λέει ότι δεν συζητούμε, δεν προάγουμε διάλογο. Και στην περίπτωση αυτή το μόνο που κάνουμε είναι να αναμένουμε την επόμενη ένταση και κρίση, η οποία νομοτελειακά θα έρθει.
Δεν είναι η άποψη της κυβέρνησης και δεν είναι η δική μου άποψη».
«Η αδράνεια και η ακινησία δεν μπορεί να είναι επιλογή, διότι στην πραγματικότητα αυτό που πράττει είναι να διευρύνει τις διαφορές, να δημιουργεί περαιτέρω εντάσεις.
Και ανά πάσα στιγμή να βρισκόμαστε στον κίνδυνο να έχουμε ένα θερμό επεισόδιο και να έχουμε μία νέα περίπτωση Σμηναγού Ηλιάκη», τόνισε.
«Και υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος, ο οποίος είναι ο πόλεμος», σημείωσε.
«Μεταξύ αυτών των τριών δρόμων η δική μας επιλογή είναι η επιλογή του διαλόγου. Μία επιλογή, η οποία έρχεται με σύνεση και με σωφροσύνη, χωρίς να είμαστε αιθεροβάμονες ή να ακροβατούμε».
«Για μένα δεν είναι επιλογή η αδράνεια και η ακινησία. Πολλώ δε μάλλον δεν είναι επιλογή ο πόλεμος.
Θα συνεχίσουμε στη λογική του διαλόγου, της αυτοπεποίθησης, της σύνεσης, της σωφροσύνης, χωρίς φόβο».
https://www.pronews.gr/elliniki-politiki/provocateur/g-gerapetritis-i-tha-diapragmateytoume-me-tis-apaitiseis-tis-tourkias-i-tha-pame-se-krisi-kai-polemo/
Καλύτερα να υποχωρήσομε παρά να πολεμήσομε. Αφήστε τούς Τούρκους να πάρουν κάτι (“το Αιγαίο δεν είναι ελληνική θάλασσα”, κατά Μπακογιάννη και όχι μόνο). Αφήστε τούς Αλβανούς να κάνουν ό,τι τούς αρέσει, μην έχομε και μ’ αυτούς φασαρίες. Αφήστε τούς Σκοπιανούς να κάνουν ό,τι τούς καπνίσει. Οι συνθήκες είναι για το θεαθήναι και οι υποσχέσεις ότι θα επιβλέπεται η πιστή τήρησή των, πρόφαση εν αμαρτίαις, μην και δυσαρεστηθούν τ’ αφεντικά μας.
Η Επανάσταση τού ’21; Πράξη μερικών τσαμπουκάδων, που έβαλαν την ησυχία μας σε κίνδυνο και χάλασαν την αγαστή συμβίωσή μας με τούς Οθωμανούς.
Ο υπουργός ήταν απολύτως συνεπείς σε αυτά τα οποία υποστήριξε, τουλάχιστον εξ όσων παρατέθηκαν εδώ.
Κάμουμε διάλογο παρά τις διαφωνίες μας ώστε τουλάχιστο δια μέσου αυτής της επικοινωνίας και όσων μας ενώνουν να αποφεύγονται οι κρίσεις και με αυτόν τον τρόπο να διατηρείται η ηρεμία στην περιοχή.
Εγώ δεν βλέπω κάποιο λάθος σε αυτή την πεποίθηση.
Η επιλογή της αδράνειας, σύμφωνα με τον υπουργό, το μόνο το οποίο επιτυγχάνει είναι να υπάρχει πάντα ο κίνδυνος επεισοδίων χωρίς να βελτιώνει την θέση μας ενώ η επιλογή του πολέμου οφείλει να γίνει μόνο εάν θεωρούμε ότι έχουμε κάποιες πιθανότητες να επικρατήσουμε σε μια τέτοια αναμέτρηση.
Δεν βλέπω πού ακριβώς βρίσκονται οι ενστάσεις του αρθρογράφου. Θεωρεί ότι η σημερινή κατάσταση της χώρας αλλά και η ψυχοσύνθεσή μας θα έπρεπε να ενθαρρύνει τις πολιτικές ηγεσίες για μια από τις δύο άλλες επιλογές;
Μια χαρά τα εξηγεί το άρθρο. Φρόντισε να καταλάβεις, πριν γράψεις τόσο επιπόλαια. Ξαναδιάβασε το άρθρο προσεκτικά και το σχόλιο τού Γιάννη από κάτω.
Όπως έχει γράψει πολλάκις ο Παναγιώτης Ήφαιστος, ο κατευνασμός είναι ήττα χωρίς πόλεμο.
Η οπτική Γεραπετρίτη δοκιμάστηκε στον μεσοπόλεμο από τους Αγγλογάλλους έναντι του Χίτλερ. Όλοι γνωρίζουμε την κατάληξη.
η λογική της κριτικής στην πολιτική κατευνασμού η οποία ακολουθήθηκε από τον Τσάμπερλαιν βασίζεται στα αποτελέσματα ενώ θα έπρεπε να επικεντρώνεται στα αίτιά της. Ο Τσάμπερλαιν βασιζόμενος προφανώς σε μια εκτίμηση για τους συσχετισμούς δυνάμεων (ίσως και για την ψυχοσύνθεση των αντίστοιχων λαών) επεδίωκε να αποφύγει τον πόλεμο, τουλάχιστο όμως να τον μεταθέσει σε ένα οποιοδήποτε μέλλον. Οι εξελίξεις των επιχειρήσεων το 1939 και 1940 και η ταχύτατη κατάρρευση της Πολωνίας αλλά και της Γαλλίας (η Wehrmacht έθεσε μέσα σε μήνες υπό τον έλεγχό της σχεδόν όλη την ηπειρωτική Ευρώπη έχοντας απώλειες της τάξης των 60. με 70.000 ανδρών) θεωρώ ότι τον δικαιώνουν σε αυτή την επιλογή. Οποιαδήποτε άλλη στάση απλά θα είχε επισπεύσει την σύγκρουση και δεν νομίζω να είχε καλύτερη κατάληξη. Το γεγονός ότι τελικά ο Τσώρτσιλ επέτυχε οφείλεται κυρίως σε δυο παράγοντες:
1. στον επεκτατισμό του Στάλιν ο οποίος τον έφερνε με μαθηματική ακρίβεια απέναντι στο τρίτο ράιχ και
2. το γεγονός ότι το Η. Β. ήταν νησί.
“You were given the choice between war and dishonour. You chose dishonour, and you will have war”
Αυτά ήσαν τα λόγια τού Sir Winston Churchill στον Neville Chamberlain, όταν επέστρεψε από τον εξευτελισμό τού Μονάχου και είχε απόλυτο δίκιο. Πώς μπορείς να είσαι τόσο βέβαιος, ότι Οποιαδήποτε άλλη στάση απλά θα είχε επισπεύσει την σύγκρουση και δεν νομίζω να είχε καλύτερη κατάληξη; Εγώ πιστεύω το ακριβώς αντίθετο, αν βεβαίως η σθεναρή αντίσταση είχε εγκαίρως προβληθεί, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν το Ρουρ και δεν είχαν ακόμη την δύμαμη που είχαν το ’38. Αλλά και παρ’ ημίν, στα Ίμια και νωρίτερα, στα Σεπτεμβριανά τού 1955 και στις απελάσεις τού 1964, η αδράνειά μας έδωσε την εντύπωση αδυναμίας στους Τούρκους και ειδικά τα Ίμια και η τωρινή ενδοτική μας στάση μάς πηγαίνει κοντύτερα σ’ έναν πόλεμο, εκτός κι αν σκοπεύομε να τα παραδώσομε όλα αμαχητί. Διότι, μην κοροϊδεύεσαι, άπαξ κι αρχίσεις να παραδίδεις, δεν πρόκειται ο ισχυρότερος, και ειδικά ο Τούρκος, να σταματήσει μόνο σε ένα. Έχεις διαβάσει Θουκυδίδη και ξέρεις πολύ καλά τι λέει για τον ενδοτισμό και την υποχωρητικότητα.
Κάθε ήττα της Ελλάδας είναι προσωπική επιτυχία του Γεραπετρίτη: Ο Υπουργός-χορηγός της Τουρκικής διπλωματίας
Κι όμως, σήμερα το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών γιορτάζει την ήττα της Ελλάδας και της Κύπρου για ακόμα μία φορά
Τελικά, ποιος φέρει όντως την ευθύνη; Ο οσφυοκάμπτης Γεραπετρίτης, ή αυτός που τον διόρισε και τον διατηρεί ΥπΕξ;