Ας διερωτηθούμε γιατί η καθολική ψήφος, που είχε περιεχόμενο αυτοκυβέρνησης πριν, δεν καταργήθηκε στην Ελλάδα, όταν την ίδια περίοδο στην Αγγλία μόλις το 7% είχε δικαίωμα ψήφου. Μήπως βόλευε την κομματοκρατία; Την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού για να μην έχει συμπαγή αναφορά απέναντι στην εξουσία; Πώς αυτοί οι άνθρωποι που είναι ξένο σώμα προς την κοινωνική συλλογικότητα θα επεξεργασθούν πολιτικές κοινού συμφέροντος;
Ευθύνη του κράτους
Το κράτος, όπως δομήθηκε, έχει ευθύνη για την καταστροφή του μείζονος Ελληνισμού. Πώς θα ήταν το ελληνικό κράτος εάν θα είχε δημιουργηθεί γύρω από ένα μεγάλο αστικό κέντρο, όπως η Θεσσαλονίκη, η Σμύρνη, η Κωνσταντινούπολη, όπου θα υπήρχαν οι κοινωνικές δυνάμεις που θα επέβαλαν μια ισόρροπη σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής; Θα ήταν τελείως διαφορετικό.
Ποια ήταν εντέλει η άρχουσα τάξη που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα με το κράτος του Όθωνα; Οι κλεφταρματολοί και οι κοτζαμπάσηδες, εκείνοι που απελευθέρωσαν τη χώρα. Αλλά, εάν συγκρίνουμε αυτούς με την άρχουσα τάξη του μείζονος Ελληνισμού, που είναι ανώτερη από κάθε άρχουσα τάξη εκείνης της εποχής σε Δύση και Ανατολή, τότε καταλαβαίνουμε γιατί μιλάμε και ποια είναι η πραγματικότητα της Ελλάδας σήμερα.
Το πολίτευμα που επέβαλαν στην Ελλάδα οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής ήταν στην πρώτη φάση η απολυταρχία και στη δεύτερη η αιρετή μοναρχία, πολιτεύματα ξένα προς τον Ελληνισμό. Τίθεται, όμως, ένα ερώτημα: Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε μια εσωτερική άρχουσα τάξη, η οποία πήρε στα χέρια της τη διακυβέρνηση του νέου ελληνικού κράτους, πώς εξηγείται ότι η ίδια υπονόμευσε τον Ελληνισμό; Τι συνέβη και οι ήττες του οργανώνονταν στην Αθήνα;
Εάν παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της σχέσης μεταξύ ελληνικού κράτους και μείζονος Ελληνισμού, θα διαπιστώσει ότι στην Αθήνα αναπτύσσεται μια πρωτοφανής εχθρότητα εναντίον του. Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε ότι όποιο κακό προκάλεσε ο εξωτερικός εχθρός συνέβη χάρη στην υπονόμευση του εσωτερικού μετώπου των Ελλήνων. Έτσι εξηγείται η μεγάλη συζήτηση για το εθνικό κέντρο, την Κωνσταντινούπολη ή την Αθήνα.
Φταίει η Αθήνα
Η Μικρασιατική Καταστροφή είναι αρκούντως διδακτική. Το μικρασιατικό εγχείρημα δεν έγινε εφικτό, διότι η Ελλάδα άλλαξε στρατόπεδο και συντάχθηκε με τους αντιπάλους των συμμάχων που το υποστήριξαν. Πέραν αυτού, το εγχείρημα ανατέθηκε σε ανίκανα άτομα και η διαχείρισή του απεδείχθη εγκληματική. Ο ελληνικός στρατός ήταν από κάθε άποψη υπέρτερος του κεμαλικού. Οι διάδοχοι του Βενιζέλου είχαν καταπολεμήσει τη μικρασιατική εκστρατεία, δεν πίστευαν σ’ αυτή, διακήρυσσαν το δόγμα της “μικράς πλην εντίμου Ελλάδας”.
Ο Βενιζέλος διέπραξε πολλά λάθη, ειδικά μετά το 1928. Όμως, το κατεξοχήν λάθος του υπήρξε η επιλογή του υπέρ της αναθεωρητικής, γιατί επέτρεψε στις δυνάμεις του παλαιοκομματισμού να ανασυνταχθούν και να οδηγήσουν στην εθνική καταστροφή. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας μακροχρόνιας ανασφάλειας της Ελλάδας.
Αφήνοντας στην Τουρκία ολόκληρη τη Μικρά Ασία θέσαμε τις βάσεις της συνύπαρξής μας με έναν μελλοντικό γίγαντα. Αναλογισθείτε ότι λίγο πριν την επανάσταση του 1821 ο Ελληνισμός αντιπροσώπευε έναν πληθυσμό μεγαλύτερο από εκείνον της Αγγλίας, σχεδόν ίσο (ίσως και λίγο μεγαλύτερο) με τον τουρκικό. Η μη εθνική ολοκλήρωση, η συντριπτική συρρίκνωση του Ελληνισμού έγινε δια χειρός των Αθηνών. Αρκεί να θυμηθούμε το Κυπριακό και πιο πρόσφατα τα Ίμια.
ΠΗΓΗ: Slpress.gr
«Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΕΛΙΞΗ τῆς νεότερης Ἑλλάδας παρουσιάζει τό ἴδιο τυραννισμένο καί ἀνώμαλο διάγραμμα πού παρουσιάζει καί ἡ στρατιωτικοπολιτική της ἱστορία. Ἴδιες μεταπτώσεις, ἀπότομες καί ἀδικαιολόγητες, ἴδια ἱκανότητα γιά θαύματα, παρόμοια ἀδυναμία στήν ἐκμετάλλευση τῶν ἐπιτυχιῶν, ἀντίστοιχες μοιραῖες συγκρούσεις. Μιά μεγάλη σκοτεινή περίοδος ἀποσκεπάζει τά πρῶτα χρόνια τοῦ νεοϊδρυμένου κράτους. Οἱ ἄνθρωποι μέ τό δυνατό ταλέντο δέ λείπουν· ἀλλά ἡ ἐπιβολή τῆς Εὐρώπης ἐπάνω στόν ἀρτιγέννητο ὀργανισμό (πού πνευματικά κινεῖται ψαύοντας ἀκόμα ὕστερ’ ἀπό τή νεκροφάνεια τεσσάρων αἰώνων) εἶναι τόση πού κάθε ἀνεξάρτητη χειρονομία, πραγματικά, νά φαίνεται ἀπίθανη.» τοῦ Ἐλύτη, ἀπό τά ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ.
Οὔτε ἐξωτερικός ἐχθρός οὔτε ἐσωτερικοί ἐχθροί, ἀλλά ἄλλες γλῶσσες, ἄλλα ὁράματα καί ἄλλοι σκοποί.
Δέν ἀντιπαλεύουν αὐτές οἱ δύο πόλεις, ἡ Κωνσταντινούπολη καί ἡ Ἀθήνα, γιά τό ποιά θά ἀποτελέσει ἐθνικό κέντρο. Οὔτε καταργεῖ ἡ μία τήν ἄλλη. Ἴσα ἴσα, ἡ μία προϋποθέτει τήν ὕπαρξη τῆς ἄλλης.
Ἕνα δένδρο εἶναι ὁ Ἑλληνισμός καί γιά νά δώσει καρπούς πρέπει νά ξεκινάει ἀπό τό ριζικό του σύστημα. Ἄν δέν συμπεριλαμβάνεται αὐτό, αὐτομάτως δέν ὑπάρχουν καί
οἱ καρποί. 300 ἀσπίδες ἀφιέρωσε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος μέ τήν πρώτη του νίκη στόν Παρθενώνα στή θεά Ἀθηνᾶ, κατά τήν γνωστή πορεία του, ἔργο δικό του καί τοῦ πατρός του. Σπαρμένες οἱ πόλεις πού ἵδρυσε μέ ἀγάλματα τῶν ἀρχαίων θεῶν.
Ἡ Κωνσταντινούπολη κτίσθηκε μέ ὅλα τά σύμβολα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μπορεῖ νά διανοηθεῖ κάποιος ὅτι ὑπάρχει Κωνσταντινούπολη χωρίς τόν ἱδρυτή της; Ὑπάρχει ἄν δέν ἔχει πραγματοποιηθεῖ πρίν ἡ πορεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου; Ὑπάρχουν αὐτά χωρίς τόν μινωϊκό πολιτισμό, ὑπάρχουν χωρίς τήν Ὀρθοδοξία; Μπορεῖ νά ἀντιγραφεῖ ἡ ἱστορία χωρίς τούς πρωτεργάτες;
Στό δένδρο δέν ἀντιπαλεύει ὁ ἕνας καρπός τόν ἄλλο. Ὑπάρχει ὀργανική σύνδεση μεταξύ τους, ὅπως ὑπάρχει ὀργανική σύνδεση τοῦ κάθε δένδρου μέ τά ἄλλα δένδρα.
Ὁ Ἑλληνισμός εἶναι πιό ψηλά ἀπ’ ὅ,τι φαντάζονται κάποιοι καί συγχρόνως πολύ ταπεινός. Αὐτή ἡ πάνω Ἑλλάδα τούς χωράει ὅλους.
[δεῦτέ μοι νᾶ]σον Πέλοπος λίποντε[ς
[παῖδες ἴφθ]ι̣μοι Δ[ίος] ἠδὲ Λήδας,
εὐνόω]ι θύ[μ]ωι προ[φά]νητε, Κάστορ
4
καὶ Πολύδε[υ]κες,
οἲ κὰτ εὔρηαν χ[θόνα] καὶ θάλασσαν
παῖσαν ἔρχεσθ᾽ ὠ[κυπό]δων ἐπ᾽ ἴππων,
ῤήα δ᾽ ἀνθρώποι[ς] θα[ν]άτω ῤύεσθε
8
ζακρυόεντος
εὐσ̣δ[ύγ]ων θρώισκοντ[ες ἐπ’] ἄκρα νάων
π]ήλοθεν λάμπροι πρό[τον’ ὀν]τρ̣[έχο]ντες,
ἀργαλέαι δ᾽ ἐν νύκτι φ[άος φέ]ροντες
12
νᾶϊ μ[ε]λαίναι
Απ᾽ τις αστραφτερές κορφές του Ολύμπου,
Καστορα εσύ και Πολυδεύκη, αντρεία
της Λήδας και του Δία παιδιά, ω ας λάμψει
σ᾽ εμάς το φως σας·
εσείς απάνω από στεριά και κύμα
καβάλα στα γοργά σας τρέχετε άτια
και τους ανθρώπους σώζετε απ᾽ τον κρύο
το θάνατο, όταν
στ᾽ άλμπουρα πλοίων καλόζυγων ορμάτε,
πάνω σε ξάρτια λάμπετε μακριάθε,
και το μαύρο καράβι μες στην άγρια
φωτάτε νύχτα
τοῦ Ἀλκαίου, συντοπίτη καί σύγχρονου τῆς Σαπφοῦς.
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/anthology/poetry/browse.html?text_id=227
Και εκεί που διαβάζαμε τις καλογραμμένες αράδες του εκλεκτού Αθηναίου καθηγητού κ.Γιώργη Κοντογιώργη,που θα απεδείκνυαν το θέμα του άρθρου του ότι οι ήττες του Ελληνισμού εκκινούν από την Αθήνα μείναμε εμβρόντητοι όταν, από αυτήν την ‘αμαρτωλή” Αθήνα -το χταπόδι της Ελλάδος για τον Θεσαλονικιό κ. Νίκο Μέρτζο-ο κ. καθηγητής εξήρεσε από τις εθνικές ευθύνες του τον δοτό από το Κίνημα του 1909 και με βασιλική εντολή πρωθυπουργό των Αθηνών- η Θεσ/νίκη και ολόκληρη η Βόρειος Ελλάς ήταν τότε σκλαβωμένη- αείμνηστο Ελευθέριο Βενιζέλο ,ο οποίος στην δεύτερη 4ετία του δίχασε τραγικά τον ελληνισμό ,τον οποίον παρέλαβε ενωμένο και υπερήφανο ,μετά τους δυο Βαλκανικού πολέμους-, με ένα διχαστικό Κίνημα το 1916 στην Θεσ/νίκη και με ένα δεύτερο κράτος ,που ”έσφιγγε το λαιμό” του επισήμου κράτους των Αθηνών .
Ποιόν Ελληνισμό των τριών ηπείρων και πέντε θαλασσών είχε στον νου του τότε και από ποια λαική και εθνική βούληση αντλούσε το δικαίωμα για να εμφανισθεί ως Παράκλητος του έθνους για την Πόλη και την Αγιά Σοφιά ,όταν άλλον προώριζαν γιαυτήν την εθνική προσπάθεια οι Πανέλληνες όπου γης και αυτός ο άλλος είχε δείξει δείγματα γραφής στους δυο Βαλκανικούς πολέμους.
Ο Βενιζέλος υπήρξε -και σαυτό συμφωνούν όλοι οι βιογράφοι του-ένας άνθρωπος τραγικός .
Ο δημιουργός- με την μη επικυρωθείσα και από την Βουλή των Ελλήνων Συνθήκη των Σεβρών- της Μεγάλης Ελλάδος ,υπογράφοντας την Συνθήκη της Λωζάνης έθαψε το μεγαλούργημά του και το 1930 με το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας και Συμμαχίας ,που υπέγραψε εκήρυξε και τυπικά το τέλος της Μεγάλης Ιδέας του Έθνους.
Σαυτόν τον Βενιζέλο ο καθηγητής κ Κοντογιώργης καταλογίζει το μόνο λάθος του την Αναθεωρητική και παραλείπει να αναφέρει τις εξορίες όλων των πολιτικών αντιπάλων του από το 1915-1920, μηδέ του αγνού πατριώτου Ίωνος Δραγούμη -με τον ατιμωτικό θάνατό του στα 42 χρόνια του- και του εμπειροτάτου με τα στρατιωτικά θέματα Ιωάννου Μεταξά ,οι οποίοι- αμφότεροι -τον απέτρεπαν από το καταστροφικό άλμα ,χωρίς την εξασφαλιοσμένη στρατιωτικήν βοήθεια των Συμμάχων προς την Σμύρνη ,που είχε τον μαραθώνιο της αχανούς Μ.Ασίας.
Και μετά με την εκτέλεση των έξη -που από το 2010 δικαιώθηκαν από τον Άρειο Πάγο -εγράφη η Ιστορία ,που και ο κ .Κοντογιώργης μας διάβασε.
Ας την ξαναδιαβάσουμε από περισσότερες πηγές .
Επτάνησα, Μικρά Ασία, Βορειο Ηπειρος, Κυπρος, Μακεδονία, Αιγαίο και τώρα Κρήτη κατεστράφησαν και λεηλατήθησαν απο το δουκάτο των Αθηνών (ανεξάρτητα απο παρατάξεις).